ยามมนุษย์ที่บิดเบี้ยวและสายเลือดความเลวได้ส่งต่อไปยังบุตรหลาน ได้สร้างฆาตรกรขึ้นมาจากความรัก
แอคชั่น,อาชญากรรม,ไทย,รัก,แฟนตาซี,แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,พล็อตสร้างกระแส,แอคชั่น,นิยายชายหญิง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วิปลาสทรชน
ตอนที่9 ผกามาศเพชฌฆาต (1)
“สลบไปแล้ว”
อดิสรณ์ที่กำลังง้างมือทำให้เธอหยุดสบถคำหยาบ แต่มันก็ไม่ได้ทำเสียก่อนถึงระยะห่างจะอยู่ไม่เท่าไหร่ หนุ่มร่างสูง205เซนแบบเขาก็สามารถทำให้ทันทีได้
“พี่ปวริศ ง้างมือก่อนเลยเหรอ?” หนุ่มลูกครึ่งมองพี่ชายคนโตที่เขาได้ลงมือไปก่อนแล้ว
“ก็เธออยู่ในการดูแลของพี่ การที่เธอทำตัวไม่ดีแบบนี้พี่ก็ต้องทำอะไรสักอย่าง”
ปวริศอุ้มร่างบางที่สลบคาโซฟาขึ้นมาด้วยท่าเจ้าหญิงขึ้นมา เขาก็พาออกไปนอกห้องทันที ปล่อยให้คนอื่นในห้องนั้นอยู่อย่างนั้นไปโดยที่ตัวเองออกมาพร้อมกับหญิงสาวในอุ้มเจ้าหญิง
ทว่าคนสุดท้องอย่างกรกฎได้เดินตามไปด้วยทันทีที่ประตูยังไม่ปิดใส่
“จะตามพี่ปวริศไปเหรอ?” อดิสรณ์ถาม
“ใช่…” กรกฎตอบ
“ไม่เห็นต้องตามไปเลยนี่ ให้พี่เขาจัดการเองเถอะ”
“ก็จริงแต่ผมเป็นห่วงอาการจิตใจของเธอน่ะ พี่เอ็ดดี้”
"ทีแรกไม่เห็นเป็นห่วงเลยนี่ อารมณ์ไหนถึงเป็นห่วงได้ล่ะกรกฎ"
"ไม่รู้สิ ผมสงสารเธอมั้ง"
"สงสาร อีกแล้วนะ...พี่ทุกคนบอกเสมอว่าห้ามมีความรู้สึกนี้ไม่จำเลยรึไง?" อดิสรณ์พูดด้วยความเหนื่อยใจ
"พี่เอ็ดดี้ มนุษย์เราน่ะจิตใจซับซ้อนมาก เธอเป็นคนปกติที่มาอยู่ที่นี่ เพราะฉะนั้นผมเองก็ไม่อยากให้ความปกตินั้นหายไป"
"หายไป?"
