คิดว่าโลกหมุนรอบดวงทิตย์มาโดยตลอด แต่วันนี้ 'เมฆ' รู้แล้วว่าโลกหมุนรอบ 'พี่หมื่นปี' ต่างหาก
รัก,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,วัยว้าวุ่น,ไทย,หมื่นเมฆ,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ตื่นได้แล้วครับ” หมื่นปีล้มตัวลงกอดกระชับแฟนหนุ่มแน่น
เมฆปรือตามองคนที่เข้ามากวนการนอนของตน วันนี้เป็นวันหยุด ทั้งคู่ไม่ได้จะไปที่ไหนเป็นพิเศษ หมื่นปีที่ตื่นก่อนจึงไปออกกำลังกายที่ส่วนกลางของคอนโด ก่อนออกไปซื้อข้าว เมื่อกลับห้องแล้วเห็นว่าแฟนตนยังไม่ตื่นก็ไปอาบน้ำ แล้วมาล้มตัวลงกอดก่ายแฟนเด็ก
“ตื่นแล้วก็ได้ครับ” เมฆพูดแล้วพลิกตัวเข้ามาซุกอกคนโตกว่าพลางสูดกลิ่นสบู่ของคนพึ่งอาบน้ำเสร็จ
“ลุกมาทานข้าวก่อนนะ”
คนเด็กกว่ารับคำก่อนผละออกจากอ้อมกอดของแฟนหนุ่ม พาสารร่างง่วง ๆ เข้าไปล้างหน้าแปรงฟัน ส่วนหมื่นปีก็จัดที่นอน และออกไปแกะข้าวใส่ชามให้เมฆ
หลังจากจัดการอาหารเช้าเรียบร้อยเมฆก็อาสาล้างจาน เมื่อล้างเสร็จจึงมานอนซุกออกแฟนตรงโซฟาหน้าโทรทัศน์ เลือกหนังดูไปเรื่อย ๆ
ดูหนังเพลิน ๆ ไปได้ไม่นานก็มีเสียงโทรศัพท์ของเมฆดังขึ้น ชื่อ ‘ดช.พลาหก’ เด่นหราอยู่บนหน้าจอ
“ว่าไงหมอก” เมฆเอ่ยทักแฝดตนเอง
/ว่างไหม ๆ/ เสียงตื่นเต้นดังลอดออกมาจากโทรศัพท์
“ว่าง วันนี้ไม่ได้ไปไหน หมอกมีอะไรหรือเปล่า”
/คึคึ กูมีอะไรจะอวดล่ะ มาหาที่คอนโดนะ เร็ว ๆ ด้วย/ บอกแค่นี้แล้วก็วางสายไป ทิ้งเมฆให้นั่งงง
“มีอะไรหรือเปล่า” หมื่นปีที่เห็นว่าแฟนตนนั่งคิ้วขมวดถามขึ้น
“หมอกน่ะครับ บอกแค่ว่ามีอะไรจะอวดให้ไปหาที่คอนโดแล้ววางสายไปเลย”
“แฝดเรานี่ซนจริง ๆ”
“จริงครับ” เมฆรับคำหมื่นปียิ้ม ๆ ก่อนพากันไปเปลี่ยนชุด เพื่อออกไปหาหมอก
ใช้เวลาไม่นานทั้งสองคนก็เดินทางมาถึงคอนโดของหมอก ระหว่างเดินขึ้นมาเจอปั้น มนุษย์หมีของหมอกจึงขอตามไปห้องคนตัวเล็กด้วย เมฆคิดว่าคงไปหาเรื่องกวนแฝดตน แต่หมื่นปีคิดว่าไม่ใช่ รออะไรชัดเจนกว่านี้คงต้องเรียกมาถามเสียแล้ว
