รัก,ชาย-ชาย,ไทย,ลึกลับ,พล็อตสร้างกระแส,feel good,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
น้ำมนต์ไม่คิดว่าเรื่องบนเตียงระหว่างคู่รักจำเป็นจะต้องเป็นครั้งแรกที่สวยหรู กลับมองว่ามันคือส่วนหนึ่งของบทเรียนในการอยู่ร่วมกัน พวกเขาเพิ่งจะใช้สถานะคนรักได้ไม่นาน ที่ผ่านมาทั้งสองต่างดูแลกันและกันไม่ต่างจากครอบครัวหรือเพื่อนสนิท ดังนั้นน้ำมนต์จึงไม่รู้สึกกลัว
ความเขินอายถาโถมรุนแรงเมื่อคุณใสถอดเสื้อกล้ามซึ่งเป็นเสื้อเพียงตัวเดียวที่ปกปิดกล้ามเนื้อของเขาเอาไว้ ผิวสีแทนแบบนักกีฬาช่วยขับให้มัดกล้ามส่วนต่างๆ ของร่างกายดูเด่นชัดและสวยงาม ทั้งหน้าอก หน้าท้อง ลำคอและต้นแขน ไม่มีที่ติ...
หากจะบรรยายว่าเป็นรูปร่างของชายที่สมบูรณ์แบบก็คงไม่เป็นการกล่าวเกินจริงแต่อย่างใด
ถ้าไม่ติดว่าบรรยากาศโดยรอบควรจะมีแต่ความโรแมนติก น้ำมนต์คงได้ชูนิ้วหัวแม่มือชื่นชมให้แฟนหนุ่มของตัวเองไปแล้ว
คุณใสจับมือของน้ำมนต์มาวางทาบลงที่อกของตน เอียงคอเล็กน้อย
"แฟนของนายหุ่นดีไหม?"
ดีที่สุด! มีร้อยให้ล้านไม่หักเลยครับ!
น้ำมนต์กระแอมไล่ความคิดเหลวไหลของตัวเองออกไป เขาพยักหน้าตอบ
ฝ่ามือสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจอีกฝ่าย ทีแรกน้ำมนต์คิดว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาแก้ผ้าต่อหน้ากันเสียหน่อย สมัยเด็กทั้งสองก็เคยอาบน้ำด้วยกันออกบ่อยไป ไม่มีอะไรให้ต้องเขินอาย...
มาตอนนี้ถึงได้รู้แล้วว่าตัวเองคิดผิด
หลายปีมานี้คุณใสทั้งออกกำลังกาย เล่นกีฬาและฟิตร่างกายอยู่เสมอ หากมีใครบอกว่าคุณใสสามารถหักคอหมีตายด้วยมือเปล่า น้ำมนต์ก็เชื่ออย่างสนิทใจ
ร่างกายของคุณใสเติบโตขึ้นจากเดิมเป็นเท่าตัว ทั้งดูสง่าและแข็งแกร่ง เมื่อเทียบกับน้ำมนต์ ที่ทั้งขี้ขลาดและอ่อนแอ คนที่เดินสามก้าวสะดุดสี่ก้าวล้มอย่างเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องกีฬา ชาตินี้น้ำมนต์คงไม่มีร่างกายเท่ๆ ให้อวดอย่างคุณใส มีก็แต่เนื้อหนังติดกระดูกเท่านั้น
น้ำมนต์ลังเลที่จะถอดเสื้อของตน
"ฉัน...ไม่ถอดเสื้อได้ไหม?" เมื่อคิดอะไรไม่ออกน้ำมนต์จึงเอ่ยถามออกไปอย่างใสซื่อ
"ทำไมล่ะ? หรือว่าแอร์เย็นไป ถ้าอย่างนั้น..."
"ไม่ใช่...คือว่า..."
"ว่า?"
"ฉันไม่ได้หุ่นดีอย่างนาย ไม่มีอะไรให้น่าดูหรอก..."
พูดจบร่างเล็กก็ดึงเอาคอเสื้อของตัวเองขึ้นมาคลุมปิดใบหน้าด้วยความเขิน
คุณใสกลั้นหัวเราะจนเกร็งท้องไปหมด ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะรู้สึกน้อยใจกับรูปร่างของตนเองเช่นนี้
ไม่มีอะไรให้น่าดูงั้นหรือ...ขนาดคนตรงหน้ายังไม่ปลดผ้าออกเลยสักชิ้น คุณใสยังแทบคลั่ง ไม่ต้องพูดถึงตอนที่ร่างขาวนวลนั้นไร้ซึ่งสิ่งปกปิด คงเป็นอะไรที่เย้ายวนใจมิใช่น้อย เช่นนั้นแล้วคุณใสจะทนได้อย่างไร
"ถ้าไม่ชอบจะใส่ไว้อย่างนั้นก็ได้" คุณใสก้มลมกระซิบที่ข้างหูคนใต้ร่าง "ว่าแต่...เวลาที่จะขอร้อง ต้องทำยังไงนะ?"
