“ฤดูใบไม้ผลิแห่งรัก” รายการที่เชิญเหล่าบรรดาสาวสวยและหนุ่มหล่อ ในที่แห่งนี้ท่านสามารถตามหารักแท้อย่างที่วาดฝันไว้ได้ เราขอมอบโอกาสสำคัญนี้ให้กับท่าน ท่านยินดีที่จะเข้าร่วมฤดูใบไม้ผลิแห่งรักหรือไม่?
รัก,แฟนตาซี,ไทย,นิยายรัก,18+,หวาน,นิยายแฟนตาซี,นิยายชายหญิง,เวทมนต์,เวทมนตร์,รักโรแมนติด,รักโรแมนติก,โรแมนติก,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“สวัสดียามเย็นครับเหล่าบุปผางามทุกท่าน
ในครั้งนี้ขอให้ทุกท่าน โปรดมารวมตัวกันที่ชายหาดเพื่อทำการแข่งขันด้วยครับ”
ฮอว์ธอร์นถอนหายใจเบาๆ เขายืดตัวขึ้นและปล่อยเดซี่ออกจากอ้อมแขนของเขาเล็กน้อยแต่ก็ยังคงจับมือของเธออยู่ พร้อมกับพูดว่า
“นี่แมวน้อย เรามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องจัดการตอนนี้...” ฮอว์ธอร์น บ่นเบา ๆ น้ำเสียงของเขาแสดงถึงความหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มที่มุมปาก
เดซี่ค่อย ๆ หน้าแดงขึ้น ด้วยความเขินเริ่มหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นฮอว์ธอร์นที่พยายามแสดงความไม่พอใจแต่ก็ดูไม่ได้จริงจังนัก “เราคงไม่ต้องไปไหนแล้วล่ะ เพราะเรานัดกันที่ชายหาดนี้เอง” ฮอว์ธอร์นกล่าวพร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะนิดๆ น้ำเสียงของเขาทำให้เดซี่รู้สึกเบาขึ้น และเธอก็หัวเราะออกมาอย่างสดใส
“นั่นสิคะ” เดซี่พูดพร้อมกับยิ้มอย่างขวยเขิน ก่อนที่จะมองไปที่ฟลอร์แมนด้วยความสนใจ ฟลอร์แมนกระโดดไปที่กองทรายเล็ก ๆ และเริ่มคุ้ยทรายด้วยอุ้งเท้าของมัน มันหันมองพวกเขาเป็นระยะ ราวกับจะบอกให้พวกเขารีบตามมันมา
“เดี๋ยวสิ ฟลอร์แมน เรากำลังจะไปไหนกันล่ะ?” ฮอว์ธอร์นถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอยากรู้
ฟลอร์แมนหมุนตัวแล้วกระโดดขึ้นไปบนหินใหญ่ที่ตั้งอยู่ใกล้ชายหาด มันส่งเสียงร้องเบาๆ ราวกับจะบอกให้พวกเขาตามมันไป เดซี่และฮอว์ธอร์นมองตามและเริ่มเดินตามมันไป ขณะที่ฟลอร์แมนวิ่งล่วงหน้าด้วยความตื่นเต้น
ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงบริเวณชายหาดที่กว้างขวางมากขึ้น มีทุ่งดอกไม้ป่าสีสันสดใสเบ่งบานอยู่รอบๆ พื้นที่นี้ ทั้งคู่ยืนมองไปยังฉากที่งดงามและมหัศจรรย์ เหล่าดอกไม้ที่เติบโตในพื้นที่นี้มีสีสันและกลิ่นหอมที่ทำให้บรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยความสดชื่นและความสงบ
ทันใดนั้น เหล่าบุปผาท่านอื่นก็ปรากฏตัวขึ้นด้วยวงแหวนเวทย์ ณ จุดนัดพบ เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของคนอื่น ๆ ทำให้บรรยากาศนั้นเต็มไปด้วยความสุขและความสดใส ป๊อปปี้สังเกตเห็น เดซี่และฮอว์ธอร์นที่เพิ่งเดินมาถึง “ทั้งสองคน! ไปอยู่ที่ไหนกันมาเนี่ย พวกเรากำลังเป็นห่วงอยู่เลย” น้ำเสียงของป๊อปปี้เต็มไปด้วยความอยากรู้และความเป็นห่วง
เดซี่กับฮอว์ธอร์นต่างกันมองหน้ากันด้วยความเขินอาย ใบหน้าของเดซี่ยิ่งแดงขึ้นเมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ เธอพยายามหาคำตอบที่ไม่ทำให้เพื่อน ๆ สงสัยมากขึ้น แต่ก็ไม่ทัน นาร์ซิสซัสที่เห็นท่าทางของทั้งคู่ ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และถามต่อว่า “ทั้งคู่แอบไปทำอะไรกันมารึเปล่าเนี่ย?”
