“ฤดูใบไม้ผลิแห่งรัก” รายการที่เชิญเหล่าบรรดาสาวสวยและหนุ่มหล่อ ในที่แห่งนี้ท่านสามารถตามหารักแท้อย่างที่วาดฝันไว้ได้ เราขอมอบโอกาสสำคัญนี้ให้กับท่าน ท่านยินดีที่จะเข้าร่วมฤดูใบไม้ผลิแห่งรักหรือไม่?
รัก,แฟนตาซี,ไทย,นิยายรัก,18+,หวาน,นิยายแฟนตาซี,นิยายชายหญิง,เวทมนต์,เวทมนตร์,รักโรแมนติด,รักโรแมนติก,โรแมนติก,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากเดตโรแมนติกบนเรือนกระจกลอยฟ้า บลูเบลล์และนาร์ซิสซัสที่ลงมาพร้อมกัน ทั้งคู่ยังคงรู้สึกตื่นเต้นกับช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกัน เมื่อเดินผ่านหน้าห้องอาหาร เสียงหัวเราะและการพูดคุยที่คุ้นเคยดังออกมาจากประตูที่แง้มไว้เล็กน้อย
“มาดูสิว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่” นาร์ซิสซัสกระซิบพร้อมกับยิ้มให้ฉัน
ฉันพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “อื้อ! ไปกันเถอะ”
เมื่อเปิดประตูเข้าไป พวกเราเห็นป๊อปปี้ แอนทูเรียม ฮอว์ธอร์น และเดซี่นั่งรอบโต๊ะอาหาร ทุกคนดูมีความสุขและผ่อนคลาย บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม
“สวัสดีค่ะทุกคน!!” บลูเบลล์กล่าวทักทายพร้อมกับเดินเข้าไปหาเพื่อน ๆ
“ว่าไงบลูเบลล์ นาร์ซิสซัส!” ป๊อปปี้ทักทายกลับด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะถามต่อว่า “เป็นยังไงบ้างคะ ดินเนอร์บนเรือนกระจก?”
“โรแมนติกมากเลยค่ะ” บลูเบลล์ตอบด้วยใบหน้าเปล่งประกาย “ใช่แล้วครับ บรรยากาศยอดเยี่ยมมาก” นาร์ซิสซัสพูดเสริม
แอนทูเรียมหัวเราะและพูดต่อว่า “พวกเราเองก็มีเรื่องสนุก ๆ เกิดขึ้นในครัวเหมือนกัน”
ฮอว์ธอร์นหน้าแดงเล็กน้อย “นาย!! หยุดเลยนะ”
“โธ่ ๆ ไม่เอาน่าา ฮอว์ธอร์น มันเป็นเรื่องน่ารักออก” ป๊อปปี้แซวพร้อมกับพูดต่อ “พอดีว่าฮอว์ธอร์นเขาเข้ามาช่วยเดซี่ตอนที่กำลังหั่นเนยอยู่หน่ะ เพราะเขากลัวเดซี่ได้รับบาดเจ็บ วันนี้ห้องครัวของเราอบอวลไปด้วยกลิ่นของความรักเต็มไปหมดเลยหล่ะ~~”
ทุกคนหัวเราะพร้อมกัน นาร์ซิสซัสยิ้ม “ฟังดูเหมือนฉากในนิยายโรแมนติกเลยนะ”
ฉันยิ้มให้กับบรรยากาศภายในห้องอาหารที่อบอุ่น เมื่อเสียงหัวเราะค่อย ๆ เบาลง ป๊อปปี้และเดซี่ก็เข้ามายืนข้างๆ ฉัน "บลูเบลล์ ไปเล่นพูลกับพวกเราเถอะ!" ป๊อปปี้เอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงสดใส
ฉันยิ้มเจื่อน ๆ และส่ายหน้าเล็กน้อย "ขอบคุณนะ แต่ฉันเล่นไม่ค่อยเก่งน่ะ"
เดซี่ทำหน้าตาขอร้องน่ารักพร้อมกับพูดว่า “น้าาา...มาเล่นด้วยกันเถอะนะ บลูเบลล์” ป๊อปปี้เห็นท่าทางของเดซี่ที่กำลังอ้อนฉัน ยิ้มกว้างแล้วทำท่าทางอ้อนเหมือนเด็กน้อย “ได้โปรดนะบลูเบลล์ พวกเราคงสนุกกันมากถ้าเธอไปด้วย”
เดซี่ทำตาโตและยกมือขึ้นมาเหมือนจะอธิษฐาน “ใช่ ๆ บลูเบลล์ มันจะสนุกมากขึ้นนะถ้ามีเธอไปด้วย” ฉันหัวเราะเบา ๆ ให้กับท่าทางขอร้องของพวกเธอทั้งสองคน “โอเค โอเค ฉันยอมแพ้แล้ว ฉันจะไปเล่นด้วยก็ได้”
ป๊อปปี้และเดซี่กระโดดขึ้นด้วยความดีใจ “เย้! บลูเบลล์จะไปเล่นพูลกับพวกเรา!”
