ดราม่า,ผู้ใหญ่,ไทย,รัก,วัยว้าวุ่น,อ่อย,นางเอกรุก,พระเอกเลว,หนี,mydoctor,นิยายรัก,นิยายชายหญิง,แอบรัก,คุณหนู,แค้น,ท้อง,ชาย-หญิง,หว๊านหวาน,โรแมนติก,18+,โรมานซ์,พี่หมอเย็นชา,เย็นชา,หมอ ,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เปี๊ยง!!!!!” เสียงฟ้าผ่าดังลั่นกลางทั่วท้องฟัง แสงสว่างวาบไปชั่วครู่ ก่อนจะมีเสียงฝนดังตามลงมา ฝนตกลงมาเหมือนกับฟ้าจะถล่มมาซะให้ได้
“........” หญิงสาวร่างบางกำลังยืนมองทอดยาวไปยังประตูรั้วบานใหญ่หน้าบ้านที่ยังคงนิ่งอยู่แบบนั้น
“ครืด~~” ช่วงกลางดึกของคืนนั้น หลังจากที่ร่างบางรอใครบางคนอยู่นานสองนาน ประตูรั้วก็ถูกเปิดออกอัตโนมัติ พร้อมกับรถคันหรูที่วิ่งเข้ามาจอดภายในบ้าน
“เอี๊ยด!” เมื่อรถหรูถูกจอดนิ่งอยู่ตรงหน้าบ้านที่มีร่างบางยืนรออยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดปนเศร้าหมอง
“ปัง!” ประตูก็ถูกเปิด แต่ประตูรถคันดังกล่าวได้ถูกเปิดออกพร้อมกันทั้งสองฝั่ง โดยฝั่งคนขับยังคงเป็นคนรักของเธอ แต่อีกคนที่ลงมาพร้อมกับเขาก็คือเพื่อนสาวคนสนิทของเขาเช่นกัน
“เข้าไปรอในบ้านก่อนไป” ชายหนุ่มร่างสูง เอ่ยเสียงเบากับเพื่อนสาวให้ไปรอเขาด้านในก่อนจะหันไปหาคนรักตนเองเช่นเดียวกับที่เธอกำลังมองมา
“โอเคค่ะ” เมื่อเพื่อนสาวคนดังกล่าวได้พูดจบสองเท้าก็เก้าเข้าบ้านไปโดยไม่เกรงใจหญิงสาวที่กำลังมองดูอยู่แม้แต่น้อย
“ตึก ตึก ตึก” คนตัวโตสาวเท้าก้าวขึ้นบันไดเข้ามาหาร่างบางที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ก่อนหน้าอย่างใจเย็น
“ทำไมไม่เข้าบ้าน?” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยอย่างเย็นเฉียบ สีหน้าเรียบนิ่งพร้อมกับถอนหายใจอย่างติดรำคาญให้คนตรงหน้า
“ก็รอดูอะไรตลกๆ อยู่ไง” เสียงใสของร่างบางเอื้อนเอ่ยอย่างติดตลก แต่แฝงไปด้วยความเคียดแค้น
“อะไรของเธออีก” คนตัวสูงเริ่มเกิดอาการโมโหขึ้นมาเมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าแสดงอาการที่ไม่ค่อยพอใจใส่เขา แต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนตัวเล็กรู้สึกยังไง
“ฉันควรถามมากกว่า” สรรพนามที่คนตัวเล็กเปลี่ยนไปทำให้คนฟังหันขวับไปที่ใบหน้าหวานที่กำลังขึ้นสีแดงด้วยความโกรธ
“ก็แค่พาเพื่อนมานอนห้องรับแขกข้างล่าง เขาป่วย เธอจะอะไรนักหนา!” เสียงชายหนุ่มดังกลบเสียงฝนที่กำลังโหมกระหน่ำตกลงมา
“.......” หญิงสาวตาแดงก่ำกับการกระทำของคนรักของตน ปากบางถูกเม้มแน่นเป็นเส้นตรง
“ตึก ตึก ตึก” ไม่มีบทสนทนาอะไรเกิดขึ้น ก่อนที่ร่างบางจะตัดสินใจเดินเงียบหายเข้าไปในบ้านดังเดิม
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ในกับอาการของร่างบาง ก่อนจะสาวเท้าก้าวเข้าไปในบ้านเช่นเดียวกับเธอ เขามองดูเธอที่เดินดุ่มๆ เข้าไปโดยไม่หันมามองเข้าแม้แต่น้อย
“เป็นอะไรรึป่าว” เสียงเพื่อนสาวดังเอ่ยขึ้นมา เมื่อเห็นเพื่อนตนเองยังคงนั่งอยู่บนโซฟากว้างในห้องโถงท่ามกลางความมืดกับเสียงฝนที่ดังเล็ดลอดเข้ามาในบ้าน
“ไม่มีอะไรหรอก” ชายหนุ่มตอบปัดๆ ไปก่อนจะหยิบเหยือกน้ำเพื่อรินใส่แก้ว มาดื่มดับความร้านรุ่มภายในใจ
