ยามมนุษย์ที่บิดเบี้ยวและสายเลือดความเลวได้ส่งต่อไปยังบุตรหลาน ได้สร้างฆาตรกรขึ้นมาจากความรัก
แอคชั่น,อาชญากรรม,ไทย,รัก,แฟนตาซี,แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,พล็อตสร้างกระแส,แอคชั่น,นิยายชายหญิง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แก้ไขครั้งที่1: 4 กันยายน 2567
ตอนที่ 3 (1) ไรท์ได้เพิ่มไปบางส่วนไป ไม่ต้องกังวลต้องอ่านใหม่อีกครั้งนะคะ เพราะเนื้อหาที่เพิ่มไปนั้นจะอยู่ในตอนใหม่ๆด้วยค่ะ รักน้าาาา
การทำงานครั้งนี้ผ่านมาได้ 1 อาทิตย์ที่ปลายฟ้า รินใจที่เริ่มจะปรับตัวได้แล้วกับที่ทำงานบริษัทจังเกิ้ลเทคโน ด้วยตำแหน่งแอดมินและตั้งแต่ 2วันก่อนที่ได้คุยกันกับชายหนุ่มผิวน้ำผึ้ง ปลายฟ้าไม่เห็นพี่ไนซ์เลยในหัวเธอแอบนึกเป็นห่วงไม่น้อยเพราะเวลาทำงานชายหนุ่มอยู่ในตำแหน่งโปรแกรมเมอร์คนนั้นจะมาทำงานเช้าก่อนทุกคนเสมอ
พอไม่เห็นแล้วเหมือนขาดอะไรสักอย่างไปเลยจริงๆ ไม่ว่าจะมองไปไหนปลายฟ้า รินใจจะมองไปยังที่โต๊ะทำงานของไนซ์ เขมทัศเสมอ
‘ไม่สบายรึเปล่านะ’
ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยจริงๆ ว่าเธอนอกจากจะเป็นห่วงเขาแล้วยังคิดถึงเขาด้วยเช่นกัน ซึ่งภาพจำที่ไม่สามารถสลัดมันออกไปคือร่างกายของชายหนุ่ที่ดูเพอร์เฟค ทั้งกล้ามเนื้อและแรงแขนกับขา อีกทั้งยังมีความยืดหยุ่นเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะข้อมือและเท้าที่เห็นก็รู้แล้วเขาต้องกระโดดสูงเหนือพื้นมากหลายเมตร แรงของเขาก็ไม่ธรรมดาอีกเช่นกัน
‘เหมือนไม่ใช่คนเลย’
หญิงสาวคิดในใจแต่ก็น่าแปลกที่ปลายฟ้ากลับขัดใจอย่างหนึ่งนั่นก็คือ..
'แต่ไหล่ซ้ายดู...เคลื่อนไหวแปลกๆแหะ' เธอคิดในใจแม้ตายังจ้องหน้าจอและตอบคำถามลูกค้า
แต่เหมือนคนอื่นจะคิดถึงมากกว่าเธอเสียอีกเพราะไนซ์ เขมทัศคนนั้นเขาขยันทำงานและทำทุกอย่างรวดเร็ว เกิดปัญหาอะไรสามารถแก้ปัญหาได้อย่างไม่มีข้อบกพร้อง พอไม่มีเขาในวันนี้แล้วทุกปัญหาที่เคยคิดว่าไม่ได้ยากเย็นอะไรก็วุ่นวายไปซะหมด
‘การไม่มีเขาอยู่การประสานงานมันยากขึ้นแหะ’
ปลายฟ้าคิดในใจแต่ก็ยังทำงานตัวเองต่อไป เธอได้รู้แล้วว่าการที่แสดงตัวว่าเก่งมากๆ มักจะมีงานให้ทำเยอะโดยหลายคนชอบโยนงานมาให้ทำจนละหน้าที่ไปทำอย่างอื่นในเรื่องส่วนตัวกัน เพราะฉะนั้นต่อให้ตำแหน่งที่เธออยู่จะเป็นแค่ฝ่ายตอบแชท ก็ต้องไม่ทำตัวเก่งเกินไป
ที่สำคัญในช่วงที่ทุกคนส่งไฟล์หรือดำเนินการไม่เสร็จ พี่ไนซ์จัดการให้แปปเดียวทุกอย่างเรียบร้อยราวกับว่าเหมือนเป็นเรื่องง่าย
“นี่ งานตรงนี้ทำไมยังไม่เสร็จเนี่ย?”
