เป็นถึงมาเฟียอันดับหนึ่งของกรุงโซล แต่ทำไมแฟนเด็กของเขาชอบเรียกว่าลุง... หรือเหตุผลที่เธอชอบเรียกฉันว่าลุง นั่นเป็นเพราะว่าชอบโดนฉันรังแกเธองั้นหรอ?.... เจ้าหนูว่าน
ชาย-ชาย,รัก,ดราม่า,แอคชั่น,เกาหลี,#พล็อตหาเรื่อง ,รักวัยรุ่น,ดราม่า,ต่างโลก,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เป็นถึงมาเฟียอันดับหนึ่งของกรุงโซล แต่ทำไมแฟนเด็กของเขาชอบเรียกว่าลุง... หรือเหตุผลที่เธอชอบเรียกฉันว่าลุง นั่นเป็นเพราะว่าชอบโดนฉันรังแกเธองั้นหรอ?.... เจ้าหนูว่าน
ผู้แต่ง
k.jankhana_
เรื่องย่อ
เมื่อเจอคนที่ถูกใจ ก็อยากเลี้ยงไว้เพื่อดูเล่น? หรือเลี้ยงไว้ใช้งาน ' บนเตียง '
วาฟิกซ์ เป็นมาเฟียหนุ่มในวัยเพียง 35 ปี หล่อ รวย ผิวขาวใส มีใบหน้าคมสันได้รูป แถมยังมีสถานะโสดอีกต่างหาก มีชื่อเสียงที่โด่งดังมาก ไม่ว่าจะเป็นด้านธุรกิจ คาสิโน จัดได้ว่าเป็นผู้มีอิทธิพลที่สุดในกรุงโซล ด้วยอำนาจที่มี มีหรือที่ใครจะกล้าลองดีกับคนอย่างเขา
ภายในห้องทำงานที่ถูกตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ดำสนิท แต่มันกลับดูมีอำนาจที่น่ากลัวมากเหมือนกับเจ้าของห้องนั่นแหละ
" ฟู่ว์!! " ควันบุหรี่ถูกพ่นออกจากปากของคนที่ขึ้นชื่อว่า วาฟิกซ์ มาเฟียหนุ่มที่ใครต่างก็ลื่อกันว่าเป็นบุคคลอันตรายที่สุด
" วันนี้นายใหญ่จะเข้าไปที่คาสิโนไหมครับ? หรือไปที่ไนท์คลับแทน " เคลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามผู้เป็นเจ้านายที่กำลังนั่งดูดบุหรี่อยู่บนโซฟาในห้องทำงาน ด้วยใบหน้านิ่งเชย
" คาสิโนมีปัญญางั้นเหรอ? " ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับยกมือที่คีบบุหรี่ขึ้นมาดูดอีกครั้งหนึ่ง
" เปล่าครับ แค่ถามดูเผื่อนายใหญ่จะแวะไป "
" วันนี้ฉันเหนื่อย แต่ว่าคืนนี้จะแวะไปที่ไนท์คลับสักหน่อย "
" พักผ่อนไม่ดีกว่าหรอครับ "
" ไม่ได้ไปนานแล้ว ไปแป๊บเดียวก็คงจะกลับ "
" อ๋อ...ครับ "
" ถ้างั้นเดี๋ยวผมสั่งลูกน้องเตรียมต้อนรับนะครับ "
" ไม่ต้อง "
" ทำไมครับ "
" ฉันไม่ชอบอะไรที่มันเอิกกะเริก "
" ครับ ถ้างั้นนายใหญ่จะไปเวลาไหนแจ้งผมมาได้เลยนะครับ "
" อืม... เดี๋ยวฉันบอกอีกที "
" ครับ "
" ออกไปได้แล้ว ถึงเวลาฉันจะเรียกเอง "
" ครับ " เคกล่าวตอบรับก่อนจะโค้งให้กับผู้เป็นนายเล็กน้อยแล้วเดินออกไปทันที
" เฮ้อ.. เหนื่อยจัง " ชายหนุ่มยื่นมือไปดับบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอนหลังพิงโซฟาตัวโปรดอย่างคนหมดแรง นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยได้พักผ่อนเต็มที่ นอกจากทำงานเขาก็ไม่เคยมีเวลาให้ตัวเองเลย แม้แต่แฟนสักคนเขาก็ไม่เคยมี ด้วยอำนาจและหน้าที่ ที่ได้รับมาทำให้เขาไม่อยากมีใคร หากแม้ว่าจะมีหลายคนพยายามเข้าหาเขาก็ตาม แต่เขากลับไม่สนใจเพราะเขารู้ดีว่าผู้หญิงพวกนั้นเข้าหาเขาเพราะอะไร นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาไม่อยากมีใคร ไม่อยากจริงใจกับใคร อาจจะมีซื้อกินบ้างแต่ก็ไม่บ่อย อย่างว่าแหละเขาเองก็ลูกผู้ชายก็มีบางที่ต้องการเรื่องบนเตียง แต่ก็ไม่เคยผูกมัดกับใครสักคน แค่จ่าย แลก จบ แยกย้าย มันก็มีเพียงแค่นั้น แต่ถ้าถามว่าเขาอยากมีครอบครัวหรือใครสักคนในชีวิตไหม? ก็บอกเลยว่าอยากมีแน่นอน ด้วยอายุที่มากขึ้นในทุกๆวัน แต่การจะมีคู่ชีวิตที่ดีก็ขอให้เขาคนนั้นเป็นคนที่จริงใจต่อเขาก็พอ เพียงรักและซื่อสัตย์ แค่นั้นเขาก็ไม่ต้องการอะไรอื่น เพราะสิ่งที่เขามีอยู่ในตอนนี้ เขาสามารถเลี้ยงดูคู่ชีวิตตัวเองได้ตลอดชีวิตอยู่แล้วโดยที่เขาคนนั้นจะไม่ต้องลำบากแม้แต่น้อย
Night club
เป็นสถานที่แสงสีเสียงที่เต็มไปด้วยเหล่า หนุ่ม - สาว ที่มาเที่ยวในยามค่ำคืน แต่สำหรับบางคนมันคือสถานที่ทำงานของเขา เป็นช่องทางทำเงินให้เขาเท่านั้นเอง
VVIP
ภายในห้องวีวีไอพี ซึ่งเป็นห้องสำหรับบุคคลสำคัญที่ถูกจัดอยู่บนชั้นสามของไนท์คลับแห่งนี้ เป็นห้องสีเหลี่ยมขนาดพอดี ที่มีด้านหน้าเป็นกระจกฟิมล์สีมืดที่คนด้านในสามารถมองเห็นรอบนอกได้แต่ว่าคนนอกไม่สามารถมองเห็นคนด้านในได้ ทุกอย่างภายในห้องถูกจัดขึ้นอย่างหรูหรา มีทุกอย่างเพรียบพร้อมเตรียมไว้ต้อนรับแขกอย่างดี ผู้คนภายนอกอาจจะคิดว่าเป็นเพียงแค่ห้องสี่เหลี่ยมธรรมดาแต่ความจริงแล้ว มันยังมีห้องเล็กสำหรับไว้นอนพักผ่อนแยกไว้อีกทั้งหมดสี่ห้อง สำหรับเขาและเพื่อนในกลุ่มไว้ใช้งาน
" นายใหญ่ครับ ให้ผมเรียกเด็กให้ไหมครับ " เคลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามผู้เป็นเจ้านายของเขา
" ไม่ต้อง วันนี้ฉันแค่มาผ่อนคลายเฉยๆ ที่สำคัญนัดเพื่อนไว้แล้ว "
" อ๋อ..ครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนตรวจความเรียบร้อยก่อนนะครับ "
" อืม..... " ผู้เป็นเจ้านายตอบรับก่อนยื่นมือไปหยิบแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมาดื่ม แต่ทว่าจังหวะนั้นกลับมีใครบางคนวิ่งพรวดเข้ามาภายในห้องด้วยใบหน้าที่ตื่นตะหนก
" เฮ้ย!!! แกเป็นใครวะ เขามาทำอะไรในห้องนี้!!! " เคที่กำลังจะเดินออกไปพอดี ถึงกับต้องชะงักเมื่อมีใครบางคนวิ่งเข้ามาข้างในห้อง แถมยังมีชายชุดดำอีก 2-3 คนวิ่งมาด้วย เมื่อเห็นท่าไม่ดี ทำให้เคเลือกที่จะหยิบปืนตรงเอวขึ้นมาพร้อมกับชี้กระบอกปืนไปยังชายชุดดำที่กำลังยืนมองเขาที่อยู่ตรงประตู ก่อนจะเหลือบไปมองตรงเด็กหนุ่มที่นั่งหลบอยู่ตรงมุมโซฟาด้วยเสียงหอบที่เสียงดังจนทำให้วาฟิกซ์ที่นั่งอยู่ไม่ไกลนักอดไม่ได้ที่จ้องมองเด็กน้อยตรงหน้าเขา
" ........... "
" นายใหญ่ครับ ถอยออกมาก่อนครับ " เคหันไปบอกผู้เป็นเจ้านายด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับจะเดินไปหาเด็กคนนั้น แต่กลับโดนวาฟิกซ์ยกมือห้ามไว้ก่อน พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า.
