วาน่าสตรีมเมอร์สาวไทยเพียงคนเดียวในกาแล็กซี่ี่ห่างไกลจากโลกเป็นล้านๆ ปีแสงเพราะเกิดจาดความผิดพลาด จะให้เรากินอาหารเหลวพวกนี้ไปจนตายเลยรึไง!! จะดูถูกสาวคหกรรมคนนี้มากไปแล้วนะ!!
แฟนตาซี,นางเอกเก่ง,หาเงิน,สตรีมเมอร์,ทำอาหาร,อาหาร,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงไฟยามค่ำคืนกับดวงจันทร์กลมโตที่เด่นเป็นสง่าสวยงามโชว์ความงดงามให้กับผู้คนยามที่พระอาทิตย์หายลับฟ้าไปแม้จะมีดวงจันทร์ที่คอยให้แสงสว่างแต่มันก็ไม่เพียงพอต่อการใช้ชีวิตในยามค่ำคืนในยุคนี้ ทำให้มนุษย์ได้คิดหลอดไฟและพัฒนาส่งต่างๆ ออกมามากมายที่เมื่อใดที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปเสาไฟที่คอยให้แสงสว่างยามค่ำคืนก็จะเปิดขึ้นมาทันที
ตามถนนสายหนึ่งที่ไม่มีอะไรมีเพียงรถยนต์ที่จอดนิ่งเป็นโมเดลกับเสาไฟที่ติด ดับๆ เหมือนกำลังจะดับทำให้มันกระพริบไปมาเหมืออยู่ในสถานบันเทิง แสงไฟพวกนั้นได้ตกกระทบเข้ามาที่ร่างบางที่สมเสื้อยืดสีดำเป็นกางเกงวอร์มสีดำตัวเก่ง ในมือหิ้วของมากมายหลังจากที่ไปเดินซื้อของมาเก็บทำอาหารและเอามาเติมตู้เย็นก่อนที่จะมีการล็อคดาวน์
วาน่าเป็นผู้หญิงวัยรุ่นที่กำลังหอบข้าวของที่เดินไปซื้อในห้างมาเพื่อที่จะนำมาเติมตู้เย็นที่ว่างเปล่าที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากนมกับน้ำเอาไว้ประทังชีวิต
“เฮ้อ...เมื่อไรจะถึงสักทีเนี่ย โอ๊ย! หนักก็หนักบ้านก็ไกลรถรับจ้างก็ไม่มีอะไรมันจะน่าสงสารอย่างนี้วะเรา”
ถ้าไม่ติดว่าโควิดระบาดนะเราไม่มีทางวิ่งไปแย่งคนอื่นซื้อหรอกพอโควิดระบาดเท่านั้นละราคาของสูงลิบแค่ราคาข้าวสารก็ปาไปไม่รู้กี่บาท ข้าวทำมาจากทองรึไงวะถามจริงไหนจะมะนาว ผักชีอีกมันจะแพงไปไหนแต่ไม่เป็นไรเรามีมาม่า ฮาๆๆ
วาแต่ไฟพวกนี้มันจะติดๆ ดับๆ อยู่อย่างนี้ตลอดเลยรึไงนี่ถ้ามีคนสวมเป็นผีมายืนตรงแถวๆ เสาไฟนะแม่เจ้าไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ร่างบางที่เดินอยู่เพียงคนเดียวกับถนนทั้งสายนี้มือบางที่กำลังหอบข้างของมากมายประนึ่งคนที่ออกกำลังกายมาเป็นอย่างดี ร่างบางที่เดินไปไม่นานก็พบว่ามีอะไรบ้างอย่างอยู่ตรงหน้าเธอไม่ไกลมากนักมันเป็นลำแสงสีฟ้าใสเหมือนแสงของหลอดไฟนีออนลอยอยู่กลางอากาศขัดกับแรงโน้มถ่วงของโลกเป็นอย่างมาก ทำเอาร่างบางที่กำลังเดินกลับบ้านไปเพียงลำพังต้องหยุดชะงักลงเพราะเจ้าสิ่งแปลกตาที่เหมือน CG ที่คนชอบเอามาเล่นกันตามในหนัง
“ไอเจ้านี้มันคือ...อะไรหรือว่ามีใครมาแกล้งโชว์มายากลอะไรแถวนี้หรือเปล่า” ใครมันจะมาแกล้งอะไรตอนนี้ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วจะมาโชว์มายากลหรือมาทำบ้าบออะไรก็ควรจะเลือกเวลาบ้างสิ ช่างมันเราเดินต่อดีกว่าแค่ทำเป็นมองไม่เห็นเราทำเก่งจะตายไป
วาน่าที่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยจนคิ้วผูกกันเป็นปมแต่เจ้าตัวกลับไม่คิดอะไรมากเพราะมันมีให้เห็นตามอินเทอร์เน็ตได้ทั่วไปทำให้ร่างบางของสาววัย 17 ปี ที่ไร้ซึ่งญาติสนิทมิตรสหายเลือกที่จะเดินไปอีกทางเพื่อหลีกทางให้เจ้าลำแสงที่เป็นวงกลมและดูเหมือนว่ามันจะขยายขึ้นมากกว่าเก่าด้วยให้มันอยู่ที่เดิมไป
แต่แทนที่เธอจะได้เดินอ้อมเจ้าลำแสงนั้นไปมันกลับกลายเป็นขยายใหญ่กว่าเดิมเพียงไม่กี่เสี่ยววินาทีก่อนที่มันจะดูดร่างของสาวเจ้าที่เดินผ่านไปเข้าไปในนั้น ความรู้สึกที่เหมือนกับลมแรงหรือลมดูดอะไรสักอย่างดูดมาที่ร่างของหญิงสาวทำให้เจ้าตัวถูกดูดเข้าไปในแสงนั้นโดยไม่รู้ตัว เมื่อเธอมารู้ตัวอีกทีภายในไม่กี่วินาทีเท่านั้นแผ่นหลังอันงดงามของเธอที่ดูแลมาอย่างดีก็อยู่ในลำแสงนั่นเรียบร้อยแล้ว
วูบ...