“หมับ!!” แต่เพื่อนสาวก็ดันเข้ามาหยิบเหยือกเช่นเดียวกัน ทำให้ทั้งคู่หยุดชะงักและสบตากันนิ่ง โดยไม่รู้เลยว่ายังมีสายตาอีกคู่ที่กำลังมองลงมาจากชั้นสองของบ้าน
“เปี๊ยง!!” เสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้งทำให้ไฟภายในบ้านดับลง มีเพียงแสงสลัวที่มาจากนอกบ้านสาดส่องเข้ามา
น้ำตาค่อยๆ ไหลรินลงมาอาบแก้มคนตัวเล็ก เมื่อเห็นภาพที่บาดตาบาดใจ หัวใจดวงน้อยเจ็บจี๊ดขึ้นมา ทุกอย่างมันทำให้เธอชาไปทั้งตัว
ตัดฉากไปอีกค่ำคืนหนึ่ง
“อื้อออ~” ชายร่างหนาตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนนุ่ม เสื้อผ้าถูกวางอยู่กระจัดกระจายไปทั่วห้องนอน มีเพียงบล็อกเซอร์ที่อยู่บนร่างกายเขาเท่านั้น
“?????” เมื่อสายตามองไปทั่วห้องก็ไม่พบหญิงสาวที่ปกติจะนอนอยู่ข้างๆ เขา เสื้อผ้าของเธอก็ไม่ได้ตกอยู่บนพื้นเหมือนกับของเขา
“จึ!” เสียงจึปากของร่างหนาอย่างไม่สบอารมณ์ เขาคิดว่าเธอคงจะงอนเอเหมือนกับครั้งก่อนๆ และหนีไปนอนที่คอนโด
“ซ่า~~~” เสียงน้ำจากฝักบัวดังขึ้น ร่างหนาลุกขึ้นไปชำระล้างร่างกายที่ถูกใช้มาอย่างหนักเมื่อคืน พร้อมทั้งแต่ตัวเพื่อที่จะเข้าไปทำงานที่โรงพยาบาลดังทุกๆ วัน
“จะไปแล้วเหรอคะ?” ยังไม่ทันที่ร่างหนาจะก้าวผ่านพ้นประตูหน้าบ้าน เพื่อนสาวก็เอ่ยดังไล่หลังขึ้นมา ทำให้เขาต้องหันไปหาเธอ
“อืม” ด้วยความที่อารมณ์ไม่ดีแต่เช้าเลยทำให้เพื่อนสาวไม่กล้าถามเขาต่อ ก่อนจะก้าวขึ้นรถคันหรูมา โดยมีเพื่อนสาวตามมานั่งข้างคนขับ
“แล้วน้องล่ะ? ไม่ไปด้วยกันเหรอ” เพื่อนเธอเห็นว่าร่างบางไม่ได้ขึ้นรถมาพร้อมกันเหมือนทุกวันจึงเอ่ยถามคนขับอย่างลืมตัว
“ไม่ต้องพูดถึง!” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเร่งความเร็วรถไปที่ทำงานของตนเอง โดยมีคนข้างคนขับที่แอบลอบยิ้มอย่างพอใจโดยเจ้าตัวไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ร่างหนาเข้ามาทำงานดังเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคืออารมณ์ที่ขุ่นมัวทั้งวันจนไม่มีใครกล้าเข้าไปวุ่นวายด้วย
พอตกเย็นมาก็ถูกเพื่อนสาวชวนออกมากินข้าวนอกบ้าน ด้วยความใจเย็นขึ้นเขาจึงตกลง และเขาใช้ชีวิตตามปกติ โดยไม่รู้เลยว่าใครอีกคนไม่ได้อยู่รอเขาเหมือนทุกวันแล้ว
หลายวันผ่านไป หลังจากที่คนตัวเล็กหายไปจากสายตาของคนตัวสูงอยู่นาน เขาก็ยอมตาม หาร่างบางที่หายไปนาน
“หายไปไหนกันนะ?” เสียงทุ้มเอ่ยกับตัวเองภายในห้องของร่างบาง เพราะหลังจากที่เขาคิดออกตามหาร่างบางก็ตามมาที่คอนโดเป็นที่แรก แต่ก็พบกับความว่างเปล่า
“ไม่อยู่ ไปหาที่อื่นไป!” เสียงหญิงวัยกลางคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของร่างบางเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์กับคนตัวสูง
เมื่อเห็นว่าไม่น่าจะมีร่างบางที่อยู่เขาจึงยอมถอยออกมา ก่อนที่หญิงวัยกลางคนจะเดือดไปมากกว่านี้
“ไปอยู่ไหนของเธอ” คนตัวโตบ่นกับตัวเอง ไม่ว่าเขาจะไปหาเธอที่ไหนก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอคนตัวเล็กแม้แต่น้อยเลย
“ฮัลโลครับ” คนตัวโตต่อสายไปหาเลขาคนสนิทที่มีความสามารถที่หลากหลายและทำงานกับเขามานาน