" เดี๋ยวฉันจัดการเอง " วาฟิกซ์พูดเพียงแค่นั้นก่อนจะจ้องมองเด็กหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง ร่างบางที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำเต็มไปหมด กำลังนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้อยู่ตรงมุมโซฟา
" ส่งตัวเด็กคนนั้นมาให้พวกเราด้วย " หนึ่งในชายชุดดำที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูพูดขึ้น ทำให้วาฟิกซ์ละสายตาจากเด็กน้อยที่นั่งหลบอยู่ตรงโซฟาหันไปสนใจ3คนนั้นแทน
" พวกนายเป็นใคร " วาฟิกซ์ตัดสินใจถามออกไป แต่ใบหน้าและแววตาของเขาบ่งบอกได้เลยว่าไม่มีความกลัวสักนิด น้ำเสียงที่ถามออกไปบวกกับใบหน้าเรียบเฉย ทำให้เขาดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก
" พวกเราเป็นใครไม่สำคัญ แต่เด็กคนนั้นคือคนของเรา เพราะฉะนั้นแล้ว รบกวนช่วยส่งตัวมันมาให้เราด้วย "
" มะ...ไม่นะ! ผมไม่ไป! อย่าส่งตัวผมไปนะครับ " ร่างบางรีบพุ่งออกมาเกาะขาวาฟิกซ์ไว้พร้อมกับอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา ทำให้วาฟิกซ์ที่เผลอสบตาถึงกับรู้สึกสงสารขึ้นมาทันที ทั้งๆที่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลยด้วยซ้ำ
" อึก.. ฮื่อๆ อย่าส่งผมคืนพวกเขาเลยนะครับ "
" หุบปากเแกซะ! ทำงานไม่ได้เรื่องแล้วยังจะหนีฉันอีก "
" กลับไปเธอเจอดีแน่ " ชายชุดดำพูดออกมาด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธ และหัวเสียเป็นอย่างมาก
" พวกนายใช้ให้เด็กคนนี้ทำอะไร " วาฟิกซ์ลุกขึ้นยืน สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง มองไปยังสามคนตรงหน้าเพื่อรอคำตอบ
" ไม่ใช่เรื่องของคนนอกที่จะต้องอยากรู้และ ไม่ต้องเสือก! "
" พวกปากดี! พวกแกรู้ไหมว่ากำลังพูดอยู่กับใคร! " เคที่ยืนอยู่ตรงนั้นพอดี ตะคอกออกมาอย่างหัวเสีย
" จะใครก็ช่างสิ ฉันไม่ได้สนใจ เอาแค่ตัวเด็กคนนั้นมาก็พอ แล้วพวกฉันจะไปเอง "
" หึ..... ก็เดินเข้ามาเอาสิ " คำตอบของวาฟิกซ์ทำให้ร่างบางถึงกับมีสีหน้าตกใจขึ้นมาทันทีมือเรียวบางที่กำลังเกาะขาเขาอยู่ค่อยๆคลายออกไปพร้อมกับร่างบางที่เกาะขาเขาอยู่เมื่อกี้ค่อยๆขยับถอยห่างจากเขาไปทั้งน้ำตา
" พวกนายไปเอาตัวมันมาสิ จะได้กลับสักที " หนึ่งในชายชุดดำหันไปออกคำสั่ง พร้อมกับชายชุดดำสองคนเดินตรงมาทางร่างบางที่หดตัวอยู่ตรงมุมห้องทันที
" อย่านะ! อย่าเอาตัวผมไป "
" ฮึก...ผมยอมแล้ว ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมจะไม่บอกใคร จะไม่แจ้งตำรวจด้วย " เสียงร้องไห้สะอื้นอย่างหนักบวกกับน้ำเสียงที่อ้อนวอนดังขึ้นทั่วบริเวณห้องนั้น ทำให้ใครที่ได้พบเห็นก็อดไม่ได้ที่จะช่วยเหลือ
" ฉันลืมบอกไป ว่าที่ให้เข้ามาเอาไป... "
" มันไม่ใช่ตัวเด็กคนนี้ แต่มันคือความตายตากหาก... หึ " สิ้นเสียงของงาฟิกซ์ ปืนที่ตรงเอวก็ถูกกระชากออกมาก่อนจะยิงเข้าไปที่กลางหน้าผากของชายชุดดำที่เข้ามาข้างในห้องดับคาที่ทันที ส่วนอีกคนที่อยู่ตรงประตูก็โดนเคจัดการไปเรียบร้อย ภาพและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้ร่างบางที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่ถึงกับตกใจเป็นอย่างมาก