เสียงของผู้ชายที่คาดว่าน่าจะเป็นคนทำงานในส่วนดูอุปกรณ์นำเข้าจากต่างประเทศ
“ไนซ์มันทำไม่เสร็จได้ไง?!” อีกคนพูดขึ้น
“มันไม่ได้มา2 วันแล้ว เขาลาเหรอ ?”
“ไม่รู้สิ พอดีพี่ให้ไอ้ไนซ์ทำเพราน้องเข้าใจเร็วน่ะครับ แต่เขาไม่มาเราก็ต้องจัดการในส่วนของไนซ์สินะ แย่จังมันทำถึงไหนแล้วนะ”
“ของพี่ไม่ใช่เหรอ?”
“จริง ลืมเลยให้มันทำตลอดเลยไง มันไม่สบายเหรอถึงไม่ได้มา”
“ไม่รู้สิครับ ในแชทที่ทำงานมันก็ไม่ได้บอกอะไรเลยพี่”
การสนทนาที่อยู่ไกลแบบปลายฟ้ายังได้ยิน เธอได้แต่ถอนหายใจพึ่งรู้ว่างานแบบนี้ยังให้คนที่อยู่สายงานอื่นทำให้ด้วย ปลายฟ้าโชคดีจังที่ทำงานแค่แชทแอดมิน ที่มีหน้าที่คอยดูแลลูกค้ามาติดต่อการซื้อขายและร้านค้าที่ต้องทำส่งอุปกรณ์ไปให้ตามรายการเท่านั้น
ระหว่าางที่ได้พักสายตาจากหน้าจอคอม ปลายฟ้าได้เหลือบไปเห็นพนักงานสาวอีกคนที่เป็นแอดมินเหมือนกับเธอนั่งอยู่ไม่สุก เดี๋ยวลุกเดี๋ยวบิดตัวไปมา หญิงสาวรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนร่วมงานคนนี้่เป็นปวดหลังที่สูงเหนือเกือบไปถึงไหล่ขวา
“พี่คะ..เออ..ให้หนูช่วยไหมคะ?”
“ช่วยอะไรเหรอน้อง”
“ก็พี่ปวดตรงนี้น่ะค่ะ หนู”
“เอ๊ะ? ได้สิ”
พนักงานสาวคนข้างๆตอบรับโดยง่าย ปลายฟ้าลุกขึ้นไปและทำการจัดท่าสำหรับแก้ปวดหลังไหล่ มือบางได้กดน้ำหนักลงไปยังจุดที่เจ็บปวดเมื่อย รวมแล้วใช้เวลาไม่นานจุดที่เธอเมื่อยนั้นของพนักงานสาวรู้สึกโล่งอย่างเห็นได้ชัด
“ดีมากเลย หายเมื่อยแล้ว”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของสาวเพื่อนร่วมงาน จากที่ปวดมาหลายวันมาหายและโล่งในพริบตาเดียวเพียงเพราะการกดน้ำหนักลงไปของปลายฟ้า รินใจ
“ขอบคุณค่ะ”
ปลายฟ้าตอบรับด้วยรอยยิ้มเพราะอย่างน้อยได้ใช้สิ่งที่เธอถนัดช่วยเหลือคนถึงจะไม่มากแต่ยังดีกว่าไม่ทำอะไร
เวลาพักบ่ายได้เข้ามาปลายฟ้า รินใจ ยังคงประหยัดด้วยการเอาข้าวที่ทำกินเองมากินที่ทำงานเหมือนเดิม จนกว่าเงินเดือนแรกจะออกปลายฟ้า รินใจต้องประหยัดให้มากที่สุดและยังคงหาที่กินคนเดียวเหมือนทุกครั้ง เพราะปลายฟ้าไม่ชอบกินในที่คนเยอะ
ตั้งแต่เรียนรู้งานเข้าใจงานได้แล้วรุ่นพี่สาวเกวลิน ก็ไม่มายุ่งกับเธออีกเลยสำหรับคนที่ชอบอยู่กับตัวเองอย่างปลายฟ้า รินใจแล้วถือว่าดีซะยิ่งกว่าที่มีคนมานั่งกินด้วย
และทันใดนั้นสายตาหญิงสาวช่างดีเหลือเกินที่ได้สังเกตเห็นชายหนุ่มเจ้าของผิวสีน้ำผึ้งสวยกับผมสีดำสนิทและเสื้อคอเต่าสีดำที่ใส่ไม่สนฤดูกาลในประเทศแต่อย่างใด
‘พี่ไนซ์นี่น่า เขามาทำงานแล้วเหรอ?’
