กาลเวลาเปลี่ยนผัน ดวงใจราชามังกรจะกลับมายืดผงาดอีกครั้ง ความรักและศรัทธา ปณิธานอันแรงกล้าของพวกเขา จะพาคุณโลดแล่นในโลกแห่งแฟนตาซี
แฟนตาซี,หญิง-หญิง,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันแห่งการสอบมาถึง ผู้คนทั่วทุกสารทิศหลั่งไหลเข้ามาที่โรงเรียน แต่ละคนที่มาสมัครเรียนต่างก็มีจุดประสงค์ต่างกันออกไปแล้วแต่พื้นเพของแต่ละคน หรือความมุ่งหวังในอนาคต ซินเทียร์มองผู้คนมากมายรอบตัว และจู่ ๆ ก็มีคนมาทักทายซินเทียร์ นางจึงได้เพื่อนใหม่เเบบงง ๆ
ในวันสอบแบบนี้ คนที่กล้าหาเพื่อนทันที จะเป็นใครกัน
“สวัสดีนะ เรามีชื่อว่าซากุระ เมย์ เรียกเมย์ได้เลย ยินดีที่ได้รู้จักนะ แล้วเจ้าชื่ออะไรเหรอ”
“ยินดีเช่นกัน เรามีชื่อว่า ซินเทียร์ ดรากูลนีล เรียกซินเทียร์ก็พอ” ซินเทียร์ตอบกลับอย่างมีมารยาท
“นี่...เจ้ามีที่พักหรือยัง ข้ายังหาที่พักไม่ได้เลย เฮ้อ” เมย์เปิดประเด็นด้วยหัวคิ้วที่ยู่เข้าหากัน แววตาดูหม่นแสงลงเผยความอ่อนล้าและอ่อนใจ
“มาพักกับข้าเอามั้ย” ซินเทียร์เสนอ และกวาดสายตามองเมย์ทั่วตัวอย่างสำรวจตรวจสอบ “ว่าเเต่ เจ้าใช้เวทมนตร์อะไรเหรอ ข้าอยากรู้”
“เวทมนตร์ของข้าเหรอ ข้าเป็นผู้ใช้เวทอัญเชิญ” เมย์ดูผ่อนคลายขึ้น “ไม่รู้ว่าควรรบกวนเจ้าดีไหม แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ขอบใจนะ”
ซินเทียร์ได้รับคำถามถึงเวทมนตร์ของนางกลับจากเมย์
“เวทมนตร์ของข้าคือดราก้อนสเลเยอร์” ซินเทียร์ตอบเมย์โดยไม่ปิดบัง
“ว่าไงนะ! เวทมนตร์ในตำนานนั่นน่ะเหรอ”
เมย์ตาค้าง และทันใดนั้นร่างก็รูดลงไป และนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น
“ตื่นก่อนนะเมย์ เดี๋ยวจะสอบเเล้วนะ” เบล ภูตตัวเล็กที่ซุกอยู่ในชายชุดกิโมโนของเมย์ออกมาปลุกเมย์เพื่อไปสอบ เบลไม่ใช่ภูตตนแรกที่ซินเทียร์ได้พบ นางจึงไม่ได้ตกใจนัก “เป็นแบบนี้ตลอดเลย บทจะไม่ได้สติก็ไม่ทันให้ได้ตั้งตัวตั้งแต่เด็กๆ ต้องขอโทษด้วยนะซินเทียร์ ช่วยแบกเด็กคนนี้หน่อย”
“ได้ ๆ เดี๋ยวข้าช่วยเเบกไปเเล้วกันนะ อึ๊บ” ซินเทียร์ทำการแบกเมย์ขึ้นหลัง เบลบินวนมองอยู่ใกล้ ๆ อย่างเป็นห่วงเมย์
“ขอบใจนะซินเทียร์ ขอโทษที่ออกมาคุยช้าหน่อย ตอนแรกเราง่วง” เบลคุยด้วย
“ไม่เป็นไร เเต่ว่าอะไรกันนักกันหนานะ อย่างกับว่าจะย้ายบ้านแน่ะ” ซินเทียร์แอบบ่น สายตามองสัมภาระของเมย์ที่เจ้าตัวปล่อยกองไว้ที่พื้น
