กาลเวลาเปลี่ยนผัน ดวงใจราชามังกรจะกลับมายืดผงาดอีกครั้ง ความรักและศรัทธา ปณิธานอันแรงกล้าของพวกเขา จะพาคุณโลดแล่นในโลกแห่งแฟนตาซี
แฟนตาซี,หญิง-หญิง,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ครืน…
บางสิ่งบางอย่างกำลังผุดขึ้นมาจากใต้ผืนดินในเช้าวันหนึ่ง ผู้คนที่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของหน้าดินต่างมามุงกันตามจุดต่าง ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็นและเกิดความตื่นตะลึง การแยกออกของแผ่นดิน และยังมีสิ่งที่ดูสำคัญปรากฏขึ้นมา ภาพที่ว่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นมานานนับร้อย ๆ ปีแล้วในประวัติศาสตร์ของโลก
“ตามเมอรินมาดูเร็วเข้า” บางคนตะโกนขึ้นอย่างตื่นตะลึง
ในเช้าวันเดียวกันซินเทียร์กำลังคาบขนมปังจากจานบนโต๊ะในโรงอาหารและออกวิ่งไปโดยที่ไม่ได้ฟังเสียงของเมย์และมีอาที่เรียกไว้ให้ช้าลงหน่อย
“ประกาศถึงทุกคน…” เสียงของเมอรินดังขึ้น ความดังและกังวานประกอบกับทุกคนไม่สามารถเห็นเขาได้แต่ก็ได้ยินเสียงร่วมกันทำให้ต่างคนต่างนึกออกว่าเมอรินกำลังประกาศข่าวด้วยเวทมนตร์
“อะไรนะ…” ซินเทียร์หยุด และหันมาถาม
“ข้าขอฟังประกาศให้จบก่อนนะ” เมย์ตั้งใจฟัง
“เหมือนเขาบอกว่าให้ไปรวมตัวกันที่ห้องโถงอะไรสักอย่าง” มีอาสรุปใจความที่จับได้
“เรารีบไปกันดีกว่านะ" ซินเทียร์กลืนขนมปังลงไปหมด “ไม่ต้องรีบเข้าเรียนแล้วสินะ
“ใจเย็นก่อนสิ…” เมย์ท้วงขึ้นมา “ห้องโถงอะไรที่ว่านั่น พวกเจ้าได้ยินไหม ชื่ออะไรนะ”
ทั้งสามมองหน้ากัน แล้วก็หันไปมองนักเรียนด้วยกันเองที่พากันเดินออกมาจากโรงอาหารบ้างแล้ว พวกนางจับใจความได้ไม่หมด ไม่รู้พิกัดที่หมาย แต่แค่ตามคนอื่นที่น่าจะตั้งใจฟังอยู่ก่อนหน้าไปก็พอแล้ว
หลังใช้เวลาไม่นานตามคนอื่นมา ทั้งสามก็มาถึงที่หมาย เหล่านักเรียนคนอื่น ๆ ทยอยมาถึงและบ้างก็จับกลุ่มรวมตัวกัน ทั้งปีน้องใหม่และรุ่นพี่ ตอนนี้เมอรินมาถึงแล้วเช่นกัน เขาไปยืนจุดหนึ่งเรียกเด็กไปยืนล้อม และเริ่มทำการประกาศรายละเอียดเเก่เหล่านักเรียนให้รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ที่เกิดขึ้นและเขาเพิ่งเสร็จสิ้นการสำรวจมา
“ตอนนี้มีดันเจี้ยนปรากฏขึ้นมา”
เมอรินบอกเรื่องที่ทำให้ทุกคนตื่นตะลึง
“มีใครสนใจที่จะไปสำรวจดันเจี้ยนบ้าง ทุกคนสามารถไปได้หมด ทางโรงเรียนไม่ห้าม เพราะจะถือว่าเป็นการศึกษาอย่างหนึ่ง”