ใบหน้าเล็กโผ่ขึ้นจากคอเสื้อ น้ำมนต์ชันแขนยันตัวขึ้นและยื่นหน้าไปจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากของคุณใส
การกระทำของร่างเล็กแม้จะเป็นที่น่าพอใจแต่ก็ยังไร้ความชำนาญ คุณใสประคองหลังคอของร่างเล็กโอบกระชับเข้าหาตัว พร้อมสอดลิ้นเข้าไปในช่องปากของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล ร่างเล็กกระตุกเพราะความตกใจทว่าก็ไม่ได้ขัดขืน ทั้งยังพยายามเรียนรู้และตามการเคลื่อนไหวของคุณใสให้ทัน
เมื่อการจูบในครั้งนี้ไม่ได้มาจากการบังคับฝืนใจ คุณใสจึงรู้จักที่จะถอนริมฝีปากออกชั่วครู่ เว้นช่องว่างให้คนรักได้หายใจ ในขณะเดียวกันก็ปรับจังหวะให้เหมาะสม เขาไม่ต้องการให้การร่วมรักในครั้งนี้จะต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเจ็บปวด แต่ต้องการให้พวกเขาทั้งสองสามารถมีความสุขร่วมกันได้
การร่วมรักในครั้งนี้ไม่เพียงเป็นการหาความสุขใส่ตัว แต่ทั้งสองยังต้องเรียนรู้ความชอบของอีกฝ่ายและปรับตัวเข้าหากัน ไม่ต่างจากการทดสอบหลังจากที่ติวเข้มมาทั้งคืน
คุณใสคอยสังเกตทั้งจังหวะการหายใจ ตำแหน่งและท่าทางต่างๆ ที่คนรักของเขาชอบและไม่ชอบ
ทุกครั้งที่ฟันของพวกเขากระทบกัน ร่างเล็กจะจิกปลายเล็บลงบนต้นแขนของคุณใส แสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบ ในตอนที่มือของคุณใสสัมผัสที่แนวสันหลังไล่ลงไปยังรอยแยกด้านล่าง น้ำมนต์จะส่งเสียงครางเบาๆ ราวกับร้องขอให้สัมผัสต่ำลงไปมากกว่านี้ หรือในตอนที่คุณใสฝังรอยเขี้ยวลงบนใบหูที่กลายเป็นสีแดงฝาดเพราะความอาย ร่างเล็กก็ร้องเสียงหลงก่อนจะใช้แรงขาทั้งหมดที่มีถีบคุณใสหงายไปด้านหลัง ก่อนกลิ้งม้วนตัวเข้าไปหลบในผ้าห่มไม่ต่างจากหนอนผีเสื้อตัวใหญ่
คุณใสรู้สึกภูมิใจที่ตัวเองเจอจุดอ่อนของน้ำมนต์เข้าให้แล้ว
แม้จะเพิ่งเสียหน้าที่ถูกคนรักยันขาคู่ถีบตนออกไป แต่จะมามัวแกล้งเจ็บก็ไม่ได้
...ในห้องสอบ ทุกวินาทีล้วนมีค่า…
คุณใสคลานเข้าหาหนอนผ้าห่มที่ส่งเสียงอู้อี้ไม่พอใจ ค่อยๆ คลายม้วนผ้าออก เป็นไปตามคาด ใบหน้าเรียวเล็กของน้ำมนต์ บัดนี้แก้มทั้งสองกลมป่อง ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน หัวคิ้วก็ขมวดเป็นปม แม้จะกำลังทำหน้าบู้บี้ แต่คุณใสก็ยังมองว่ามันน่ารักอยู่ดี
"อย่างอนเลยนะ จะไม่ทำอีกแล้ว" คุณใสบีบแก้มทั้งสองข้างของน้ำมนต์อย่างเอ็นดู แล้วจึงหันข้างยื่นใบหูของตนให้คนที่กำลังโกรธ "จะกัดคืนก็ได้นะ"
ร่างเล็กไม่ปฏิเสธคำเชิญชวน โถมตัวเข้าไปขบเม้มติ่งหูของอีกฝ่ายหมายจะเอาคืน หารู้ไม่ว่าในตอนที่ตนกำลังกัดแทะใบหูอย่างเอาจริงเอาจัง อีกฝ่ายกลับกำลังฉีกยิ้มสบายอารมณ์ ไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย
ฟันของน้ำมนต์ไม่ได้แหลมคม ทำได้เพียงทำให้อีกฝ่ายรู้สึกจั๊กจี้ก็เท่านั้น
หลังจากที่ทำให้คุณใสหูชุ่มน้ำไปข้างหนึ่ง น้ำมนต์ก็เหมือนจะพอใจแล้ว เขาโอบแขนรอบต้นคอของคุณใส เพื่อให้เริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง
แม้การสัมผัสนี้จะแสนยาวนานและเป็นไปอย่างเชื่องช้า ทว่าคุณใสรู้สึกพอใจกับมัน เขาไม่ได้ต้องการยัดเยียดสิ่งนั้นเข้าไปในตัวน้ำมนต์ แต่ต้องการให้ร่างเล็กค่อยๆ คุ้นชินกับการสัมผัสของเขาทีละน้อย รับรู้ได้เสมอว่าคนตรงหน้ายังคงเป็นคุณใสคนเดิม ไม่ได้โดนปีศาจหื่นกระหายเข้าครอบงำอย่างครั้งก่อน
การที่น้ำมนต์ตัดสินใจที่จะทำสิ่งนี้ต่อไป หมายความว่าคุณใสเลือกปฏิบัติได้ถูกต้อง
ถึงกระนั้น ความอดทนของคุณใสก็มีอยู่อย่างจำกัด...หากช้ากว่านี้ เห็นทีคนที่จะตัวระเบิดตายคงเป็นเขาเสียเอง
คุณใสเลื่อนมือไปแตะที่ขอบกางเกงของน้ำมนต์ ลมหายใจหนักหน่วงเป็นสัญญาณว่าความอดทนของคุณใสกำลังจะหมดในไม่ช้า
"ขอถอดออกนะ"
น้ำเสียงของคุณใสสั่นเครือ ไม่ใช่เพราะกลัวหรือตื่นเต้น แต่เพราะเขากำลังทะเลาะกับท่อนล่างของตัวเองที่กำลังขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ใจอยากจะกระชากกางเกงขวางหูขวางตานี่ออกไปให้หมดในทีเดียว ทว่านั่นคงทำให้คนใต้ร่างตื่นกลัวยิ่งกว่าเก่า
อดทน...อดทนไว้ไอ้ใส!
น้ำมนต์มองออกว่าคนตรงหน้ากำลังทรมาน อดทนอดกลั้นเพราะไม่ต้องการทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ
ร่างเล็กยิ้ม บัดนี้รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก เขาเอื้อมไปถอดกางเกงของตนออก ภาพตรงหน้า และการกระทำที่ไร้ความเขินอายนั้นทำให้คุณใสถึงกับตกตะลึง อึ้งไปครู่หนึ่ง
"น้ำมนต์..นี่มัน"
คุณใสแทบพูดไม่ออก เช่นเดียวกับที่น้ำมนต์รู้สึกว่าร่างกายของคุณใสเปลี่ยนไป ร่างเล็กทั้งดูสวยงามและเย้ายวน ส่วนนั้นของน้ำมนต์แม้จะไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็ดูน่ารักเหมือนเจ้าของ ร่างเล็กยกมือขึ้นมาปิดหน้าคุณใสทำให้เขาเห็นไม่ชัด เพียงสัมผัสได้ถึงต้นขาเนียนที่พาดอยู่ที่เอวของตน
มื้อที่เอื้อมออกไปหมายจะสัมผัสร่างเล็กหยุดชะงัก คุณใสส่งสายตาเพื่อเป็นการขออนุญาต
ร่างเล็กพยักหน้า "ไม่เป็นไร...มาเถอะ"
เส้นความอดทนในสมองของคุณใสขาดผึง
ร่างใหญ่โตพลันโถมเข้าหาร่างเล็ก พรมจูบไปจนทั่วร่างกายขาวนวลอย่างไม่ลดละ มือทั้งสองทำงานอย่างสอดประสาน โดยไล่ไปตามแผ่นหลัง ล้วงลึกเข้าไปใต้เสื้อผ้าที่ตอนนี้ถูกเลิกขึ้นไปสูงจนเห็นเนินอกสวย
คุณใสโลมเลียไปจนทั่วร่างคนรัก รู้สึกเหมือนตนเองเป็นแมลงตัวเล็กๆ ที่กำลังดูดกลืนน้ำหวานในสวนดอกไม้ ครั้นเมื่อมือหนาสัมผัสที่เนื้อนิ่มส่วนท้าย ร่างเล็กก็กลั้นเสียงร้องไว้แทบไม่อยู่ ยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะหันไปดึงหมอนข้างมากัดเพราะไม่ต้องการส่งเสียงแปลกๆ ออกมา
ในสมองคุณใสพลันเกิดความคิดแผลงๆ
เขาค่อยๆ จูบลงต่ำ และต่ำลงเรื่อยๆ กระทั่งถึงจุดหนึ่งที่ร่างเล็กเกร็งกระตุก ริมฝีปากของคุณใสอยู่ห่างจากแก่นกายของน้ำมนต์เพียงเล็กน้อย เป็นไปตามคาด น้ำมนต์ส่งเสียงครางเบาๆ และพยายามหดขาหนีตามสัญชาตญาณ
"ไม่ชอบเหรอ?" คุณใสเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคิ้วของคนรักขมวดเข้าหากัน
ร่างเล็กส่ายหน้า "ไม่ใช่แบบนั้น มันแค่...รู้สึกแปลกๆ"
คุณใสกระตุกยิ้ม "ถ้าแค่นี้รู้สึกว่าแปลก หลังจากนี้จะยิ่งแปลกกว่าเดิมหลายร้อยเท่าเลยนะ..."
