ดราม่า,ผู้ใหญ่,ไทย,รัก,วัยว้าวุ่น,อ่อย,นางเอกรุก,พระเอกเลว,หนี,mydoctor,นิยายรัก,นิยายชายหญิง,แอบรัก,คุณหนู,แค้น,ท้อง,ชาย-หญิง,หว๊านหวาน,โรแมนติก,18+,โรมานซ์,พี่หมอเย็นชา,เย็นชา,หมอ ,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Part คีตะ
“!!!!!” เมื่อผมหันไปตามเสียงของคนตัวเล็กภาพที่เห็นตรงหน้าคือเธอชุดที่วาบหวิวสุดๆ เสื้อคลุมที่ถูกคลุมเนื้อหนังอยู่มันเลิกออกมาจนเห็นเนินออกอวบขาว เมื่อเธอเดนชนเข้ากับ....
“ไอ้ตะวัน...” ผมสบถออกมาเบาๆ กับตัวเองก่อนรีบพุ่งตัวเข้าไปหาคนตัวเล็กที่กำลังก้มเก็บของที่มันตกพื้นอยู่
“พรึ่บ!!” เมื่อเสื้อของผมคลุมลงไปที่ร่างกายของคนตัวเล็ก ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองผมอย่างสงสัย
“พี่ขอโทษ พี่ไม่เห็นน่ะ” ไม่นานที่เราจ้องตากัน หมอตะวันก็เอ่ยขอโทษคนตัวเล็กที่เดินชนไม่เมื่อครู่พร้อมกับรีบช่วยเธอเก็บของที่กระจายเต็มพื้น
“ขอบคุณค่ะ” หลังจากที่ไอรีนเก็บของเสร็จก็มัดเสื้อคลุมให้มิดชิดดังเดิม เธอยื่นเสื้อคืนมาให้ผมและเดินผ่านหน้าผมไปดื้อๆ เลย
“........” ผมมองตามแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่รีบเดินออกไปไม่นานรถคันหรูก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
“ฮึ่ม!” ร่างหนาถอนหายใจให้กับการแต่งตัวของคนตัวเล็ก และการกระทำของเธอที่แสดงออกกับเขา เธอทำเหมือนเราไม่รู้จักกัน
ผมเดินขึ้นรถมาด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ก่อจะขับรถเพื่อกลับบ้านของตนเอง วันนี้โมนามีที่พักแล้วเธอเลยไม่ได้มาค้างบ้านผมเหมือนวันก่อนๆ
แต่พอนึกถึงหน้าอกของเธอที่มันล้นออกมาต่อหน้าไอ้คีตะ ก็ยิ่งทำให้เขาแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมา วันนี้มันหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
21:34 น.
“บรื๊น~” ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วรถของไอรีนพึ่งจะขับเข้ามาจอดภายในโรงรถของเธอ พอเธอลงมาก็ดูเหนื่อยล้า แถมชุดที่แขวนอยู่บนตัวเธอมันช่างน่า.....
“เดี๋ยวก่อน มาหาหน่อย” ผมตัดสินใจพูดกับเธอก่อนที่เธอจะก้าวเข้าประตูบ้านไป เธอหันมามองนิ่งในสายตาว่างเปล่า
“ตอนนี้” เมื่อเธอจะเดินเข้าไปในบ้านผมก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง เธอจึงเรียกให้ป้าแม่บ้านของเธอมาเอาของไปแล้วก็เดินอ้อมเข้าประตูบ้านของผมมา
“........” เมื่อร่างบางเข้ามาในบ้านก็นั่งนิ่งไม่ยอมพูดจา เธอลอบมองนาฬิกาเป็นพักๆ แต่สิ่งที่ติดใจก็คือตามตัวเธอมีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดมาบางๆ
“นี่เอกสาร ฉันต้องการสรุปภายในเย็นวันพรุ่งนี้” ผมเอาเอกสารเร่งด่วนให้เธอ ร่างบางหยิบขึ้นมาอ่านก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ
“เดี๋ยว!” เมื่อร่างบางกำลังจะเดินออกไปเจ้าปากไม่รักดีของผมก็ดันรั้งเธอไว้ เธอหันกลับมามองผมนิ่งโดยไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากของเธอเลย
“ป่าว กลับไปทำงานเถอะ” ผมจึงปล่อยให้คนตัวเล็กกลับบ้านของตัวเองไป เธอหันตัวและเดินออกไปจากบ้านของผมและเลี้ยวเข้าบ้านของตัวเอง