" ปลอดภัยแล้วนะเด็กน้อย " วาฟิกซ์เดินตรงเข้ามาหาร่างบางตรงหน้าเขาก่อนจะใช้มือหนายื่นไปลูบหัวเบาๆ แม้รู้ดีว่าเหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้น่างบางตรงหน้ารู้สึกกลัวและตกใจเป็นอย่างมากก็ตาม แต่เขาก็เลือกที่จะเข้าหาไปใกล้ชิดเพื่อปลอบโยน
" ขะ..ขอบคุณครับ..... " ประโยคสุดท้ายที่ถูกเอ่ยออกมาพร้อมกับร่างบางค่อยๆฟุบลงไปกับพื้นห้อง แต่โชคดีที่วาฟิกซ์สังเกตเห็นแล้วพุ่งตัวไปประคองไว้ทัน
" เฮ้ย! " วาฟิกซ์ร้องออกมาด้วยความตกใจ พร้อมกับกอดร่างบางที่ไร้สติไว้ในอ้อมกอด
" นายใหญ่ครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ "
" ฉันไม่เป็นไร แต่เด็กคนนี้.. "
" เดี๋ยวผมจัดการเองครับ นายใหญ่ไปพักผ่อนเถอะครับ "
" ไม่เป็นไร นายจัดการศพพวกนี้ให้หมด เด็กคนนี้ฉันดูแลเอง "
" ครับ "
พูดจบวาฟิกซ์ก็ตัดสินใจอุ้มเด็กน้อยคนนั้นขึ้นไว้ในอ้อมกอดของเขา ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังห้องพักส่วนตัวของเขาทันที
" เจ็บมากสินะ เด็กน้อย " วาฟิกซ์ก้มมองร่างบางที่หลับตาพริ้มอยู่ในกอดกอดของเขา ก่อนจะค่อยๆวางร่างบางลงบนที่นอนนุ่มๆอย่างอ่อนโยน.
" พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีสำหรับเธอ " ชายหนุ่มพูดออกมาอีกครั้ง เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะแกะกระดุมเสื้อตัวเองแล้วเดินออกไปที่ห้องน้ำทันทีเพื่อจะชำระร่างกาย
#เจ้าหนูว่านกุกวี
**** ฝากเรื่องใหม่ของเราด้วยนะคะ เป็นบรรยาล้วน และทดลองลงแอพใหม่ดู ถ้ามีโอกาสหรือมีเวลามากพอเราจะไปแปลงเป็นนิยายแชทอีกทีนะคะ
****** ฝากกดไลค์ รีวิว เพื่อเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ 🙏
ตลอดระยะเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่หนูว่านอาศัยอยู่ที่นี่กับวาฟิกซ์ จากที่เงียบๆ ไม่ค่อยคุย กลายเป็นเด็กที่เริ่มกลับมาพูดเก่งและยิ้มเก่งมากกว่าเดิม และที่สำคัญยังขี้สงสัยอีกด้วย
" คุณวาฟิกซ์ครับ เมื่อไรคุณจะบอกผมสักทีว่าคุณเป็นใคนกันแน่ "
" ฉันบอกไปแล้ว ฉันแค่คนธรรมดา "
" ไม่จริงหรอก ผมรู้ว่าคุณเป็นผู้มีอิทธิพลแน่นอน "
" อะไรที่ทำให้เธอคิดแบบนั้น " วาฟิกซ์ละสายตาจากหน้าจอมือถือ ก่อนจะหันไปสนใจเด็กน้อยตรงหน้าเขาอทน
" ก็ผมรู้ เพราะคุณดูมีอำนาจมาก "
" ฉันหล่อใช่ไหม? "
" ใช่... เฮ้ยไม่ใช่! " เมื่อเผลอพูดแบบนั้นออกไปทำให้หนูว่านรีบแก้ต่างทันที
" หึ "
" ยิ้มทำไม "
" เปล่า "
" ก็เห็นๆอยู่ ว่าคุณยิ้ม "
" แล้วฉันยิ้มไม่ได้หรอ "
" ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ยิ้มได้สิ ผมชอบเวลาที่คุณยิ้มเยอะๆ " คำพูดของหนูว่านแม้มันจะพูดออกมาโดยไม่คิดอะไร แต่สำหรับวาฟิกซ์แล้วเขารู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาทันที ไหนจะใบหน้าที่แสนหวานของหนูว่านที่ตอนนี้รอยช้ำเริ่มหายไปแล้ว แถมการแต่งตัวยังดูดีขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหน้าผมที่เขาเป็นคนจัดการให้ทุกๆอย่าง รวมถึงกลิ่นโลชั่น หรือแม้กระทั่งครีมอาบน้ำที่เขาเป็นคนเลือกเองกับมือ แถมยังเป็นกลิ่นที่เขานอนกอดและดมสัมผัสมันทุกคืน.....