“เมฆฆฆฆฆฆ” หมอกเรียกแฝดตนเองอย่างตื่นเต้น หลังจากที่เมฆเปิดประตูเข้ามา แต่พอมองเลยไปเห็นมนุษย์หมีก็ทำหน้าเซ็ง “ใครอนุญาตให้พี่มา”
“เมฆ” ปั้นตอบเสียงกวน
“ไล่มันออกไปเลยนะ” หมอกหันมาบอกแฝดตน
“เอาน่า มีอะไรจะอวดเอามาดูสิ” เมฆเปลี่ยนเรื่อง
“มานี่ ๆ” หมอกที่มีความอยากอวดมากว่าความเหม็นหน้าปั้นยอมเปลี่ยนเรื่องตาม หมอกคว้ามือแฝดตนเองลากมาตรงโซนนั่งเล่น สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าทั้งสามคนคือก้อนขนปุกปุยสีดำสนิท
“แมว?” เมฆพูดกับหมอก
“ช่ายยย” หมอกยิ้มรับ ก่อนเดินไปอุ้มเจ้าแมวน้อยขึ้นมา “กูไปเจอที่ตลาดมา เพียงแรกพบสบตาใจกูก็ละลาย จ่ายตังแล้วอุ้มกลับมาเลย”
“น่ารักจัง” เมฆลูบหัวแมวเบา ๆ เจ้าตัวเล็กก็ไถหัวกับมือเรียว
“เข้ากับคนง่ายด้วย”
“เป็นตัวผู้หรือตัวเมีย แล้วน้องชื่ออะไร”
“เป็นตัวเมีย ชื่อแมว” หมอกพูด
“หา?” ปั้นร้องขึ้น
“ทำไมไอ้มนุษย์หมี”
“แมวอะไร ชื่อแมว”
“แล้วแมวจะชื่อแมวไม่ได้รึไง?” สองเสียงทะเลาะกันงุ้งงิ้ง จนหมอกทนกับกับความกวนของปั้นไม่ไหวยัดแมวใส่มือเมฆก่อนวิ่งไล่ตีกับปั้นไปทั่วห้อง
เมฆมองหมอกและพี่รหัสตนวิ่งไล่กันพลางส่ายหน้าระอา
“เล่นกันเป็นเด็ก ๆ”
“แต่เหมาะกันดีนะ”
“จับคู่เหรอครับ?” เมฆหันไปถามแฟนตนที่ขยับมาโอบไหล่
หมื่นปียักไหล่ยิ้ม ๆ แต่ไม่ตอบอะไร ในท้ายที่สุดสงครามก็จบลงด้วยการที่หมอกเหนื่อยจะวิ่ง ร่างเล็กชุ่มไปด้วยเหงื่อ เมฆจึงไล่ให้ไปอาบน้ำ
“อาบแล้วไปหาอะไรกินกัน” หมอกเอ่ยชวน
“ไป” ปั้นตอบ
“ชวนเมฆกับพี่หมื่นปี ไม่ได้ชวนพี่”
“ก็อยากไปด้วยอะ”
“โอ๊ย!รำคาญ”
“พอ ๆ ไปด้วยกันหมดนี่แหละ” สุดท้ายก็ยังเป็นเมฆที่ห้ามทัพ
“ชิ” หมอกสะบัดหน้าเดินหนีไปอาบน้ำ
“แปลก ๆ นะปั้น” หมื่นปีพูดหลังจากที่หมอกเข้าห้องไปแล้ว
“แปลกอะไร๊” ปั้นตอบเสียงสูง หมื่นปีทำเพียงแค่หรี่ตามอง “ร้อนเนอะ ไปอาบน้ำบ้างดีกว่า จะไปก็รอด้วยนะครับ”
