เพราะความฝันพังทลายจึงไร้หนทางไปต่อ อีกคนจึงพยายามสร้างความฝันให้คนนั้นได้เดินต่อ
รัก,ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,เรื่องสั้น,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
‘แม่ แม่ช่วยอินด้วย’
หายใจ หายใจไม่ออก ร่างเล็กจมดิ่งสู่ความมืดมิดและเหน็บหนาว ราวกับผืนน้ำกำลังโอบรัดและกลืนกินเขา
ทรมาน ทรมานเหลือเกิน
ใครก็ได้ ช่วยด้วย ช่วยเขาที
ชั่ววินาทีที่ร่างน้อยกำลังจะหมดลมหายใจ เขาเห็นมือคู่หนึ่งที่เอื้อมมาคว้ามือของเขาไว้ ฉุดรั้งให้อินหลุดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราชแห่งผืนนที
“เฮือก” เด็กหนุ่มทะลึ่งตัวขึ้นจากเตียง เหงื่อชุ่มโชกไปทั้งร่าง อินลูบหน้าเรียกสติ
“ฝันเรื่องนี้อีกแล้วเหรอวะ” เขาพูดอย่างหัวเสีย
เรื่องที่เขาจมน้ำผ่านมานานมากแล้ว ตั้งแต่อินอายุ 6 ขวบ ทั้ง ๆ ที่เรื่องราวตอน 6 ขวบต่างเลือนหายไปตามกาลเวลา แต่มีแค่ช่วงเวลาแห่งความทรมานนั้นที่ยังติดแน่นในความทรงจำ
เด็กหนุ่มเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้เพิ่งจะตี 5 เร็วกว่าเวลาตื่นปกติของเขาประมาณหนึ่งชั่วโมง แต่จะให้นอนต่อก็ไม่ไหวแล้ว สุดท้ายจึงตัดสินใจไปโรงเรียนตั้งแต่ตอนนี้ อย่างน้อยก็มีเวลาวิ่งเพิ่ม
อินลุกจากเตียงคว้าของสำคัญลงกระเป๋า หยิบเสื้อบาสมาใส่ อาบน้ำเหรอ? ไว้หลังวิ่งแล้วกัน ก่อนออกจากบ้านก็แวะไหว้เจ้าที่สุดเจ๋งที่ของแม่เอาฤกษ์เอาชัยหน่อย เพราะวันนี้มีแข่ง
อินเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลระดับมัธยมต้นของโรงเรียน นอกจากความสูงที่สูงกว่าเกณฑ์ของเขา ยังมีความพลิ้วในการหลบหลีก และไหวพริบในการเล่น ทำให้ตัวของอินเป็นนักกีฬาที่ค่อนข้างโดดเด่นของจังหวัด
________________________
คิดว่าตัวเองจะเป็นคนแรกที่ถึงโรงเรียนซะอีก แต่กลับกลายเป็น จ๊อบ เพื่อนสนิทสุดซี้ เพื่อนรักของเขากำลังวิ่งรอบโรงยิมด้วยสีหน้าจริงจัง จนดูตลก
“อะไรขนาดนั้นวะเพื่อน”
“ไอ้… ตกใจหมด เกิดกูหกล้มหน้าไถหมดหล่อไปมึงจะว่าไงห๊ะ!!”
“ไม่ว่าไง ก็ไม่หล่ออยู่แล้วปะ?”
“เพื่อนชั่ว!”
“แล้วนี่ยังไง? ทำไมมาเช้า”
“ตื่นเต้นอะดิ ตัวสำรองสนามแรกเลยนะเว้ย!”