“พรึ่บ!” ไม่นานเท่าที่ควร ไฟในบ้านของคนตัวเล็กก็ดับลงเหลือเพียงแสงจากห้องนอนของเธอ
“!!!!!!” สิ่งที่ผมเห็นคือเธอกำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ตรงหน้าต่าง ถึงแม้ว่าจะมีม่านปิดอยู่แต่เงามันก็กระทบกับม่านทำให้เห็นทรวดทรงของเธอ เมื่อคนตัวเล็กแต่ตัวเสร็จแล้วไฟก็ถูกปิดลงทันที
Part ไอรีน
“.......” เมื่อกี้พี่หมอเขาเหมือนมีอะไรจะพูดกับฉันเลย แต่ฉันก็ตั้งใจจะไม่ตามตื้อให้พี่เขาลำคารอีกแล้วล่ะ แค่ฉันออกไปถ่ายงานทุกวันแบบนี้ก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด
“เฮ้ออ~~” ฉันถอนลมหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะคว้าผ้าห่มมาห่มบนตัว ฉันไม่เห็นพี่โมนาในบ้านของเขาแล้วน่ะ หรือจะไปแล้ว
“เลิกคิด นอนๆ” ร่างบางบ่นกับตัวเองก่อนจะสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดเมื่อครู่ออกไป ก่อนจะค่อยๆ หลับตา ท่ามกลางความมืดบวกกับเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังอย่างสม่ำเสมอ จนเธอหลับไปในที่สุด
เช้าวันต่อมา
“กริ๊งๆๆๆ ~” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ทำให้เปลือกตาบางลืมขึ้นมาอย่างยากลำบากเพราะว่าเธอได้เวลาไปทำงานแล้ว อีกเพียงแค่เดือนเดียวเธอก็จะฝึกจบแล้ว
“ป้าทำไรกินคะวันนี้ หอมเชียว” พอฉันอาบน้ำแต่งตัวลงมาห้องครัวก็เห็นป้ามะลิกำลังเคี่ยวอะไรสักอย่างในหม้ออยู่
“ป้าทำซุปไก่ให้ค่ะ กำลังได้ที่เลย นั่งเลยค่ะคุณหนู” พูดจบป้าแกก็ตักซุปมาให้ฉันกิน หอมดีจัง พอชิมเข้าไปคำแรกเท่านั้นแหละแทบจะขึ้นสวรรค์เลยค่ะทุกคน เพราะมันอร่อยมาก
หลังจากที่ฉันกินข้าวอิ่มและมาถึงโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ฉันเลิกตื๊อพี่หมอ ก็ทำให้ฉันดีขึ้นมาบ้าง มั้งนะ
“อ...เอ่อออ” พอเดินเข้าโรงพยาบาลมาได้ไม่กี่เก้าก็มีชายหน้าตี๋เข้ามาหาฉันแต่ไม่ยอมพูดอะไรสักทีฉันเลยเป็นฝ่ายพูดแทน
“มีอะไรรึป่าวคะ?” ฉันถามออกไปด้วยความสุภาพ ดูแล้วผู้ชายตรงหน้าน่าจะเด็กกว่าฉันอยู่ไม่กี่ปี
“ผมขอไอจีพี่หน่อยครับ” ในที่สุดพ่อหนุ่มหน้าตี๋ก็พูดออกมาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน
“นี่ค่ะ” ฉันก็ให้ไปอย่างง่ายดาย เพราะว่าฉันมีไอจีสำรองไว้เพื่อการนี้แหละ ใครจะให้ไอจีจริงๆ ไปล่ะ ไอจีจริงๆ ฉันให้แค่คนสนิทเท่านั้นเพื่อป้องกันการคุกคาม
“แหมๆๆ ดังใหญ่เลยนะคะคุณไอรีน” พี่พยาบาลหน้าเคาท์เตอร์เอ่ยแซวชั้นดังมาแต่ไกล ที่ฉันมีชื่อเสียงขึ้นมาก็เพราะว่าฉันถ่ายแบบและโฆษณาหลายตัวในตอนที่พยายามไม่สนใจพี่หมอ
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ” ร่างบางยิ้มหวานให้พี่พยาบาลก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องทำงานที่ไม่อยากจะขึ้นไปที่สุด เพราะวันนี้ได้ข่าวว่าเพื่อนสาวของเขามาหาอีกแล้ว
“ก๊อกๆ” ฉันขึ้นมาถึงก็เคาะประตูตามมารยาท ไม่นานคนข้างในก็เอ่ยให้ฉันเข้าไป ฉันจึงเปิดเข้าไปด้านในและก็ดังคาด เพื่อนสาวของเขานั่งกินขนมอยู่บนโซฟากว้าง
“ครืด~” ร่างบางเลื่อนเก้าอี้ของตนเองลงนั่งและทำงานต่อโดยไม่สนใจอีกสองคนในห้องที่กำลังพูดคุยเล่นกันเป็นพักๆ