“ก็มันเป็นเรื่องปกติของเรื่องผู้อัญเชิญละนะ แหะๆ” เบลถึงกับหัวเราะแห้งขึ้นมา
ผู้คุมสอบประกาศเสียงดังออกจากเครื่องขยายเสียงเวทมนตร์เสียงดังกังวาน
“การสอบรอบเเรกได้เริ่มขึ้นเเล้ว ขอให้ทุกคนไปรวมตัวที่ลานรูปปั้นราชาอาเธอร์โดยด่วน ใครไปช้า ไม่มีข้อยกเว้น ถือว่าสละสิทธิ์ไปโดยทันที”
สิ้นเสียงผู้คุมสอบที่ประกาศออกไปผู้คนต่างก็มุ่งหน้าไปที่ลานรูปปั้น ตอนนี้ซินเทียร์ก็ยังคงต้องเเบกเมย์ออกไปด้วยความทุลักทุเล เเถมยังต้องเเบกอุปกรณ์เวทต่าง ๆ ของเมย์ไปด้วย จนในที่สุดก็ไปถึงสนามสอบทันเเบบหวุดหวิด
“หนักเป็นบ้าเลย ขนอะไรมากันนักกันหนาของนางกันเเน่เนี่ย” ซินเทียร์อดบ่นไม่ได้
“ถึงเเล้วเหรอ เฮ้อ ตกใจหมดเลย ที่ได้ยินมา คงเเค่ฝันไปล่ะมั้งเนาะ ฮะๆ” เมย์เพิ่งได้สติขึ้นมา
“ที่ได้ยินว่าข้าใช้ดรากอนสเลเยอร์น่ะเหรอ ไม่ได้ฝันหรอก”
ซินเทียร์ได้ยินเสียงเมย์อุทาน แต่อีกฝ่ายตะกายจะลงจากหลัง ดูเหมือนไม่ได้จะเป็นลมไปอีกรอบ ถือว่าสถานการณ์น่าไว้วางใจที่จะปล่อยให้เมย์ไปยืนที่พื้นเอาเอง
“ขอประกาศการสอบรอบเเรก โจทย์รอบเเรกของเราคือให้ทุกท่านหยิบไม้กวาดขึ้นมาช่วยลอยตัว หรือใครลอยตัวได้ด้วยวิธีอื่น หรือเครื่องมืออื่นก็ทำเลย วิธีไหนก็ได้ ตามสบาย” ผู้คุมสอบประกาศโจทย์การสอบโดยทันที
“ง่ายสุดยอด ดีนะที่พ่อสอนเราไว้น่ะ” ซินเทียร์แอบยิ้มอย่างสบายใจ
“ปีนี้การสอบมีเด็กน่าสนใจมากเเฮะ โดยเฉพาะเด็กที่มีชื่อว่าซินเทียร์” ผู้คุมสอบได้เห็นซินเทียร์แล้วก็ถูกใจเป็นอย่างมาก
เมื่อการสอบรอบเเรกได้สิ้นสุดลงไป ผู้คุมสอบได้ประกาศผลการสอบให้เเก่ผู้ที่ผ่านรอบเเรก ทั้งเมย์เเละซินเทียร์ผ่านไปได้ด้วยดี ทั้งสองต่างก็ดีใจ เเต่ไม่ทันจะได้หายใจโล่งคอ การสอบรอบที่สองก็ได้ประกาศขึ้นมาโดยทันที โจทย์ที่ทุกคนได้รับคือการให้ไปหาเอาเเอปเปิลเเห่งป่าเทอร่า
เเอปเปิลที่ว่ามีรสชาติหวานเกินคำบรรยาย มีสรรพคุณช่วยให้ผิวหนังที่เหี่ยวย่นกลับมาเต่งตึงอีกครั้ง เป็นวัตถุดิบที่นิยมนำมาใช้เป็นเครื่องสำอางให้เเก่สุภาพสตรีเเละชนชั้นสูงทั้งหลาย
“เก็บเเอปเปิลในป่าเทอร่ามาซะ จงนำมาเพียงคนละหนึ่งลูก การสอบจะเริ่มพรุ่งนี้เช้า” ผู้คุมสอบย้ำโจทย์เพื่อให้ผู้เข้าสอบเตรียมตัวสอบ
“เข้าทางเลย สบายเลย เเถมเป็นป่าของคุณปู่เทอร่า” ซินเทียร์แอบยิ้มแบบมีเลศนัย