“ถ้าเป็นตัวจริงไม่วิ่งรอตั้งแต่คืนก่อนแข่งเลยเหรอ?” อินเอ่ยแซวเพื่อนพร้อมกับวางกระเป๋า ยืดกล้ามเนื้อก่อนวิ่ง
“ใครจะเหมือนมึงครับเพื่อนอิน ตัวจริงม.1” จ๊อบแบะปากประชด
“คนมันเก่งช่วยไม่ได้ว่ะ” อินยักไหล่อย่างไม่ยี่หระแถมไร่ขิงให้เพื่อนสนิทอีก 1 ไร่
ฉายาตัวจริงม.1 ได้มาเพราะอินได้เป็นนักกีฬาตัวจริงม.1 คนเดียว โดยปกติแล้วตัวจริงจะเป็นม.2 หรือม.3 มันก็มีเพื่อนและรุ่นพี่บางคนที่ไม่พอใจ แต่แล้วยังไง ก็ไม่มีใครเก่งเท่าเขาเลยนี่น่า อีกอย่างก็เป็นกัปตันและโค้ชที่เลือกเขาเป็นตัวจริง ถ้ามีเวลามาทำตัวอิจฉา ก็เอาไปซ้อมเถอะ ตัวอินเองก็ไม่ได้เก่งฟ้าประทานสักหน่อย ทุกอย่างเกิดจากการซ้อมทั้งนั้น
ไม่นานคนอื่น ๆ ในทีมก็มากันครบ หลังจากเช็คชื่อ เช็คความเรียบร้อย ก็พากันขึ้นรถไปยังสนามแข่ง การแข่งขันครั้งนี้เป็นกีฬาระดับเขต และวันนี้ก็เป็นนัดตัดสินแล้ว ไม่แปลกที่จ๊อบจะตื่นเต้น ก็ก่อนหน้านี้มันทำได้แค่นั่งบนแสตนคอยเชียร์เท่านั้น แต่วันนี้มันจะได้นั่งข้างสนาม
ว่าแต่เขาลืมอะไรรึเปล่านะ...
อ่า! ลืมอาบน้ำนี่เอง
________________________
การแข่งนัดนี้เป็นไปอย่างตึงเครียด อีกฝ่ายก็เก่งน่าดู อินวิ่งชู้ตจนเหงื่อท่วมตัวไปหมด ท่วมยิ่งกว่าตอนฝันร้ายเมื่อเช้าเสียอีก วันนี้จ๊อบได้ลงด้วย แถมยังชู้ตสามแต้มได้ มันแทบร้องไห้เลยล่ะ ส่วนผลนะเหรอ?
ก็ต้องชนะอยู่แล้ว!
ในที่สุดเด็กชายอินทรชิตก็ได้อาบน้ำเสียที ระหว่างยืนเช็ดผมอยู่นั้นจ๊อบเพื่อนรักก็สะกิดไหล่เบา ๆ พอหันไปเห็นว่าเพื่อนทำท่าบิดตัวไปมาเป็นสาวน้อยวัยใส
“หยุดทำท่าน่าขนลุก แล้วบอกมาว่ามีอะไร”
“วันนี้พี่เซฟมีแข่งว่ายน้ำ”
“ไม่ไป” อินปฏิเสธทันที มีที่ไหนชวนคนกลัวน้ำ ไปดูแข่งว่ายน้ำ
“โถ่ เพื่อนอิน ไหว้นะ ขอร้อง”
“ไม่เอา” เมื่อเช้าพึ่งฝันเรื่องนั้นด้วย
“มึงนะ ขอเถอะ ครั้งสุดท้ายแล้ว กูไม่กล้าไปคนเดียว กลัวร้องไห้” จ๊อบทำหน้าเศร้า
จ๊อบชอบพี่เซฟม.3 เป็นรักแรกพบเลยก็ว่าได้ คอยตามไปดูพี่มันซ้อม และลงแข่ง แต่พอลองบอกชอบ พี่เชฟกลับตอบว่าไอ้จ๊อบมันเด็กไป เป็นแค่เด็กม.1 จะมาเข้าใจอะไรในความรัก
ขึ้นเลยครับ!
เด็กม.1 ไม่มีหัวใจรึไงเล่า!!
กลัวก็กลัว สงสารก็สงสาร เอาจริง ๆ ไปนั่งข้างสระน่ะพอไหว ตราบใดที่ไม่ต้องลงน้ำเอง แต่ไม่อยากไปเพราะฝันเมื่อเช้านั่นแหละ สุดท้ายความรักเพื่อนก็มีมากกว่าความกลัว จึงตกลงไปกับจ๊อบ
สองเพื่อนซี้เดินไปยังสระว่ายน้ำ คนมาดูการแข่งวันนี้ค่อนข้างเยอะ แต่ยังดีที่พอมีที่ว่าง เป็นแสตนฝั่งลู่ว่ายที่แปด
ลู่ริมสุดเลยแหะ...
