ย้อนอดีตไปเป็นคนใหม่กับวงล้อสุ่มสกุลเงิน - ตอนที่ 2 วงล้อสุ่มสกุลเงิน โดย จรรรักย์ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,แฟนตาซี,ครอบครัว,ไทย

มหาเศรษฐี,สกุลเงิน,วงล้อ,นิยายวาย,แฟนตาซี

'วนา' ชายหนุ่มอายุ 29ปี ที่ได้ย้อนเวลากลับมายังอดีตเมื่อ 15 ปีก่อน เขาย้อนกลับมาพร้อมกับวงล้อสุ่มสกุลเงินทั่วโลก!!

ผู้แต่ง

จรรรักย์

เรื่องย่อ

ย้อนอดีตไปเป็นคนใหม่กับวงล้อสุ่มสกุลเงิน-ตอนที่ 1 บทนำ,ย้อนอดีตไปเป็นคนใหม่กับวงล้อสุ่มสกุลเงิน-ตอนที่ 2 วงล้อสุ่มสกุลเงิน,ย้อนอดีตไปเป็นคนใหม่กับวงล้อสุ่มสกุลเงิน-ตอนที่ 3 พบกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์,ย้อนอดีตไปเป็นคนใหม่กับวงล้อสุ่มสกุลเงิน-ตอนที่ 4 พี่เลี้ยงเด็กจำเป็น,ย้อนอดีตไปเป็นคนใหม่กับวงล้อสุ่มสกุลเงิน-ตอนที่ 5 ลูกจ้างคนแรกและออเดอร์ 200 ชิ้น,ย้อนอดีตไปเป็นคนใหม่กับวงล้อสุ่มสกุลเงิน-ตอนที่ 6 Workshop 'WANA',ย้อนอดีตไปเป็นคนใหม่กับวงล้อสุ่มสกุลเงิน-ตอนที่ 7 รับนักศึกษาฝึกงาน

ห้องสี่เหลี่ยมสีน้ำตาลสไตล์บ้านๆที่มีแต่ฟูกนอนอย่างดีและชั้นวางที่เต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูนต่างๆ แสงแดดจากหน้าต่างที่อยู่เหนือฟูกนอนส่องลงมาที่ร่างใต้ผ้าห่มที่คลุมโปงจนความร้อนจากแสงแดดที่สะสมเอาไว้เริ่มร้อนจนทนไม่ไหวทำให้คนที่นอนอยู่ถึงกับลุกพรวดขึ้นมาเผยให้เห็นเด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยเหงื่อ

"ร้อนชิบห-ย!!" น้ำเสียงแหลมที่ยังไม่แตกหนุ่มบ่นด้วยความหงุดหงิดก่อนจะชะงักเมื่อรู้สึกตัวว่า น้ำเสียงในตอนนี้แหลมราวกับเป็นเด็กอีกครั้ง

"เหี้ยไรเนี้ย?" วนาตะโกนหลังจากมองตัวเองในกระจกที่ในตอนนี้เขากลายเป็นเด็กหัวเกรียนแบบเมื่อก่อน สายตาเหลือบไปมองปฏิทินก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อปีที่ปรากฏต่อหน้าคือเดือนมีนาคมปี 2552 ปีที่เขาอายุ 15 และอยู่ในช่วงที่จะต้องเลือกที่เรียนพอดี

"กูย้อนเวลามาตอน15 หรอเนี้ย?" วนาพึมพำและสำรวจตัวเองไปด้วยก่อนที่จะหมุนตัวก็สะดุ้งอย่างแรงเมื่อเห็นร่างของผู้เป็นแม่ที่มองมาที่เขาอย่างยิ้มๆ

"แหมๆ ตื่นแล้วก็ลงไปอาบน้ำสิจะมั่วสำรวจตัวเองทำไม"

"แหะ..."

"เร็วๆนะ วันนี้แม่ทำน้ำพริกปลาทูของโปรดของพี่ป่าด้วย หมดแล้วไม่รู้ด้วยนะ" วนาตาโตเมื่อได้ยินว่าวันนี้มีอะไรก็รีบพาตัวเองเข้าห้องน้ำทำธุระตัวเองให้เสร็จทันทีเพราะกลัวว่าเมนูของโปรดจะหมดซะก่อน

ตึง! ตึง!

