เพราะความฝันพังทลายจึงไร้หนทางไปต่อ อีกคนจึงพยายามสร้างความฝันให้คนนั้นได้เดินต่อ
รัก,ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,เรื่องสั้น,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากตัดสินใจจะกลับไปว่ายน้ำ กาลก็ไปสมัครเข้าชมรม เขาต้องซ้อมอย่างหนักเพื่อรื้อฟื้นพื้นฐาน และว่ายให้ได้เวลาที่กำหนด มันค่อนข้างยากเลยทีเดียว แต่กาลมีฝั่งที่ดี อินมักจะมาหาตอนชมรมบาสพัก ตอนกลางวันก็มากินข้าวด้วย ตอนเย็นก็กลับบ้านด้วย ทำตัวเป็นกำลังใจที่ดี
ช่วงนี้มีการคัดเลือกนักกีฬาตัวจริงที่จะลงแข่งกีฬาเขตพอดี กาลที่ไม่ได้ว่ายน้ำมานานเริ่มกังวล ถามว่าอยากจะเป็นตัวจริงไหม ก็ตอบว่าอยาก แต่จะเป็นได้ไหมก็ตัดสินเอาตอนนี้แหละ!!
________________________
“เป็นอะไรวะ” จ๊อบถามเพื่อนที่ยืนเหม่อเดาะลูกบาสอยู่กลางสนาม
“วันนี้ชมรมว่ายน้ำคัดตัวจริง อยากไปฉิบหาย แต่ติดซ้อม” คนตัวสูงโยนลูกออกไป และใช่ มันไม่ลง
“อิน!!!” ก่อนที่อินจะไปเก็บลูกก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกจากประตูโรงยิม พอหันไปมอง ก็เห็นคนตัวเล็กวิ่งเข้ามากระโดดกอดตนเอง
“พี่กาลใจเย็นก่อนครับ” อินประคองคนตัวเล็กให้ยืนบนพื้น เพราะคนพี่กระโดดเกาะเขาจนตัวลอย
“พี่ได้เป็นตัวจริงแล้ว ได้เป็นแล้ว!!!”
“จริงเหรอ?”
“อืม” คนในอ้อมแขนพยักหน้าขึ้นลง
“จริง ๆ นะ!!”
“จริง ๆ” กาลยืนยันด้วยรอยยิ้ม
อินคว้าตัวคนตัวเล็กขึ้นกอดและหมุนไปรอบ ๆ ดีใจยิ่งกว่าตอนที่ตัวเองได้เป็นตัวจริงเสียอีก ทั้งสองคนสร้างโลกสีชมพูสดใสด้วยกันจนลืมไปว่าในโรงยิมไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคน
“ไม่เห็นหัวกูเลย”
“งั้นจ๊อบก็กอดพี่แบบนั้นไหม?”
“กลับไปนอนนะพี่เจมส์”
“แสดงว่าคืนนี้จะให้พี่ฝันถึงจ๊อบใช่ไหม? แต่จริงๆ พี่ก็ฝันถึงจ๊อบทุกวันนะ”
“โอ๊ยย เหนื่อยใจจริง ๆ”
________________________
วันแข่งกีฬาวนเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของการแข่งแล้วอินลงแข่งรอบชิงชนะเลิศเหมือนเดิม และ วันนี้ก็ยังคงหนักหน่วงเช่นเดิม แต่ทีมของเขาก็พลิกมาชนะในตอนจบเกมอย่างไม่คาดฝัน สภาพหลังแข่งแต่ละคนแทบจะยืนไม่ไหว
แต่อินยังมีภารกิจที่สำคัญอยู่ เขาหอบสังขารตนเองไปสระว่ายน้ำทั้งชุดบาสที่โชกเหงื่อ พอถึงนักกีฬาก็เดินมาพอดี เขาโบกมือให้กับนักกีฬาลู่ที่ 3 กาลยิ้มให้กับคนเด็กกว่าที่ดูเหนื่อย ๆ เขาจะต้องชนะให้ได้!!