“พูดอะไรของเจ้าอยู่เหรอ ซินเทียร์” เมย์ถามด้วยความสงสัย
“เจ้าอยากสอบผ่านมั้ย” ซินเทียร์ถามกลับ
“ก็อยากนะ ว่าเเต่ต้องทำไงเหรอ”
“พรุ่งนี้ก็ตามติดข้าไว้เเล้วกัน”
“อืม ได้เลย ข้าจะตามเจ้าไม่ห่างเลย”
“เอาละ ถึงเวลากลับไปพักผ่อนแล้ว ตอนนี้เจ้าก็คงต้องตามข้ามาด้วย” ซินเทียร์ย้ำกับเมย์ก่อนที่อีกฝ่ายจะเผลอหลงแยกทางไป
“อ้อ ใช่สิ เจ้าจะให้ข้าพักด้วยนี่” เมย์ยกมือสองข้างจับสายกระเป๋าสะพายสำหรับนักเดินทาง เขย่งตัวและขยับสายสะพายให้เข้าที่ จากนั้นก็ถามถึงชื่อสถานที่พักและถนนหนทาง
ซินเทียร์เล่าถึงสิ่งต่าง ๆ ที่นางเห็น หรือสังเกตเห็น ระหว่างทางพวกนางคุยกันด้วยท่าทีสนิทสนม
พอมาถึงที่พัก ซินเทียร์ก็เอ่ยปากชวนเมย์ที่กล่าวว่านางไม่ค่อยสบายตัวนักไปอาบน้ำ ทั้งสองเข้าไปอยู่ในห้องน้ำที่เเสนสะดวกสบายด้วยกัน ผลัดกันขัดหลังให้กันอย่างไม่ขัดเขิน ซินเทียร์ชินกับการอาบน้ำกับรินเนะอยู่แล้ว และนางคิดว่าเมย์ก็คงจะเคยมีคนใกล้ตัวที่อาบน้ำด้วยมาก่อน
…ก็เบลนั่นแหละ เบลเองก็ลงมาแช่น้ำด้วย
ต่อมาทั้งสองก็กลับมาอยู่ในห้องพัก และปีนขึ้นเตียงหลับไปด้วยกันอย่างอ่อนล้า ทั้งคู่ไม่ได้จงใจจะเก็บแรงไว้สอบในวันต่อไป แต่ด้วยความเหนื่อย ห้วงนิทราที่ดำดิ่งก็ลึกยิ่งนักก็ช่วยเก็บเเรงไปโดยปริยาย เบลที่ยังมีแรงอยู่กระซิบเบา ๆ ก่อนที่ซินเทียร์จะหลับเป็นตายว่าจะคอยดูความปลอดภัยให้ด้วย และโม้ว่าตัวเองมีสัมผัสตื่นไว ทางซินเทียร์จึงผ่อนคลายมากด้วย นางรู้ดีว่าในบรรดาภูตที่ขี้เล่น พวกเขาก็พยายามอย่างเต็มที่หากรับปากจะทำหน้าที่อะไรไว้กับคนอื่น
ในขณะที่ซินเทียร์หลับ นางฝันเหมือนเดิมอีกครั้ง ในความฝันนางยังเห็นผู้หญิงคนเดิม
แต่ในความฝันครั้งนี้ ทุกอย่างเหมือนชัดเจนขึ้นกว่าเก่า น้ำเสียงที่นุ่มนวลราวกับปุยนุ่นที่เรียกหานางด้วยชื่อที่นางไม่คุ้นเคยชวนให้คิดถึงราวกับว่าเคยรู้จักกันมาก่อน เเละสนิทกันมานาน เมื่อซินเทียร์กะพริบตาแล้วตื่นขึ้น นางก็พบว่าที่เเก้มมีคราบน้ำตาเต็มสองเเก้ม และนางรู้สึกเศร้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
นางไม่เคยรู้สึกเศร้าและหดหู่อย่างที่เป็นอยู่
“คาเนเรีย คาเนเรีย” เสียงปริศนาเรียกนางแบบนั้นในความฝัน
“ซินเทียร์มีไรเหรอ งืม ๆ” เมย์ปรือตาขึ้นมา สภาพงัวเงีย
