นักรบพันธุ์โหด ตอน หัตถ์เทวะ - Chapter 1 01 โดย ลักกี้ หยาง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ทว่าภารกิจนี้ปรมัตถ์จะไม่ได้ทำคนเดียวเขายังได้สหายรบอีกสามคนมาช่วยด้วยอย่าง บุญธร คณณัฐ และ ปกรณ์วุฒิ รวมไปถึง หลี่ชิงชิง นักรบหญิงแกร่งผู้เป็นคู่ผูกวิญญาณของปรมัตถ์ก็จะมาร่วมด้วยช่วยอีกแรง

🌪🌪🌪🌪

เนื้อหานิยายเรื่องนี้ขอสงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 และฉบับเพิ่มเติม ไม่อนุญาตให้ทำช้ำ ดัดแปลง คัดลอก แก้ไขหรือสแกนเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องนี้ เพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ เว้นแต่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์แล้วเท่านั้น

คนชั่วจะถูกลงโทษได้อย่างไร หากคนดี ๆ มากมาย

เลือกที่จะหันหลังให้กับความถูกต้อง

พันเอกฟางผิง

ย่านเมืองโฮรุกในค่ำคืนอันเงียบวังเวง ซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ ทว่ามันช่างสวนทางกับสถิติที่ถูกบันทึกไว้ว่า เมืองโฮรุกมีปัญหาด้านอาชญากรรมติดอันดับต้นของเขต G-11 แต่สำหรับ ร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหล ที่จนป่านนี้แล้วเขาก็ยังไม่ได้กลับบ้าน เพราะติดต้องเขียนรายงานกับคดีที่พึ่งจะปิดได้ไม่นาน แต่แล้วผู้หมวดหลี่เอินไหลก็ลุกจากโต๊ะทำงาน ไปยืนสูบบุหรี่ที่หน้าต่างแทนเพื่อระบายความเครียดที่สะสมมานาน แม้จะไม่ได้ช่วยอะไรมากแต่อย่างน้อย ก็ทำให้เขารู้สึกปลอดโปร่งมันสมองที่ใช้งานอย่างหนัก

คำว่า "ปิดคดี" เป็นประโยคที่ตัวร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลกล่าวออกมายากลำบากที่สุด.... ปิดบ้านมึงสิ ! คำนี้ต่างหากที่เขาอยากสบถออกมา แต่ก็ทำได้แค่เก็บไว้ในใจเพราะเขาเป็นแค่ตำรวจชั้นผู้น้อย คงไม่มีอำนาจที่จะต่อกรกับฝั่งตรงข้ามได้ ยิ่งร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลดันมีครอบครัวด้วย มันก็ยิ่งตอกย้ำเขาว่าอย่าได้เผลอทำอะไรโง่ๆ เด็ดขาด แต่ขณะเดียวกันชายหนุ่มเองก็รู้สึกว่าไม่ควรนิ่งเฉยกับความอยุติธรรมแบบนี้ น่าเศร้าที่เขาดันตัวคนเดียวเพราะส่วนใหญ่เพื่อนร่วมอาชีพ ต่างก็กลัวขี้หดตดหายและเลือกที่จะเอาชีวิตรอดมากกว่าจะเอาชีวิตไปทิ้งให้กับความถูกต้อง

สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นที่โต๊ะทำงานของเขา ร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลจึงดับม้วนบุหรี่และเดินมาเพื่อจะรับสาย ทว่าเสียงมันก็เงียบไปสีหน้าของตำรวจหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ไม่นานเสียงข้อความที่โทรศัพท์มือถือเขาก็ดังขึ้น ซึ่งรอบนี้มันไม่โชว์หมายเลขมีแค่ตัวอักษรข้อความเท่านั้น ในข้อความได้บอกให้ร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลรออยู่ที่ห้อง เพราะกำลังมีแขกไปเยือนเมื่อได้อ่านข้อความแล้วผู้หมวดหลี่เอินไหลมิรอช้า ก็รีบคว้าปืนสั้นออกมาทันทีเพื่อเตรียมรับมือกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด ไม่นานเสียงฝีเท้าก็เดินตรงมายังห้องทำงานของหมวดหลี่เอินไหลชัดขึ้น และเคาะประตูสามครั้งก่อนจะเปิดประตูเข้ามาข้างใน 

"นี่นายจะยิงฉันจริงเหรอเพื่อน" เสียงของแขกผู้มาเยือนถามขึ้น ร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลจึงลดปืนลงทันที

"มันจำเป็นนะต้องขอโทษด้วย ถ้ามันทำให้นาย.... อ่า ขนลุก ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ฮันซอ" ร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลพูด และเดินเข้าไปจับมือกับ ร้อยตำรวจโทปาร์คฮันซอ ด้วยความคิดถึงและแปลกใจในเวลาเดียวกัน

"ลมอะไรพัดนายมาที่นี่นะฮันซอ เซอร์ไพรส์มากเลยนะ" ร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลถามต่อ

คำถามนี้ทำให้อากัปกิริยาของร้อยตำรวจโทปาร์คฮันซอ เปลี่ยนไปอย่างชัดเจนจนร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลรับรู้ได้ เขาเห็นเพื่อนเดินไปเช็กตามหน้าต่าง ร่วมทั้งนอกห้องทำงานของร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลด้วย คล้ายกับกำลังหวาดระแวงว่าจะมีคนแอบดักฟัง ทำให้ร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลเองก็ไม่ค่อยสบายใจนัก ผ่านไป 10 นาทีเมื่อแน่ใจแล้วว่ามีแค่พวกเขาเท่านั้น และร้อยตำรวจโทปาร์คฮันซอก็มีท่าทีที่จริงจังมากผิดกับเมื่อครู่โดยลิบลับ บ่งบอกให้ตำรวจมือปราบรับรู้ได้ว่าการมาของเพื่อนคนนี้ คงไม่ใช่แค่อยากมาเจอเพราะความคิดถึงเพื่อนอย่างแน่นอน ด้านร้อยตำรวจโทปาร์กฮันซอที่เมื่อตรวจตราความเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว ก็หันกลับมาที่ร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลอีกครั้ง

"เอินไหล นายมาข้างนอกกับฉันหน่อย บังเอิญว่ามีคนอยากพบนาย" ร้อยตำรวจโทปาร์กฮันซอพูด ด้านร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลที่ได้ยินก็ถึงกับขมวดคิ้ว

"ใครที่อยากเจอฉัน" ร้อยตำรวจโทหลี่เอินไหลถาม

"ตามมาสิ แล้วนายจะรู้" ร้อยตำรวจโทปาร์คฮันซอตอบและยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินนำหน้าออกจากห้อง

🌪🌪🌪🌪