เพราะความฝันพังทลายจึงไร้หนทางไปต่อ อีกคนจึงพยายามสร้างความฝันให้คนนั้นได้เดินต่อ
รัก,ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,เรื่องสั้น,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ร่างสูงของของเด็กหนุ่มชะเง้อคอมองเข้าไปในห้องชมรมดนตรี เขามองกาลที่ดีดกีตาร์ พลางคุยกับใครสักคน เมื่ออาทิตย์ก่อนอินไปแอบสืบมาจากเจมส์ ก็ได้รู้มาว่ากาลอยู่ชมรดนตรี นั่นคือเหตุที่เขามาทำท่าทางราวกับขโมยอยู่ตรงนี้
ถึงแม้รุ่นพี่นักว่ายน้ำจะมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าก็จริง แต่มันเทียบไม่ได้เลยกับรอยยิ้มตอนอยู่ในน้ำ อยากเข้าไปคุยด้วยจัง แต่เมื่อคราวที่แล้วอินดันพูดจาเอาแต่ใจกับกาลมากไปหน่อย จนตอนนี้ก็ยังไม่กล้าสู้หน้า แต่ไม่ปฏิเสธเลยว่าอยากเห็นหน้าทุกวัน ทุก ๆ วัน
“มึงมาทำอะไรที่ชมรมดนตรีห๊ะไอ้โย่ง!” โย รุ่นพี่ประธานชมรมดนตรีกระโดดล๊อคคอรุ่นน้องตัวสูง จนอินต้องก้มตัวลงเล็กน้อย
“จะ จะไปสนามบาส แล้วผ่านมาเฉย ๆ”
“ไม่เนียน สนามบาสโรงเรียนมึงไม่ได้อยู่ทางนี้ ช่วยแหกตาดูด้วย นี่มันชั้น 4 ตึก 3!”
“หลงไม่ได้รึไงเล่า” อินรีบแก้ตัว
“ประทานโทษนะครับไอ้อิน มึงเคยบอกกูว่ามึงโตมากับโรงเรียนนี้ สิงสถิตมาตั้งแต่เขาเริ่มลงต้นไม้ต้นแรก อยู่นานจนโรงเรียนแทบจะยกมึงเป็นปูชนียบุคคล คนอย่างมึงอะนะหลง?”
อินมองซ้ายมองขวาอย่างเลิ่กลั่กประหนึ่งซุกของผิดกฎหมาย
โถ่เอ้ย! ไม่น่าโม้เยอะเลยเรา
แล้วก็เหมือนว่าโลกจะเข้าข้างหนุ่มนักบาส เพราะเขาเห็นสาเพื่อนแว่นเดินผ่านมา
“สาเพื่อนรัก กูรอล็อกตั้งนานเนี่ย” อินกอดคอสา ด้านเด็กแว่นถึงกับงงเต้ก ว่าตนไปเป็นเพื่อนรักกับไอ้นักบาสโรงเรียนคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วไปนัดมันตอนไหน
คนตัวสูงรีบลากสาลงตึกมาทันที เพราะกลัวเหลือเกินว่ากาลจะเห็นตน
ก็ยังไม่กล้าสู้หน้านี่น่า!