"ครับ เพราะผมเองก็อยากให้มันเป็นเหมือนเดิม ไม่ต้องมาทรมานเหมือนผมไง"
พูดเสร็จชายหนุ่มผมเงินก็ได้เดินจากไปอีกคน ทำเอาอดิสรณ์ถึงกับมองเหวอเล็กน้อยแต่ก็เข้าใจได้เพราะว่ากรกฎ อมาตยกุลเป็นเด็กที่จิตใจดีมากๆ แม้โลกที่เขาอยู่จะโหดร้ายจนต้องบังตาทุกอย่างให้ดำเป็นเทาเท่าที่ไหว
"ให้ตายสิ..ทีแรกจะให้ปลายฟ้าอยู่ในอันตรายแท้ๆ พอรู้ว่าเป็นแค่คนธรรมดาที่เริ่มบ้าก็เป็นห่วงซะงั้น" อดิสรณ์ถอนหายใจ
"อันตรายอะไร" สิระถาม
"ผมน่ะตกลงกับพี่วสันต์ไว้ครับ ว่าจะให้ปลายฟ้าตกอยู่ในอันตรายที่งานนี้น่ะสิครับ เราจะได้รู้ว่าเธอสำคัญต่อพวกเรารึเปล่าแค่นั้นน่ะพ่อ"
ถึงจะฟังดูสิ้นคิดแต่ก็แอบเห็นด้วย เพราะความสามารถแค่นั้นพวกลูกทั้งหมดของสิระ ก็สามารถทำได้เช่นกัน เพียงแต่ไม่ใช่พริบตาเดียวแบบเธอ จำเป็นต้องใช้เวลาพอสมควรแล้วแต่ประสบการณ์
"พ่อไม่ว่าหรอกนะ ถ้าไม่กลัวพี่พวกแกโมโหนะ"
"พี่ปวริศไม่โมโหหรอก ไม่ใส่ใจขนาดนั้น"
"ก็จริงเรียกได้ว่าเป็นนิสัยเสียของเขา พ่อเห็นด้วย"
"แล้วให้พี่เขาจัดการ...ผมว่าน้องเขาตายก่อน"
"เอ็ดดี้ลูกอย่าลืมสิ เธอมาอยู่ในบ้านเราห้ามตายโดยฝีมือเรา ยกเว้นจากข้างนอก"
สิระยิ้มให้ลูกชายทุกคนในบ้าน แม้เจ้าของชื่อจะทำหน้าเหนื่อยใจที่พ่อของเขาคงตามใจพี่ชายคนโตอย่างปวริศอีกแน่
"เพราะฉะนั้นเขารู้ตัวดีว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ ลูกเห็นด้วยไหม"
การให้ท้ายของพ่อมันเป็นการมัดมือชกชัดๆ ให้เหล่าลูกที่เหลือเต็มใจตอบเห็นด้วย ทำไงได้นั่นลูกรักของพ่อ
"ครับ" ลูกชายตอบพร้อมกันยกเว้นวสันต์
"แล้วถ้าเธอตายด้วยมือพี่ริทจริงๆล่ะครับคุณพ่อ" วสันต์ถาม
"ไม่มีทาง เพราะปวริศเขาเป็นคนที่เคร่งกับตัวเองต่อกฎมาก ฉะนั้นลูกไม่ต้องไปกังวลพี่เขาหรอกนะ"
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่สิระ อมาตยกุลให้ท้าย แต่มันเป็นเรื่องจริงคือปวริศ อมาตยกุลเป็นคนที่เคร่งตัวเองต่อกฎมาก ไม่ว่าหยุมหยิมมากน้อยเพียงใด เขาจำได้หมด เรียกได้ว่าเป็นตัวอย่างที่ดีในฐานะลูกคนโตและพี่ชายที่สง่าผ่าเผย
และการฆ่าคนก็เช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นงานไหนก็ไม่เคยพลาดสักงาน ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยไม่รอดสักรายแม้แต่คนเดียว ถึงจะรอดไปได้ปวริศก็ไปตามเก็บอยู่ดี
ที่มาของชื่อนักฆ่าอันดับ1 ของโลก ไม่ใช่แค่หายใจแล้วได้มา เพราะแบบนี้ถึงได้เป็นลูกรักของพ่อนั่นเอง
อีกด้านของปวริศที่อุ้มปลายฟ้าเขาก็ได้ไปที่ห้องนอนเธอที่ทำใหม่เรียบร้อย กลิ่นสาปสีได้หมดไปเมื่อไม่กี่วันทำให้ห้องนอนนั้นน่านอนขึ้นทันตา เขาได้วางร่างของหญิงสาวอย่างเบาแรงพลางมองเธอด้วยแววตาที่นิ่งเฉย ในช่วงเวลานั้นเองกรกฎก็ได้เดินเข้ามาเพราะห้องมันยังเปิดทิ้งไว้ ปวริศก็เปร่ยตามองน้องชายตัวเองที่ตอนนี้อยู่ตรงหน้าเขาทางเข้าประตูห้องชั้นในอีกที
“ไปรอที่ห้องโปรเจคเตอร์ เราจะประชุมต่อ” ปวริศพูดเสียงเรียบ
“พี่ทำให้เธอหมดสติ เดี๋ยวแปปเดียวก็จะฟื้นแล้วผมอยากคุยกับเธอสักหน่อย”
“อยากคุยเหรอ?”
