คิดว่าโลกหมุนรอบดวงทิตย์มาโดยตลอด แต่วันนี้ 'เมฆ' รู้แล้วว่าโลกหมุนรอบ 'พี่หมื่นปี' ต่างหาก
รัก,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,วัยว้าวุ่น,ไทย,หมื่นเมฆ,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ใช้เวลาในการแต่งตัวให้เรียบร้อยไม่นาน แต่ใช้เวลาทำใจนานหน่อย สองหนุ่มหล่อเดินตามกันออกจากห้องด้วยท่าทีที่นิ่งเฉย แต่มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าเก็บอาการกันสุด ๆ
คุณแม่คนสวยมองลูกชายกับคนรักด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ส่วนคุณพ่อนั่งหน้าดุจนหมื่นปีกลัวว่าตนอาจจะโดนปืนลูกซองเป่ากระบาล
“สวัสดีครับ หมื่นปีครับ” ทักทายพ่อแม่ของแฟนเด็ก พร้อมแนะนำตัวอย่างสุภาพ
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอกลูก” หญิงสาวหนึ่งเดียวในที่นี้รับไหว้ และพูดอย่างยิ้ม ๆ “แม่เข้าใจ มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนเป็นแฟนกัน”
ทั้งเมฆและหมื่นปีต่างก้มหน้าด้วยความเขินอาย
“พึ่งรู้นะว่าเมฆของแม่ร้อนแรงขนาดนี้ หุหุ”
“แม่ครับ” เมฆพูดเสียงดัง
“ไม่เขินนะครับลูกชาย ว่าแต่หาแฟนได้หล่อถูกใจแม่จริง”
“พอน่าคุณ เลิกมองแฟนลูกได้แล้ว” คุณพ่อพูดเสียงเข้ม “ผมหวง”
“หวงลูก?”
“หวงคุณสิ ลูกโตแล้วจะหวงไปทำไม” มือแกร่งคว้ามือภรรยามากุมด้วยความรักใคร่ “เห็นผู้ชายหล่อเป็นไม่ได้ เหมือนกันทั้งบ้าน”
“หนูด้วยเหรอพ่อ” หมอกเอียงคอถาม
“แกน่ะตัวแกนนำเลย” ตอบพร้อมเคาะหน้าผากลูกชาย
บรรยากาศรอบตัวผ่อนคลายขึ้น คุณพ่อคุณแม่สอบถามคนรักของลูกชายสองสามประโยค หมื่นปีก็พอเบาใจได้บ้างที่การเปิดตัวอย่างอล่างฉ่างของตนเองไม่ได้สร้างความไม่พอใจอะไรให้กับครอบครัวของคนรัก
เมฆมองหมื่นปีที่พูดคุยกับครอบครัวตนด้วยรอยยิ้ม ดูท่าว่าคุณพ่อจะถูกใจแฟนของเขาไม่น้อย ออกปากชวนหมื่นปีและที่บ้านไปเที่ยวที่สวนเสียด้วย
เนื่องจากไม่เตรียมวัตถุดิบอะไรไว้ในห้องเลย อาหารเย็นวันนี้จึงตกลงที่จะออกไปทานข้างนอกกัน ระหว่างเดินตรงโถงทางเดิน เมฆก็รั้งแฝดตนมาสอบถาม
“ไหนว่าจะไป 10 วันไง ทำไมกลับมาเร็ว”
“ก็กะว่าจะพาพ่อแม่มาเซอร์ไพรส์ ใครจะคิดว่าจะโดนเซอร์ไพรส์กลับแบบนี้ คึคึ” หมอกยิ้มล้อ
“อย่าล้อน่า” ความร้อนแล่นริ้วมาที่ใบหน้า จนเมฆต้องเดินหนีแฝดของตน
เมฆบิดตัวไล่ความเมื่อยขบที่แล่นริ้วไปตามร่างกาย ช่วงสอบปลายภาคสูบพลังชีวิตเขาไปจนแทบจะกลายเป็นซอมบี้ ที่นอนข้างกายเย็นชืด เพราะหมื่นปีตื่นไปสอบตั้งแต่ 8 โมงเช้า และมีสอบอีกตัวตอนบ่าย ส่วนเขาสอบเสร็จไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน
ร่างสูงลุกจากเตียงไปอาบน้ำไล่ความง่วงงุน 10 โมงกว่าแล้ว คิดว่าคงต้องออกไปหาอะไรลงท้องเสียหน่อย เมฆหยิบโทรศัพท์เตรียมโทรหาเพื่อนรักของตนเพื่อนชวนออกไปทานข้าว พลางใช้มืออีกข้างเช็ดผมที่เปียกชื้น
ก๊อก ๆ
เสียงเคาะประตูทำให้กิจกรรมทุกอย่างหยุดชะงัก เมฆวางโทรศัพท์ลงก่อนเดินไปดูที่ช่องตาแมวเพื่อดูว่าใครมาหา
พันปี?