"นึกว่าแผ่นดินไหวนะเนี้ย" น้ำเสียงทุ้มแซวออกมาทันทีที่เห็นหน้าลูกชายที่ลงจากชั้นสองด้วยสภาพเสื้อยืดกางเกงบอลตัวประจำ วนาส่งยิ้มแล้วมองอาหารบนโต๊ะอย่างถูกใจเพราะมันมีน้ำพริกปลาทู ผัดกะหล่ำปลี ซี่โครงทอดกระเทียมและผักต่างๆตระกูลแตงที่เป็นเครื่องเคียง

"คิดถึงน้ำพริกกับข้าวฝีมือแม่จังเลย"

"ขนาดนั้นเลย? ทั้งที่พี่ป่ากินกับข้าวฝีมือแม่ทุกวันเนี้ยนะ" วนาชะงักไปชั่วครู่เพราะพูดไปด้วยความลืมตัว

"ก็กับข้าวฝีมือแม่อร่อยไงจ๊ะ ร้านอื่นสู้ฝีมือแม่ไม่ได้หรอกพี่ป่าการันตีเลย" คำชมจากปากลูกชายทำให้คนเป็นแม่ยิ้มกว้างอย่างดีใจ ส่วนผู้เป็นพ่อเบ้ปากอย่างหมั่นไส้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคนที่ใหญ่ที่สุดในบ้านคือภรรยาสุดที่รัก

"พี่ป่า เลือกได้ยังว่าจะเลือกเรียนอะไร? สายวิทย์ สายศิลป์ หรือสายอาชีพ?"

วนาที่ในปากเคี้ยวหยับๆแก้มป่องหยุดชั่วขณะก่อนจะขยับปากต่อและคิดเรื่องเรียนไปด้วย เพราะตัวเขาในอดีตนั้นได้เรียนสายอาชีพเกี่ยวกับคอม แต่ปีสุดท้ายที่วิทยาลัยดันให้ทำโปรเจคสร้างเว็บไซต์อะไรก็ได้ และเขาก็ได้เกรดต่ำเตี้ยเรี่ยดินซะจนที่อื่นไม่รับทำงาน

"ยังไม่รู้เลยอ่า~ พ่อ"

"เอางี้ จบแล้วลูกอยากทำงานอะไร?"

"งานอะไรก็ได้ที่ได้เงินเยอะๆอ่ะ" สิ่งที่วนาตอบกลับมาทำให้ทั้งคู่ถึงกับหัวเราะกับความโลภของลูกชาย

แต่วนาคิดแบบนี้จริงๆเพราะในอนาคตปี63 เกิดเหตุโรคระบาดทำให้ร้านค้า บริษัทต่างๆปิดตัวลง คนตกงานเยอะขึ้น เงินเก็บก็ร่อยหรอ กู้เงินธนาคารไม่ผ่านก็กู้นอกระบบแทนเป็นหนี้กันหลายล้านคน วนาคิดถึงอนาคตที่เขาจากมาก่อนจะรู้ตัวว่ากินข้าวหมดจานแล้ว

"ว่าแต่..แม่จ๋าพี่ป่าฝันแปลกๆด้วยล่ะ"

"ฝันอะไรล่ะ?"

"ฝันเห็นเลขแหละ ปกติไม่เคยฝันแบบนี้มาก่อนเลย"

"!!?"

"เลขอะไร! บอกแม่มา เดี๋ยวแม่จะไปซื้อตอนนี้เลยวันนี้วันหวยออกพอดี"

"ถ้าพูดไปเลขมันจะเคลื่อนมั้ยอ่ะแม่?"

ผู้เป็นแม่ชะงักก่อนจะผละจากการล้างจานแล้วหยิบกระเป๋าตัวประจำพร้อมกับคว้าร่างของลูกชายออกจากบ้านทันที โดยที่พ่อเขามองตามอย่างตั้งตัวไม่ทัน

วนาที่ถูกแม่ตัวเองลากมาจนถึงร้านที่ขายลอตเตอรี่ก็ถูกผลักให้หาเลข

"หาเลขเลยพี่ป่าเดี๋ยวแม่ซื้อเอง"

สิ้นเสียงของผู้เป็นแม่ วนาที่โดนใช้ให้มาหาเลขก็ก้มมองหาเลขบนแผงโดยมีแม่ค้าถาม พอสายตากวาดมองบนแผงก็หาเลขตามที่ฝันเจอแต่ว่ามันเป็นเลขชุดจำนวน 10 ใบ

"แม่จ๋า เจอแล้วนะ แต่มันเป็นชุด10ใบ"

"จริงหรอ... แบ่งขายได้มั้ยจ๊ะพี่"

"แบ่งไม่ได้แล้วคุณน้องเลขชุดนี้เป็นเลขชุดสุดท้ายแล้ว"

แม่ของวนาเม้มปากแน่นก่อนจะตัดสินใจซื้อทันที

"แม่.. เอาจริงหรอ? ถ้าไม่.."