“อ้ากกก อะไรมันเกิดอะไรขึ้นไม่! ไม่! ไม่! อาหารของกินของฉาน...อย่าลอยไปสิมันแพงนะ อ้ากกกก”
ใบหน้าของเธอที่ตกใจเป็นอย่างมากถึงมากที่สุดสมองของเธอกำลังเรียบเรียงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวของเธอในตอนนี้ ริมฝีปากเล็กที่ไวกว่าสมองและความคิดส่งเสียงกรีดร้องแหกปากเท่าที่จะดังได้ มือไม้คว้าอาหารที่ลอยไปลอยมาอยู่ต่อหน้าเธอไม่ได้มันเละหรือกระจายไปมากกว่านี้ตัวของเธอเหมือนอยู่ที่ไหนสักทีที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่ความมืดมิดและแสงดาวอ่อนๆ ไปทั่วบริเวณเหมือนอยู่ในเครื่องเล่น
อ้ากกก พ่อจ้าแม่จ้า หนูไม่อยากตาย ช่วยหนูด้วย แม่จ้า....
ตุบ!
ร่างของเธอตกมาที่พื้นกระเบื้องแข็งแสงไฟจากน้ำมือของสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้แสงจากธรรมชาติสงกระทบเข้ามายังร่างของเธอจนร่างบางที่ตกลงมาที่ไหนสักทีมองไม่เห็นอะไรเลยเนื่องจากปรับสายตาไม่ทัน เสียงที่ดังจากทั่วทุกทีทำให้เธอรู้ว่าที่นี่วุ่นวายมากพอสมควรเลยเสียงวิ่งไปมา เสียงพูดคุยกันเอง เสียงคนทำงานดังเข้ามาในโสนประสาทของเธอจนสามารถรับรู้ได้ว่าที่นี่ได้ใช่ถนนที่เธอพึ่งจะเดินผ่านเพื่อไปยังบ้านพักที่ผู้ให้กำเนิดสร้างขึ้นมาให้อย่างแน่นอนแม้แต่ภาษาที่พูดกันเองเธอยังไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไรกันแน่ในตอนนี้
ผู้คน ณ ตอนนี้ที่กำลังวิ่งกันให้ทั่วไปหมดเนื่องจากเครื่องวาร์ปที่ทำการซ่อมแซมและเสียหายไปได้มีคนหรือมีสิ่งมีชีวิตทะลุออกมาจากเครื่องทำให้ทุกคนในยานลำนั้นและในโซนนั้นต้องพากันแตกตื่นกันไปทั่ว นักวิทยาศาสตร์ที่เป็นคนทำหน้าที่ซ่อมหรือช่างซ่อมเครื่องประจำยานที่มีความคิดอยากจะซ่อมและพัฒนาเจ้าเครื่องนี้แต่ไม่รู้ว่ากดหรือปรับไปโดนตัวอะไรหรือแม้แต่ระบบสุริยะของที่นี่ส่งผลกับเครื่องหรือไม่ทำให้นำพาสิ่งมีชีวิตอย่างอื่นหรือใครหลุดเข้ามาในยานได้แบบนี้
อะไรคนพวกนี้มันอะไรกันแล้วนั้นตัวอะไรทำไมปลาถึงสวมเสื้อผ้าแล้วคนพวกนี้เป็นใคร เราอยู่ที่นี่แล้วมันเกิดอะไรขึ้น!