“หาเจอรึป่าว?” คนตัวโตพุ่งเข้าประเด็นทันทีที่ปลายสายพูดจบ เขาได้ให้เลขาไปตามสืบหาเธอเช่นเดียวกัน เพราะนี่ก็ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว
“เจอเบาะแสครับ” เมื่อเลขาพูดจบคิ้วเข้มก็เลิกขึ้นสูงทันที หูผึ่งแนบโทรศัพท์อย่างตั้งใจก่อนจะได้ประโยคที่ไม่น่าพึงพอใจตอบกลับมา
“สืบได้ว่าเธอย้ายไปต่างประเทศครับ แต่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง เหมือนทางท่านนายพลจะสั่งห้ามไว้ผมเลยตามสืบต่อไม่ได้” ท่านนายพลคนดังกล่าวก็คือพ่อของคนตัวเล็กที่ค่อนข้างมีอำนาจล้นฟ้า
“ตามสืบต่อไป” เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะกดตัดสายเลขาไป ความเงียบคืบคลานเข้ามา ในเมื่อรู้ว่าเธอหนีผมไปจริงๆ แล้วก็แทบทำให้ผมเข่าทรุดลงกับพื้น
ผมรู้ว่าเธอหนีออกนอกประเทศไป แต่กับอำนาจของท่านนายพลก็คงยากที่จะรู้ว่าคนตัวเล็กอยู่ไหน
“ติ๊ดๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลบความเงียบภายในห้อง ก่อนหน้าจอโทรศัพท์จะโชว์เบอร์เลขาของเขาอีกครั้ง
“เจอแล้วเหรอ!!!” คนตัวโตเอ่ยอย่างกระตือรือร้นก่อนจะต้องหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
“เปล่าครับ แต่ที่โรงพยาบาลพบตรวจเจอว่ามีคนยักยอกทุนจำนวนนึงมาสักพักแล้วครับ” เมื่อพูดจบประโยค ร่างหนาก็แทบหัวจะระเบิด
“ใครมันกล้าทำแบบนี้!!” เสียงทุ้มตวาดใส่ปลายสายอย่างควบคุมไม่อยู่ เขาหาร่างบางก็ไม่เจอแถมมาเจอปัญหาที่บริษัทอีก
“เธอคือเพื่อนของคุณครับ” เมื่อเลขาพูดจบหูของคนตัวโตก็ดับวิ๊งไปทันทีที่รับรู้เรื่องราวกะทันหัน
ไม่นานที่สายถูกตัดลงไป ก็มีเสียงแจ้งเตือนอีเมลดังขึ้น เมื่อกดเข้าไปดูก็พบเอกสารการโกง
บริษัทจากคนที่เขาไว้ใจในระดับหนึ่ง
ภาพและข้อมูลต่างๆ ถูกโชว์หราอยู่บนหน้าจอไอแพดรวมไปถึงเรื่องราวต่างๆ ก่อนหน้านี้ที่เลขาไปสืบมาได้
“น....นี่มันเกิดขึ้นอีกรอบงั้นเหรอ” มือหนาวางไอแพดลงบนเตียงอย่างคนหมดแรง ก่อนจะนึกถึงเรื่องราวที่ที่คนตัวเล็กพยายามเตือนเขาหลายต่อหลายครั้ง
“ข...ขอโทษ” คนตัวโตเอ่ยกับตัวเองเสียงเบา อย่างหมดอะไรตายอยาก น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆ เอ่อล้นออกมาให้กับความรู้สึกผิด
เขาได้ลงมือทำร้ายคนที่รักเขามากที่สุด เขาทำร้ายจิตใจเธอต่างๆ นาๆ ทำให้ร่างบางเสียใจจนต้องจากเขาไป
ภายในห้องเมื่อเขาเดินดูอีกครั้ง ก็พบว่าไม่มีของ ของร่างบางหลงเหลือแม้แต่ชิ้นเดียว แม้แต่จดหมายบอกลาก็ไม่มีสักฉบับ
คนตัวเล็กตัดทุกการติดต่อจากเขาโดยถาวร ทำให้ร่างหนาแทบไม่มีแรงให้ใช้ชีวิตต่อไป ทางงานที่บริษัทและโรงพยาบาลก็ให้น้องชายเข้ามาดูแลแทน เขาเอาแต่ตามหาร่างบางทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีวันเจอ
“เคร๊ง~” เสียงขวดเหล้าถูกวางลงในกองที่วางอยู่ก่อนหน้าแล้ว คนตัวโตไม่ออกไปไหนหมกตัวอยู่แต่ในห้อง กินเหล้าเมาทุกวันคืน ใต้ตามีสีคล้ำขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเนื่องจากเขานอนไม่หลับบวกกับการร้องไห้อย่างหนักติดต่อกันหลายคืน
“กลับมาหาพี่เถอะนะ..ฮึก”