น้องแฟนเขามาทำไมกันนะ?
เมฆเปิดประตูให้พันปีโดยลืมไปเสียสนิทว่าตนยังไม่ได้ใส่เสื้อให้เรียบร้อย
“ว่าไงปี”
“ว้าวว” พันปีตาโต “หุ่นดีนะเรา”
“เฮ้ย!โทษที เข้ามาก่อน” เมื่อรู้ตัวก็รีบเดินไปหาเสื้อมาใส่ พร้อมเชิญอีกคนเข้าห้อง
“ไม่ใส่ก็ได้นะ กูโอเค” คนตัวเล็กว่าด้วยสายตาแพรวพราว
“เราว่าใส่ดีกว่า” เมฆใส่เสื้อพลางถาม “ว่าแต่ปีธุระอะไรหรือเปล่า”
“หมื่นปีอยู่ปะ?”
“ไม่อยู่ วันนี้มีสอบทั้งวันเลย มีเรื่องด่วนอะไรไหม?”
“ทางสะดวก”
“หืม?”
“ปะเมฆ” พันปีลุกขึ้น ก่อนดึงแขนให้เขาลุกตาม
“ไปไหนปี?”
“นี่คือการลักพาตัว!!”
ตอนนี้เมฆอยู่ไหน?
ตอบ : อยู่ร้านบุพเฟ่ต์ชาบูในห้างฯแถวมหา’ ลัยของพันปี
แล้วเมฆมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร?
ตอบ : พันปีจับยัดเข้ารถแล้วขับมา
สอบถามถึงเหตุผลก็ได้ความว่า พันปีอยากเอาคืนที่พี่ชายคนรองทิ้งให้นอนพื้นในวันที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก ผู้ก่อเหตุมีความตั้งใจจะลงมือหลายครั้งแล้ว แต่หมื่นปีไม่ยอมห่างเขาเลย ครั้งนี้สบโอกาสจึงบุกเข้าห้องและลักพาตัวเมฆมานั่งกินบุฟเฟต์ ถึงแม้ตัวพันปีเองยังต้องไปทำงานกลุ่มต่อก็ตาม
“โคตรเด็ก” แพรว หญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มเพื่อนของพันปีว่าหลังจากเพื่อนตัวเล็กเดินไปกดน้ำ
“เด็กฉิบหาย” ต่อด้วยนิว
“จริง” หมีพยักหน้าเห็นด้วย
“เมฆไม่ต้องไปยอมมัน หนีเลย เดี๋ยวให้หมีไปส่ง” นิวเสนอ
“เอารถออกเลย” คนหุ่นหมีหยิบกุญแจรถเตรียมลุก
“ไม่เป็นไรเลย” เมฆปรามเพื่อนคนตัวเล็ก “ปีเขาสนุกก็ปล่อยเขาไปเถอะ”
“เหมือนโดนรังสีความหล่อแสนดีสาดใส่หน้า” ดวงตาแพรวเคลิ้มฝัน
“นินทากูปะ?” พันปีวางแก้วน้ำบนโต๊ะพร้อมกับนั่งลง
“ไม่ได้นินทา แต่ด่าอยู่” นิวตอบ
“เพื่อนชั่ว”
“หมูสุกแล้วปี" เมฆห้ามทัพด้วยการคีบหมูวางบนจานของพันปี “เอาอะไรเพิ่มไหม เราสั่งให้”
“ดูแลดีประดุจไอ้ปีเป็นลูก” นิวว่า