“ครับ”
“ไว้พรุ่งนี้ละกัน เธอจะไปตอนเช้ามืดในบ้านของดารินเพื่อไปแทนตัว หลังจากนั้นค่อยคุยกันก็ได้”
ปวริศหยิบผ้าห่มและเปิดแอร์ให้ปลายฟ้านอนสบาย โดยที่ไม่ลืมตรวจอาการคอของหญิงสาวที่ตัวเองง้างมือสบัดสับสลบไปว่าเจ็บช้ำมากน้อยแค่ไหน ดูยังไงตื่นมาก็ไม่พ้นรอยช้ำที่คอ สำหรับเขาไม่ใช่เรื่องต้องเป็นห่วงอะไรมาก เพราะดาริน แสงอุทัยเป็นคนมีแผลและรอยฟกช้ำรอบตัวอยู่แล้ว
การที่ปลายฟ้ามีของพวกนี้เพิ่มถือว่าดีด้วยซ้ำ แม้ที่แขนบางนั่นจะเข้าเฝือกกับต้นขาที่ถูกยิงก็ตาม และตัวดารินเป็นหญิงสาวที่พบเจอเรื่องโดนทำร้ายร่างกายมานับไม่ถ้วน มันก็ดีต่อการเป็นตัวแทนอยู่ดี
และอีกอย่างพสุชา แสงอุทัย ผู้เป็นพ่อไม่เคยมองดารินเป็นลูกสาวอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นทางไหนมันก็ดีต่อตัวปวริศ อมาตยกุลอีกเช่นกัน
พอทุกอย่างเรียบร้อยแล้วปวริศกับกรกฎก็เดินออกจากห้องนอนไปโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้ ถึงแม้ห้องนอนที่นี่ได้ปรับเปลี่ยนมาเปิดจากภายในได้แล้วก็ตาม
คนเป็นน้องชายที่เดินขนาบข้างพี่ตัวเองก็ได้แต่ชำเลืองมองเงียบๆ หลังจากที่ได้เห็นพฤติกรรมมองปลายฟ้า รินใจที่นอนสลบด้วยสายตาที่เขารู้จักดียิ่งกว่าใคร
สามารถใช้งานได้โดยที่ตัวเองคาดหวังไม่มากก็น้อย
ยังคงไม่มีความเห็นใจเหมือนเดิม ต่อให้ปลายฟ้า รินใจเต็มใจทำงานตรงนี้ให้ ปวริศก็ไม่สนใจอยู่ดีว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงหากเธอเป็นอะไรไป ด้วยความที่ตัวเขาเป็นคนที่ไม่สนใจคนอื่นนอกจากตัวเอง
แม้จะมีความใจดีอยู่บ้างแต่นั่นเพื่อใช้งานล้วนๆ เขารู้ว่าต้องทำอะไร รู้ว่าต้องพูดแบบไหน มีหลายร้อยชีวิตที่พบเจอปวริศมักจะจบไม่สวยสักคน
แต่มีบางอย่างไม่เข้าใจเรื่องหนึ่งนั่นก็คือการพาปลายฟ้า รินใจมาที่นี่
โดยปกติแล้วปวริศพี่ชายคนโตไม่เคยพาใครมาที่บ้านมาก่อน นับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้น ถึงพ่อของเขาจะสั่งให้ปวริศรับผิดชอบแต่เจ้าตัวก็ทำหน้าที่ตรงนี้ได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก ไม่ใส่ใจหรือดูแลอะไรมีบางครั้งไปเยี่ยมแต่ก็นั่งดูความเป็นอยู่มากกว่าจะใส่ใจ