ปลายฟ้ารีบกินข้าวและไม่รู้ทำไมเธอถึงอยากไปหาเขาทันที เจ้าตัวไม่เข้าใจเหตุผลนี้เท่าไหร่คงเป็นเพราะว่า
‘คนที่ยอมรับหน้าตาเฉยแบบนั้น จะเป็นสาเหตุที่ลูกสาวเขาฆ่าตัวตายจริงเหรอ..’
ความสงสัยที่ไม่อาจคลี่คลายได้เหมือนกับว่าเขาจงใจยอมรับมันเลย คิดได้แล้วปลายฟ้ารีบเก็บอาหารตัวเองใส่ถุงและตามชายหนุ่มผิวน้ำผึ้งที่ชอบสวมเสื้อคอเต่าแขนยาวสีดำเงียบๆไป จนเดินไปชั้น3 ห้องโถงใหญ่ก็ไม่เจอใครเลย
“หายไปไหนแล้ว?”
ปลายฟ้าถึงกับงงตาคิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อกี้เธอตามมาติดแท้ๆ ทำไมถึงเขาหายไปได้ หญิงสาวก็จะหันหลังกลับไปที่ออฟฟิศชั้น4 ของเธอก็เจอไนซ์ เขมทัศยืนด้านหลังเธอ ความสูงของเขาที่ปลายฟ้าอยู่เพียงแค่ไหล่อีกฝ่ายทำให้เธอหน้าจมอกพอดี
“พี่ไนซ์?!”
เธอรีบถอยหลังไปสองสามก้าวและยิ้มแห้งทันที แอบตกใจที่ชายหนุ่มมาอยู่ข้างหลังเธอได้
“ตามพี่มาเหรอครับ?”
“ค่ะ..คือพี่ไนซ์ไม่มาทำงานสองวัน คนในออฟฟิศวุ่นวายมาก”
“อ๋อ วุ่นวายเลยเหรอ?”
“ค่ะ เพราะทุกอย่างพี่ไนซ์จัดการเยอะน่ะค่ะ พอพี่หยุดแล้วคนเลยวุ่นวายน่ะค่ะ”
“งั้นเหรอ”
ทำไมการสนทนาเหมือนจะดูไม่คิดจะโต้ตอบเลย ปลายฟ้ารู้สึกได้ถึงกำแพงที่มองไม่เห็นจากอีกฝ่าย บางทีเธออาจจะคิดมากไป
“คือว่า เรื่องแฟนพี่ตายเพราะพี่นอกใจ บอกตรงๆหนูไม่เชื่อค่ะว่าพี่เป็นสาเหตุให้เธอฆ่าตัวตายนะคะ”
ปลายฟ้าพูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทันที ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพูดแบบนี้เฉย
“พี่ไนซ์อย่ารู้สึกผิดจนต้องยอมรับว่าตัวเองทำเลยนะคะพี่”
“ขอบคุณครับ”
นอกจากไม่มีคำพูดอื่นของไนซ์พูดขึ้นมาแล้ว มีแต่คำว่าขอบคุณและใบหน้าเขาก็นิ่งเฉยเหมือนรำคาญอย่างไรอย่างนั้น ปลายฟ้าแอบคิดว่าตัวเองยุ่งเรื่องอีกฝ่ายมากเกินไปรึเปล่า จนใจเธอเต้นไปด้วยความกลัวอย่างไม่เข้าใจ
'อะไรกัน ทำไมเขาน่ากลัวจัง…’
ปลายฟ้ารู้สึกแบบนี้ในใจด้วยบรรยากาศรอบด้านที่เหมือนจะไม่เป็นใจจนน่าอึดอัดอย่างน่าแปลกใจ ไม่เข้าใจเป็นอย่างมากทั้งทีๆนัยน์ตาสีดำของเขาแค่มองด้วยสายตาที่ปกติแท้ๆ ไม่รู้เลยจริงว่าความรู้สึกกลัวนี้มาจากไหน
“วันนี้พี่ปรานบอกให้เลิกเร็ว เก็บของให้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้นะครับ”
“พี่ปรานบอกในกลุ่มแชทแล้วเหรอคะ?”