เสียงสัญญาณดังขึ้น นักกีฬากระโดดลงน้ำด้วยท่าทางที่สวยงาม ผลัดกันนำผลัดกันตาม เวลาไม่กี่วินาที แต่ยาวนานเหมือนจะขาดใจตาย ตอนนี้นักกีฬาลู่ที่ 5 กำลังนำ แต่ชั่ววินาทีสุดท้ายกลับมีมือหนึ่งที่เข้ามาแตะขอบสระแทบจะพร้อมกัน แต่แล้วก็เป็นนักกีฬาลู่ที่ 3 เป็นพี่กาลที่เฉือนชนะไปด้วยเวลาที่ห่างกันไม่กี่วินาที
รอยยิ้มที่อินชอบปรากฏอยู่ใบหน้าของกาล คนตัวเล็กหันมามองเขาที่ยืนอยู่บนแสตน น่าแปลกที่ผู้คนมีตั้งมากมาย แต่กาลกลับเห็นอินได้แทบจะทันที
ยังไม่ทันได้แสดงความยินดี จ๊อบก็มาลากตัวอินไปอาบน้ำ เพื่อเข้าพิธีปิด และมอบรางวัล พอจะกลับก็พบว่าคนตัวเล็กไปเข้าห้องน้ำ แต่ไปนานจนเจมส์จะออกไปตาม อินจึงอาสาไปแทน พอลองเดินไปตามหาที่ห้องน้ำในแต่ละที่กลับไม่พบ คงเหลือที่เดียวคือหลังสนามกีฬาที่เขาได้คุยกับกาลครั้งแรก
อยู่นี่จริงด้วย แต่ท่าทางของคนตัวเล็กเหมือนวันนั้นไม่มีผิด เพราะกาลกำลังกระโดดคว้าเหรียญรางวัลที่ติดอยู่บนกิ่งไม้ ไม่ใช่ว่าโดนแกล้งอีกนะ
“ทำอะไรอยู่ครับ?”
“มาพอดีเลย พี่เผลอโยนเหรียญเล่นแรงไปหน่อยอะ ช่วยหน่อยสิ” กาลหันมาทำหน้าอ้อน
“หึ ๆ” อินเผลอหัวเราะเมื่อนึกถึงวันนั้น ตอนนั้นโดนแกล้ง แต่ตอนนี้กลับทำตัวเอง
“หัวเราะอะไร” คนตัวเล็กทำหน้างอ
“นึกถึงเรื่องเก่า ๆ ครับ วันนั้นเหรียญพี่ก็ติดอยู่บนต้นไม้แบบนี้ แล้วผมก็อยู่ตรงนี้ และ...”
ฟึบ!
คนตัวสูงกระโดดตัวลอย คว้าเอาเหรียญที่ติดตรงกิ่งไม้มายื่นให้คนตรงหน้า
“เด็กตีพ่อ ตีแม่วันนั้น!” กาลอุทานขึ้นเมื่อภาพในวันนั้นไหลเข้ามาในหัว
“ผมไม่เคยตีพ่อตีแม่” อินพูดพลางหัวเราะ ก่อนสวมเหรียญให้รุ่นพี่ อดไม่ได้ที่จะมือเอายีหัวเล็ก ๆ นั่นด้วยความเอ็นดู “อย่าทำติดบนต้นไม้อีกนะครับ”
“ทำเหมือนพี่เป็นเด็กไปได้” กาลคว้าเอามือที่วางบนหัวตนมาจับไว้ “ขอโทษนะที่จำไม่ได้”
“ไม่โกรธครับ ไปขึ้นรถกันเถอะ”
“เดี๋ยว” กาลรั้งคนตัวสูงที่กำลังจะเดินออกไป “ที่บอกว่าจะเป็นความฝัน จะเป็นจุดมุ่งหมาย จะเป็นฝั่ง จะเป็นทุก ๆ อย่าง มันหมายถึง...”
“...”
“หมายถึงจะเป็นแฟนด้วยไหม?” คนตัวเล็กก้มหน้าพูดเร็ว ๆ
“ห๊ะ!!”