โดยที่อินไม่รู้เลยว่าเมื่อหันหลังไป กาลก็เดินออกมายืนมองแผ่นหลังตนเองจนสุดสายตา เด็กน้อยเอ้ย ตามเขามาทั้งอาทิตย์แต่พอเขาทำเหมือนเจะรู้ตัวก็หลบหายไปตลอด
________________________
ความมืดมิดปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า เป็นสัญญาณบอกให้เหล่านักบาสโรงเรียนรู้ตัวว่าถึงเวลาแยกย้ายกันได้แล้ว บรรดาเด็กหนุ่มทยอยกันไปอาบน้ำ บางคนก็แบกสังขารอาบเหงื่อกลับบ้านทันที
ส่วนตัวจริงม.4 เพียงคนเดียวของทีมต้องเก็บกวาดโรงยิม เก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ เสียก่อน เนื่องจากวันนั้น วันที่เด็กหนุ่มได้เจอกับกาลครั้งแรก ถึงแม้จะกลับมาซ้อมได้ปกติ แต่ก็ว้าวุ่นเกินกว่าจะเล่นให้ดีได้ จึงขอลา แลกกับการเก็บอุปกรณ์ และทำความสะอาดโรงยิมเป็นเวลา 2 อาทิตย์
“เอ่อ...” เสียงเบา ๆ ลอยมา เมื่ออินหันไปมองก็เจอรุ่นพี่นักว่ายน้ำที่ยืนเกาะอยู่หน้าประตูโรงยิม ไม้ถูพื้นในมือถึงกับหล่นเลยทีเดียว
“มาหาพี่เจมส์เหรอครับ” รุ่นน้องรีบเก็บไม้ถูพื้นขึ้นมาก่อนถามกาล
“อือ พอดีเอางานมาให้อะ” กาลโบกใบงานไปมา
“ครับ คือพี่เจมส์อาบน้ำอยู่”
“เดี๋ยวพี่รอ”
แล้วความเงียบก็ปกคลุมพื้นที่ อินไม่รู้ว่าจะเริ่มคุยยังไงเลย ให้ตายเถอะซาร่า!!!!
ขอโทษก่อนแล้วกัน
“แล้วนี่...”
“ผมขอโทษครับ”
กาลคิดจะชวนรุ่นน้องคุย แต่อินก็ตะโกนขึ้นมาก่อน จนเขาต้องกลืนประโยคของตนลงคอไป รุ่นพี่นักว่ายน้ำยิ้มให้กับรุ่นน้องที่โค้งตัวก้มหัวตรงหน้าตน
“ใจเย็น ๆ เงยหน้ามาคุยกันดี ๆ” กาลจับไหล่รุ่นน้องให้เงยหน้าขึ้น
“ผมขอโทษนะครับ ที่วันนั้นเผลอพูดจาเอาแต่ใจ และดูเหมือนจะก้าวก่ายชีวิตพี่มากไปหน่อย” อินพูดอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร”
“ผมตามดูพี่ ตามไปดูทุกการแข่งเลยครับ ตามดูมานานจนบางทีผมเผลอคิดไปว่าผมรู้จักพี่ดีพอ ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกัน”
“อือ พี่ยกโทษให้” กาลพูดยิ้ม ๆ “พี่เองก็ขอโทษนะที่วันนั้นพูดจาใจร้ายกับเรา พี่อารมณ์เสียมากไปหน่อย”
“เจอแบบนั้น เป็นผม ผมก็อารมณ์เสียครับ” อินยิ้มให้กับรุ่นพี่นักว่ายน้ำ
เจมส์เดินเช็ดผมออกจากห้องล็อกเกอร์ก็พบกับเพื่อนสนิท และรุ่นน้องในทีมกำลังคุยกันอยู่ บรรยากาศมันสีชมพูแปลก ๆ จนอดจะเข้าไปขัดสักหน่อยไม่ได้
คิดจะจีบเพื่อนกูเหรอไอ้น้อง~
“อะแฮ่ม! คุยอะไรกันอยู่เหรอ?”
“เรื่องส่วนตัวครับ” อินหันมาตอบเจมส์ ด้านกาลก็ยักไหล่อย่างไม่สนใจ
“พวกมึงมันจั่ยรั้ยย”
“อย่าเล่นใหญ่น่าเจมส์ อะ กูเอาใบงานมาให้” กาลห้ามเพื่อนสนิทก่อนยื่นใบงานให้
“แล้วนี่ทำไมมึงมาดึกจัง” เจมส์ถามเพื่อนเมื่อแหงนมองนาฬิกาก็พบว่ามันสองทุ่มกว่าแล้ว
“ดูรุ่นน้องซ้อมวงอะ”
“ลงประกวดเหรอ?”
“อืม” กาลตอบเพื่อน
“มึงอะยังไม่เสร็จเหรอ?”