ก่อนหน้าอีกฝ่ายน่าจะหลับสนิทอยู่ แต่ที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาได้ ซินเทียร์คิดว่าเมย์มีสัญชาตญาณตอบสนองว่องไวไม่เลว
“ไม่มีอะไรหรอก นอนต่อไปเถอะ”
“ขอกอดหน่อยสิ ซินเทียร์ งืม…ครอก...ฟี้…”
ซินเทียร์ที่โดนดึงลงไปล้มตัวนอนอย่างเสียไม่ได้ มองเพดาน แล้วตวัดสายตามองคนที่ซุกนางอยู่ด้านข้าง
“นอนสบายเลยนะ เห็นแบบนี้ คงต้องนอนต่อเเล้วละ”
ซินเทียร์หันไปกอดเมย์บ้าง รู้สึกว่าท่านอนแบบต่างฝ่ายต่างกอดขณะขดตัวเข้าหากันเช่นนี้อุ่นสบายชอบกล อาจเป็นเพราะอากาศในตอนดึกเย็นลงและพวกนางไม่ได้ห่มผ้า ขณะที่คิดว่าจะลุกขึ้นมาดึงผ้านวมไปคลุมพวกเขาทั้งคู่ ก็รู้สึกได้ว่าเบลช่วยขยับผ้าห่ม เพราะแบบนั้นก็ปล่อยเลยตามเลย นิ่ง ๆ และหลับพักเอาแรงเพื่อไปเผชิญกับการสอบในวันรุ่งขึ้นต่อ
เช้าวันต่อมา…
การสอบรอบที่สองถึงเวลาเริ่ม ผู้คนที่ผ่านรอบแรกได้มารวมตัวกันที่ป่าเทอร่าและต่างก็รอสัญญาณในการเริ่มสอบจากผู้คุมสอบอย่างใจจดใจจ่อ
“ข้าคือผู้คุมสอบรอบที่สอง มีนามว่าทัตสึยะ เเละโจทย์ของการสอบรอบนี้ให้ทุกท่านไปเอาเเอปเปิลในป่านี้มา จงอย่าได้ใช้เวทมนตร์เป็นอันขาด มีเวลาจนถึงพระอาทิตย์ตก ถ้ามาไม่ทัน ปีหน้ามาสอบใหม่ สามารถใช้อาวุธได้ เเต่ห้ามทำให้ผู้อื่นถึงเเก่ชีวิตเป็นอันขาด จะใช้เส้นทางไหนก็ได้ตามสบาย เป้าหมายของการสอบรอบนี้ คือ ความอดทน ส่วนรอบแรกเป็นการทดสอบเรื่องเวทพื้นฐาน…”
ผู้คุมสอบหยุดสูดหายใจเข้าลึก และพูดต่อด้วยเสียงเคร่งขรึม “การสอบเริ่มขึ้นแล้ว”
“เงื่อนไขพวกนี้เข้าทางเลย สบายสุด ๆ ”
“อย่าทิ้งข้าสิ ซินเทียร์”
“รีบตามมา” ซินเทียร์ตะโกนเรียกเมย์ให้ตามมา
“รอด้วย ซินเทียร์”
ทั้งสองสาววิ่งเข้าป่าเหมือนกับผู้สอบท่านอื่น ท่าทีของทุกคนล้วนกระตือรือร้น เมย์กับซินเทียร์แยกไปอีกทางที่ผู้สอบคนอื่นไม่ได้นำมาหรือตามมา ระหว่างเคลื่อนที่ลึกเข้าไปในป่า เสียงโหวกเหวกกรีดร้องดังขึ้นก้องเป็นระยะถึงหูคนที่ไม่เห็นต้นเสียง ดูเหมือนบางคนก็โดนมอนสเตอร์ทำร้าย บางคนก็หลงทางอยู่ เเต่ผู้เข้าสอบที่ไม่ได้เผชิญกับอุปสรรคที่หยุดพวกเขาไว้ก็ยังพยายามไปให้ถึงเป้าหมาย
ป่าเเห่งนี้ไม่ใช่ป่าธรรมดา มีกับดักเวทมนตร์และสัตว์ประหลาดบริวารมังกร เพราะเป็นพื้นที่ของราชามังกรเเห่งผืนดิน เทอร่าดราก้อน
ตัดมาทางเมย์เเละซินเทียร์
“นี่ ซินเทียร์ เรามาถูกทางเเน่นะ”
“...”
