ดราม่า,ผู้ใหญ่,ไทย,รัก,วัยว้าวุ่น,อ่อย,นางเอกรุก,พระเอกเลว,หนี,mydoctor,นิยายรัก,นิยายชายหญิง,แอบรัก,คุณหนู,แค้น,ท้อง,ชาย-หญิง,หว๊านหวาน,โรแมนติก,18+,โรมานซ์,พี่หมอเย็นชา,เย็นชา,หมอ ,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Part ไอรีน
เช้าวันรุ่งขึ้น
“ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก” วันนี้ก็มาทำงานแบบทุกวัน แต่ที่ไม่เหมือนทุกวันก็คงเป็นหัวใจดวงน้อยๆ ของฉันที่มันกำลังอยู่ไม่สุข
“ฟู่ว~” ฉันถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะตั้งสติและใช้สองเท้าก้าวเดินเข้าไปในโรงพยาบาล เหล่าบรรดาหมอและพยาบาลก็ทักทายกันตามปกติ
“เอาน่า ไม่มีอะไรหรอก” ร่างบางสบถกับตัวเองเบาๆ เพื่อข่มความตื่นเต้นเอาไว้ภายใน และยกมือขึ้นมาเคาะประตู
“ก๊อกๆๆ” ฉันเคาะประตูอยู่พักใหญ่แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคนภายใน หรือว่าจะไม่อยู่กันนะ ฉันจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป
“ฮ่าๆๆ จริงเหรอ” เมื่อเปิดเข้ามาฉันก็ต้องชาวาบไปทั้งตัวที่คนทั้งสองกำลังหัวเราะคิกคักกันอย่างมีความสุข ความตื่นเต้นที่ฉันมีก่อนหน้านี้มันถูกแทนที่ด้วยความสับสน
“...........” ฉันค่อยๆ เดินมานั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองทั้งพี่คีตะและพี่โมนาหันมามองที่ฉันครู่นึงก่อนจะหันไปคุยกันต่อ
นี่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย มีแต่ฉันที่คิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียว พอมองไปที่รอยแดงบริเวณคอของพี่คีตะก็ถูกกลบจนเกือบมิด ฉันเองก็เช่นกันที่โบกจนมองไม่เห็นรอย
“เหอะ!” ร่างบางสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะทำงานในส่วนของตัวเองต่อโดยที่ทั้งสองคนยังคุยกันสนุกสนาน
“ติ๊ดๆๆ” ตอนนี้เป็นเวลาใกล้เที่ยงแล้ว อยู่ๆ ก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาหาฉัน ซึ่งฉันคิดว่าเป็นเรื่องสำคัญรึเปล่าเลยกดรับ ทว่า....
“สวัสดีค่ะ ใครคะ” ฉันเอ่ยถามคนปลายสายที่พึ่งกดรับไปเมื่อกี้ ไม่นานก็ได้เสียงตอบรับกลับมา
“พี่ตะวันเอง พี่ว่าจะชวนเราไปกินข้าวน่ะ ว่างรึเปล่า” เมื่อคนปลายสายแนะนำตัวก็ทำให้ฉันอ๋อขึ้นมาทันที พี่ตะวันคือหมอที่เคยรักษาแผลให้ฉันก่อนหน้านี้
“พี่ตะวันเอาเบอร์ของรีนมาจากไหนเหรอคะ” เมื่อฉันเอ่ยชื่อคนปลายสายก็สัมผัสได้ว่าถูกสายตาคู่คมมองมายังฉัน จะมองอะไรเล่าก็คุยกันไปสิ
“สรุปว่างรึป่าวครับ” หมอตะวันเอ่ยถามฉันอีกรอบหลังจากที่ฉันเงียบไปนาน ฉันมองหน้าคนตัวโตพรางคิดไปด้วย
“ว่างค่ะ เดี๋ยวรีนลงไป” ฉันตัดสินใจตอบตกลงพี่ตะวันไปเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจตรงนี้ จะสนิทอะไรกันขนาดนั้น
“แกร๊ก~” ฉันเปิดประตูออกมาและไม่ลืมหยิบกระเป๋าตังติดมือมาด้วย ก่อนจะเบะปากมองบนอย่างลำคาญ
Part คีตะ
“เดี๋ยวเราลงไปกินข้าวกันดีกว่า” วันนี้โมนามาหาผมที่ทำงานผมเลยชวนเธอคุยจะได้ไม่คิดเรื่องแย่ๆ แต่คนตัวเล็กก็เข้ามาพอดี