ถึงจะบอกว่าความสามารถปลายฟ้าน่าสนใจ แต่ก็ทิ้งขว้างไม่คิดจะแลเช่นกันเพราะฉะนั้น..สิ่งที่ตัวกรกฎคิดกับสถานการณ์ของตัวเธอในตอนนี้คือ
‘เด็กนั่นไม่ควรเจอเรื่องแบบนี้ ถึงจะหนีไปไม่ได้ก็ต้องทำให้เธอเอาตัวรอดให้ได้ในงานนี้’
นี่คือสามัญสำนึกของกรกฎ อมายตกุลชายหนุ่มผมเงินที่มีความรู้สึกนี้ต่อปลายฟ้า รินใจ เขาต้องหาทางอะไรสักอย่างเพื่อช่วยคนธรรมดาที่โคตรซวยแบบปลายฟ้าที่ไม่ได้รับการช่วยเหลือคนบ้าไร้ผิดชอบชั่วดีอย่างปวริต อมาตยกุล พี่ชายคนโตของเขา ให้รอดปลอดภัยจากงานที่จะไปเรือเลวี่โรส
“คิดอะไรอยู่รึเปล่า”
ระหว่างที่คิดอยู่นั้นเสียงพูดของพี่ชายก็ดังถามเขาอย่างราบเรียบ กรกฎเหงื่อตกเล็กน้อยหลังจากที่ได้ถูกทักถามขึ้น
“ไม่นี่..ทำไมเหรอ?”
กรกฎตอบด้วยหน้ารำคาญใส่เขาเหมือนทุกที เพื่อไม่ให้ดูแปลกไปจากเดิมเพราะปวริศเป็นพวกชอบสังเกตเป็นอย่างมาก เขาจำเป็นต้องระวัง
“เปล่า…หน้าเหมือนคนมีความคิดจะทำอะไรสักอย่าง”
“ไม่ใช่เรื่องของพี่ก็แล้วกัน”
“งั้นเหรอ แต่ขอเตือนไว้อย่างนะกรกฎ ปลายฟ้าน่ะพี่จัดการเองนายไม่ต้องมากังวลอะไรเกี่ยวกับเธอ เข้าใจไหม”
“ไม่ใช่เรื่องปลายฟ้า พี่น่ะคิดว่าผมจะยุ่งกับเธอรึไง”
“ก็นายแสนดีไม่เข้าเรื่อง อย่าทำอะไรให้พี่ลำบากเข้าใจไหม”
“ผมจะยุ่งกับเธอทำไม ในเมื่องานหลักผมแค่สร้างอาวุธสังหารให้พวกพี่ก็ล้นมือจะแย่อยู่แล้ว”
คำพูดที่ไม่ใช่การขอร้องแต่เป็นคำสั่ง ที่เข้าใจไม่ยากแต่นั่นแหล่ะเป็นอย่างที่พี่เขาพูด กรกฎเป็นเด็กดีที่สุดในบ้าน การทำงานของเขาเลยไม่เกี่ยวกับการลงมือฆ่าคนเลยสักงาน ซึ่งงานของน้องเล็กคือดูแลและสร้างอาวุธเพื่ออำนวยความสะดวกสำหรับการฆ่าเป็นหลัก มันย่อมไม่มีเวลาไปสนใจอย่างอื่นอยู่แล้ว
เพราะฉะนั้นคำพูดพวกนี้ทำให้คนฟังอย่างปวริศวางใจแล้วยิ้มบาง
“ก็จริง ค่อยวางใจหน่อย”
“พสุชา แสงอุทัยจำเป็นต้องมีเธอเหรอพี่”
“จำเป็นสิ เพราะว่ามันหนีเก่งมาก การมีเธอเข้าไปเป็นลูกสาวแทนทีตัวจริงย่อมดีกว่าตามสะกดรอยเอง”
“ถ้าเจ้านั่นจับได้ ปลายฟ้าไม่ตายก่อนเหรอ ลูกตัวเองโดนสับเปลี่ยนแบบนี้”