“มีลูกอย่างไอ้ปีนี่คงบ้าตายรายวัน” แพรวยกมือกุมหัวพลางส่ายหน้า
“มีลูกอย่างมึงกูคงเอาขี้เถ้ายัดปากตาย”
“ไอ้เชี่ยปี ไอ้เพื่อนเวร” หญิงสาวหยิบผักบุ้งชิ้นเล็กปาใส่เพื่อน
“อีแพรว อีเพื่อนชั่ว” พันปีปากะหล่ำปลีหั่นฝอยคืน
“ของกินอย่าเล่น” หมีที่นั่งหัวโต๊ะเอื้อมตีมือเพื่อนสองคนที่ปาผักใส่กัน
สงคราม (?) ก็จบลงแบบนี้ แต่ก็มีจิกกัดกันบ้างตามภาษา เมื่อจัดการอาหารกันเรียบร้อยก็จะพากันกลับไปทำงานที่ใต้ตึกคณะในมหา’ ลัย โดยที่พันปีก็ยังหนีบเมฆตามไปด้วย
“อ้าวว ไอ้ปีเพื่อนรัก” ระหว่างเดินไปที่รถก็มีเสียงทักมาจากชายร่างสูง ซึ่งก็น่าจะพอ ๆ กับเมฆ
“รักกับผีมึงน่ะสิ”
“กูทักมึงดี ๆ นะ”
“ถามกูหรือเปล่าว่าอยากทักทายกับมึงไหม”
“ปากดีนะมึง ว่าแต่มากับผัวเหรอ หล่อดีนะ”
เพี้ยะ
พันปีฟาดมือที่ยื่นมาจะจับหน้าเมฆ
“เสือก”
“ไอ้ปี!”
“ทำไม!”
“ขึ้นรถเถอะปี” เมฆรั้งแขนคนตัวเล็ก เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ พันปียอมเดินตามแรงดึง
“เชื่อฟังผัวดีนิ่” อีกคนยังคงไม่จบ
“หมาขี้แพ้แบบมึงน่ะ เก็บปากไว้แดกข้าวเถอะ”
“ไอ้เหี้ยปี”
“ทำไมไอ้เหี้ยต้น”
ระหว่างที่ทั้งสองฝ่ายจะพุ่งเข้าหากัน ก็มีเสียงเดินดังขึ้นเสียก่อน คงจะเป็นลูกค้าของห้างฯที่เดินกลับรถ
“อย่าเผลอแล้วกัน” ต้นชี้หน้าคนตัวเล็ก
“ไอ้หมาขี้แพ้”
“เชี่ยเอ้ย” พันปีวางกระเป๋าแล้วกระแทกตัวนั่ง
“เป็นอะไรของมึงนิ” แพรวถามเพื่อน
“เจอไอ้ต้นอะดิ ไอ้หน้าสัสหมา”
“ใจเย็นก่อนปี” เมฆส่งน้ำให้คนตัวเล็กดื่ม
“โทษนะมึง ให้มาเจอคนกวนตีนแบบนั้น”
“ไม่เป็นไร” เมฆยิ้ม
“แต่มึงระวังตัวหน่อยก็ดีนะ คนอย่างไอ้ต้นต้องหาเรื่องมึงอีกแน่” หมีเตือน
“น่ารำคาญฉิบหาย”
“เคยมีเรื่องกันเหรอ” เมฆถามอย่างสงสัย
“ตอนกีฬาม. ทีมถาปัตถ์ของไอ้ต้นแพ้บอลทีมวิศวะ” นิวหันมาตอบ
“เกมจบ คนไม่จบ?”
“เออ รุ่นพี่ไม่ได้ว่าอะไร แต่ไอ้ต้นมันไม่พอใจ เลยหาเรื่องทีมบอลคณะเราตลอด” แพรวแบะปาก มองบน
“ปีแข่งบอลด้วยเหรอ?”