"อย่าพูดคำต่อไปนะ เดี๋ยวไม่เป็นจริง! พี่ป่าพููดทีไรก็พาจนทุกที"

วนาปิดปากทันทีเพราะสิ่งที่แม่พูดเป็นความจริง เพราะเวลาซื้อเลขทีไร ตัวเขาจะชอบพูดว่า ไม่ถูกหรอก! หรือ จะถูกแน่หรอ? จนในครอบครัวไม่เคยถูกรางวัลสักครั้งเพราะปากตัวเอง

พอทั้งคู่กลับมาถึงบ้านแล้วก็เจอพ่อที่ยืนฉีดสายน้ำรดต้นไม้ที่ปลูกเอาไว้

"กลับมาแล้วหรอ ได้เลขมั้ย"

ทั้งวนา ทั้งแม่ต่างพยักหน้าบอกว่าได้ ทำให้พ่อที่ไม่ได้ไปด้วยถึงกับหัวเราะ

"งั้นพี่ป่าขอไปเล่นคอมก่อนได้มั้ย"

"ตามใจ หาที่เรียนหน่อยก็ดีอยากเข้าที่ไหนก็มาบอกล่ะกัน"

วนาพยักหน้ารับก่อนจะขึ้นไปบนห้องเดิมเพราะบ้้านที่อยู่เป็นแบบตึกคูหาสามชั้น ชั้นแรกเป็นร้านเสริมสวยที่แม่ของเขาเป็นเจ้าของโดยที่ทำทุกอย่างตั้งแต่ สระไดร์ ย้อมสี อบไอน้ำ สปาหน้า ทำเล็บ คือทำทุกอย่างที่เกี่ยวกับความสวยงาม ส่วนชั้นสองเป็นห้องนอนใหญ่1ห้องสำหรับพ่อกับแม่ ห้องพระ1 ห้อง และ ห้องน้ำ1ห้อง ส่วนชั้นสามเป็นห้องนอนเล็กของเขากับสวนดาดฟ้าที่โล่งๆ

วนาที่เปิดคอมตามนิสัยเดิมเหม่อมองเพดานห้องนอน เขานึกถึงชาติที่ตัวเขายังคงมีนิสัยเอื่อยเฉื่อย ไม่มีความฝัน ไม่มีเป้าหมาย

'ได้กลับมาคราวนี้ต้องมีเป้าหมายจริงๆจังๆ แล้วล่ะ จะมามั่วเอาแต่เล่นอย่างเดียวไม่ได้แล้ว'

ติ๊ง!

มัวแต่คิดเพลินๆเขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆในหัวพร้อมๆกับที่ตรงหน้าของเขามีหน้าจอใสที่ปรากฏวงล้อหลากสี

วนาที่เห็นก็สะดุ้งเมื่อเจอสิ่งแปลกและปลอมก็ปัดมือกลางอากาศตามสัญชาตญาณทันที พอสัมผัสหน้าจอนั้นไม่ได้ก็รู้สึกงุนงง

[เนื่องจากโฮสต์เป็นผู้ได้รับวงล้อสุ่มสกุลเงินคนแรก! ระบบขอมอบเงินสำหรับผู้ใช้ใหม่เป็นจำนวน 10,000 บาท เงินจะถูกส่งมอบผ่านกระเป๋าของโฮสต์]

'วงล้อสุ่มสกุลเงิน คืออะไรว่ะ?'

[ขอตอบสำหรับคำถาม วงล้อสุ่มสกุลเงินคือความหมายตรงตัวเลย ถ้าโฮสต์กดหมุนวงล้อสุ่มประจำวันได้สกุลเงินไหน เงินที่โฮสต์ได้ก็จะมีีค่าเท่าสกุลเงินนั้น ตัวอย่าง ถ้าโฮสต์มีเงิน100 บาทและได้กดวงล้อสุ่มสกุลเงิน ถ้าเข้มสีแดงชี้ได้สกุลเงินดอลลาร์สหรัฐ เท่ากับว่า 100บาทของโฮสต์จะมีค่าเท่ากับ 3,425 บาท]