“เสร็จแล้วพี่” อินตอบ
“แล้ว...” เจมส์มองซ้ายแลขวา
“ไอ้จ๊อบอาบน้ำอยู่พี่ มันชอบอาบน้ำนาน” รุ่นน้องนักบาสตอบอย่างรู้ใจกัปตันทีมตนเอง
“อุ๊ย น้องจ๊อบอาบน้ำ ขอเข้าไปแอบดูหน่อยน้า” รุ่นพี่ตัวใหญ่ทำหน้าทะเล้น
“ถ้าพี่ไป ผมจะเอาไม้ถูพื้นในมือนี่ฟาดพี่!”
“หยอกเล่นจ้า ไหว้นะอิน เอาไม้ลงเถอะ” เจมส์แตะมือที่เงื้อสูงของอิน ก่อนหันไปคุยกับกาล “แล้วมึงกลับไง กูเดินไปส่งดีกว่า เป็นเด็กเป็นเล็กกลับบ้านคนเดียวมันไม่ดี”
“ขอร้องนะเจมส์ เราอายุเท่ากัน”
เจมส์หัวเราะกับหน้างอ ๆ ของเพื่อนก่อนไล่ให้ไปรอที่หน้าโรงยิม ส่วนตัวเองขอไปเอาของก่อน กาลพยักหน้า หันมาลารุ่นน้องตัวสูง และเดินออกไป
อินที่ยืนฟันเริ่มคิดคำนวณอย่างรวดเร็ว ก่อนหันไปยิ้มหวานให้กับเจมส์จนรุ่นพี่หนุ่มถึงกับขนลุก
“พี่เจมส์~”
“หืมมม”
“จ๊อบอาบน้ำอยู่เลย แล้วผมก็ต้องเดินไปส่งมันด้วยสิ”
“แล้ว?”
“แล้วผมก็อยากไปส่งพี่กาลจังเลย อือแต่ไม่รู้ว่าคนแถวนี้อยากไปส่งเพื่อนผมไหม?”
“แผนสูงนักนะ” เจมส์หรี่ตามองรุ่นน้อง
“แลกปะล่ะ?”
“แลก” เจมส์ตอบอย่างรวดเร็ว
“ดีล” อินยื่นมือไปข้างหน้า
“ดีล” รุ่นพี่จับมือเด็กหนุ่มเขย่าเบา อินรีบเอาไม้ถูพื้นไปเก็บ แล้ววิ่งมาคว้ากระเป๋า
“เออ เร็วกว่าในสนามอีกเว้ย” เจมส์มองความเร็วนั้นอย่างอึ้ง ๆ พลางคิดว่าถ้ามีแข่งจะขอเอารูปกาลไปแปะบนแป้นดีไหม เผื่อจะช่วยเพิ่มเปอร์เซ็นต์ชนะ
________________________
“ไปกันครับ”
“เจมส์ล่ะ” กาลมองรุ่นน้องตัวสูงอย่างงง ๆ
“ผมไปส่งเองครับ”
“บ้านเราไปทางเดียวกันเหรอ?”