" พูดมาก ไหนบอกว่าจะอ่านหนังสือ " วาฟิกซ์เลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
" ก็จะอ่านอยู่ครับ ว่าแต่เรื่องที่คุณจะส่งผมเรียน คุณพูดจริงๆหรอครับ "
" ใช่ ฉันพูดจริง หรือเธอไม่เชื่อคำพูดฉัน "
" ไม่ใช่นะครับ ผมแค่เกรงใจ เพราะคุณช่วยเหลือผมมากเกินไป "
" ตรงไหนที่ว่ามาก "
" ก็ทุกอย่างที่คุณให้ตอนนี้ไงครับ ทั้งที่พักฟรี อยู่กินฟรี ไหนจะเสื้อผ้ามากมายที่คุณซื้อมาให้ รวมถึงเจ้าโทรศัพท์เครื่องนี้ด้วย คุณให้เยอะมาก "
" ชอบไหมล่ะ "
" ชอบสิครับ มันต้องชอบอยู่แล้ว "
" ก็ตามนั้น แค้เธอชอบมันก็พอ "
" บางครั้งผมก็เกรงใจ ไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดี ถ้าคุณจะให้ผมทำความสะอาดห้องตอบแทนก็ได้นะครับ "
" มีแม่บ้านมาทำอยู่แล้ว เธอจะทำไม "
" ก็ผมอยากตอบแทนคุณนี่นา "
" แค่เป็นเด็กดีก็พอแล้ว "
" เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญาหา ผมทำได้อยู่แล้ว "
" ดีแล้ว ส่วนเรื่องตอบแทนอย่างอื่น รอให้เธอโตขึ้นกว่านี้ก่อนแล้วกัน "
" เอ๊ะ? คืออะไรหรอครับ แล้วทำไมต้องรอโตกว่านี้ด้วย? 17 ปียังโตไม่พออีกหรอครับ "
" ก็โตแล้วล่ะ แต่มันยังไม่เหมาะสมเท่าไร "
" หืม "
" ไม่ต้องสงสัยอะไรมากหรอกนะ รู้แค่ว่าตอนนี้เธอเป็นเด็กชองฉันแล้ว ต่อไปฉันจะเลี้ยงดูเธอเอง " ///// ฉ่าาา~ ใบหน้าของหนูว่านถึงกับขึ้นสีแดงขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้นออกมาจากปากของวาฟิกซ์
" หึ. ขยับมาอ่านหนังสือใกล้ๆฉันสิ "
" ทำไมต้องไปใกล้คุณด้วยครับ "
" ก็อันไหนที่เธอไม่รู้ ฉันจะสอนมันให้กับเธอไง "
" .......... "
ตึกตัก!! หัวใจดวงน้อยของหนูว่านแทบจะหลุดออกมาเมื่อเจอพูดหวานๆ จากปากของวาฟิกซ์ จะว่าไปแล้วผู้ชายคนนี้ก็อันตรายเหมือนกันนะ อันตรายกับใจเขามากเลย
ภายในห้องเช่าเล็กๆ สองแม่ลูกที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนหลบหนีพ่อค้ายาที่กำลังตามล่าชีวิตของเขาอยู่
" แม่คะ เราต้องหนีแบบนี้อีกนานแค่ไหน "
" แม่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน ตราบใดที่ยังจับตัวไอ้ว่านไม่ได้ เราก็ยังคงอันตรายอยู่ "
" เป็นเพราะมันคนเดียวเลย ทำให้ชีวิตเราต้องเป็นแบบนี้ "
" ใช่ เพราะฉะนั้นเราต้องตามหาตัวมันให้เจอ "
" แล้วเราจะไปหามันที่ไหนล่ะคะ ที่ไนท์คลับก็ไม่เห็นมันเลย หรือมันจะตายไปแล้ว "