วาน่าที่ตอนนี้มองไปรอบๆ ด้วยสายตาที่หวาดระแวงแบบขีดสุดกับสิ่งรอบตัวแม้แต่อาหารที่ลงทุนไปแย่งซื้อมาได้ก็กระจัดกระจายไปทั่วพื้นและร่างของเธอเหมือนว่าพวกมันไม่อยากจากเธอไปไหนอย่างไรอย่างนั้นทั้งนม แป้ง ไข่ไก่ และอื่นๆ อีกมากมายที่เธอไปซื้อมาเสียชุดใหญ่ตอนนี้กลับสร้างผลงานสุดตระการตาเป็นที่น่าจดจำและเป็นหน้าที่ของแม่บ้านที่จะต้องทำความสะอาดให้เหมือนเดิม
สงสารแม่บ้านจังของกินเรา เงินเราหายไปหมดแล้วอ้ากกก ฝัน ต้องฝันแน่ๆ เราอยู่ในความฝันสินะ
ท่องไว้ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงไม่มีปลาสวมเสื้อผ้า ไม่มีคนตัวสีฟ้าเหมือนในหนังฮีโร่ ไม่มีคนมีเขาเหมือนปีศาจตาโตเป็นไข่หาน ไม่มี!! ไม่มีทาง!!!
ลาก่อนนะอาหาร ลาก่อนนะขนมปัง ลาก่อนน้องไก่น้อยที่อุสาซื้อมา ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย เพราะไอเจ้าแสงฟ้าๆ นั่นมันเป็นคนมันเป็นคนทำให้เราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้!! แค้นนัก
“#*#@p+=_*-%7{‘?*&%”
(-_-?) หน้าวาน่า
เจ้าพวกนั้นพูดอะไรกันนะ ภาษาต่างประเภทหรือเปล่านะ ว่าแต่มองมาทางเราทำไมกันอย่าเข้ามานะโว๊ย!! ถึงจะตัวแค่นี้แต่สู้เป็นนะ
สายตาของแต่ละคนที่มองมาทางเธอด้วยความตกใจปนความไม่เข้าใจและประมวลผลไม่ทันทำให้ในตอนนี้คนที่น่าจะเป็นดาวเด่นมากที่สุดคงจะหนีไม่พ้นสาวร่างเล็กที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะถึง 20 ปี เลยก็ว่าได้ สีหน้าของทุกคน ณ ตอนนั้นและบริเวณนั้นที่กำลังตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อสมองกลับมาทำงานแล้วหนึ่งในกลุ่มคนที่กำลังยืนมองเธอเหมือนเจอสัตว์ประหลาดแปลกตาก็เดินเข้ามาพูดอะไรบางอย่างกับเธอ ซึ่งคนที่เดินเข้ามาพูดกับเธอจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้ชาย (น่าจะ) มีตาสี่ตาผิวสีเขียวแก่เดินเข้ามาช่วยวาน่าที่นั่งกองอยู่ที่พื้น
หลังจากที่เธอลุกขึ้นมาจากพื้นแข็งได้แล้วก็มีชายอีกคนเดินเข้ามาพูดอะไรบางอย่างกับผู้ชายผิวสีเขียวแล้วหันมามองหน้าเธออีกครั้งก่อนที่จะยิ้มให้อย่างคนมีมารยาทรูปร่างของเขาเหมือนคนปกติธรรมดาทั่วไป ต่างกันแค่ว่ามีดวงตาสีแดงสดซึ่งแน่นอนว่ามนุษย์ปกติไม่มีทางที่จะมีสีดวงตาแบบนี้ได้ ผมของอีกฝ่ายยาวไปถึงกลางหลังใบหน้าเข้ารูปกันแบบฉบับหน้าตาฟ้าประทานมาให้ จมูกโด่งได้รูป ผิวกายสีเนื้อไข่น่าสัมผัส
เสื้อผ้าของอีกฝ่ายต่างจากคนอื่นที่อยู่บริเวณนั้นเหมือนเสื้อผ้าเป็นเครื่องยืนยันตำแหน่งของคนที่นี่ บวกกับท่าทีของทุกคนที่ให้ความเคารพผู้ชายตรงหน้าเป็นอย่างมาก ทำให้เธอรู้สึกได้ว่าคนนี้น่าจะมียศมากกว่าคนอื่นๆ
“5={“?>0^@$%*^#@%” อีกฝ่ายมองมาที่วาน่าพร้อมพูดอะไรบางอย่างทำให้อีกฝ่ายทำได้แค่เอียงคอมองและใช้สมองของตัวเองจินตนาการเท่านั้นว่าผู้ชายตรงหน้าพูดว่าอะไร