“ไม่หรอก..เพราะพสุชาไม่เคยมองดารินเป็นลูก แต่มองเป็นเมียต่างหาก”
“อี๋ ลูกตัวเองแต่มองเป็นเมีย” กรกฎหยี้หน้าทันที
“ก็นะพวกกาบุรุษไม่ปกติสักคนหรอก”
"รู้ว่าเป็นกาบุรุษ แต่มันจะดูไม่ออกเลยเหรอ ผมว่าปลายฟ้าแค่คล้ายเองนะ ถ้าดูอีกรอบก็รู้เลยว่าคนละคน"
"กรกฎ พี่บอกไปแล้วไงมันไม่เคยเห็นดารินเป็นลูก อีกอย่างมันบ้ามาก คนปกติที่ไหนจะมีอารมณ์กับลูกตัวเองแล้วทำจนท้องได้ล่ะ แค่ความเป็นพ่อมันก็ไม่มีแล้ว"
"มันก็อันตรายสำหรับปลายฟ้าอยู่ดีนะพี่"
"ไม่หรอก เชื่อพี่สิ"
“ครับ...แต่ผมก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี ถึงจะเป็นยังไงนั่นก็คือลูกเขา ไม่เชื่อหรอกว่าจะแยกไม่ออก”
"พวกกาบุรุษโดยส่วนมากที่เราจัดการ มันก็ไม่ปกตินะกรกฎ"
"เพราะพวกเราไม่ปกติด้วยรึเปล่า เลยจัดการพวกนี้ได้?"
ชายหนุ่มผมเงินพูดตามความรู้สึกไป ถึงไม่ปกติของเขากับกาบุรุษจะไม่เหมือนกันก็จริงแต่ในมุมมองของคนทั่วไปเรียกว่าภัยสังคมเลยก็ได้ แม้พวกเขาจะอยู่ในสัดส่วนที่ต้องทำความสะอาดพวกนี้ก็ตาม
“คนที่อยู่ที่นี่ไม่มีใครปกติหรอกนะ”
“ปลายฟ้าก็นับด้วยเหรอ”
“นับสิเพราะเธอเป็นคนของฉัน”
ปวริศพูดประโยคที่ทำเอาคนฟังแบบกรกฎเกือบหลุดขำเลยทีเดียว เมื่อกี้บอกว่าคนของฉันอย่างนั้นหรือ จะเรียกว่าตลกดีไหมเพราะไม่เคยดูแลอย่างดีเลย ถ้าเกิดเขาไม่บอกเรื่องของใช้สำหรับผู้หญิง ปวริศก็ไม่จัดการหาอะไรให้ปลายฟ้า
แต่น่าแปลกที่เขากลับเข้าใจพี่ชายอย่างปวริศ อาจจะเป็นที่ตัวตนของชายหนุ่มเป็นคนแบบนั้นเพื่อให้ตัวเองเป็นที่ยอมรับเพื่อพ่อของพวกเขา คำว่าลูกรักของบ้านไม่ได้มาด้วยคำว่าเป็นเด็กดี มันได้มาจากที่เขาสามารถทำให้ทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายได้อย่างมหัศจรรย์
ศัตรูเป็นแบบไหนก็จัดการได้หมด สังหารและไร้ลมหายใจไม่ให้เหลือรอดหนีไป
ด้วยเหตุผลนั้นทำให้ตัวตนของปวริศ อมาตยกุลเป็นที่รู้จักเป็นอย่างมากในวงการมืดในนามของดอกพิกุลหรือ Bullet Wood หนึ่งในเหล่าผกามาศเพชฌฆาต ที่มีมานานกว่า 100ปี
To be continued
ตอนเขียนคือคิดหยกกับชื่อตอนค่ะ พยายามตั้งให้ดูมีอะไรและไม่ยาว ก็สรุปได้อันนี้มานะคะ ชื่อตอนผกามาศเพชฌฆาต!!!