“ก๊อกๆ” ในระหว่างที่ฉันนั่งทำงานอยู่ก็มีคนมาเคาะประตู เมื่อพี่คีตะให้เข้ามาได้ เมย์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับถุงเต็มมือ
“ของใคร?” เสียงทุ้มได้ถามแทนฉันเป็นที่เรียบร้อย เมย์พยาบาลสาวยิ้มจนฉันคิดดีไม่ได้เลย ก่อนที่เธอจะเดินเอาของมาวางบนโต๊ะฉัน
“อันนี้ของหมอสูติ อันนี้ของหมออายุรกรรม และยังมีของคุณหมออีกมากมายที่เขาฝากของมาให้เธอ แต่ถุงนี้สำคัญสุด ของหมอตะวันเขาฝากฉันมาบอกเธออีกด้วยว่าเที่ยงนี้จะรอกินข้าวกับเธอ” พยาบาลสาวพูดพร้อมชี้ไปยังถุงต่างๆ
“ข...ขอบคุณค่ะ” ไม่คิดเลยว่าฉันจะเป็นที่นิยมในบรรดาหมอเหล่านี้ แต่ถึงจะมีคนสนใจแค่ไหนก็ไม่มีพี่หมอคีตะอยู่ในนั้นอยู่ดี
“แหมๆ มีหมอมาจีบเยอะเลย พี่ล่ะอิจฉา” ในระหว่างที่ฉันแอบเห็นพี่คีตะมองจ้องมาที่ฉัน เพื่อนสาวของเขาก็เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“แน่นอนค่ะ สวย รวย ชาติตระกูลดี แถมเก่งอีกต่างหาก ใครไม่รักก็ตาบอดแล้ว” ฉันบรรยายสพรรคุณของตัวเองและไม่ลืมแวะไปแขวะพี่หมอด้วย คนอะไรตาบอดมองไม่เห็นค่าของฉัน ชิ
“........” และแล้วก็เกิดความเงียบขึ้นมาภายในห้องอีกครั้ง อึดอัดจะตายอยู่แล้วเมื่อไหร่ฉันจะฝึกงานจบสักที
“งั้นโมนาไปก่อนค่ะ เดี๋ยวแวะมาหาใหม่” เจ้าหล่อนส่งยิ้มหวานใส่พี่หมอก่อนจะเดินออกไปจากห้องแต่มีแว๊บนึงที่เธอหันมามองแรงใส่ฉัน
“ก๊อกๆ” พอเธอออกไปได้ไม่นานประตูห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมการปรากฏตัวของหมอตะวัน เขามาทำอะไรที่นี่ พอหันไปดูหน้าพี่หมอก็ทำฉันขนลุกซู่ขึ้นมา
Part คีตะ
“แกร๊ก ปัง!” เมื่อไอ้ตะวันเดินเข้ามาหาไอรีนถึงห้อง เธอก็รีบออกไปเลย คงจะออกไปกินข้าวกันเหมือนที่เมย์พูดเมื่อเช้า
“..........” ร่างหนาได้แต่ข่มอารมณ์หงุดหงิดของตัวเองไว้และก้มหน้าทำงานต่อ เหตุการณ์เมื่อครู่มันทำให้เขาไม่อยากอาหารเลยทีเดียว
“โธ่เว้ย!” คนตัวโตสบถออกมาเบาๆ ปากกาถูกขว้างไปบนพื้นหน้าโซฟาตัวเดิม เขาพยายามข่มอารมณ์แต่มันก็ไม่ได้ผลเลย
“แกร๊ก!” ผมตัดสินใจเข้ามานอนสงบสติอารมณ์ในห้องนอนที่สร้างไว้ส่วนตัว และข่มตาหลับลงเพื่อบรรเทาความปวดหัว
13:05 น.
Part ไอรีน
“แกร๊ก!” พอฉันเข้ามาในห้องทำงานก็ไม่พบกับคนตัวโต แต่เจอเข้ากับปากกาที่ตกพื้นอยู่ ฉันจึงเดินไปเก็บไปวางไว้บนโต๊ะที่เดิม
สายตาดันหันไปเห็นประตูลับหลังห้องถูกเปิดแง้มเล็กน้อย ร่างบางค่อยๆ เดินเข้าไปสำรวจดู ก็พบเข้ากับร่างหนาที่กำลังนอนอยู่บนเตียง
“......” ร่างบางเดินเข้ามานั่งข้างเตียงและไม่ลืมที่จะปิดประตูและล็อกไว้ ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยไปตามกรอบหน้าร่างหนา โดยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายไม่ได้หลับแบบที่เธอคิด
“จุ๊บ!” คนตัวเล็กจุ๊บลงบนริมฝีปากหยักอย่างเบาหวิว ก่อนที่เธอจะแทรกตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของคนตัวโตที่แกล้งหลับอยู่ โดยคนตัวโตก็ยอมเสียง่ายๆ
“ZZzz....” ในที่สุดคนตัวเล็กก็หายใจสม่ำเสมอหลับปุ๋ยในอ้อมอกของคีตะ
“จุ๊บ~” ร่างหนาจุ๊บลงไปที่หน้าผากมนก่อนจะกระชับแขนกอดเธอแน่นกว่าเดิม และในที่สุดทั้งคู่ก็หลับไปพร้อมกัน