“แกล้งพี่ปั้น” เมฆตีขาคนโตกว่าที่นั่งโอบตน
“ก็แค่ถาม” หมื่นปีลูบไหล่มน “เมฆว่าไงเรื่องปั้นกับหมอก”
“คงมองอยู่ห่าง ๆ แหละครับ ไปในทางไหนก็ยินดีด้วยทั้งนั้น” เมฆตอบพลางลูบแมวที่นอนอยู่บนตัก
“คอยดูไปก่อนก็แล้วกัน”
“ครับ”
“แล้วอยากกินอะไร” หมื่นปีเปลี่ยนมาถามถึงอาหารกลางวันในเวลาเกือบบ่ายสาม
“แล้วแต่พี่หมื่นปีเลยครับ”
“งั้นกินเมฆ” คนโตกว่าพูดพลางก้มลงกัดไหล่ของแฟนหนุ่มเบา ๆ ก่อนจุ๊บพร้อมช้อนตามอง เล่นเอาเมฆเขินจนหูแดง
“แต่ผมอยากกินชาบู”
“เห้ย!” เมฆอุทานขึ้นเมื่อคนที่ตอบกลายเป็นหมอกที่ออกมายืนข้างหลังโซฟาที่เขานั่งอยู่ตอนไหนก็ไม่รู้ หมื่นปีเองก็สะดุ้งเล็กน้อย
“อะ อาบน้ำเร็วนะ” เมฆพูดเขิน ๆ
“ถ้าอาบช้ากว่านี้กูว่าไม่ได้กินชาบูแน่”
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย” หมอกร้องพลางลูบแขนตรงที่โดนฝ่ามืออรหันต์ของแฝดตนเอง “เขินแล้วรุนแรงนะมึงอะ”
รอปั้นไม่นานทุกคนก็ตกลงกันว่าจะไปร้านชาบูที่ห้างแถวนี้ เอารถไปสองคัน ให้หมอกไปกับปั้น เวลากลับจะได้แยกกันกลับได้เลย
หลังทานชาบูกันเรียบร้อยแล้วทั้งสี่คนก็พากันแยกย้าย หมอกเดินตีกับปั้นแยกไปอีกทาง แอบได้ยินปั้นพูดแว่ว ๆ ว่าจะพาหมอกไปร้านเค้ก คนตัวเล็กก็จะสงบเสงี่ยมขึ้น ด้านหมื่นปีกับเมฆก็พากันไปซื้อเข้าห้องต่อ
ตลอดหนึ่งอาทิตย์มานี้ เมฆ และหมื่นปีแวะเวียนไปเล่นกับแมวที่ห้องของหมอกบ่อย ๆ ไม่ใช่แค่เขาสองคนเท่านั้น ยังมีเบียร์ กัส เอิ้น ธีร์ แม้แต่พันปีก็ยังมา หมอกยิ้มหน้าบานที่มีคนรักลูกสาวของตนเองมากขนาดนี้
“เมฆ” หมอกเรียกแฝดน้องที่นั่งเล่นกับแมว
“ว่า”
“กูว่าจะกลับบ้านซักอาทิตย์หนึ่ง มึงไปด้วยกันไหม?”
“อยากไปนะแต่อาทิตย์นี้มีพรีฯ งานทุกวันเลย” เมฆทำหน้าเซ็ง คิดถึงงานที่ถาโถมเข้ามาตอนนี้ยิ่งปวดหัว ๆ ช่วงนี้เลยมีงานเข้ามาไม่หยุด “ฝากบอกคุณนายนะว่าคิดถึงมาก ปิดเทอมแล้วจะกลับไปหา”
“โอเช” หมอกพยักหน้ารับฝาก “งั้นมึงมาอยู่เป็นเพื่อนแมวหน่อยจิ กลัวน้องเหงาอะ”