" มันยังไม่ตายหรอก เพราะคนที่ตามมันไป บอกว่ามันหนีเข้าไปในนั้น "
" มันก็ใช่ แต่แม่ก็บอกว่าพวกที่ตามเข้าไปมันตายหมดไม่ใช่หรอ? "
" มันก็ใช่ "
" นั่นไง แสดงว่ามีคนช่วยชีวิตมันไว้ไง แถมบุคคลนั้นคือผู้มีอิทธิพลมากด้วย "
" แม่เคยได้ยินชื่อเสียงอยู่บ้าง แต่คนนั้นอายุก็เยอะมากแล้วนะ เขาจะช่วยมันจริงๆหรอ "
" ก็ไม่แน่ พวกเฒ่าหัวงูเดี๋ยวนี้เยอะจะตาย แถมยังชอบเด็กอีกด้วย "
" ก็จริง เฮ้อ. ไม่คิดว่าชีวิตของตัวเองจะต้องอยู่ในสภาพนี้ "
" ใช่ไง หนูรับไม่ได้ "
" อดทนก่อนเถอะลูก ทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง "
" เมื่อไรล่ะค่ะ "
" เมื่อทุกอย่างจบ ตอนนี้พวกรัฐบาลกำลีงกำจัดทางพวกพ่อค้ายารายใหญ่-รายย่อยต่างก็เริ่มถูกกำจัดหมดแล้วด้วย "
" แล้วแบบนี้เราจะไม่โดนด้วยหรอคะ "
" ไม่รู้สิ "
" เพราะแม่นั่นแหละ ทำอะไรไม่คิด "
" ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ แกจะได้เรียนที่ดีๆ แล้วกินของอร่อยๆ แบบนั้นไหม? "
" แต่ตอนนี้ไม่ได้กินของอร่อย ไม่ได้แต่งตัวสวยๆ ที่สำคัญยังต้องกินอาหารขยะเหมือนไอ้ว่านอีก "
" ก็บอกแล้วไงให้อดทนก่อน พูดให้ฟังหน่อยสิ "
" ก็ได้ "
" ไปหานอนพักผ่อนเถอะ ตอนเย็นแม่จะพาไปที่ไนท์คลับอีกครั้ง "
" ค่ะ " ริต้าตอบรับอย่างหัวเสีย ก่อนจะเกินไปล้มตัวบนเตียงนอนแข็งๆภายในห้องเช้าขนาดเล็ก
บริษัท
" ว้าววว! วันนี้คุณชายเรายอมออกจากห้องแล้วเว้ย " จัสที่มาถึงห้องทำงาน เขาอดไม่ได้ที่เอ่ยเอ่ยแซววาฟิกซ์เพื่อนรักของเขาที่ไม่ยอมโผล่หน้ามาที่บริษัทตั้งหลายวัน
" หน้าตาดูสดชื่นด้วยนะ มีอะไรดีงั้นหรอ? " เชนก็อดไม่ได้ที่จะแซวเพื่อนเขาเหมือนกัน
" พวกมึงก็ไปแซวมัน เดี๋ยวมันก็หนีกลับหรอก " โอโซนเอ่ยออกมาพร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆจัส
" ก็แค่แซวเล่นเอง "
" มึงอะตัวดีเลยจัส พูดมาก " วาฟิกซ์อดไม่ได้ที่จะพูดออกไป
" ให้แซวหน่อยเถอะ นานๆจะได้เห็นมึงถูกใจใครสักคน "
" คิดอะไรอยู่ "
" หรือมึงไม่คิดอ อย่าปากแข็งไปหน่อยดูออกแหละว่าสนใจเด็กคนนั้น " จัสก็ยังที่จะไม่หยุดพูดอยู่ดี
" เอาจริงๆนะ น้องเขานารักนะ ถึงจะเด็กไปหน่อยก็เถอะ "
" เห็นไหม โอโซนมันยังเห็นด้วยเลย "
" การที่จะมีใครสักคน มันก็ดีนะเพื่อน บางทีอายุไม่เกี่ยวหรอก " เชนเสริมขึ้นอีกแรง