“เปล่า” คนตัวเล็กปฏิเสธ
“อ้าว”
“มันซ้อมเพื่อนในคณะกู จะให้ยืนมองก็ไม่ใช่ปะ หรือต่อให้ไม่ใช่คนในคณะก็ต้องช่วยอยู่ดี”
“หลังจากนั้นพอเห็นไอ้ปีที่ไหนมันก็จะหาเรื่องกวนตีนตลอด” แพรวเสริม
“วุ้ย หงุดหงิด” พันปียีหัวตัวเองอย่างงุ่นง่าน
ครืดดดด
“ใครวะ” คนหงุดหงิดล้วงหยิบโทรศัพท์ที่สั่นเป็นเจ้าเข้าขึ้นมาดู อารมณ์พอจะดีขึ้นมาหน่อยเมื่อเห็นว่าเป็นพี่คนรองสุดที่รัก ที่เขาพึ่งไปฉกแฟนมันมา
“ฮะ...”
/ไอ้น้องเลว/ ยังไม่ทันกล่าวคำทักทายก็โดนด่าเสียก่อน
“เอ้า ไอ้พี่ชั่ว ด่าแบบนี้จะดีเหรอ กูมีตัวประกันนะ ฟะ...”
/ตอนเย็นพาแฟนกูกลับบ้านเลยนะ กูไปรับเอง แค่นี้/
ยังไม่ทันได้ขู่ให้สะใจ ให้ได้รู้สึกเหนือกว่า ก็โดนพี่ชายคนรองสวนกลับ และวางสายไป ราวกับรู้อยู่แล้วว่าแฟนของมันอยู่กับเขา
“เมฆ มึงบอกหมื่นปีเหรอว่ามากับกู”
“อืม” เมฆตอบยิ้ม ๆตั้งแต่เขาถูกพันปีจับยัดรถก็ส่งข้อความบอกแฟนทันที และตลอดเวลาที่อยู่กับปีเมฆก็รายงานตัวกับคนโตกว่าตลอด
“โด่ เซ็งเลยเหอะ นึกว่าจะได้ถ่มถุยมัน”
“ไม่เป็นไรนะปี คราวหน้าเอาใหม่ เราเป็นกำลังใจให้” เมฆหัวเราะกับท่าทีเซ็งจิตของคนตัวเล็ก
“เหอะ!”
ดูเหมือนกำลังใจของเขาจะไม่เป็นที่ต้องการแฮะ...
“กูไปส่งมึงกลับบ้านก่อนแล้ว หมดสนุกแล้ว” ปีคว้ากุญแจรถเตรียมลุก
“ไม่เป็นไร ปีต้องทำงานกลุ่มนี่ เรารอกลับพร้อมกันก็ได้”
“นานอยู่นะ มึงจะเบื่อหรือเปล่า”
“ไม่หรอก เดี๋ยวเราอ่านชีทเรียนรอ”
“มึงสอบเสร็จแล้วนิ่”
“วิชาที่ต้องเรียนเทอมหน้าน่ะ พี่รหัสให้ไฟล์เก่ามา” เมฆว่าพลางหยิบไอแพด ขึ้นมาเปิด
“หล่อ ขยัน พ่อของลูก จีบได้ไหมคะ?” แพรวทำหน้าเพ้อฝัน
“ไม่ได้ เรามีแฟนแล้ว”
“เจ็บไปถึงกระดองใจจจ” หญิงสาวยกมือขึ้นทาบอก เล่นใหญ่จนเพื่อนขำ
“เสร็จสักทีแม่~” แพรวเซฟงาน แล้วปิดคอมฯ ก่อนร้องโหยหวน
“เบานะชะนี รบกวนคนอื่นเขา” นิวปราว
“อุ้ย” หญิงสาวหันไปก้มหัวให้กับสองสามโต๊ะที่นั่งทำงานใต้ตึกคณะเช่นกัน
“เราขอไปห้องน้ำก่อนนะ” เมฆลุก
“ให้ไปเป็นเพื่อนมะ?”