“ได้”
หลังจากนั้นสองวันคู่แฟนหนุ่มก็พากันมาค้างที่คอนโดของหมอก เเต่เพียงเเค่ขนของเขาห้องมาหมื่นปีก็ต้องออกไป ทำงานกลุ่มที่ห้องของเอิ้นทันที และอีกสักพักเบียร์กับกัสก็จะมาทำงานที่ห้องนี้เช่นกันถึงแม้ทั้งคู่ไม่อยากจะเเยกจากกันแค่ไหน เเต่เพื่อนกลับบอกว่าหากให้ทำด้วยกันคงไม่ได้งานคงอิ่มความรักของทั้งคู่จนท้องอืดตายไปเสียก่อนแน่ ๆ
“พี่หมื่นปีไปเเล้วเหรอ?” กัสถามเมื่อเดินเข้ามาเห็นเเค่เพื่อนตนเเค่คนเดียว เมฆพยักหน้าตอบ ด้านเบียร์ที่เข้ามาพร้อมกัสนั้นเดินไปเล่นกับเจ้าแมวอยู่มุมห้องนู่น
เบียร์นั่งเล่นกับเจ้าขนปุกปุยได้ไม่นานก็ถูกเมฆลากมาทำงานอย่างเลี่ยงไม่ได้ เนื่องจากงานกองท่วมหัวไปหมด ทั้งงานกลุ่ม ทั้งงานเดี่ยว เมฆน่ะไม่เท่าไหร่ เเต่เพื่อนทั้งสองคนนี่สิ ดองงานเก่งเกินไปจนเขาปวดหัว
“เเงง ไม่ไหวเเล้วขอพัก ๆ” เบียร์งอแงหลังจากนั่งทำงานไปนานนับชั่วโมงกัสพยักหน้าเห็นด้วยกับเแฟนสาว ทั้งสองคนทิ้งตัวพิงกันอย่างหมดแรง
“พ่อ กูหิวเเล้ว” กัสพูดขึ้น
“กูก็หิวนะ” เบียร์พูดเสริม
เมื่อเรื่องราวเป็นเช่นนี้เมฆก็ว่าอะไรไม่ได้ สองเสียงย่อมชนะหนึ่งเสียง สรุปสุดท้ายก็ตกลงพากันออกไปหาข้าวทาน คนเลือกร้านวันนี้คือเบียร์
“เฮ้อ! อิ่ม!” กัสพิงเก้าอี้หลังจากวางช้อน
เมฆมองกัสยิ้ม ๆ ใจคิดถึงแฟนหนุ่มของตน ไม่รู้ว่าป่านนี้จะทานข้าวหรือยัง? จะพักบ้างไหม? คิดได้ดังนั้นมือเรียวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหมื่นปี
/ว่าไงครับแฟนพี่/ รอเสียงสัญญาณไม่นานปลายสายก็รับ
“คิดถึงครับ”
/ไม่อยากทำงานเเล้ว อยากกลับไปกอดแฟน/
“ถ้าเป็นเเบบนั้นพี่ธีร์แหกอกผมเแน่” เมฆพูดพลางหัว
/ใครจะกล้าทำแฟนพี่/
“เพราะพี่หมื่นปีจะทำเองใช่ไหมครับ?”
/อืออ ไม่แหกอกหรอก แหกอย่างอื่นว่าไปอย่าง/
“พี่หมื่นปี” คนเด็กกว่าเหวเสียงเบา ใบหน้าเห่อร้อนกับทุกสองเแง่สองง่ามของเแฟนตน “เเล้วนี่ทานข้าวหรือยังครับ ได้พักบ้างหรือเปล่า?”
