เจ้าหนูว่าน | kookv - 05 พบเจอ โดย k.jankhana_ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

เป็นถึงมาเฟียอันดับหนึ่งของกรุงโซล แต่ทำไมแฟนเด็กของเขาชอบเรียกว่าลุง... หรือเหตุผลที่เธอชอบเรียกฉันว่าลุง นั่นเป็นเพราะว่าชอบโดนฉันรังแกเธองั้นหรอ?.... เจ้าหนูว่าน

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

เมื่อเจอคนที่ถูกใจ ก็อยากเลี้ยงไว้เพื่อดูเล่น? หรือเลี้ยงไว้ใช้งาน ' บนเตียง '

      วาฟิกซ์ เป็นมาเฟียหนุ่มในวัยเพียง 35 ปี หล่อ รวย ผิวขาวใส มีใบหน้าคมสันได้รูป แถมยังมีสถานะโสดอีกต่างหาก มีชื่อเสียงที่โด่งดังมาก ไม่ว่าจะเป็นด้านธุรกิจ คาสิโน จัดได้ว่าเป็นผู้มีอิทธิพลที่สุดในกรุงโซล ด้วยอำนาจที่มี มีหรือที่ใครจะกล้าลองดีกับคนอย่างเขา

         ภายในห้องทำงานที่ถูกตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ดำสนิท แต่มันกลับดูมีอำนาจที่น่ากลัวมากเหมือนกับเจ้าของห้องนั่นแหละ

" ฟู่ว์!! " ควันบุหรี่ถูกพ่นออกจากปากของคนที่ขึ้นชื่อว่า วาฟิกซ์ มาเฟียหนุ่มที่ใครต่างก็ลื่อกันว่าเป็นบุคคลอันตรายที่สุด

" วันนี้นายใหญ่จะเข้าไปที่คาสิโนไหมครับ? หรือไปที่ไนท์คลับแทน " เคลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามผู้เป็นเจ้านายที่กำลังนั่งดูดบุหรี่อยู่บนโซฟาในห้องทำงาน ด้วยใบหน้านิ่งเชย

" คาสิโนมีปัญญางั้นเหรอ? " ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับยกมือที่คีบบุหรี่ขึ้นมาดูดอีกครั้งหนึ่ง

 " เปล่าครับ แค่ถามดูเผื่อนายใหญ่จะแวะไป "

" วันนี้ฉันเหนื่อย แต่ว่าคืนนี้จะแวะไปที่ไนท์คลับสักหน่อย "

" พักผ่อนไม่ดีกว่าหรอครับ "

" ไม่ได้ไปนานแล้ว ไปแป๊บเดียวก็คงจะกลับ "

" อ๋อ...ครับ "

" ถ้างั้นเดี๋ยวผมสั่งลูกน้องเตรียมต้อนรับนะครับ "

" ไม่ต้อง "

" ทำไมครับ " 

" ฉันไม่ชอบอะไรที่มันเอิกกะเริก "

" ครับ ถ้างั้นนายใหญ่จะไปเวลาไหนแจ้งผมมาได้เลยนะครับ "

" อืม... เดี๋ยวฉันบอกอีกที "

" ครับ "

" ออกไปได้แล้ว ถึงเวลาฉันจะเรียกเอง "