“เปล่านะ! เราแค่...” เดซี่พยายามตอบด้วยน้ำเสียงธรรมดาแต่ก็ไม่สามารถปกปิดความเขินได้
ฮอว์ธอร์นที่เห็นแบบนั้น หัวเราะเบา ๆ แล้วจับมือของเดซี่เพื่อให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น “พวกเราแค่ไปเดินเล่นริมชายหาดกันนิดหน่อยเอง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงและผ่านคลาย แต่สายตาที่หันไปมองเดซี่นั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย
ป๊อปปี้ยิ้มอย่างสดใสและปรบมือเบา ๆ “เอาหล่ะ! ช่างมันเถอะ เรามาเริ่มแข่งขันกันเถอะ”
ทันใดนั้น แมวน้อยฟลอร์แมนก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส
“การแข่งขันในวันนี้จะเป็นการแข่งขันแบบคู่ครับ!!”
ทุกคนหันไปมองฟลอร์แมนด้วยความตื่นเต้นและความสนใจ มันยิ้มเล็กน้อยก่อนจะอธิบายต่อว่า “โดยเหล่าบุปผาชายจะต้องอุ้มบุปผาหญิงเอาไว้ พร้อมกับย่อตัวขึ้น - ลงไปด้วยครับ คู่ใดที่สามารถทำจำนวนครั้งได้เยอะที่สุดจะได้รับสิทธิพิเศษในการรับประทานอาหารสุดหรูที่เรือนกระจกลอยฟ้าสุดโรแมนติก”
เสียงอื้ออึงของความตื่นเต้นและการพูดคุยเกิดขึ้นทันที ทุกคนเริ่มมองหาคู่ของตนเองและพูดคุยกันอย่างกระตือรือร้น
แมวน้อยฟลอร์แมนยิ้มและยกเท้าขึ้นแสดงลูกบอลสีสันสดใสหลากหลายลูกพร้อมกับพูดต่อว่า “วิธีในการจับคู่คือ ชาย – หญิงที่จับลูกบอลได้สีเดียวกันจะได้คู่กันครับ” หลังจากสิ้นเสียงลูกบอลก็ได้แจกจ่ายให้กับทุกคน
ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้ม แสงอาทิตย์สุดท้ายของวันหายไปในแนวขอบฟ้า เหลือเพียงแสงจันทร์ที่ขึ้นมาส่องสว่างบรรยากาศของชายหาด เดซี่และฮอว์ธอร์นหันมามองหน้ากันอีกครั้ง ทั้งคู่รู้สึกถึงความตื่นเต้นและความกระหายในการแข่งขันที่กำลังจะเกิดขึ้น สีของลูกบอลที่ฮอว์ธอร์นได้เป็นสีฟ้า ในขณะที่เดซี่ก็จับได้ลูกบอลสีฟ้าขึ้นมาเช่นกัน บลูเบลล์ที่จับได้ลูกบอลสีเหลืองคู่กับนาร์ซิสซัส และสุดท้ายป๊อปปี้คู่กับแอนทูเรียม เราทั้ง 6 คนยืนเรียงกันพร้อมสำหรับการแข่งขันแบบคู่ที่จะเริ่มขึ้น
“ดูสิ เราได้คู่กันด้วยหล่ะ” ฮอว์ธอร์นพูดพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และแววตาที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน เดซี่ยิ้มกว้างและหัวเราะ “เราต้องชนะให้ได้แล้ว!!” เธอพูดด้วยความตื่นเต้นและความมั่นใจ
ไม่ไกลจากพวกเขา ป๊อปปี้กำลังพูดคุยกับแอนทูเรียม “ฉันหวังว่าเราจะชนะนะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความมุ่งมั่น นาร์ซิสซัสที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขา กำลังพูดคุยกับบลูเบลล์ “เธอพร้อมไหม? ฉันจะอุ้มเธอให้แน่นที่สุด รู้สึกตัวเบาอย่างกับนุ่นเลย” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนและความประทับใจ
บลูเบลล์หัวเราะเบาๆ “ฉันเชื่อว่านายทำได้ นาร์ซิสซัส เราจะชนะไปด้วยกัน!” เธอกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส
เมื่อทุกคู่เตรียมพร้อม ฟลอร์แมนแมวน้อยก็เริ่มนับถอยหลัง “พร้อมแล้ว... 3 2 1... เริ่ม!”