'นี่มัน...โกงชัดๆ'

วนาคิดในใจที่ได้ยินระบบตอบ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกวาดมองชื่อสกุลเงินบนวงล้อก่อนจะจดลงกระดาษ เพราะบางสกุลเงินเขาไม่รู้จักและไม่รู้ว่าแต่ละสกุลเงินมีค่าเท่ากับกี่บาท

'กดได้กี่ครั้งต่อวัน'

[ขอตอบสำหรับคำถาม โฮสต์สามารถกดได้ หนึ่งครั้งต่อวัน สามารถกดตอนไหนก็ได้ไม่สำคัญ]

ดวงตากลมเปล่งประกายอย่างดีใจก่อนจะบอกให้หน้าจอหายไปก่อน วนาค้นหาค่าของสกุลเงินในกระดาษทันทีและจดลงไปเพื่อเปรียบเทียบเงินบาทกับสกุลเงินในวงล้อสุ่มนั้น และรู้แล้วว่าสกุลเงินในวงล้อทั้งสิบสกุลนั้นคือสกุลเงินที่มีค่าแพงที่สุดในโลก

'ผมขอกดตอนนี้เลยได้มั้ยระบบ?'

[โฮสต์กดได้เลย เงินจะถูกส่งไปที่กระเป๋าของโฮสต์เท่านั้น

คำเตือน ถ้าเงินมีจำนวนหลักล้านจะถูกเก็บไปยังบัญชีของโฮสต์

ถ้าโฮสต์ไม่มีบัญชี ระบบสามารถเก็บไว้จนกว่าโฮสต์สามารถเปิดบัญชีธนาคารได้เงินส่วนนั้นจะถูกโอนไปธนาคารนั้นโดยอัตโนมัติและที่มาของเงินนั้นระบบสามารถแก้ไขประวัติให้เอง]

ยิ่งได้ยินประโยคของระบบนั้น ยิ่งทำให้วนายิ้มกว้างแทบจะไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่ให้วงล้อนั้น วนามองวงล้อตรงหน้าก่อนจะกดตรงกลางนั้น พอกดแล้ววงล้อนั้นก็หมุนอย่างรวดเร็วก่อนจะช้าลงเรื่อยๆจนเข็มชี้ไปที่สกุลเงิน'ฟรังก์สวิส'

[ยินดีด้วย! โฮสต์กดได้สกุลเงินฟรังก์สวิส 10,000 ที่โฮสต์มีจะมีค่าเท่ากับ 368,663บาท เงินจะถูกส่งไปยังกระเป๋าสตางค์ของโฮสต์ และสามารถกดใหม่ได้อีกครั้งภายในเวลา 24:59:59]

สิ้นเสียงของระบบ วนาก็ถลาเข้าไปดูกระเป๋าผ้าขนาดสี่เหลี่ยมทันทีและเห็นว่ากระเป๋าที่เมื่อก่อนมันแบนเพราะมีแต่บัตรนักเรียน บัตรประชาชน ตอนนี้กลับหนาขึ้น พอเปิดดูข้างในก็ถึงกับยิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อเห็นแบงค์เทา ม่วง แดงเรียงรายเป็นบึกหลายร้อยใบ

วนาตัวสั่นอยากจะกรี้ดร้องออกมาแต่กลัวว่าพ่อกับแม่จะรู้ เพราะเขาไม่สามารถหาคำตอบที่มาของเงินได้ จะบอกว่า 'มีระบบให้วงล้อสุ่มสกุลเงินมาแล้วลูกชายกดครั้งแรกได้เงินแสน' เดี่ยวก็ถูกหาว่าเป็นบ้าพอดี เด็กหนุ่มลูบบึกเงินนั้นอย่างใจลอยในหัวคิดถึงอนาคตทันทีว่าจะทำอะไร

'ในอนาคต...โรคระบาดนั้นจะเกิดขึ้นในปี63 เรามีเวลาตั้ง 15 ปีที่จะหาเงินล้านได้จากระบบ ถ้าอยู่เฉยๆแล้วมีเงินล้านในบัญชีก็เสี่ยงโดนตรวจสอบอีก'

คิดไปคิดมาก็ปวดหัวเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่คิดมากเกี่ยวกับงานอนาคต วนาหาสถานที่เรียนที่น่าสนใจในอินเตอร์เน็ตก่อนจะปริ้นออกมาเพื่อเอาไปปรึกษากับครอบครัว

เวลา 15:00 น.