“ไม่หลงเเน่นอนนะ ซินเทียร์”
“เเน่นอน รับรองไม่มีหลง นี่ไงประตูมิติ ไม่มีหลงเเน่นอน” ซินเทียร์ตอบกลับ ดูเหมือนเมื่อครู่นางจะนิ่งไปเพื่อสำรวจทบทวนสภาพแวดล้อมรอบตัวจนมั่นใจเสียก่อน
“ใช้ประตูนี่ ไม่ผิดกฎเหรอซินเทียร์”
“ไม่หรอก ผู้คุมสอบบอกว่าไม่ให้ใช้เวท ไม่ได้บอกว่าห้ามใช้โชค” นางตอบด้วยความกวน
ซินเทียร์คิดแบบแถ ๆ ตั้งใจจะอ้างว่ามาเจอประตูมิติโดยบังเอิญถ้าโดนดักทางเข้า ประตูมิติในป่าแห่งนี้คนในป่าสามารถพบเจอได้บ่อยครั้งด้วย เกิดจากราชามังกรหรือบริวารที่เปิดใช้งานเพื่อเดินทางพบปะหรือไปทำธุระ ปกติแล้วประตูมิติจะปิดเองถ้าเจ้าของประตูอยู่ห่างออกไป
สำหรับซินเทียร์แล้ว นางแค่พอทราบอยู่แล้วถึงจุดที่ประตูมิติจะเปิดอยู่บ่อยครั้ง ซ้ำ ๆ และใช้ประโยชน์จากสิ่งที่รู้
“เอาก็เอา ข้าเองก็ไม่รู้ทางเลย” เมย์ต้องลองเสี่ยงไปด้วยกับซินเทียร์
เมื่อผ่านเข้าประตูมิติ ทั้งสองได้พบกับชายชราในชุดขาวที่กำลังนั่งสมาธิอยู่อย่างสงบ เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นจ้องมองพวกนางสองคน
“คุณปู่ สบายดีไหมคะ”
“ซินเทียร์เหรอลูก ใช่จริง ๆ ด้วย ซินเทียร์หรอกเรอะ”
“เขาเป็นใครกันเหรอซินเทียร์” เมย์เลิกลั่ก
“อ้อ...เขาคือเจ้าของป่านี้เเหละ คุณปู่เทอร่าดราก้อน ราชามังกรเเห่งผืนดิน”
“เอิ่ม...ไม่อยากจะเชื่อว่าจะรู้จักกับราชามังกร” เมย์ดูอึ้ง ๆ เบลพุ่งตัวออกมาอย่างเตรียมพร้อม
ซินเทียร์กลั้นใจอยู่อึดหนึ่ง และถอนหายใจเบา ๆ เมื่อแน่ใจว่าเมย์จะไม่เป็นลม
“ซินเทียร์ ว่าไง มีอะไรให้ช่วย” ผู้เฒ่าถามอย่างใจดี หยีตาลง “จะว่าไปก็โตขึ้นเยอะเลย ทำเอาคุณปู่ตกใจเลยนะเนี่ย”
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนนะปู่ คือ...หนูมาเอาเเอปเปิลไปสักลูกสองลูกได้ไหมคะปู่”
“เอาไปสิ อยากได้เท่าไหร่ก็เอาไปเลยตามสบาย”
ซินเทียร์ยิ้มกว้างอย่างลิงโลด
ขณะเดียวกัน ตัดภาพมาทางผู้เข้าสอบคนอื่น ๆ หลายคนกำลังจะถอดใจเพราะอุปสรรคที่ขัดขวางทำให้เหนื่อยอ่อนหรือบาดเจ็บ บางคนก็ไปถึงต้นเเอปเปิลเเห่งเทอร่าอย่างปลอดภัย แต่เมย์กับซินเทียร์ที่ได้แอปเปิลอย่างง่าย ๆ ก็ได้ร่ำลาเทอร่าดราก้อน
ทั้งสองเป็นคู่แรกที่ไปถึงชายป่าพร้อมกับเเอปเปิล ผู้คุมสอบที่รออยู่เขม่นมองแต่ไกล ไม่แน่ใจในสิ่งที่เห็น คือภาพที่ทั้งคู่มีแอปเปิลแห่งเทอร่าอยู่ในมือ
“นี่ทำได้ยังไงเนี่ย” ผู้คุมสอบถามด้วยความสงสัย ตงิดใจว่าสองสาวคือคนทำสถิตินำแอปเปิลออกมาได้เร็วที่สุดตั้งแต่เขาเป็นผู้คุมสอบมา