เขาพูดอะไร เราก็ไม่ได้เก่งภาษาด้วยสิเขาคงถามว่าเราเป็นยังไงบ้างหรือเปล่า พยักหน้าไปก่อนล่ะกันนะ
สถานที่ที่เธออยู่เป็นเหมือนบ้านหรือศูนย์อะไรสักอย่างเพราะมีแต่คนสวมเครื่องแบบเหมือนกันเต็มไปหมด ทางเดินเป็นทางโค้งไปมาเหมือนอยู่ห้างที่มีพื้นที่จำกัดอย่างไรอย่างนั้น ผู้คนมากมายที่มีหน้าตาและสีผิวรวมถึงน่าจะไม่ใช่มนุษย์เดินไปเดินมากันเต็มไปหมดเหมือนเป็นเรื่องปกติของคนที่นี่กัน เมื่อมองนอกหน้าต่างก็จะเห็นเป็นอวกาศที่มืดมิดและมีดาวเคราะห์อะไรไม่รู้เต็มไปหมดยังไม่รวมถึงยานอากาศที่ลอยไปมา
มันต้องเป็นภาพ 3D แน่ๆ เลย ล้ำยุคสุดๆ เลยว่าแต่สุดหล่อคนนี้จะพาเราไปที่ไหน เราเดินตามมานานแล้วนะไหนจะคนอื่นที่มองเราเหมือนเป็นมนุษย์ต่างดาวอีก ไม่เคยเห็นวัยรุ่นหรือไงกันก็นะเขาว่ากันว่าเด็กสาวคหกรรมมักจะน่ารัก
ใช่หรือเปล่านะ แต่มันคงจะไม่ใช่เรื่องจริงเพราะถ้าเราน่ารักจริงเราคงไม่โสดมาถึงตอนนี้หรอก
อีกฝ่ายที่เดินนำหน้าเธอมาพาเธอมาที่ไหนสักแห่งที่อยู่ลึกมากและไม่มีคนเดินไปมาเหมือนพวกมันเป็นที่เฉพาะสำหรับหัวหน้าหรือเจ้าหน้าที่เท่านั้น อีกฝ่ายพูดอะไรบางอย่างด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจส่งมาทางเธอก่อนที่จะใช้บัตรสแกนไปที่ประตูที่ไม่มีกลอนล็อค
“$_)%*(^&@@%&#%9{“>”
เขาน่าจะบอกให้เราเข้าไปในนี้แน่เลย นี้คงจะเป็นห้องเราสินะ “ขอบใจนะ”(^v^)
ทางฝั่งของคนทั้งลำยานที่ตอนนี้ไม่ต่างจากมรสุมที่ทุกคนต่างยุ่งมากเพราะเรื่องของใครบางคนที่แปลกหน้าและไม่รู้ที่มาปรากฏอยู่ในยานของพวกเขา ยานสหพันธ์เป็นยานที่มีอยู่ทั่วกาแล็กซี่มีหน้าที่คอยดูแลความเรียบร้อยของกาแล็กซี่ทั้งหมดนี้
“นางมาจากที่ไหน รูปร่างเหมือนมนุษย์มากแต่ไม่มีประวัติหาข้อมูลของนางมา”
เจ้าหน้าที่ที่รองเอาใบหน้าของหญิงสาวที่โผล่มาในยานของพวกเขาแต่พอหาประวัติกลับหาไม่เจอเลยแม้แต่ชื่อก็ไม่มีเหมือนกับว่าเธอเป็นคนจากที่อื่นที่ไม่ใช่คนที่นี่ทำให้ไม่มีชื่ออยู่ในทะเบียนรายชื่อนั่นทำให้พวกเขาที่เป็นฝ่ายข้อมูลต้องทำงานกันหนักกว่าเดิมเพื่อที่จะสืบประวัติของสาวเจ้าตัวที่ปรากฏบนยานของสหพันธ์
ปกติแล้วเครื่องวาร์ปจะทำหน้าที่วาร์ปสิ่งมีชีวิตจากที่หนึ่งไปยังอีกทีหนึ่ง แต่การวาร์ปจะอยู่ได้แค่รัศมีที่กำหนดเท่านั้น มันคอยส่งคนจากยานลำหนึ่งไปยังอีกลำหนึ่งแต่เพราะมันเกิดเสียขึ้นมาจากการไปดาวเคราะห์ดวงอื่นมาหลังจากที่กลับมาพลังงานของดาวดวงนั้นอาจจะไปทำให้เครื่องวาร์ปเสียได้ซึ่งข้อนี้น่าจะทำให้สาวไร้ที่มาได้มาอยู่บนยานของสหพันธ์ได้อย่างง่ายดาย
“ติดต่อศูนย์ใหญ่ว่ายานของเราได้ตัวของคนจากกาแล็กซี่ทางช้างเผือก ผมจะคุยกับท่านเอง”
“ครับท่าน”