" ก็รู้ ยอมรับว่าเขาเด็ก แต่ก็ไม่เคยจะมองเรื่องอื่นนอกจากความเอ็นดู " วาฟิกซ์ตอบออกไปแบบนั้น ก่อนจะหันมาสนใจงานของตัวเองต่อ
" แน่ใจหรอว่าไม่สนใจเรื่องนั้นจริงๆ " คำถามของเชนทำให้วาฟิกซ์ละสายตาจากงานอีกครั้งแล้วหันไปมองเชนแทน
" หมายความว่าไง "
" เรื่องบนเตียงไง มึงห้ามได้หรอ? "
" มันเป็นเรื่องของอนาคต ว่ามันจะไปในทิศทางไหน ส่วนตอนนี้กูแค่อยากส่งเขาให้ได้เติบโตในสังคมที่ดีก็พอ "
แปะๆ เสียงปรบมือของเพื่อนๆดังขึ้นทันที เมื่อวาฟิกซ์พูดประโยคนั้นออกมา
" ปรบมือให้เลยเพื่อน สุดยอด สมกับเป็นพ่อของเขา " จัสเอ่ยแซวขึ้นติดตลก
" พ่อทูลหัวอะดิ " เชนอดไม่ได้ที่จะย้ำขึ้น
" แล้วแต่พวกมึงจะคิดเถอะ ยังไงซะเด็กคนนี้ก็ไปไหนจากฉันไม่ได้หรอก "
" มึงเอาอะไรมามั่นใจ " โอโซนถามขึ้นเพราะเห็นว่าวาฟิกซ์มั่นใจในคำพูดของตัวเองมากเกินไป
" ถ้ามึงเจอใครที่ถูกใจแล้ว มึงจะปล่อยเขาไปไหมล่ะ " คำตอบของวาฟิกซ์ทำเอาเพื่อนๆของเขาถึงกับอึ้งตามๆกัน ใช่แล้วล่ะ เพียงเวลาแค่ไม่กี่วันเขาเริ่มหลงเด็กน้อยคนนั้นเข้าอย่างจัง
ตึ่ง! ตึ่ง!
เสียงข้อความแชทดังขึ้นทำให้วาฟิกซ์หันมาดูก็พบกับข้อความแชทของหนูว่านที่เขากำลังนึกถึงเด้งมาพอดี
หนูว่าน : บางครั้งก็เหงานะครับ ไม่มีใครให้เถียงด้วย
วาฟิกซ์ : หาอะไรทำ
หนูว่าน : ทำหมดแล้วครับ
วาฟิกซ์ : ?
หนูว่าน : ทำความสะอาดให้แล้วครับ
วาฟิกซ์ : ฉันบอกว่าไง ไม่ให้ทำ
หนูว่าน : ผมเบื่อ พอคุณไม่อยู่เหงาบอก
วาฟิกซ์ : คิดถึงฉันก็บอก
หนูว่าน : ใครจะคิดถึงลุงกันครับ
วาฟิกซ์ : เรียกฉันว่าลุงอีกแล้วนะ
: ลืมแล้วหรอว่าจะโดนอะไร
: กำลังกลับ รอรับบทลงโทษเลยนะ
หนูว่าน : ผมขอโทษ 😭
หลังจากที่คุยแชทกับว่านเสร็จวาฟิกซ์ก็เก็บงานบางส่วนใส่กระเป๋าทันที ท่ามกลางสายตาเพื่อนๆที่มองอย่างงงๆ
" เฮ้ๆ นั่นมึงจะไปไหนวะ " เชนถามขึ้นทันทีเมื่อเพื่อนเขากำลังจะเดินก้าวออกจากโต๊ะทำงาน
" ไปจัดการเด็กน้อยก่อน ฝากเคลียร์งานที่เหลือด้วยนะ "
" เฮ้ยๆ เดี๋ยวดิ! " เชนตะโกนตามหลังไปแต่เหมือนว่าวาฟิกซ์ไม่สนใจเลย เพราะเขาเดินออกจากประตูไปทันที
" มันไม่สนใจมึงหรอก รีบไปหาเด็กมันก็บอกอยู่ " จัสที่นั่งมองอยู่พูดขึ้น
" คลั่งรักเขาฉิบหายเลยเพื่อนกู " โอโซนพูดพร้อมกับยิ้มออกมาเมื่อเขาเห็นว่าวาฟิกซ์เสียความเป็นผู้นำไปเพราะเด็กคนนี้