“ดวงไงคะ ดวงไง ก็โชคดีไงคะ ใช่มั้ยเมย์”
“ช...ใช่ค่ะ พวกเราแค่โชคดีเท่านั้นเอง”
“เเน่ใจนะ ว่าไม่ได้โกง ก็ไม่ได้บอกนี่เนาะ ว่าไม่ให้ใช้โชค คงจะโชคดีที่ไปเจอประตูมิติเอา”
“ตามนั้นเเหละค่ะ”
เมื่อเวลาผ่านไปถึงช่วงเย็น พระอาทิตย์ใกล้จะลาลับฟ้า จำนวนผู้เข้าสอบที่ยังไม่ล้มเลิกและพยายามต่อก็ลดลงไปเหลือเพียงเเค่ร้อยกว่าคนจากห้าร้อยกว่าคน ตอนนี้ผู้คุมสอบจึงเห็นว่าไม่ควรปล่อยให้ผู้สมัครที่กลับออกมาจากป่าพร้อมแอปเปิลรอต่อไปเปล่า ๆ ปลี้ ๆ เขาจึงประกาศโจทย์ของการสอบรอบที่สามให้เเก่ผู้ที่ผ่านการสอบรอบที่สองแล้ว เพื่อให้ไปเตรียมตัวสอบรอบต่อไป
“การสอบรอบต่อไป เป็นการสอบด้วยการต่อสู้เพื่อคัดเข้าห้องเรียน คนที่เเพ้จะได้ไปอยู่ห้องบี ผู้ที่ชนะก็ได้ไปอยู่ห้องเอ พรุ่งนี้ต้องสอบเป็นรอบสุดท้าย วันนี้แยกไปพักผ่อนซะ”
“ดีนะที่ยอมเชื่อซินเทียร์ ไม่งั้นสอบตกเเน่นอน” เมย์ลุกตามซินเทียร์ มือปัดกระโปรง
“กลับกันเถอะเมย์ ป่ะ”
“อืม ไปกันเถอะ”
ทั้งสองคุยกันพลางเดินกลับที่พักรับรอง แม้ระยะทางจะไม่ใกล้แต่ก็ไม่ไกล ดีว่าก่อนหน้านั้นไม่ได้ออกแรงมากแค่เพียงนั่งรอให้ใกล้หมดเวลาสอบ จึงมีแรงเดินกันจนมาถึงที่พักโดยไม่รู้สึกอ่อนล้าเหมือนวันก่อนหน้า พอมาถึงที่พัก ซินเทียร์รีบชวนไปอาบน้ำ เพราะถึงอย่างไรก็เข้าไปในป่ามา นางรู้สึกเหนียวตัวเพราะเหงื่อจากการเดิน และฝุ่นจากในป่า
เมย์ขัดผิวให้ซินเทียร์ ผิวของซินเทียร์เป็นสีแทนไม่ขาวผ่องเหมือนกับนาง แต่ความที่สีแทนนี่แหละทำให้ดูมีเสน่ห์อย่างเหลือล้น
“ผิวของเจ้าสวยดีนะ”
“ผิวเจ้าก็สวยดี”
ทั้งคู่ชมกันเอง พลางเอ่ยถึงสมุนไพรดี ๆ ที่ช่วยบำรุงผิว และเครื่องสำอางทำเองซึ่งพกมาจากบ้านเกิด ทั้งคู่แลกเปลี่ยนสูตรปรุงยาบำรุงผิวกัน ก่อนจะลุกจากอ่างอาบน้ำและกลับไปที่ห้องนอนเพื่อพักผ่อน เก็บเเรงไว้สอบในวันพรุ่งนี้
ซินเทียร์ที่หลับลงไป นางได้ฝันเห็นผู้หญิงคนเดิมอีกครั้ง เเต่รายละเอียดในความฝันชัดขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าของคนในฝันที่เคยดูเหมือนมีม่านหมอกปิดบังตาไว้ ตอนนี้ซินเทียร์สามารถมองเห็นรูปหน้าและรายละเอียด
“คาเนเรีย มาทางนี้สิ”
“ข้าไม่ได้ชื่อคาเนเรีย”