"ล้อเล่นใช่ไหม?"
คุณใสไม่ตอบ เขาหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลัง ซองสี่เหลี่ยมถูกฉีกออก เผยให้เห็นอุปกรณ์ป้องกันที่อยู่ข้างใน
"ไปซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" น้ำมนต์ถามด้วยความอัศจรรย์ใจ
คุณใสยักไหล่และตอบอย่างตรงไปตรงมา
"พกไว้ตลอดเลยครับ"
มือข้างหนึ่งของคุณใสปลดกางเกงของตนออกอย่างชำนาญ
น้ำมนต์พยายามไม่ก้มลงไปมอง ถึงกระนั้นก็ยังสัมผัสได้ถึงแท่งวัตถุแข็งแกร่งที่เสียดสีอยู่กับต้นขา สิ่งนั้นทั้งร้อนและให้ความรู้สึกแปลกใหม่ ขนาดที่ค่อยๆ ขยายตัวขึ้น ทำให้น้ำมนต์เริ่มรู้สึกกลัว ไม่แน่ใจแล้วว่าตนคิดถูกหรือผิดที่ดื้อดึงจะทำสิ่งนี้ให้ได้
คุณใสสวมใส่ถุงยางเป็นที่เรียบร้อย เขามองไปรอบๆ ไม่พบอุปกรณ์หรือสิ่งที่จะช่วยในการหล่อลื่น
"แบบนี้แย่แน่..."
"ทะ ทำไมหรือ?"
น้ำมนต์ยันตัวลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงพึมพำของอีกฝ่าย สิ่งแรกที่เห็นหลังจากเอาหมอนที่ปิดบังใบหน้าออก คือเสาค้ำสวรรค์ที่ตั้งโดดเด่นเป็นสง่า
ด้วยขนาดและรูปทรงไร้ที่ติของคุณใส ทำเอาร่างเล็กตะลึงงัน ตั้งคำถามกับตัวเองว่า...เขาจะไหวจริงๆ ใช่หรือไม่!
"ถึงจะมีถุงยางช่วยอยู่บ้าง แต่ถ้าไม่มีพวกเจลหรือโลชันแบบนี้นายจะเจ็บเอาได้"
"ต้องใช้ด้วยเหรอ แต่ในคลิปที่ดูเมื่อวานก็ไม่เห็นจะ..."