" ครับ " เคกล่าวตอบรับก่อนจะโค้งให้กับผู้เป็นนายเล็กน้อยแล้วเดินออกไปทันที

" เฮ้อ.. เหนื่อยจัง " ชายหนุ่มยื่นมือไปดับบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอนหลังพิงโซฟาตัวโปรดอย่างคนหมดแรง นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยได้พักผ่อนเต็มที่ นอกจากทำงานเขาก็ไม่เคยมีเวลาให้ตัวเองเลย แม้แต่แฟนสักคนเขาก็ไม่เคยมี ด้วยอำนาจและหน้าที่ ที่ได้รับมาทำให้เขาไม่อยากมีใคร หากแม้ว่าจะมีหลายคนพยายามเข้าหาเขาก็ตาม แต่เขากลับไม่สนใจเพราะเขารู้ดีว่าผู้หญิงพวกนั้นเข้าหาเขาเพราะอะไร นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาไม่อยากมีใคร ไม่อยากจริงใจกับใคร อาจจะมีซื้อกินบ้างแต่ก็ไม่บ่อย อย่างว่าแหละเขาเองก็ลูกผู้ชายก็มีบางที่ต้องการเรื่องบนเตียง แต่ก็ไม่เคยผูกมัดกับใครสักคน แค่จ่าย แลก จบ แยกย้าย มันก็มีเพียงแค่นั้น แต่ถ้าถามว่าเขาอยากมีครอบครัวหรือใครสักคนในชีวิตไหม? ก็บอกเลยว่าอยากมีแน่นอน ด้วยอายุที่มากขึ้นในทุกๆวัน แต่การจะมีคู่ชีวิตที่ดีก็ขอให้เขาคนนั้นเป็นคนที่จริงใจต่อเขาก็พอ เพียงรักและซื่อสัตย์ แค่นั้นเขาก็ไม่ต้องการอะไรอื่น เพราะสิ่งที่เขามีอยู่ในตอนนี้ เขาสามารถเลี้ยงดูคู่ชีวิตตัวเองได้ตลอดชีวิตอยู่แล้วโดยที่เขาคนนั้นจะไม่ต้องลำบากแม้แต่น้อย

Night club 

เป็นสถานที่แสงสีเสียงที่เต็มไปด้วยเหล่า หนุ่ม - สาว ที่มาเที่ยวในยามค่ำคืน แต่สำหรับบางคนมันคือสถานที่ทำงานของเขา เป็นช่องทางทำเงินให้เขาเท่านั้นเอง

VVIP

ภายในห้องวีวีไอพี ซึ่งเป็นห้องสำหรับบุคคลสำคัญที่ถูกจัดอยู่บนชั้นสามของไนท์คลับแห่งนี้ เป็นห้องสีเหลี่ยมขนาดพอดี ที่มีด้านหน้าเป็นกระจกฟิมล์สีมืดที่คนด้านในสามารถมองเห็นรอบนอกได้แต่ว่าคนนอกไม่สามารถมองเห็นคนด้านในได้ ทุกอย่างภายในห้องถูกจัดขึ้นอย่างหรูหรา มีทุกอย่างเพรียบพร้อมเตรียมไว้ต้อนรับแขกอย่างดี ผู้คนภายนอกอาจจะคิดว่าเป็นเพียงแค่ห้องสี่เหลี่ยมธรรมดาแต่ความจริงแล้ว มันยังมีห้องเล็กสำหรับไว้นอนพักผ่อนแยกไว้อีกทั้งหมดสี่ห้อง สำหรับเขาและเพื่อนในกลุ่มไว้ใช้งาน

" นายใหญ่ครับ ให้ผมเรียกเด็กให้ไหมครับ " เคลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามผู้เป็นเจ้านายของเขา

" ไม่ต้อง วันนี้ฉันแค่มาผ่อนคลายเฉยๆ ที่สำคัญนัดเพื่อนไว้แล้ว "

" อ๋อ..ครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนตรวจความเรียบร้อยก่อนนะครับ "

" อืม..... " ผู้เป็นเจ้านายตอบรับก่อนยื่นมือไปหยิบแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมาดื่ม แต่ทว่าจังหวะนั้นกลับมีใครบางคนวิ่งพรวดเข้ามาภายในห้องด้วยใบหน้าที่ตื่นตะหนก