“ไม่เป็นไร ปีเก็บของเถอะ บอกแค่ว่าห้องน้ำอยู่ไหนก็พอ”
เมฆเดินตามทางที่พันปีบอก คิดว่าห้องน้ำที่นี่ค่อนข้างเงียบ และมืด ยิ่งเวลาเกือบสองทุ่มแบบนี้ยิ่งร้างผู้คนเข้าไปใหญ่ เมื่อทำธุระเสร็จเขาก็จะเดินกลับ แต่ก็ต้องชะงักเนื่องจากมีคนมาขวางไว้
ต้น...
“ปีครับ!” ชายหนุ่มร่างสูง บนใบหน้าประดับแว่นสายตาวิ่งมาหยุดตรงโต๊ะของพันปี
“ว่าไงลูกเปี่ยม” พันปีหันไปยิ้มให้กับ เปี่ยมรัก ผู้มีฉายาลูกชายวิศวะฯ
“มาหามัมหมีเหรอลูก” แพรวทำเสียงสอง
“คนที่มากับปีน่ะครับ”
“เมฆเหรอ ทำไม” คนตัวเล็กถามเสียงเข้ม รู้สึกสังหรใจแปลก ๆ
“เปี่ยมเห็นเขานอนอยู่หลังห้องน้ำตึกสาม น่าจะโดนซ้อมครับ”
“เมฆ!!!” พันปีรีบวิ่งไปทันที
“ฉิบหาย” นิวลุกขึ้นพยายามตั้งสติ แทนเพื่อนที่เตลิดไปแล้ว “ไอ้หมีเอารถออกเลย แพรวมึงเก็บของแล้วขับรถไอ้ปีตามไปโรงพยาบาล”
“ได้” หมีคว้ากุญแจรถวิ่งออกไป
“โอเค” แพรวลงมือเก็บของที่กระจัดกระจายบนโต๊ะ
“เมฆ!!!” พันปีวิ่งไปหาคนที่นั่งพิงกำแพง ข้างกายมี ‘ดั่งวาด’ นั่งเป็นเพื่อน
“มึงเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหน ใครทำมึง มะ มึง...”
เป็นเพื่อนกับพันปีมาตั้งแต่สมัยมัธยม นิวไม่เคยเห็นมันล่กจนมือไม้สั่นแบบนี้มาก่อน
เมฆได้แต่มองน้องชายของแฟนที่เหมือนจะอยากจับตัวเขา แต่ก็กลัวเขาเจ็บ ใจจริงอยากตอบพันปีให้สบายใจว่าตนเองไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ด้วยสภาพที่มีรอยช้ำตรงแก้มซ้าย ปากแตก และโดนแตะที่ท้องทำให้ทั้งจุก ทั้งเจ็บจนพูดไม่ออก เกิดมาก็พึ่งโดนครั้งแรกเหมือนกัน
เจ็บเอาเรื่องเลยแฮะ
อยากเจอพี่หมื่นปีจัง...
“กูให้หมีเอารถออกมาแล้ว พาเมฆไปหาหมอก่อนค่อยว่ากัน”
ทุกคนรีบช่วยพยุงคนเจ็บไปที่รถทันที
เมฆถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินเพื่อไปทำแผลทันที ไม่นานหมื่นปี แสนปี นับล้าน และอาสนก็ตามมา คนตัววิ่งมาหาน้องชายอย่างรีบร้อน ก่อนหน้านี้เขากำลังจะโทรหาแฟนตน แต่นิวก็โทรหาพี่แสนปีเสียก่อน พี่ชายคนโตทำหน้าเครียด พูดคุยสองสามประโยค พอวางสายก็บอกให้เขาใจเย็นและมีสติ ลางสังหรณ์บอกว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ ๆ
แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ
เมื่อรู้ว่าเมฆโดนทำร้ายเขาแทบจะพุ่งออกจากบ้าน แต่เพราะทุกคนห้ามไว้ และอาสนก็อาสาขับรถให้ เพราะกลัวว่าถ้าหากเขาเป็นคนขับ อาจจะเหยียบคันเร่งจนแหกโค้งได้