หลังตอบโต้ ซินเทียร์เปิดตาตื่นขึ้นในโลกความเป็นจริง ความชัดเจนของภาพในฝันทำให้นางหวนนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวปริศนาในฝันออกได้ ทั้งที่ปกติแล้วเมื่อพยายามหวนนึกถึงรายละเอียดตอนตื่นนอน นางมักจะมีภาพจำรางเลือนของหลาย ๆ อย่าง บางสิ่งอาจให้ความรู้สึกเหมือนคลับคล้ายคลับคลา แต่นางอธิบายออกมาไม่ได้ ทว่า ครั้งนี้ต่างออกไปมาก
ใจของนางสังหรณ์ว่าความฝันนี้อาจนำพาเรื่องมาให้นาง เพราะดูเหมือนความฝันจะตามหานาง
คนในฝันแม้ไม่ได้มาหลอกหลอน แต่ทำตัวเป็นปริศนา ความสงสัยของนางอาจจะคลี่คลายเมื่อเรื่องที่จะเกิดขึ้นกับนางอุบัติขึ้นในอนาคตข้างหน้า ยิ่งภาพฝันชัด ซินเทียร์ก็รู้สึกว่านางควรจะระแวดระวัง
เช้าวันต่อมา
ซินเทียร์ตื่นขึ้นมาพบว่าเมย์ขยับกอดชิดตนอย่างแนบแน่นอีกแล้ว นางออกแรงขยับตัวและส่งเสียงเรียกให้เมย์ตื่น ทั้งคู่ทำธุระส่วนตัวอย่างไม่รีบด่วนนักเพราะดูเหมือนยังมีเวลาเหลืออยู่ไม่น้อยกว่าจะถึงเวลาสอบ อาหารเช้าในวันนี้ทั้งคู่แวะกินที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่สังเกตเห็นตั้งแต่เมื่อวาน
ณ สนามสอบ
รอบสุดท้ายเป็นการทดสอบด้วยการต่อสู้ นอกจากจะเพื่อจัดห้องเรียน ก็เพื่อให้รู้ด้วยว่าเเต่ละคนว่ามีความสามารถเเบบไหนกันบ้าง ซินเทียร์ตรวจสอบลำดับมาก่อนแล้ว นางจะสู้เป็นคิวเเรกของสังเวียนนี้
คู่ต่อสู้เปิดฉากด้วยสงครามน้ำลาย ดูถูกนางด้วยถ้อยคำต่างๆ นานา
ซินเทียร์ไม่ให้ราคากับคำพูดของเขา
เสียงผู้คุมสอบประกาศรายละเอียดผู้เข้าสอบ
“รอบเเรก คู่ที่หนึ่ง บุตรสาวราชาเเห่งทิศอุดร มีอา เเห่งรามิทิส ส่วนอีกคน บุตรสาวราชามังกรเเห่งจุดจบผู้ร่วมมหาสงครามเเห่งการกลืนกิน ซินเทียร์ ดรากูนิล”
ผู้คนในสนามพากันหูผึ่ง
“บุตรสาวเเห่งมังกรมาด้วยละเเก คนนั้นผิวเข้มจังนะเเก เเต่หล่อนก็ดูน่ารักดี” เสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้ชมดังเซ็งแซ่
“ขอเเค่สามนาทีเเค่นี้พอ ด้วยเกียรติเเห่งองค์หญิง ข้าจะโค่นเจ้าภายในสามนาที” มีอาเชิดหน้าอย่างหยิ่งยโส “เเกมันก็เเค่สามัญชน บุตรราชามังกรเรอะ กระจอกอยู่ดีนั่นเเหละ”
“คร่อก…ฟี้...คร่อก...ฟี้”
“เเกกล้าดีได้ยังไงหลับใส่ข้าเนี่ย”
“อ๊ะ พล่ามจบเเล้วเหรอ ใครมันจะมาฟังเรื่องที่นางพล่ามกันล่ะนั่น”
“หน็อย…เเกกล้าดูถูกคนเเบบข้า ไอซ์สเปียร์”
“ทำได้ดี ดอกบัวสีดำย้อนกลับ”
“นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย!! ดีนะที่หลบได้ เเต่ว่านั่นมันคือเวทปราบมังกรของแท้เเน่นอน ดาบน้ำเเข็งไอซ์เซเบอร์”
“งั้นก็เอาด้วยสิ ดาบของข้า”
เคร้ง!!