ไม่นานนักกีฬาก็มาประจำลู่ และแล้วชั่ววินาทีที่เสียงสัญญาณดังขึ้น เหมือนกับหัวใจของอินก็ถูกดึงออกไป สายตาของเขามองเห็นเพียงนักกีฬาลู่ที่แปดคนนั้น คนที่ว่ายน้ำอย่างมีความสุข
และสุดท้ายก็แพ้...
มือแตะขอบสระเป็นสุดท้ายเลยด้วยซ้ำ แต่คนในน้ำก็ยังยิ้ม ยิ้มอย่างมีความสุข มันเป็นรอยยิ้มที่คนกลัวน้ำอย่างอินไม่มีวันมีได้
ยอมรับตรงนี้เลยว่าเขาหลงใหลคนในน้ำอย่างถอนตัวไม่ขึ้น!
________________________
ตอนเย็นมีการมอบรางวัลให้กับนักกีฬา สายตาของอินก็กวาดมองหานักกีฬาลู่ที่แปดคนนั้น น่าแปลกที่ในสนามมีคนมากมาย แต่เขากลับมองเห็นคนคนนั้นได้อย่างชัดเจน พอยืนบนบกแล้วตัวเล็กเหมือนกันนะ
คนตัวเล็กยิ้ม และปรบมือยินดีกับคนที่ชนะ แววตาเหมือนจะเสียใจ แต่ก็ดูมีความสุข น่ารักจริง ๆ ด้วย น้ำใจนักกีฬาพุ่งจนติดเพดานแล้วมั้ง
เพราะมัวแต่มองจนเพื่อนต้องสะกิดให้ขึ้นไปรับรางวัล สุดท้ายจ๊อบก็จับได้ว่าอินชอบนักกีฬาว่ายน้ำลู่ที่แปด ถึงแม้จะเถียงจนสุดใจขาดดิ้นว่าแค่หลงใหลในรอยยิ้มที่คนกลัวน้ำไม่มีทางมีได้ แต่เพื่อนสนิทก็ยังยืนยันว่า
‘อินชอบนักกีฬาว่ายน้ำลู่ที่แปด’
________________________
หลังจากวันนั้นแต่เดิมที่ประวัติการค้นหาของอินมีเพียงเรื่องบาส กลับมีการค้นหาแข่งขันว่ายน้ำในจังหวัดเต็มไปหมดจนพ่อยังตกใจว่าเขาเลิกกลัวน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่
จากแต่เดิมที่มักจะเป็นจ๊อบที่ลากอินไปดูแข่งว่ายน้ำ ตอนนี้เป็นอินเองที่ลากจ๊อบไป ก็เจอบ้างไม่เจอบ้าง จนในที่สุดอินก็รู้แล้วว่านักกีฬาว่ายน้ำลู่ที่แปด ชื่ออะไร
กาล ชลเทพ...
อายุมากกว่าเขา 1 ปี ตัวเล็กแบบนั้นน่ะนะอายุมากกว่าเขา
พอพูดประโยคนี้ก็โดนจ๊อบฟาดหลังไปหนึ่งที พร้อมบอกว่าอินเองนั่นแหละที่สูงเกินไป
อินตามกาลไปแทบทุกสนามจนเห็นถึงพัฒนาการของคนตัวเล็ก จากครั้งแรกที่อยู่ลู่ที่แปด ก็เริ่มขยับเข้ามาเรื่อย ๆ จนวันนี้ สนามนี้ กาลได้อยู่ลู่ที่ห้า ลู่ตรงกลาง
อินลุ้นทุกวินาที ถึงแม้จะเป็นเวลาสั้น ๆ แต่เหมือนยาวนาน และในที่สุด วันที่เขารอคอยก็มาถึง วันที่ร่างเล็กแตะขอบสระเป็นคนแรก
ชนะแล้ว!
คนตัวเล็กของเขา
พี่กาลของเขา
นักกีฬาว่ายน้ำของเขา
ชนะแล้ว!!!!