“ไม่รู้ครับ” เด็กหนุ่มส่ายหน้า
“อ้าว แล้วยังจะไปส่งอีก”
“อยากไปส่งไม่ได้เหรอครับ”
“แล้วถ้ามันไกลล่ะ ถ้าไปส่งพี่ อินก็ต้องกลับบ้านอีก เป็นเด็กเป็นเล็กกลับบ้านดึกมันไม่ดีนะ” กาลเอ่ยเสียงจริงจัง
“ผมโตกว่าพี่กาลอีก” อินก้มหน้าลงมาให้อยู่ในระเดียวกับรุ่นพี่ตัวเล็ก
“ส่วนสูงไม่นับสิ” กาลหน้างอ ตีไหล่อินเบา ๆ
“ให้ไปส่งไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ” รุ่นน้องตัวโตทำหน้าอ้อน
“จะไปก็ตามใจ” กาลตอบเบา ๆ ก่อนออกเดินนำหน้า อินยิ้มปากจะฉีกถึงหู
“รอผมด้วยสิครับ”
กาลที่ได้ยินก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่ด้วยช่วงขาที่ต่างกัน ไม่นานรุ่นน้องตัวเขื่องก็มาเดินข้างตน
________________________
เด็กหนุ่มตัวเขื่องเดินยิ้มเข้าบ้านถึงแม้ว่าบ้านพี่กาลจะไกลจากบ้านเขาไปหน่อยก็เถอะ แต่ได้ไปส่งก็ถือว่าคุ้มนะ หลังจากอาบน้ำเสร็จเพื่อนรักก็โทรมาพอดี โทรมาช้ากว่าที่คิดนะเนี่ย
/ไอ้เพื่อนเวร สารชั่ว มารสังคม มึงกล้าขายกูได้ยังไงห๊ะ ห๊ะ!!!!!/ ยังไม่ทันได้พูดอะไรเพื่อนรักก็ด่าขึ้นก่อน
“เย็นก่อนเพื่อนน”
/มึงไว้ใจพี่เขามากขนาดให้พี่มันมาส่งกูเลยเหรอวะห๊ะ ถ้าเขาทำอะไรกูจะว่ายังไง ตัวพี่แม่งใหญ่อย่างกับตึกกูจะสู้ได้ไหม ได้ไหม!!!/
“5555”
/ไม่ต้องมาหัวเราะ!/
“ขอโทษน้าเพื่อนจ๊อบ ว่าแต่นะ กูออกมาตั้งแต่สองทุ่มกว่า ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้วทำไมเพื่อนกูพึ่งบ้าน”
/กะ กู กูถึงนานแล้วแค่พึ่งโทรด่ามึงเท่านั้นเอง/
“โกหก! แม่มึงโทรกูเมื่อกี้นี่เอง เขาถามว่าทำไมลูกเขากลับบ้านดึก”
/แม่นะแม่ ไม่น่าเลย/ จ๊อบพึมพำเบา ๆ
“แล้วยังไง ไปไหนกันมาล่ะ”
/กินข้าว/ จ๊อบตอบอย่างไม่เต็มใจ
“อย่าเล่นตัวเลยน่า เปิดใจให้พี่มันหน่อย”
/ช่างกูเถอะ เอาเรื่องของมึงดีกว่า/
“มึงคือกูว่า...กูชอบพี่เขาว่ะ ไม่ใช่แค่การว่ายน้ำของเขา แต่ชอบเขาเลยจริง ๆ” อินยิ้มเมื่อนึกกาล
/พึ่งรู้ตัวรึไง กูยังรู้ก่อนมึงอีก/
“รู้ช้า แต่ก็รู้ตัวแล้วนะ”
/รู้แล้วจะทำยังไงต่อล่ะหนูอิน/
“จะจีบ และจะทำให้พี่กาลกลับมาว่ายน้ำอีกครั้ง”
/อิน กูคิดว่า มึงชอบเขาก็ต้องเคารพการตัดสินใจของเขาป่าววะ ถ้าเขาจะเลิกว่ายน้ำ มึงก็ต้องยอมรับ/
“กูก็คิดแบบนั้น แต่กูเห็นเว้ย เห็นแววตาของพี่เขาตอนที่มือได้สัมผัสกับน้ำ มันทั้งคิดถึงทั้งโหยหา ไม่เหมือนคนที่เลิกว่ายน้ำ เพราะอยากเลิกเลยสักนิด”
ถึงแม้ว่าในวันนี้เขาจะรู้สึกผิด แต่มันไม่ได้แปลว่าเขาจะยอมแพ้ อินยังยืนยัน นั่งยัน นอนยันว่า เขาอยากเห็นพี่กาลว่ายน้ำอีกครั้ง
ถือว่าเป็นความฝันอันยิ่งใหญ่และใหญ่ยิ่ง ที่ต้องสำเร็จให้ได้เลย
คอยดู!