/นอกจากจะเขินเเล้วชอบใช้ความรุนแรงเเล้ว ยังชอบเปลี่ยนเรื่องด้วย/
“พี่หมื่นปีครับ” เมฆเรีบกคนโตกว่าเสียงเข้ม
/โอเคครับ โอเค/ หมื่นปียอมแพ้ /ได้พักบ้างครับ เเต่ยังไม่ได้ทานข้าว อยากทำให้เสร็จวิชานี้ก่อน คงอีกสักพัก/
คุยกันอีกสองสามประโยคหมื่นปีวางสายจากคนรักอย่างจำใจ คิดถึงแค่ไหน แต่ภาระงานก็กองสุมหัว บอกตัวเองว่าอดทนเอาหน่อยเดี๋ยวก็เจอกันแล้ว
“อาลัยอาวรณ์สุด ๆ หมดแล้วเพื่อนผู้เย็นชาของกู” เพื่อนตัวเล็กยิ้มล้อ
“เสือ-”
“โอ้วเธอ~ เจ็บจี้ดด”
“เอาเวลามาแซวกูไปทำงานนะ”
“อยากกลับไปเจอแฟนล่ะสิ” หมื่นปียิ้มรับ จนเพื่อนตัวเล็กหมั่นไส้ “อย่าให้กูมีแฟนบ้างแล้วกัน”
“กูไหม?” เอิ้นเสนอตัว
“อย่าเลยค่ะป๋า หนูกลัวโดนผีผลักก” ธีร์ปฏิเสธ
เป็นเวลาเกือบอาทิตย์ที่สองหนุ่มต่างมุ่งมั่นกับการปั่นงานให้ทันส่งเดดไลน์ บางคืนกว่าหมื่นปีจะกลับ เมฆก็หลับไปแล้ว บางคืนก็เป็นคนโตกว่าเสียเองที่รอแฟนเด็กปั่นงานไม่ไหวจนสลบไปก่อน
เมฆบิดกายไล่ความเมื่อยขบ เพราะเมื่อคืนได้นอนเต็มอิ่มหลังจากปั่นงานจนเสร็จ วันนี้เลยตื่นมาในเวลาเกือบเที่ยงที่นอนข้างกายเย็นชืดบ่งบอกว่าคนที่กอดตนทั้งคืนนั้นตื่นนานแล้ว เขาลุกไปหยิบเสื้อในตู้ เมื่อเปิดประตูออกมาก็พบว่าหมื่นปีนั่งดูหนังอยู่
“ตื่นนานแล้วเหรอครับ?” เมฆทิ้งตัวนั่งข้างแฟนตน
“สักพักแล้วครับ”
“ทำไมไม่ปลุกผมล่ะ”
“เห็นว่าปั่นงานเหนื่อย พี่อยากให้เมฆพัก”
“ขอบคุณครับ” พูดพลางสอดแขนกอดคนข้างกาย “อาจารย์สั่งงานเหมือนนัดกันมา กว่าจะทำเสร็จทุกวิชา”
“ใกล้ไฟนอลแล้วนี่นา”
“จริงด้วย ผมยังไม่ได้อ่านสักกะตัว”
“พี่เชื่อคำว่าไม่ได้อ่านของเมฆได้ไหมเนี่ย”
“ทำไมพูดเหมือนเบียร์เลยล่ะครับ”
“หึ ๆ” หมื่นปีหัวเราะพร้อมโยกหัวแฟนเด็ก “หิวไหม?พี่ซื้อข้าวมาให้”
“แฟนใครเนี่ย น่ารักจัง” เมฆยืดตัวแกล้งจุ๊บไปทั่วใบหน้าคม
“แฟนคนนี้ไง” หมื่นปีจี้เอวแฟนเด็ก เมฆหัวเราะจนตัวงอ พยายามบิดกายหนีจากมือแกร่ง
“พอแล้ว ฮ่า ๆ ยอมแล้วครับ ยอมแล้ว”
เมฆหอบหายใจถี่ แผ่ตัวลงบนโซฟา ผมเผ้ายุ่งเหยิง ตาคู่สวยคลอด้วยน้ำตา สภาพแบบนี้ หมื่นปีลงความเห็นว่า ‘น่ารังแกเป็นที่สุด!’
ใครเล่าจะอดในไหว...