เสียงดาบที่ฟาดปะทะกัน ต่างฝ่ายต่างปล่อยพลังเวทออกมาด้วยจิตสังหาร แต่สุดท้ายซินเทียร์ก็ชิงเอาชนะได้ด้วยพลังเวทกับฝีดาบที่เหนือชั้นกว่าในเวลาไม่นานนัก ส่วนมีอาก็ได้พ่ายเเพ้ลงไปพร้อมกับลมหายใจหอบหนักหน่วงสื่อว่าสำหรับนางแล้วการต่อสู้ที่ผ่านมาไม่ได้รับมือง่ายเลย
ด้านเมย์ คู่ต่อสู้ของนางคนแรกคือองค์ชายคิม โจทก์เก่าของซินเทียร์
“การต่อสู้ของซากุระ เมย์ บุตรสาวจอมเวทเเห่งทิศปัจจิม ผู้ใช้เวทอัญเชิญที่เเข็งเเกร่งที่สุด ส่วนอีกคนผู้ใช้เปลวเพลิงสีชาดองค์ชายคิมเเห่งบาบาเนียร์ รอบนี้ใครจะเป็นผู้กำชัย…เริ่มได้!"
“ก็เเค่สามัญชน เเกมันก็กระจอกอยู่ดี งั้นเริ่มล่ะนะ”
“ก็มาสิคะ น่ารำคาญค่ะ” เมย์รำคาญขึ้นมา
“เวทเพลิงอสรพิษสีชาด”
“ราชาสไลม์ริมมุ โหมดตะกละ” เมย์อัญเชิญราชาสไลม์ออกมา
“ไอ้นี่มันคือ สไลม์ระดับที่หายากที่สุดนี่หว่า”
“อย่าพึ่งตกใจไปสิคะ อย่าเก่งเเค่ปากสิคะ”
“คงต้องใช้เจ้านั่นเเล้วละ มหาเวทเพลิงลูกศรเเห่งอะพอล โล่ลูกศรเอ่ยจงทะลุทะลวงทุก ๆ อย่างให้สิ้นซาก”
“ทางนี้ก็ไม่เกรงใจเเเล้วนะเจ้าคะ จงออกมาตามเสียงเพรียกของเรา มหาภูตแห่งลม เบลล่า ผู้ท่องนภา เเละภูตเพลิงอเวจี อีฟรีท ประสานเวทร่วม ศรอเวจีสายลมมรณา”
“แหม เมย์ เล่นของเเรงนะเมย์” เบลถูกเรียกออกมา ชื่อจริงของนางคือเบลล่า
“นั่นสินะ คุณหนู คนเเบบนั้นคุณหนูไม่ควรใช้เวทเเรง ๆ ใส่หรอก มันเปลืองมานา” อีฟรีทที่ออกมาด้วยผสมโรง
“ให้เกียรติคู่ต่อสู้เท่านั้นแหละ”
“นั่นสินะ ปล่อยศรได้” ทั้งสองปล่อยพลังลูกศรที่รุนแรงจนเป็นผลให้เวทีพังราบเป็นหน้ากลอง
เมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง ฝ่ายที่ชนะคือเมย์ผู้ใช้เวทอัญเชิญเเห่งทิศปัจจิม ส่วนองค์ชายคิมก็อยู่ในสภาพบาดเจ็บสาหัสจนหน่วยพยาบาลต้องลากลงจากเวทีเพื่อไปรักษาตัว
ผู้คนที่ถูกจับคู่สู้กันต่อจนบ่ายคล้อย ในที่สุดก็แยกผู้ที่อยู่ห้องเอได้ห้าสิบคนพอดิบพอดี ในจำนวนนั้นมีซินเทียร์และเมย์เป็นสมาชิกกลุ่มด้วย ส่วนผู้ที่เเพ้ต้องตกไปอยู่ห้องบี ทางตัวแทนผู้คุมสอบแจ้งให้ทุกคนไปรวมตัวกันที่ห้องโถงเเห่งการคัดสรรเพื่อเฉลิมฉลอง
ในลำดับถัดไป แม้ทุกคนที่ผ่านการคัดเลือกจะเบาใจได้แล้ว แต่ก็ต้องถูกคัดสรรเข้าสู่บ้านอันเป็นขั้นตอนที่เป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมในโรงเรียนนี้ บ้านเป็นสถานที่ที่เหมาะจะพัฒนาความสามารถเฉพาะบุคคล แต่ละคนจะได้รับคำทำนาย และเพื่อนฝูงกับอาจารย์ประจำจะช่วยชี้แนะหรือสนับสนุนเพื่อให้นักเรียนแต่ละคนเป็นตัวเขาที่ดีที่สุดในอนาคต