“เมฆล่ะ?” หมื่นปีถามเสียงเข้ม
“ทำแผลอยู่ข้างในครับ” นิวผู้สติที่สุด ตอบคำถามพี่ชายเพื่อน
“แล้วพอจะมีใครอธิบายได้บ้างว่าเกิดเรื่องบ้านี่ได้ยังไง” ใจจริงอยากตะโกนถามให้หายอึดอัด แต่ยังพอมีสติคิดได้ว่านี่คือโรงพยาบาล
“กู...ไม่รู้” พันปีก้มหน้า
“เอ่อ...” เปี่ยมรักที่ยืนสงบส่งเสียง “ผมเห็นครับ”
หนุ่มแว่นเล่าว่าตนมาเอาชีทเรียนที่รุ่นพี่ ระหว่างเดินกลับไปที่รถก็เห็นเหมือนมีคนสองสามคนยืนล้อมอะไรบางอย่าง ด้วยความสงสัยจึงเดินไปดู ก็เห็นว่ามีคนกำลังโดนซ้อม
พอเปี่ยมรักส่งเสียงทักพวกนั้นก็สลายตัวไป เมื่อเดินเข้าไปดูก็จำได้ว่าเป็นคนที่นั่งโต๊ะเดียวกับพันปีตรงหน้าคณะ จำได้เพราะตอนเดินเข้าคณะนั้นผ่านโต๊ะที่กลุ่มพันปีนั่ง และ ดั่งวาด เพื่อนสาวก็ชี้ชวนให้ดูว่ามีคนหล่อนั่งข้างพันปีด้วย ดังนั้นจึงให้ดั่งวาดอยู่เป็นเพื่อนคนเจ็บ และตนก็วิ่งไปตามพันปี
“เห็นหน้าไหม?” คนตัวโตยังถามต่อ
“เห็นครับ”
“มันเป็นใครรู้ไหม?”
“ไอ้ต้น” คนตอบกลายเป็นพันปี เดาว่าอาจจะใช่มัน ไม่สิต้องเป็นมันแน่
“ครับ” คำตอบของเปี่ยมรักยืนยันความคิดของพันปี
“ใครคือต้น?” พี่ชายคนรองหันไปถามน้องชายตนเอง
“มันเไม่ชอบหน้ากู แต่หาเรื่องกูไม่เคยชนะ เลยไปลงกับเมฆ”
“ถึงเคยบอกไงว่าอย่าใช้กำลัง!”
“ใจเย็นหมื่นปี” พี่คนโตเอ่ยปราม
หมื่นปีหายใจเข้าก่อนค่อย ๆ ผ่อนออก พยายามควบคุมสติ รู้ว่าน้องไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเกิดขึ้น แต่ความเป็นห่วงแฟนหนุ่มก็บั่นทอนสติเขาเข้าไปทุกที
“กูขอโทษ” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงแผ่ว
“คนที่ปีควรขอโทษคือคนนั้นต่างหาก” ผู้เป็นอานอกสายเลือดลูบหัวพันปี ก่อนพยักพเยิดไปทางประตูแผนกฉุกเฉิน ซึ่งพี่พยาบาลคนสวยกำลังเข็นเมฆออกมา
“เมฆ!!” หมื่นปีวิ่งเข้าหาคนเด็กกว่า ทรุดตัวลงอยู่ในระดับเดียวกัน มีคำพูดมากมายแต่พูดไม่ออกสักคำ ความเป็นห่วงมันล้นจนจุกอก
“ใจเย็นนะครับ” เมฆจับมือที่สั่นเทาของแฟนตน และหัวทุยสวยก็ซบลงกับมือของแฟนตนอยู่อย่างนั้น จนพี่พยาบาลขอให้ญาติติดต่อเรื่องยา และค่ารักษา แสนปีจึงอาสาจัดการให้
“กูขอโทษนะเมฆ” พันปีก้าวเข้ามาใกล้ คนตัวเล็กก้มหน้าขอโทษอย่างรู้สึกผิด
“ไม่ต้องขอโทษเลยปี”
“กูพามึงมาเจ็บตัว ถ้ากูไม่ลากมึงออกมา...”