“ครับ ปลายฟ้าต้องรีบกลับให้พร้อมทุกคนนะครับ”
“เอ๊ะ แต่นี่พึ่งจะบ่ายเองนะคะท่าทีทุกคนดูจะไม่รู้ว่าเลิกงานเลย”
ระหว่างที่ปลายฟ้ากำลังคิดตามคำพูดอีกฝ่าย เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นทันที
“เปิดดูสิครับ”
“คะ?”
“เผื่อเป็นแชทให้เลิกงานเร็ว”
มือบางได้หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าตัวเอง ปลายฟ้าเปิดข้อความก็เป็นอย่างที่ไนซ์บอกจริงๆ
พี่ปราน: เลิกงาน 13.00 น. นะคะทุกคนเก็บของกลับบ้านได้
ปลายฟ้าถึงกับนิ่งไปเลย ในใจก็ดีใจที่เลิกงานเร็วแต่ก็ไม่เข้าใจที่เธอกลับรู้สึกแปลกจนขนหัวลุก
‘ทำไมเหมือนพี่ปรานไม่ได้บอกนะอันนี้ ช่างมันเถอะ’
เธอสลัดความคิดที่วุ่นวายออกไป เพียงแว่บเดียวชายหนุ่มร่างสูงก็เดินผ่านเธอเข้าไปห้องโถงในชั้น3 โดยไม่บอกกล่าวลาหรืออะไรให้เธอ แล้วปลายฟ้าเห็นเขาจับไหลมาซ้ายตังเองนิดหน่อยก่อนที่จะปล่อยมัน
“คือพี่ไนซ์คะ…”
ปลายฟ้าเรียกและเขาหันหลังมา
“พี่เจ็บไหล่ซ้าย คงเพราะทำงานหน้าคอมมากไปสินะคะ ถ้าวันไหนพี่มาทำงานหนูจะช่วยนวดไหล่ให้พี่ดีขึ้นเองนะคะ”
ความเงียบในบรรยากาศของไนซ์ส่งมาให้เธอนั้น ทำเอาเธอเย็นวาบไปที่แผ่นหลังอย่างไม่เข้าใจ ปลายฟ้า รินใจคิดอยู่ว่าวันนี้มีแต่เรื่องแปลกจนไม่อยากเอาเก็บเอามาคิดในหัว แต่มันก็อดคิดไม่ได้ที่ชายหนุ่มมองเฉยๆ ด้วยแววตาที่ไม่รู้สึกอะไรแบบนั้น
‘ที่สำคัญเขาได้กระพริบตาบ้างรึเปล่า’
เพราะเขาตานิ่งไม่กระพริบเลยจริงๆ ปลายฟ้าแอบตัวสั่นเบาๆเมื่อรู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้กระพริบตาตั้งแต่ตอนที่เธอหันหลังไปคุยกับเขา
“ครับ”
เขาตอบรับคำสั้นๆ ปลายฟ้าก็ยิ้มรับแล้วก็โบกมือลาไปทันที ชายหนุ่มที่เห็นเธอจากไปแล้วโดยไม่เห็นแม้แต่เงา เสียงโทรศัพท์แบบสั่นก็ดังขึ้นมา เขาหยิบและกดรับสาย
'ไงพี่ นังนั่นมาใช่ไหมที่นั่น?’
“พี่ให้เธอมาแล้ว”
‘ถ้าอันนี้เรียบร้อยคือจบเลยสินะ’
“ใช่ พี่จะได้ไปงานอื่นต่อ”
‘ครับ เดี๋ยวผมจะไปทำความสะอาดใ
ห้ เจอกันตอนทุ่มหนึ่งนะครับ’
“ขอบใจมาก รังสิมันต์”
'ครับพี่ปวริศ’
To be continued