“เป็นแฟนกันไหม?”
อินยกมือข้างที่ไม่ได้ถูกกาลจับขึ้นมาปิดปากแบบไม่อยากจะเชื่อ
คนที่ชอบขอเขาเป็นแฟน!!!
คนที่ชอบขอเขาเป็นแฟน!!!
คนที่ชอบขอเขาเป็นแฟน!!!
เรื่องสำคัญต้องพูด 3 ครั้ง
“เป็นไหม?” กาลเขย่าแขนคนสูงกว่าอย่างอ้อน ๆ
“เป็นครับ เป็น เป็น เป็นน” อินพยักหน้ารัว ๆ ก่อนดึงคนตัวเล็กมากอดไว้แน่น กาลเองก็กอดตตอบ
“ขอบคุณนะที่เข้ามาในชีวิตพี่” รุ่นพี่ตัวเล็กดันอินออกมาสบตาก่อนพูด
“ขอบคุณเหมือนกันครับ ผมชอบพี่กาล ชอบจนรักเลย”
“พี่ก็รักอิน”
ใบหน้าของคนสูงกว่าค่อย ๆ โน้มเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ แต่แทนที่จะได้สัมผัสกับความนุ่มหยุ่น กลับเป็นความเย็นชืดแทน อินผละหน้าออกมามองสิ่งที่ตนพึ่งสัมผัสริมฝีปากลงไป ก่อนใช้นิ้วโป้งเกลี่ยปากคนตรงหน้าเบา ๆ
“คราวหน้าไม่จูบเหรียญแล้วนะครับ”
----จบจ้า-----
แถม
“กูไม่เข้าใจ ไม่เข้ามาก ๆ” จ๊อบมองหน้าอิน “ไม่เข้าใจว่ากูมาทำอะไรที่นี่!”
“เราก็ไม่เข้าใจ” สาเพื่อนแว่นเสริม
“กูด้วย” ตามด้วยโย ประธานชมรมดนตรี
“กูอีกคนค่ะ” และมิ้นท์เพื่อนข้างบ้าน
“กูไม่มีปัญหา” เจมส์ยิ้มแบบไม่มีเรื่องกังวลใจ
เรื่องมันเริ่มจากที่ว่าก่อนออกไปแข่งอินได้บนบานกับเจ้าที่สุดเจ๋งของแม่ว่าถ้าพี่กาลชนะจะมารำแก้บน เมื่อได้ผลตามที่ขอจึงเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ทีแรกขอให้จ๊อบช่วยคนเดียว แต่พี่เจมส์ได้ยินจึงมาร่วมวง และไอ้ประธานชมรมบาสก็ไปลากประธานชมรมดตรีมาได้ แถมยังพ่วงสาเพื่อนร่วมชั้นของอินมาได้อีกด้วย ไม่รู้ว่าไปรู้จักกันตอนไหน คราวนี้มีกัน 5 คน มันไม่เข้าคู่เพราะอินจะแก้บนด้วยรำวงมาตรฐาน บังเอิญเห็นมิ้นท์เพื่อนข้างบ้านเดินมาพอดีจึงจับเข้าวง
“แล้วแก้บนด้วยรำวงมาตรฐานเนี่ยนะ” จ๊อบโวยวายกับเพื่อน
“ก็รำเหมือนกันไหมเล่า เอ้า! ตั้งวง แม่เปิดเพลง!”
เสียงเพลงดังขึ้นพร้อมกับที่ผู้ชาย 5 คน และหญิงสาวอีกหนึ่งเคลื่อนไหวไปตามบทเพลงด้วยท่าทางที่เรียนมา อินรำด้วยสีหน้าจริงจัง ส่วนอีก 5 คนดูเหมือนจะฝืนใจอยู่ไม่น้อย ด้านกาลกับแม่ของอินก็ยกมือถือมาถ่ายคลิปด้วยใบหน้ากลั้นขำ คงเป็นคลิปที่เอาไว้ล้อทั้งหกคนไปอีกนาน...