“มันเป็นเรื่องที่ไม่มีใครคาดคิดหรอกนะ อีกอย่างปีไม่ได้จับมือพวกนั้นมามาต่อยเราสักหน่อย”
“แต่มึงก็โดนซ้อมเพราะกูอยู่ดี พวกมันไม่ถูกกับกูเลยมาลงกับมึง”
“มันไม่ใช่ความผิดปี”
“กูจะเอาคืนพวกมันทุกตัว มันมีกี่คนเปี่ยม” คนตัวเล็กหมายมาด ก่อนหันไปถามลูกชายของแก้งวิศวะ
“3 ครับ”
“แก้งมันเลยสินะ” ไม่มีครั้งไหนที่จะจำหน้าพวกไอ้ต้นได้ดีเท่านี้เลย คิดไว้ตั้งแต่ตรงนี้ว่าจะฟาดหน้ามันท่าไหน
“พวกมันอยู่ร้านเคียงกัน” แพรวผู้เป็นดั่งหน่วยข่าวกรองของกลุ่มเอ่ยบอกอย่างไม่ต้องเอ่ยปากขอ
“ไอ้หมี”
“อืม” เพียงแค่เรียกชื่อคนหุ่นหมีก็เดินตามเพื่อนตัวเล็กไปอย่างรู้ใจ
“ปี” / “พี่ปีคะ” ทั้งเมฆและนับล้านต่างร้องเรียก แต่เจ้าของชื่อไม่ได้สนใจเลยสักนิด
“ตามปีไปทีนะครับ” เมฆหันมาขอร้องแฟนตน คิดว่ามีพี่ชายไปด้วยอาจจะห้ามได้ มั้งนะ?
หมื่นปีพยักหน้า ก้มลงจุ๊บมือแฟนเด็กก่อนเดินตามน้องชายออกไป อาสนเองก็ตามไปด้วยเช่นกัน
4 ชีวิตหยุดอยู่ลานจอดรถของร้าน พันปีใจเย็นกว่าที่คิด มันไม่ได้บุกเข้าไปหาเรื่องร้าน อาจเพราะพี่ชายตัวเองก็ทำกิจการนี้เหมือนกัน จึงเข้าใจว่าถ้ามีเรื่องในร้านจะก่อความเสียหายให้คนอื่นแค่ไหน และคงเป็นเพราะดวงแก้งไอ้ต้นถึงฆาต หรือเวรกรรมตามทันแบบติดจรวด พวกมันครบแก้งจึงเดินออกมาที่รถ
พันปีวิ่งกระโดดประทับฝ่าเท้าเข้าหลังต้นอย่างจังจนมันล้มคว่ำ
“ใครวะ!?!?”
“กูเอง ชอบไม่ใช่เหรอวิธีหมาลอบกัดอะ” พันปีแตะซ้ำเข้าที่ท้องของคนที่นอนคุดคู้อยู่บนพื้น
“มีปัญหากับกูก็มาลงกับกูดิวะ ไปบยุ่งกับคอื่นทำไม” คนตัวเล็กระชากคอเสื้ออีกคนให้ลุกขึ้นมาก่อนฟาดหมัดเข้าหน้าสุดแรงจนต้นเซ
และแล้วการตะลุมบอนของ 5 คนก็เริ่มต้นขึ้น แถวนี้ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน แต่หากมีผ่านมาก็คงไม่กล้าเข้ามายุ่งเท่าไหร่ หมื่นปียืนมองกลุ่มคนตรงหน้าอย่างวางเฉย รูู้อยู่แล้วว่าปีและหมีเป็นต่อ ไม่จำเป็นต้องเข้าไปช่วย
“ไม่ห้ามเหรอ? ไหนว่าไม่ชอบให้ใช้กำลังตัดสินปัญหา"
“ต้องหามอยู่แล้ว” คำพูดช่างสวนทางกับการกระทำที่ยืนกอดอกมอง
“ไอ้เหี้ยต้น ไอ้สันดานหมา” พันปีกระทืบซ้ำต้นที่ล้มไปกองกับพื้น สติแทบรางเลือน
“พอไอ้ปี” พี่ชายล็อกแขนน้องตนจนตัวลอย พร้อมถูลู่ถูกังคนที่อารมณ์ขึ้นขั้นสุดให้กลับรถ หมีเห็นดังนั้นจึงเดินตามไป
“เดี๋ยวอาจัดการตรงนี้ให้”
หมื่นปีพยักหน้ารับก่อนลากน้องจากไป
คนเป็นอาส่ายหน้า หัวเราะกับความซึนของหลานนอกไส้
หมื่นปีผู้ไม่ชอบใช้กำลังตัดสินปัญหามันเข้าไปห้ามจริง ๆ แต่หลังจากอีกคนโดนน้องชายตัวเองซ้อมจนพอใจน่ะนะ...