" เฮ้ย!!! แกเป็นใครวะ เขามาทำอะไรในห้องนี้!!! " เคที่กำลังจะเดินออกไปพอดี ถึงกับต้องชะงักเมื่อมีใครบางคนวิ่งเข้ามาข้างในห้อง แถมยังมีชายชุดดำอีก 2-3 คนวิ่งมาด้วย เมื่อเห็นท่าไม่ดี ทำให้เคเลือกที่จะหยิบปืนตรงเอวขึ้นมาพร้อมกับชี้กระบอกปืนไปยังชายชุดดำที่กำลังยืนมองเขาที่อยู่ตรงประตู ก่อนจะเหลือบไปมองตรงเด็กหนุ่มที่นั่งหลบอยู่ตรงมุมโซฟาด้วยเสียงหอบที่เสียงดังจนทำให้วาฟิกซ์ที่นั่งอยู่ไม่ไกลนักอดไม่ได้ที่จ้องมองเด็กน้อยตรงหน้าเขา

" ........... " 

" นายใหญ่ครับ ถอยออกมาก่อนครับ " เคหันไปบอกผู้เป็นเจ้านายด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับจะเดินไปหาเด็กคนนั้น แต่กลับโดนวาฟิกซ์ยกมือห้ามไว้ก่อน พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า.

" เดี๋ยวฉันจัดการเอง " วาฟิกซ์พูดเพียงแค่นั้นก่อนจะจ้องมองเด็กหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง ร่างบางที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำเต็มไปหมด กำลังนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้อยู่ตรงมุมโซฟา

" ส่งตัวเด็กคนนั้นมาให้พวกเราด้วย " หนึ่งในชายชุดดำที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูพูดขึ้น ทำให้วาฟิกซ์ละสายตาจากเด็กน้อยที่นั่งหลบอยู่ตรงโซฟาหันไปสนใจ3คนนั้นแทน

" พวกนายเป็นใคร " วาฟิกซ์ตัดสินใจถามออกไป แต่ใบหน้าและแววตาของเขาบ่งบอกได้เลยว่าไม่มีความกลัวสักนิด น้ำเสียงที่ถามออกไปบวกกับใบหน้าเรียบเฉย ทำให้เขาดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก

" พวกเราเป็นใครไม่สำคัญ แต่เด็กคนนั้นคือคนของเรา เพราะฉะนั้นแล้ว รบกวนช่วยส่งตัวมันมาให้เราด้วย "

" มะ...ไม่นะ! ผมไม่ไป! อย่าส่งตัวผมไปนะครับ " ร่างบางรีบพุ่งออกมาเกาะขาวาฟิกซ์ไว้พร้อมกับอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา ทำให้วาฟิกซ์ที่เผลอสบตาถึงกับรู้สึกสงสารขึ้นมาทันที ทั้งๆที่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลยด้วยซ้ำ

" อึก.. ฮื่อๆ อย่าส่งผมคืนพวกเขาเลยนะครับ "

" หุบปากเแกซะ! ทำงานไม่ได้เรื่องแล้วยังจะหนีฉันอีก "

" กลับไปเธอเจอดีแน่ " ชายชุดดำพูดออกมาด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธ และหัวเสียเป็นอย่างมาก

" พวกนายใช้ให้เด็กคนนี้ทำอะไร " วาฟิกซ์ลุกขึ้นยืน สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง มองไปยังสามคนตรงหน้าเพื่อรอคำตอบ

" ไม่ใช่เรื่องของคนนอกที่จะต้องอยากรู้และ ไม่ต้องเสือก! "

" พวกปากดี! พวกแกรู้ไหมว่ากำลังพูดอยู่กับใคร! " เคที่ยืนอยู่ตรงนั้นพอดี ตะคอกออกมาอย่างหัวเสีย

" จะใครก็ช่างสิ ฉันไม่ได้สนใจ เอาแค่ตัวเด็กคนนั้นมาก็พอ แล้วพวกฉันจะไปเอง " 

" หึ..... ก็เดินเข้ามาเอาสิ " คำตอบของวาฟิกซ์ทำให้ร่างบางถึงกับมีสีหน้าตกใจขึ้นมาทันทีมือเรียวบางที่กำลังเกาะขาเขาอยู่ค่อยๆคลายออกไปพร้อมกับร่างบางที่เกาะขาเขาอยู่เมื่อกี้ค่อยๆขยับถอยห่างจากเขาไปทั้งน้ำตา 