"เหมือนกันที่ไหนเล่าเจ้าบ้า" คุณใสเคาะหน้าผากคนไม่รู้ความไปหนึ่งที อดยิ้มไม่ได้ที่อีกฝ่ายจริงจังกับสิ่งที่เรียนรู้ไปเมื่อคืนถึงขนาดนั้น
คุณใสเลียปลายนิ้วของตัวเองให้พอชุ่มชื้น ก่อนจะสัมผัสไปยังช่องทางส่วนร่างของน้ำมนต์
ร่างเล็กสัมผัสได้ถึงความเย็นที่แผ่ซ่านจากด้านล่าง ขาทั้งสองหุบเข้าหากันเพราะความไม่คุ้นชิน
"ผ่อนคลายเข้าไว้ ไม่ต้องกลัว"
คำพูดของคุณใสช่วยให้ไหล่ของร่างเล็กคลายความกังวลลงบ้าง แต่ก็ช่วยได้เพียงระยะเวลาสั้นๆ
หลังจากนั้นปลายนิ้วเย็นเยียบก็แทรกตัวเข้าไปในช่องทางรักด้านหลังทีละน้อย น้ำมนต์กำมือแน่น ทั้งทรมานและเขินอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ถึงกระนั้น เมื่อนิ้วมือเข้าไปลึกได้ระดับหนึ่ง เขากลับรู้สึกได้ถึงความสุขสมแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ลมหายใจของทั้งสองสอดประสานเป็นหนึ่งเดียว เมื่อคุณใสเห็นว่าใบหน้าของอีกฝ่ายค่อยๆ ผ่อนคลายลง เขาจึงเพิ่งจำนวนนิ้วขึ้นทีละนิ้ว และขยับอย่างเชื่องช้า สัมผัสความอ่อนนุ่มภายในทีละน้อย มืออีกข้างที่ยังว่างเลื่อนไปจับแก่นกายของอีกฝ่ายแล้วขยับอย่างรู้งาน
น้ำมนต์ที่โดนกระทำจากทั้งด้านหน้าและด้านหลังพร้อมๆ กันแทบจะอดทนเอาไว้ไม่ไหว เขาพยายามยกมือขึ้นเพื่อปิดส่วนหน้า
"ไม่ มะ ไม่เอาตรงนี้"
คุณใสเหลือบมองคนรัก แม้ปากจะปฏิเสธ แต่สีหน้าที่แสดงออก ต่อให้มองมาจากดาวอังคารยังรู้เลยว่ากำลังมีความสุข
เมื่อเป็นเช่นนั้น คุณใสเลยไม่คิดที่จะปล่อยมือ ทำหน้าที่ของตนไปพลางฮัมเพลงไปพลางอย่างอารมณ์ดี
"ขะ ขอร้องล่ะ..."
คุณใสเลิกคิ้ว "จะขอร้องต้องทำยังไง?"
น้ำมนต์พยายามเอื้อมมือไปคว้าคอคุณใสเพื่อดึงลงไปจูบ มีหรือที่คนขี้แกล้งจะยอมง่ายๆ คุณใสเอนตัวหนีไปด้านหลัง ทำให้เจ้าหอยทากน้อยคว้าตัวร่างสูงไม่ถึง
"อ้าวๆ ถ้าไม่จูบก็ไม่หยุดนะครับ"
น้ำมนต์ทำหน้าเหมือนอยากจะหยิกคุณใสสักหลายที ทว่าแขนที่พ่อแม่ให้มาก็ช่างสั้นเสียเหลือเกิน สุดท้ายก็ทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาน้อมรับทุกการเคลื่อนไหวของคุณใส
มือทั้งสองที่เสียดสีกับของสงวนร้อนระอุเมื่อการเคลื่อนไหวเร็วขึ้น ร่างเล็กกอดหมอนข้างแน่น กระทั่งถึงจุดที่ร่างกายอดทนไม่ไหวอีกต่อไป ความสุขสมแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง ความรู้สึกมากมายพลุ่งพล่านอยู่ภายใน...
ตั้งแต่เกิดมา นี่เป็นครั้งแรกที่น้ำมนต์ถึงจุดสุดยอดด้วยมือของผู้อื่น จะไม่ให้รู้สึกแปลกเลยคงไม่ได้
หน้าท้องและต้นขาขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยของเหลวขุ่น น้ำมนต์ถอนหายใจเข้าออกระรัว รู้สึกเหนื่อยจากการเกร็งหลังและกลั้นหายใจ ทั้งที่ร่างกายร้องประท้วงไม่อยากไปต่อ แต่ปากก็ไม่กล้าพอที่จะพูด
ดูจากสีหน้าของคุณใสก็รู้...ว่าการทดสอบหลังเรียนครั้งนี้ยังไม่จบ
ปลายนิ้วของคุณใสปาดเอาของเหลวที่หน้าท้องน้ำมนต์ ก่อนสัมผัสที่ช่องทางด้านหลังอีกครั้ง ซึ่งเป็นไปอย่างที่คาด มันช่วยให้การสอดใส่ทำได้ง่ายมากยิ่งขึ้น
น้ำมนต์รับรู้ได้ว่าหลังจากนี้ตนเองจะต้องรับมือกับศึกหนักเป็นแน่
คุณใสยกขาข้างหนึ่งของน้ำมนต์ขึ้นพาดบ่า เพื่อไม่ให้ร่างเล็กกระเถิบหนี ก่อนก้มลงกระซิบที่ข้างหู
"จากนี้ไปคือของจริง อย่าเพิ่งตายเสียล่ะ"
น้ำมนต์ สถานะ : สู่ขิตเป็นที่เรียบร้อย