ไนท์คลับ
ความจริงเขามีที่พักอยู่มากมายตั้งหลายที่แต่เขาเลือกที่จะอยู่ที่นี่เพราะช่วงนี้ต้องเคลียร์ยอดของไนท์คลับด้วย ทำให้เขาไม่อยากเดินทางไป- มาบ่อยๆจึงเลือกที่จะอยู่ที่นี่แทน
" คุณวาฟิกซ์! มาได้ไงอะ " หนูว่านที่เดินออกมาจากห้องนอน เขารู้สึกตกใจเป็นอย่ามากเมื่อเจอวาฟิกซ์ที่ห้อง
" ฉันบอกเธอในแชทแล้วนะ "
" งะ..งั้นหรอครับ? "
" ใช่... หรือเธอจำไม่ได้แล้ว "
" ใช่ๆ ผมจำมันไม่ได้แล้ว "
" แต่เราเพิ่งคุยกันไปเมื่อกี้เองนะ ลืมเร็วจังเลยนะ " วาฟิกซ์พูดพร้อมกับเดินตรงไปหาหนูว่านที่กำลังยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องทันที
" จะเดินเข้ามาหาผมทำไมครับ "
" จะลงโทษคนที่เรียกฉันว่าลุงไงล่ะ "
" คือว่า..ผม... " หนูว่านพูดติดขัดพร้อมกับถอยหลังหนีจนชนเข้ากับประตูห้อง และเป็นจังหวะเดียวกันที่วาฟิกซ์เข้ามาประชิดตัวเขาพอดี
มือหนายื่นออกไปเกี่ยวเอวของว่านมาแนบชิดกับตัวเองมากกว่าเดิม พร้อมกับใบหน้าคมก้มมองใบหน้าหวานของหนูว่านที่กำลังทำตาแป๋วมองเขาอยู่
" หรือเธอจะชอบที่จะให้ฉันรังแกเธอ เธอถึงชอบเรียกฉันว่าลุง "
" ปะ .เปล่านะครับ ผมก็แค่.. "
" แค่อะไรล่ะ? หรือไม่ชอบที่ฉันจูบเธอ " น้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนเลื่อนมากระซิบที่ข้างหูหนูว่านเบาๆ ทำเอาหนูว่านถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมา
" ว่าไงล่ะ ตอบฉันมาสิ "
" จูบของลุงใครจะชอบกันล่ะครับ...อื้อออ " ไม่ทันทีว่าจะพูดจบประโยค วาฟิกซ์ก็งับเข้าที่ปากของหนูว่านทันที ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นจูบที่แสนอ่อนโยนแทน
" เฮือก! " วาฟิกซ์ถอนจูบออกมา ก่อนจะยิ้มอ่อนๆมองหนูว่านที่อยู่ในอ้อมแขนเขาอย่างเอ็นดู
" ไม่ชอบ แต่ไม่เคยที่จะปฏิเสธเลยนะ มีแต่จูบตอบ "
" คนเจ้าเล่ห์ ผมไม่น่าไว้ใจคุณเลย "
" หึ. ยอมรับเถอะนะ ว่าเธอติดใจรสจูบของฉันแล้ว "
" ไม่จริงสักหน่อย "
" หัวใจเต้นแรงขนาดนี้ ยังจะปฎิเสธอีกหรอคะ หนูว่าน.... "
" !!!! " เหมือนคนกำลังจะตายให้ได้ กับประโยคที่ว่าฟิกซ์เรียกเขาเมื่อกี้ มันทำให้ใจเต้นแรงมากกว่า คำว่า หนูว่าน ทำไมพอเป็นวาฟิกซ์เรียกมันกำลังดูมีอิทธิพลต่อหัวใจเขาจังเลย
" ปากของเธอ คนที่สามารถจูบมันได้ ก็คือฉันคนเดียว เข้าใจนะคะ "
" ....... "
#เจ้าหนูว่านกุกวี