หลังจากที่ร่างบางรับสายหมอคีตะก็ออกไปทันที ดูเหมือนว่าสองคนนั้นจะไปกินข้าวกัน ไปสนิทกันตอนไหน มันทำให้ผมหมดอารมณ์และเปลี่ยนเป็นชวนเพื่อนสาวลงไปกินข้าวด้วยกัน
“โอเคค่ะ” เมื่อเพื่อนสาวพูดจบเราสองคนก็เดินลงมายังโรงอาหารของโรงพยาบาลแต่ก็ไม่พบคนตัวเล็กมีเพียงหมอคีตะที่นั่งกินข้าวอยู่คนเดียว
“คีตะกินไรคะ” เพื่อนสาวเอ่ยถามผมจึงละความสนใจและหันไปคุยกับเธอต่อ เราก็กินข้าวกันตามปกติแต่โมนาขอตัวกลับก่อนเพราะมีธุระส่วนตัว ผมจึงเดินขึ้นมาบนห้องทำงานตามเดิม
“????” แต่เมื่อเดินเข้ามาภายในห้องก็ไม่พบร่างบางเหมือนเคย แต่ไม่นานก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความดังกล่าว
“รีนกลับก่อนนะคะ รีนมีธุระด่วนจริงๆ” ผมกดอ่านและวางโทรศัพท์ลงก่อนจะทำงานต่อ
Part ไอรีน
“ไม่คิดจะตอบกลับมาเลยรึไง” เมื่อกดเข้าไปที่ห้องแชตก็พบว่าคนตัวโตอ่านแล้วแต่ไม่ได้ตอบกลับมา
วันนี้ฉันไม่มีธุระด่วนอะไรหรอกแค่จะมาซื้อบ้านสักหลัง ใช่ค่ะวันนี้ฉันนัดทำสัญญาซื้อบ้านหลังใหม่ ซึ่งบ้านที่ฉันเลือกเป็นบ้านสองชั้นกว้างพอสำหรับสองคน ตกแต่งหรูหรา แถมเงียบสงบ
แต่ที่สำคัญไปกว่าบรรยากาศรอบบ้านกับการตกแต่งภายในก็คือ บ้านที่อยู่ติดกับฉันด้านข้างเป็นบ้านของพี่หมอคีตะยังไงล่ะ
“ทีนี้ก็ได้เจอหน้าทุกวันแล้ว” ร่างบางพูดพรางอมยิ้มเล็กน้อยและเดินเข้าไปสำรวจดูความเรียบร้อยก่อนที่จะเซ็นสัญญา
“ขอบคุณครับ” เมื่อเซ็นสัญญาเสร็จฉันก็เริ่มให้คนงานขนของเข้ามาจัดในบ้าน โดยบ้านนี้ฉันจ้างแม่บ้านมาไว้ 1 คนเพื่อทำความสะอาด
“เสร็จแล้วค่ะคุณหนู” ป้าแม่บ้านที่พึ่งจัดของเสร็จก็เข้ามาแจ้งฉันทันที ฉันเลยให้ป้าแกไปพัก โดยห้องป้าแกจะอยู่ชั้นล่างทางหลังบ้าน
“เมื่อไหร่จะกลับมานะ” ตอนนี้ก็เป็นช่วงหัวค่ำแล้วพระอาทิตย์กำลังจะลับฟ้า ฉันจัดของเสร็จก็นั่งรอพี่หมออยู่นานสองนานแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะกลับมา
“มาแล้ว!!!!” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างดีใจก่อนจะรีบพาตัวเองไปยืนตรงหน้าประตูรั้วหน้าบ้าน
Part คีตะ
“บรื๊น~” ผมขับรถเข้ามาในบ้านก่อนจะจอดและดับเครื่องยนต์ แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจยิ่งกว่าเห็นผีก็คือ ตอนนี้ไอรีนยืนยิ้มแป้นอยู่บ้านข้างผม
“ปัง!!!” ผมลงจากรถและกดล็อกรถให้เรียบร้อย พร้อมเดินตรงไปหาเธอเพื่อคลายความสงสัย
“มาอยู่ที่นี่ได้ไง” บ้านข้างๆ ผมไม่มีใครอยู่ แต่ไม่คิดว่าธุระที่เธอบอกจะคือการย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่แถมตอนนี้เธอก็ดูเหมือนจะจัดของเสร็จแล้วด้วย
เด็กอะไรใช้เงินเป็นว่าเล่นคิดจะซื้อบ้านซื้อเลย อย่างว่าแหละก็บ้านเธอรวยซะขนาดนั้นไม่แปลกที่จะใช้เงินฟุ่มเฟือยแบบนี้
“รีนแค่อยากย้ายมาอยู่ใกล้ที่ทำงานมากขึ้น” เธอให้เหตุผลกลับมาแค่นั้นแต่ผมไม่เชื่อเธอหรอก
“พารีนไปซื้อของสดเข้าบ้านหน่อยสิคะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างอ้อนๆ ก่อนจะส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ผม