" พวกนายไปเอาตัวมันมาสิ จะได้กลับสักที " หนึ่งในชายชุดดำหันไปออกคำสั่ง พร้อมกับชายชุดดำสองคนเดินตรงมาทางร่างบางที่หดตัวอยู่ตรงมุมห้องทันที

" อย่านะ! อย่าเอาตัวผมไป "

" ฮึก...ผมยอมแล้ว ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมจะไม่บอกใคร จะไม่แจ้งตำรวจด้วย " เสียงร้องไห้สะอื้นอย่างหนักบวกกับน้ำเสียงที่อ้อนวอนดังขึ้นทั่วบริเวณห้องนั้น ทำให้ใครที่ได้พบเห็นก็อดไม่ได้ที่จะช่วยเหลือ

" ฉันลืมบอกไป ว่าที่ให้เข้ามาเอาไป... "

" มันไม่ใช่ตัวเด็กคนนี้ แต่มันคือความตายตากหาก... หึ " สิ้นเสียงของงาฟิกซ์ ปืนที่ตรงเอวก็ถูกกระชากออกมาก่อนจะยิงเข้าไปที่กลางหน้าผากของชายชุดดำที่เข้ามาข้างในห้องดับคาที่ทันที ส่วนอีกคนที่อยู่ตรงประตูก็โดนเคจัดการไปเรียบร้อย ภาพและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้ร่างบางที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่ถึงกับตกใจเป็นอย่างมาก

" ปลอดภัยแล้วนะเด็กน้อย " วาฟิกซ์เดินตรงเข้ามาหาร่างบางตรงหน้าเขาก่อนจะใช้มือหนายื่นไปลูบหัวเบาๆ แม้รู้ดีว่าเหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้น่างบางตรงหน้ารู้สึกกลัวและตกใจเป็นอย่างมากก็ตาม แต่เขาก็เลือกที่จะเข้าหาไปใกล้ชิดเพื่อปลอบโยน

" ขะ..ขอบคุณครับ..... " ประโยคสุดท้ายที่ถูกเอ่ยออกมาพร้อมกับร่างบางค่อยๆฟุบลงไปกับพื้นห้อง แต่โชคดีที่วาฟิกซ์สังเกตเห็นแล้วพุ่งตัวไปประคองไว้ทัน

" เฮ้ย! " วาฟิกซ์ร้องออกมาด้วยความตกใจ พร้อมกับกอดร่างบางที่ไร้สติไว้ในอ้อมกอด

" นายใหญ่ครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ "

" ฉันไม่เป็นไร แต่เด็กคนนี้.. "

" เดี๋ยวผมจัดการเองครับ นายใหญ่ไปพักผ่อนเถอะครับ "

" ไม่เป็นไร นายจัดการศพพวกนี้ให้หมด เด็กคนนี้ฉันดูแลเอง "

" ครับ "

พูดจบวาฟิกซ์ก็ตัดสินใจอุ้มเด็กน้อยคนนั้นขึ้นไว้ในอ้อมกอดของเขา ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังห้องพักส่วนตัวของเขาทันที

" เจ็บมากสินะ เด็กน้อย " วาฟิกซ์ก้มมองร่างบางที่หลับตาพริ้มอยู่ในกอดกอดของเขา ก่อนจะค่อยๆวางร่างบางลงบนที่นอนนุ่มๆอย่างอ่อนโยน.

" พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีสำหรับเธอ " ชายหนุ่มพูดออกมาอีกครั้ง เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะแกะกระดุมเสื้อตัวเองแล้วเดินออกไปที่ห้องน้ำทันทีเพื่อจะชำระร่างกาย

                            #เจ้าหนูว่านกุกวี

**** ฝากเรื่องใหม่ของเราด้วยนะคะ เป็นบรรยาล้วน และทดลองลงแอพใหม่ดู ถ้ามีโอกาสหรือมีเวลามากพอเราจะไปแปลงเป็นนิยายแชทอีกทีนะคะ

****** ฝากกดไลค์ รีวิว เพื่อเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ 🙏