การแข่งขันเริ่มต้นขึ้นทันที ฮอว์ธอร์นยกเดซี่ขึ้นและเริ่มย่อตัวขึ้น - ลง คู่ของนาร์ซิสซัสและแอนทูเรียมก็เช่นกัน ทุกคนเริ่มต้นด้วยความมั่นใจและความกระฉับกระเฉง ไม่มีใครยอมใครในช่วง 10 ครั้งแรก ทุกคู่ต่างก็มีความแข็งแกร่งและยังคงรักษาฟอร์มของตัวเองได้ดี
“เยี่ยมไปเลย ฮอว์ธอร์น!” เดซี่พูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความยินดี ขณะที่เธอถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนของเขา ฮอว์ธอร์นยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าของเขา ขณะที่จำนวนครั้งเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ การแข่งขันก็ยิ่งดุเดือดมากขึ้น เมื่อผ่านไปถึง 50 ครั้ง ความเหนื่อยล้าก็เริ่มแสดงออกมา แต่ไม่มีใครยอมแพ้ ทุกคู่ยังคงพยายามสู้ต่อไป
นาร์ซิสซัสยิ้มและมองบลูเบลล์ในอ้อมแขน “เธอยังโอเคอยู่ไหม? เราจะทำได้แน่นอน”
“ฉันยังสบายดี นาร์ซิสซัส! ไปต่อเถอะ!” บลูเบลล์ตอบกลับด้วยความกระตือรือร้น แม้ว่าเธอจะรู้สึกถึงการหายใจที่หนักขึ้นของนาร์ซิสซัสก็ตาม
เมื่อการแข่งขันเข้าสู่ครั้งที่ 70 แอนทูเรียมเริ่มรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่เพิ่มมากขึ้น กล้ามเนื้อของเขาเริ่มส่งเสียงร้องด้วยความเมื่อยล้า “ป๊อปปี้... ฉันไม่ไหวแล้ว...” เขาพูดด้วยเสียงหอบหนัก ก่อนที่จะค่อยๆ ลดตัวลงเพื่อปล่อยเธอลงบนพื้น ป๊อปปี้ยืนมองเขาด้วยความเข้าใจและยิ้มให้กำลังใจ “ไม่เป็นไร นายทำได้ดีมากแล้ว” เธอกล่าวพร้อมกับลูบแขนเขาเบา ๆ แอนทูเรียมยิ้มอ่อน ๆ แม้ว่าเขาจะรู้สึกเหนื่อยล้ามากก็ตาม
การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไป คู่ของนาร์ซิสซัสเริ่มแสดงอาการเหนื่อยล้าเช่นกัน แต่พวกเขายังคงพยายามสู้ต่อไป ขณะที่ฮอว์ธอร์นและเดซี่ก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน เมื่อถึงครั้งที่ 100 ทั้งสองคู่ยังคงอยู่ในเกม แต่เสียงหายใจหนักของทั้งฮอว์ธอร์นและนาร์ซิสซัสแสดงถึงความเหนื่อยล้าที่เพิ่มมากขึ้นทุกที
“เราต้องทำให้ได้ ฮอว์ธอร์น!” เดซี่พูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “นายเก่งมาก!” ฮอว์ธอร์นหายใจหนักขึ้นแต่ยังคงยิ้ม “ขอบคุณเดซี่ แต่... ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะไหวอีกนานแค่ไหน...”
ถึงครั้งที่ 113 ฮอว์ธอร์นไม่สามารถทนต่อไปได้อีกต่อไป เขาค่อย ๆ วางเดซี่ลงบนพื้นและยอมแพ้ “ฉันขอโทษ... ฉันทำได้แค่นี้”
เดซี่ยิ้มและลูบไหล่เขา “นายทำได้ยอดเยี่ยมแล้ว ฮอว์ธอร์น เราทำดีที่สุดแล้ว”
การแข่งขันสิ้นสุดลงด้วยชัยชนะของนาร์ซิสซัสและบลูเบลล์ ทั้งคู่ยืนหอบเหนื่อยแต่ก็ยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้เป็นผู้ชนะ “เราทำได้! เราจะได้ไปดินเนอร์สุดหรูที่เรือนกระจกลอยฟ้า!” นาร์ซิสซัสพูดด้วยเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความยินดี นาร์ซิสซัสก้มลงจูบมือเธอเบา ๆ “ฉันทำได้เพราะเธอเลยนะ บลูเบลล์ เธอเป็นคู่หูที่ยอดเยี่ยมที่สุด”
บรรยากาศรอบ ๆ เต็มไปด้วยความยินดีและความภูมิใจ เหล่าบุปผางามทั้งหมดเข้ามาแสดงความยินดีกับนาร์ซิสซัสและบลูเบลล์ ทุกคนหัวเราะและยิ้มอย่างมีความสุข แม้จะมีความเหนื่อยล้าจากการแข่งขัน
แมวน้อยฟลอร์แมนกระโดดเข้ามาใกล้ ๆ และส่งเสียงร้องเบา ๆ
“ยินดีกับผู้ชนะ! นาร์ซิสซัสและบลูเบลล์!
คุณทั้งสองจะได้ไปดินเนอร์ที่เรือนกระจกลอยฟ้าสุดโรแมนติกในคืนนี้!”