“อ๊ะ!” เสียงร้องดังขึ้น จนคนที่พึ่งเปิดประตูเข้าห้องตนเองรีบวิ่งไปหาแฟนหนุ่มที่ยืนอยู่กลางห้อง
“เป็นอะไรครับ? เจ็บตรงไหน?”
“มันขัด ๆ นิดหน่อยครับ”
“แล้วนี่จะทำอะไร?”
“อาบน้ำครับ เหนียวตัวมากกก”
“ทำไมไม่รอพี่ก่อน มาพี่ช่วย”
คนโตกว่าช่วยถอดเสื้อผ้า ยิ่งเห็นรอยช้ำบนกายแฟนหนุ่ม ก็ราวกับว่าตนเองเป็นคนเจ็บเสียเอง เป็นไปได้ก็อยากเจ็บแทนน้องเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“ช่วยอาบด้วยนะครับ”
“อยู่แล้ว”
หลังจากอาบน้ำเสร็จหมื่นปีก็พาน้องมานอนบนเตียง ตระกองกอดแฟนหนุ่มอย่างหวงแหน
“กลัวไหม?” ถามพร้อมก้มประทับจูบกลางกระหม่อมแฟนเด็กอย่างปลอบโยน
“กลัวครับ กลัวมาก” เมฆตอบอย่างไม่ปิดบัง บดเบียดกายเข้าหาความอบอุ่น
ยอมรับเลยว่าตอนนั้นเขากลัวจับใจ เกิดมาไม่เคยหาเรื่องใคร ไม่เคยถูกใครหาเรื่อง คิดถึงแต่พี่หมื่นปี อยากเห็นหน้าคนโตกว่า อยากให้หมื่นปีโผล่มาอยู่ตรงนี้ และถึงจะเจ็บแบบนี้ แต่ก็ไม่คิดโทษพันปี
“พี่อยู่ตรงนี้นะ พี่อยู่ตรงนี้” หมื่นปีพูดเสียงแผ่ว อยากจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่านี้ แต่กลัวแฟนเจ็บ
“จูบผมหน่อยได้ไหมครับ” เมฆออดอ้อน
“แต่เมฆเจ็บอยู่” เห็นแผลตรงมุมปากแล้วเจ็บหัวใจ
“ไม่เป็นไรครับ”
แล้วคนขอก็เป็นฝ่ายเริ่มยื่นหน้าเข้าประทับจูบก่อน ใบหน้าปรับเอียงให้ได้องศา จูบหวานถูกป้อนให้กันอย่างอ่อนโยน ราวกับความกลับปลิดปลิวหายไป เมื่อรับรู้ว่าอีกคนยังอยู่ตรงนี้
“อ๊ะ!" ถึงแม้จะระวังแต่ก็ไม่รอดอยู่ดี
“ขอโทษครับ” หมื่นปีรีบขอโทษ
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ปีล่ะครับ” เมฆถามถึงน้องแฟน กลัวว่าอีกคนจะจมกับความรู้สึกผิด
“พี่แสนปลอบมันอยู่ข้างล่าง” รู้ว่าน้องชายคงรู้สึกผิด จึงปล่อยให้คนละมุนที่สุดของบ้าเป็นคนปลอบไปก่อน
“อย่าโกรธปีเลยนะครับ”
“ครับ” ตอบให้แฟนสบายใจ และกล่อมให้อีกคนหลับไป
รับปากว่าไม่โกรธ แต่พรุ่งนี้ไอ้ปีเตรียมล้างหูรอเขาบ่นได้เลย...