วนาที่ได้เห็นเวลาบ่ายสามก็ปิดคอมพิวเตอร์และลงไปข้างล่างที่มีพ่อนั่งจดหวย แม่ทำผมให้ลูกค้าหน้ากระจก

"เลขออกยัง พ่อจ๋า"

ลูกชายคนเดียวของบ้านส่งเสียงถามทันทีที่ทีวีกำลังออกผลรางวัลที่3 พ่อของวนาส่ายหน้าก่อนจะฟังผลต่อไป จนกระทั่งถึงรางวัลที่1

"รางวัลที่ 1 ประจำงวดวันที่ 16 มีนาคม 2552 เลข 268812....268812"

สิ้นเสียงการประกาศผลทางทีวีบรรยากาศภายในบ้านก็คล้ายกับหยุดเวลาเอาไว้ ทำให้วนากับผู้เป็นแม่ที่ได้เลขมาวันนี้ถึงกับกรี้ดร้องด้วยความดีใจลั่นบ้าน

กรี้ดดดดด! อ้ายยยยยยยยย!

เสียงกรีดร้องของบ้านกึ่งร้านเสริมสวยดังลั่นทำให้คนที่อยู่ในบ้านอย่างสามี(พ่อ) ลูกค้ากับเพื่อนบ้านข้างๆตกใจกับเสียงที่ดังขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย

"เกิดอะไรขึ้น แม่วารี ร้องซะดังเลย"

วารีแม่ของวนาที่กอดลูกชายตัวเองอย่างดีใจ ก็ยิ้มแหยๆพลางขอโทษที่ส่งเสียงดังก่อนจะบอกเหตุผลว่าทำไมถึงร้อง

"ลูกชายหนูให้โชคนะพี่แมว เมื่อเช้าลูกบอกว่าฝันถึงเลข หนูเลยพาลูกไปซื้อเลข และมันประกาศผลรางวัลที่1 เลขตรงกันด้วย"

สิ้นเสียงของแม่วารี เพื่อนบ้านที่ได้ยินก็ตาโตรีบเข้ามาหาวนาและถามถึงความฝันนั้น

"ผมไม่ได้เห็นรูปร่างท่าทาง ของท่านนะ ผมแค่ได้ยินเสียงแบบดุๆ เข้มๆ บอกกับผมแค่นั้นเอง"

"ท่านได้บอกอะไรอีกมั้ย? แม่ว่านอกจากจะบอกเลขแล้วท่านน่าจะบอกอย่างอื่นอีกด้วยแต่ลูกอาจจะลืม"

วนาพูดไม่ออกกับประโยคของแม่ เพราะเลขที่ถูกรางวัลนั้นเขาแค่จำได้จากชาติก่อน แต่พอจะพูดอะไรออกไปก็มีเสียงดุๆ เข้มๆ ดังขึ้นมาในหัว ทำให้ร่างของวนาที่ยืนนิ่งๆถึงกับกระตุก สติเหม่อลอยกระทันหันโดยไม่รู้ตัว

แม่วารีที่กอดลูกชายอยู่สัมผัสได้ถึงร่างกายของลูกชายในอ้อมกอดที่อยู่ๆก็กระตุกเกร็ง ตาลอย ก็ถึงกับตกใจ เรียกชื่อลูกชายทันทีสลับกับขอความช่วยเหลือจากสามีที่อยู่วงนอก

'มาหากูที่วัดจุกเณอด้วย อย่าลืมนะ...วนา ต้องมาหากูให้ได้'

สิ้นเสียงนั้นวนาก็ได้สติและเห็นสีหน้าสายตาของพ่อกับแม่และเพื่อนบ้านที่มองมาอย่างเป็นห่วง

"เป็นยังไงบ้างวนา อยู่ๆลูกถึงกับไม่

ได้สติ แม่เรียกลูกหลายครั้งแล้ว"

วนาที่ได้สติมองรอบๆอย่างมึนงง ก่อนจะเอ่ยปากบอก

"มีเสียงบอกให้ผมไปหาท่านที่วัด..จุกเณอ ท่านบอกว่าผมต้องไปหาท่านให้ได้"

สิ้นประโยคจากปากวนานั้นเพื่อนบ้านก็ส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้น ส่วนพ่อกับแม่ของเขาก็มองลูกชายตัวเองอย่างกังวลแทน แค่ในใจลึกของทั้งคู่แฝงไปด้วยความกลัวต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์