คนโตกว่าทาบทับริมฝีปากลงบนอวัยวะเดียวกัน มอบจูบที่หวาบหวาม ไล้เล็มชิมความหวาน ก่อนแทรกลิ้นเกี่ยวกระหวัด แลกเปลี่ยนลมหายใจกันอย่างไม่รู้จักพอ
คราแรกแค่คิดว่าอยากจูบเพียงเท่านั้น แต่พอถอนริมฝีปากออกมาเท่านั้น คนข้างล่างก็ดึงกลับมาอีกครั้ง มือเรียวสวยเกาะเกี่ยวลำคอหนา ไม่อยากให้จูบนี้สิ้นสุดลง
“แบบนี้จะไม่ได้กินข้าวเอานะ” หมื่นปีกระซิบชิดริมฝีปากสวย
“ใครสนกันล่ะครับ”
สิ้นคำตอบคนโตกว่าก็ช้อนอุ้มอีกคนขึ้น ขาเรียวสวยเกี่ยวเอวหนา มือแกร่งประคองพร้อมบีบบั้นท้ายแน่น พาแฟนเด็กเข้าไปยังห้องที่อีกคนพึ่งออกมา เจ้าแมวที่เห็นมนุษย์เข้าห้องอีกแล้วก็วิ่งตาม หวังจะเล่นด้วย
“ไม่ได้นะแมว เรื่องนี้เด็กห้ามยุ่ง” หมื่นปีใช้ขาดันเจ้าก้อนขนออกไปพ้นกรอบประตู และปิดลง ทิ้งให้แมวน้อยส่งเสียงประท้วงหน้าห้อง
“แง้วว”
คนโตกว่าดันแฟนเด็กติดกำแพง ปล่อยอีกคนลงยืนด้วยขาตนเอง ก่อนผละออกมาถอดเสื้อ เมฆเองก็เหวี่ยงเสื้อที่พึ่งใส่ลงพื้นเช่นกัน
หมื่นปีถูกดันถอยหลังจนทิ้งกายลงนั่งตรงขอบเตียง เขาถูกคนเด็กกว่ามอมเมาด้วยจูบหวาน ก่อนไล่จูบลงลาดไหล่ หน้าอก หน้าท้อง ไล่ลงต่ำเข้าไปทุกที
คนที่ทรุดนั่งกลางหว่างขาช้อนตาสวยขึ้น สบตากันอย่างสื่อความหมาย
และ
ผ่าง
“เมฆยังไม่ตะ อ้าาาา!!!” เสียงร้องมาพร้อมกับแฝดคนละฝาที่โผล่เข้ามา ทั้งคู่ชะงักกิจกรรมทันที
“เป็นอะไรลูก ว้าววว” ถ้ามีแค่หมอกก็คงแค่เขิน แต่นี่มีผู้เป็นแม่อีกคนที่โผล่เข้ามา และแน่นอนว่าคนหวงภรรยาอย่างพ่อก็ต้องมาด้วยแน่
“มีอะไรกัน เฮ้ย! คุณอย่ามอง” คุณพ่อใช้มือบังสายตาภรรยา พร้อมดึงออกพ้นจากประตู
หมื่นปีนิ่งไปอย่างทำอะไรไม่ถูก ส่วนเมฆก็ได้แต่ทรุดตัวลงกับพื้น
“คือ กู เอ่อ นั่งรอข้างนอกนะ” และประตูก็ปิดลงทั้งอย่างนั้น
ทั้งคู่ได้แต่มองหน้ากัน
“พี่หมื่นปีครับ” คนเด็กกว่าส่งเสียงเรียกสติ
“พ่อ? แม่?”
“ครับ” เมฆได้แต่ตอบหน้าเจื่อน
ผลั๊วะ
และประตูก็เปิดอีกครั้ง
“จะต่อก็ได้นะ แต่อย่าเสียงดังล่ะ อ่อ! แล้วก็พี่หมื่นปีหุ่นแซ่บมากครับ!”
“หมอก!!!!” เมฆคว้าหมอนปาไปพร้อมกับประตูที่ปิดลง
เคยคิดอยู่ว่าอยากจะเจอพ่อแม่ของเมฆ อยากบอกพวกท่านอย่างหนักแน่นว่าตนสามารถดูแลลูกของพวกท่านได้ บอกว่าตนพร้อมประคองมือคู่นี้ และจะไม่ปล่อยมันแม้มีเรื่องอะไรก็ตาม
วาดภาพวันนั้นไว้มากมายหลายแบบ แต่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่ามันจะ
...อล่างฉ่างแบบนี้