“แต่ถ้าฉันเล่นแย่ พวกเธออย่าหัวเราะกันนะ” ฉันยิ้มกว้างให้กับท่าทางของพวกเธอ
“ไม่ต้องห่วงหรอก เรามาเล่นเพื่อความสนุกกันอยู่แล้ว ไม่ใช่เพื่อชัยชนะสักหน่อย” ป๊อปปี้ยิ้ม
เดซี่พยักหน้า “ใช่ ๆ เรามาเล่นเพื่อนผ่อนคลาย ย่อยอาหารหลังกินเสร็จยังไงหล่ะ!”
ฉันยิ้มอย่างอ่อนโยน “งั้นก็ไปกันเถอะ ฉันพร้อมแล้ว” เดซี่พูดต่อ “โก ๆ ไปกันเลย~”
หลังจากนั้นพวกเราทั้ง 6 คนเดินออกจากห้องอาหารมุ่งหน้าไปยังห้องเล่นพูล บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนานและเสียงหัวเราะ ทุกคนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขที่ได้ใช้เวลาด้วยกันในค่ำคืนนี้
บรรยากาศในห้องเล่นพูลคึกคักและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ พวกเราทั้งหกคนกำลังสนุกสนานกับเกมที่กำลังเล่นอยู่ แสงไฟสีนวลจากโคมไฟเหนือโต๊ะพูลส่องลงมากระทบลูกบอลที่กลิ้งไปมาบนโต๊ะ นาร์ซิสซัสยืนอยู่ข้างหลังของบลูเบลล์ เขายิ้มอ่อน ๆ ขณะสอนฉันเกี่ยวกับการจัดท่าทางและการยิงลูก
“ลองจัดมุมแบบนี้ แล้วตีลูกด้วยความนุ่มนวลนะ” นาร์ซิสซัสพูดพร้อมกับจับมือฉันให้จับคิวอย่างถูกต้อง
“ขอบคุณนะ ฉันจะลองดู” ฉันพยักหน้าให้เขาพร้อมกับตั้งท่าจะยิงลูก แอนทูเรียมที่ยืนดูบลูเบลล์อยู่ห่าง ๆ ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่บลูเบลล์และนาร์ซิสซัส ความหึงหวงเล็ก ๆ เกิดขึ้นในแววตาของเขาแม้เขาจะพยายามซ่อนมันไว้ก็ตาม
ป๊อปปี้สังเกตเห็นแอนทูเรียมที่ดูเงียบ ๆ จึงเดินเข้าไปหา “นายสนใจมาลองเล่นด้วยกันไหม?”
แอนทูเรียมส่ายหน้าเล็กน้อยพร้อมพูดปฏิเสธ “ไม่ล่ะ ฉันขอดูอยู่เฉย ๆ ดีกว่า” ป๊อปปี้เห็นแบบนั้นเลยได้แต่ยิ้มให้กับเขาพร้อมพูดทิ้งท้ายว่า “โอเค ถ้านายเปลี่ยนใจเมื่อไรก็บอกได้นะ”
ในขณะเดียวกันนั้น เดซี่และฮอว์ธอร์นยืนอยู่ใกล้ ๆ พวกเขาดูใกล้ชิดกันมาก ฮอว์ธอร์นยืนซ้อนหลังเดซี่ ช่วยเธอจัดท่าทางและยิงลูกสวย ๆ “เธอทำได้ดีมากเลย เดซี่ เก่งสุด ๆ ” ฮอว์ธอร์นพูดพลางยิ้มให้กับเดซี่เล็กน้อย
เดซี่หัวเราะ “ขอบคุณนะ แต่ฉันน่าจะยังต้องฝึกอีกเยอะเลยหล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เราจะฝึกมันด้วยกัน” ฮอว์ธอร์นพูดพร้อมกับสบตาเดซี่ด้วยความอ่อนโยน
เสียงหัวเราะและการสนทนาที่เต็มไปด้วยความสุขยังคงดำเนินต่อไป บลูเบลล์เริ่มคุ้นเคยกับการเล่นพูลมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความช่วยของนาร์ซิสซัส “ฉันเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ยากเท่าที่คิดเลย ขอบคุณนายมากเลย นาร์ซิสซัส”
นาร์ซิสซัสยิ้มกว้าง “มีครูสอนดี มันก็เลยเก่งแบบนี้แหละน้าาา...”
บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความสุขและความอบอุ่น ทุกคนมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในมือ ดื่มฉลองและเพิ่มความสนุกสนานให้กับค่ำคืนนี้ เกมพูลที่เล่นกันไม่ได้เพื่อเอาชนะ แต่เพื่อความสนุกและการสร้างความทรงจำที่ดีร่วมกัน แอนทูเรียมยังคงยืนดูอยู่เงียบ ๆ แต่เมื่อเห็นบลูเบลล์ยิ้ม เขาก็รู้สึกอบอุ่นใจเช่นกัน แม้จะมีความหึงหวงเล็กน้อยที่เกิดขึ้นเพียงชั่ววูบ แต่เขาก็ยอมรับว่าการที่เขาเห็นบลูเบลล์มีความสุขเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
“ใครพร้อมจะเล่นต่อบ้าง?” ป๊อปปี้ถามพลางยิ้มกว้าง ทุกคนยกแก้วขึ้นและชนกัน เสียงหัวเราะและความสนุกสนานยังคงดำเนินต่อไปมันเป็นคืนที่เต็มไปด้วยความสุขและความทรงจำดี ๆ
บลูเบลล์ที่ดื่มไวน์ไปเล่นพูลไปกำลังยืนอยู่ข้างโต๊ะพูล เธอหัวเราะเสียงดังขณะพูดคุยกับเพื่อน ๆ ทันใดนั้น จู่ ๆ เธอก็รู้สึกง่วงนอนขึ้นมา เธอเริ่มพยักหน้าและสุดท้ายก็หลับลงไปที่พื้นตรงนั้น แอนทูเรียมและนาร์ซิสซัสที่เห็นบลูเบลล์หลับไปต่างก็รีบเข้าไปดูแลเธอทันที
“ฉันจะพาเธอไปส่งเอง” ทั้งแอนทูเรียมและนาร์ซิสซัสพูดพร้อมกัน สายตาของทั้งคู่ปะทะกันเล็กน้อย เป็นการปะทะทางสายตาที่เต็มไปด้วยความหมายและความรู้สึกที่แฝงอยู่
ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสบตากันอยู่นั้น จู่ ๆ บลูเบลล์ที่กำลังหลับอยู่ก็ละเมอตื่นขึ้นมา เธอเดินเตาะแตะไปที่โต๊ะพูล หยิบคิวขึ้นมาแล้วพูดว่า “ลูกนี้ฉันต้องชนะ!” แล้วเธอก็ยิงลูกบอลออกไปอย่างซุ่มซ่าม ลูกบอลกลิ้งไปกระทบกันและหยุดอยู่กลางโต๊ะ
ทุกคนหัวเราะเสียงดัง ป๊อปปี้ยิ้มแล้วพูด “บลูเบลล์ เธอนี่น่ารักจริง ๆ”
บลูเบลล์ละเมอพูดต่อ “ฉัน เป็น ผู้ ชนะ!!” แล้วเธอก็เดินเตาะแตะไปหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา แต่จับผิดด้าน แก้วไวน์กลับด้านไปมาในมือของเธอ
“ดูสิ เธอละเมอแบบน่ารักมากเลย” เดซี่หัวเราะ
แอนทูเรียมและนาร์ซิสซัสยังคงยืนมองบลูเบลล์ด้วยความห่วงใย แต่อดที่จะยิ้มไปตามสถานการณ์ไม่ได้ สุดท้ายป๊อปปี้เดินเข้ามาหาบลูเบลล์แล้วจับมือของเธอ “เดี๋ยวฉันจะพาบลูเบลล์ไปเอง พวกนายสองคนไม่ต้องห่วงนะ” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับยิ้ม
ทุกคนพยักหน้าและเห็นด้วย บรรยากาศในห้องยังคงเต็มไปด้วยความสนุกสนานและความอบอุ่น บลูเบลล์ที่กลับมานอนหลับไปในอ้อมแขนของป๊อปปี้ ทำให้ทุกคนรู้สึกอิ่มเอมใจไปกับค่ำคืนนี้
“ดีแล้ว ป๊อปปี้” แอนทูเรียมพูด “เธอพาบลูเบลล์ไปพักผ่อนเถอะ”
นาร์ซิสซัสยิ้มและพยักหน้า “ใช่ ครั้งหน้าเราค่อยมาเล่นสนุกกันต่อ”
ป๊อปปี้พยักหน้า “ตกลง งั้นฉันพาบลูเบลล์ไปก่อนนะทุกคน แล้วเจอกันพรุ่งนี้”
เสียงหัวเราะและการพูดคุยยังคงดังก้องระหว่างโถงทางเดินก่อนที่พวกเขาจะแยกย้ายกันกลับเข้าห้องของตัวเอง และป๊อปปี้พาบลูเบลล์ที่หลับไปแล้วออกจากห้อง ค่ำคืนนี้เป็นคืนที่เต็มไปด้วยความทรงจำและความสนุกสนานที่ไม่อาจลืมได้ง่าย ๆ