“น้าๆๆๆ แค่แปปเดียวเองถือว่าสงเคราะห์เพื่อนบ้าน” เมื่อเห็นผมไม่ยอมตอบตกลงเธอก็เดินเข้ามาเขย่ามือของผมเบาๆ
“อืม ไปสิ” สุดท้ายผมก็ต้องยอมไปกับเธอ ไม่ใช่อะไรหรอกผมก็จะไปซื้อของมาไว้ในตู้เย็นเหมือนกัน
“ปัง!!!” ไวกว่าผมที่กำลังเดินขึ้นรถ คนตัวเล็กกลับนั่งอยู่บนรถของผมเรียบร้อยแล้ว ผมมองดูเธออย่างเอ็นดูก่อนจะตามขึ้นรถไป และมุ่งหน้าไปยังซุปเปอร์มาเก็ต
“.......” แต่เมื่อมาถึงเธอกำลังจะลงจากรถผมก็เห็นอะไรที่เข้าตาก่อนจะรั้งเธอไว้
“มีอะไรรึเปล่าคะ?” เสียงหวานเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ
“พรึ่บ!!” ร่างหนาโยนเสื้อคลุมให้คนตัวเล็กก่อนจะส่งสายตาดุไปที่เธอ พอคนตัวเล็กมองสภาพตัวเองที่ใส่เพียงกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดตัวบางก็เข้าใจได้ทันที
“หวงรีนอะดิ๊~~” ร่างบางเอ่ยแซวก่อนจะยอมสวมเสื้อที่ผมให้เธอเมื่อกี้ ผมไม่ได้ตอบอะไรและลงจากรถไปทันที
“อืม เอาอันนี้ด้วยค่ะ” คนตัวเล็กพยายามหยิบของจากชั้นที่อยู่บนสุดแต่ด้วยความตัวเล็กของเธอทำให้เธอเอื้อมไม่ถึง เลยเลือกที่จะมาอ้อนผมที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ขอบคุณคร้า” เสียงหวานเอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินนำไปอีกโซน ผมก็ได้แต่เข็นรถเข็นตามเธอไปติดๆ เธอเดินเลือกของอยู่นาน
“เมื่อจัง~” ไอรีนบ่นเสียงเบาแต่ก็พอทำให้ผมได้ยิน ผมเลยเดินนำเธอไปหยิบของอีกสองสามอย่างและไปจ่ายเงิน
ณ บ้านอีเดน
“เดี๋ยวช่วย นำไปสิ” เมื่อเราสองคนขับรถมาถึงบ้านของผมแล้ว ผมจึงอาสาช่วยเธอยกข้าวของมากมายไปให้เธอ เห็นแขนน้อยๆ ของเธอแล้วน่าจะไม่ไหว
“โอเคค่ะ” คนตัวเล็กเดินนำเข้าไปในบ้านของตัวเองที่ติดกับผม ภายในถูกตกแต่งอย่างหรูหราเหมือนลูกคุณหนูไม่มีผิด โทนสีออกไปแนวสีดาร์ก
“กินน้ำก่อนค่ะ” คนตัวเล็กยื่นแก้วน้ำเย็นมาให้ผมตรงหน้า หลังจากที่ผมวางของของเธอไว้ในครัวเรียบร้อยแล้ว
“ขอบใจ” ผมดื่มน้ำเสร็จตั้งท่าจะเดินออกจากบ้านของเธอเพื่อกลับบ้านของตัวเองแต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าลงอีกครั้ง
Part ไอรีน
“พรุ่งนี้รีนติดรถไปด้วยนะคะ” ฉันเอ่ยกับเขาอย่างอ้อนวอน ฉันตั้งใจว่าจะไป-กลับโรงพยาบาลกับเขาทุกวันเลยล่ะ แถมจะทำอาหารอร่อยๆ ไปฝากพี่หมอทุกวันด้วย
“.........” พี่หมอไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าเบาๆ แล้วก็หันหลังเดินกลับบ้านตัวเองไป
“ไม่รักก็ให้มันรู้ไปสิ มาตามติดขนาดนี้ต้องมีใจอ่อนบ้างแหละ” ฉันพูดให้กำลังใจตัวเองก่อนจะหันไปเก็บของสดเข้าตู้ จะให้ป้ามาทำก็ดึกแล้ว เกรงใจ~
“แกร๊ก!!” เมื่อฉันจัดของเสร็จก็ขึ้นมาอาบน้ำและเตียมตัวจะนอน ชุดนอนวันนี้ก็เหมือนชุดนอนไม่ได้นอนเพราะว่าฉันชอบใส่สบายๆ ก่อนนอน
“?????” เมื่อไฟในห้องของฉันถูกปิดลงมันก็ทำให้หน้าต่างห้องของพี่หมอคีตะสว่างเด่นขึ้นมา แสดงให้เห็นว่าเขายังไม่นอน
“พี่หมอคะ!!” ฉันตะโกนข้ามบ้านไปหาพี่หมอ ไม่นานคนตัวโตก็เดินมาเปิดม่านและมองมายังฉัน ตอนนี้เขาน่าจะพึ่งอาบน้ำเสร็จเพราะพี่หมอออกมากับผ้าขนหนูที่ปิดท่อนล่างผืนเดียว