กาลยิ้มอย่างมีความสุข รอยยิ้มของกาลกว้างกว่าเดิม กว้างกว่าทุกครั้งที่อินเคยได้เห็น กว้างจนอินฉีกยิ้มตาม จ๊อบแบะปากมองบน
“ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูยังบอกแค่หลงใหล”
________________________
หลังจากมอบเหรียญเสร็จก็ถึงเวลาแยกย้าย แต่อินดันอยากเข้าห้องน้ำเสียก่อน พอไปหาห้องน้ำก็พบว่าที่ไหนก็คิวยาว เขาจึงเดินอ้อมไปเข้าหลังสนามกีฬา อินเคยมาแข่งบาสที่นี่จำได้ว่ามีห้องน้ำอยู่
ฟิ้ว
“มีปัญญาก็ไปเอาเอง”
เสียงเหมือนมีวัตถุอะไรสักอย่างลอยขึ้นฟ้า กับประโยคที่ฟังยังไงก็หาเรื่องนั่น เรียกให้ขาอินเดินไปแอบมอง ถ้าจ๊อบอยู่ก็จะบอกว่า อินขี้เผือก...
ภาพที่เห็นคือ กาลกำลังกระโดดเหยง ๆ คว้าเหรียญที่ห้อยอยู่บนกิ่งไม้อย่างสุดชีวิต ใครกันที่แกล้งคนตัวเล็กของเขา อย่าให้รู้นะ จะเอาไปห้อยไว้ที่แป้นบาสแล้วชู้ตลูกอัดหน้าเลยคอยดู!
คนตัวสูงเดินไปก่อนกระโดดคว้าเหรียญทองบนกิ่งไม้ลงมาอย่างง่ายดาย คนตัวเล็กหันมาดูท่าทางตกใจ
“ของพี่” อินยื่นเหรียญให้
“พี่? อ๋อ เอ่อ ขอบคุณ ตัวสูงจัง” กาลรับเหรียญคืน ก่อนพึมพำเบา ๆ แต่ คนตัวสูงยังได้ยิน
“ผมเป็นนักบาส ก็เลยสูง”
“อ๋ออ”
“เอ่อ ยินดีด้วยนะ”
“หา?” กาลทำหน้าสงสัย อินจึงชี้ไปยังเหรียญทองในมือคนตัวเล็ก “อ๋า ขอบใจนะ”
“ผมดูอยู่ด้วย พี่ว่ายน้ำเก่งมากเลย”
“ยังไม่เท่าพ่อพี่หรอก” กาลยิ้มเมื่อนึกถึงผู้เป็นพ่อ “งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ”
“ครับ”
อินมองคนตัวเล็กที่วิ่งหายไปจนลับตา ก่อนที่ร่างสูงจะเอนพิงต้นไม้อย่างหมดแรง ได้คุยกับพี่กาลด้วย ได้คุยกันด้วย
ไอ้บ้าเอ้ย!
อินทุกมือกับต้นไม้แก้เขิน
ใจละลายไปหมด
ตกลงนี่เขาแค่หลงใหลรอยยิ้มของพี่กาล หรือชอบไปแล้วกันแน่นะ!!
________________________
ตั้งแต่วันนั้นที่ได้เห็นพี่กาลว่ายน้ำในวันแรก มาถึงตอนนี้ก็เกือบสองปีแล้ว เด็กชายอินทรชิตชั้นม.3 ยังคงตามไปดูพี่กาลอย่างต่อเนื่อง
แต่อยู่ ๆ พี่กาลก็หายไป...
อินยังตามไปทุกสนามอย่างเคย แต่คนตัวเล็กกลับไม่เคยลงแข่งเลย...
เหมือนแค่หายไปเฉย ๆ
อินตามหาพี่กาลอย่างบ้าคลั่ง ไม่ใช่แค่การแข่งขัน แต่สระว่ายน้ำหลายสระเขาก็ตามไปดู น่าแปลกที่คนกลัวน้ำกลับไปสระว่ายน้ำทุกที่ที่ไปได้ แม้แต่สระว่ายน้ำสำหรับสัตว์
ก็เผื่อพี่กาลพาสัตว์เลี้ยงไปว่ายน้ำ
รู้ได้ยังไงว่าพี่เขามีสัตว์เลี้ยงน่ะเหรอ
ก็ไม่รู้หรอก ก็เผื่อไง!
“หงอยเลยเพื่อนกู” จ๊อบตบบ่าปลอบใจ
“พี่เขาหายไปไหนวะ หาไม่เจอเลย หรือกูจะไม่มีโอกาสได้เห็นเขาว่ายน้ำอีกแล้ว...”