“ดันเจี้ยนคืออะไรเหรอ” ซินเทียร์ถามเพื่อนด้วยความสงสัยในสิ่งที่เมอรินประกาศ
“ดันเจี้ยนคือที่เก็บสมบัติ และไอเทมต่าง ๆ อย่างมากมายไงล่ะซินเทียร์ ถามอย่างนี้คือเจ้าสนใจเหรอ” เมย์คุยด้วย
“น่าสนใจนะ ว่าแต่เราจะไปด้วยกันหมดเลยใช่ไหม”
“ชวนเหรอ? เเล้วแต่เจ้าเลย ถ้าทำเเล้วสบายใจก็เอาเลย” เมย์พยักหน้า
“นี่ต้องขอบคุณข้านะ ข้ายอมลดตัวไปร่วมด้วย” มีอาพูดราวประชดประชัน แต่จากสีหน้าดูเหมือนดีใจที่โดนชวน
“มาก็เพราะติดซินเทียร์นี่แหละ ยังมีหน้ามาเก๊กอยู่ได้” เมย์แขวะระคนแซวอย่างดูออก
“แล้วไปกันเลยไหม อยากลุยดันเจี้ยนจัง” ซินเทียร์แทรกอย่างรู้จังหวะ ราวกับจะกันไม่ให้เพื่อนทั้งคู่ปะทะคารมกัน แต่ที่จริงนางไม่ได้ตั้งใจจะกันท่าไม่ให้ปะทะคารมกันไว้ก่อนหรอก แค่ถามออกมาด้วยความจริงใจปะปนกับกระตือรือร้น
“ใจเย็นๆ พวกเราต้องมีเสบียงกันก่อนนะจ๊ะ” เมย์กลั่นกรองถึงสิ่งที่ต้องทำก่อน
“จริงด้วยสิ เป็นหน้าที่ของเจ้าเเล้วกันเมย์”
“แหม ๆ ทำมาเป็นสั่งใหญ่เลยนะ เอาเถอะ เดี๋ยวจะทำให้” เมย์หันไปค้อนใส่มีอา
“ฝากด้วยนะเมย์ ข้าทำอาหารไม่เป็น ฝากด้วยนะ”
ทั้งสามจึงตกลงกันก่อนว่าแต่ละคนมีหน้าที่อะไรกันบ้างในกลุ่ม และชวนกันไปพักผ่อนก่อนจะเริ่มการเดินทาง
รุ่งเช้าวันที่ตกลงว่าจะออกเดินทางสำรวจดันเจี้ยนมาถึง ทั้งสามมารวมตัวที่หน้าดันเจี้ยน แค่ประตูทางเข้าก็ดูยิ่งใหญ่แล้ว มีลวดลายสลักที่ดูงดงามเกินคำบรรยาย เหล่านักเรียนที่มาดันเจี้ยนคนอื่น ๆ ต่างก็พากันทยอยเข้าไปในดันเจี้ยนทีละกลุ่ม ซินเทียร์ที่พร้อมจะเดินกับเพื่อน ๆ เข้าไปด้านในบ้าง ในจังหวะที่จะเข้าไป ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเรียก
“นี่พวกเจ้าได้ยินเสียงใครเรียกไหม” มีอาถามทุกคนถึงสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
ตอนนี้ทั้งสามมาอยู่ด้านในดันเจี้ยนแล้ว
“ไม่เห็นได้ยินอะไรเลยมีอา อย่าอำเเบบนี้ ข้ากลัวผี” เมย์ขนพองสยองเกล้าขึ้นมา
“บ้ารึเปล่ายะ ใครมันจะเอาเรื่องนี้มาอำกัน” มีอาก่ำกึ่งจะสื่อสารว่าเธอได้ยินจริง ๆ
“ไม่ได้ยินเหมือนกัน แต่ข้างหน้ามีก็อบลินด้วยละ” ซินเทียร์เตรียมพร้อมต่อสู้
“ข้าไม่อยากเป็นเเม่พันธุ์ของพวกก็อบลินหรอกนะ” เมย์ส่ายหน้ารัว ๆ
“ข้าก็ด้วย พวกนั้นน่าขยะเเขยงจะตาย อี๋…” มีอาเห็นด้วยกับเมย์
พวกนางทั้งสามเห็นพ้องต้องกัน อยากจะรีบผ่านความรู้สึกสะอิดสะเอียนและอึดอัดที่เข้ามาเกาะกุมจิตใจ ทั้งสามจึงรีบรุดเข้าลงมือกับพวกก็อบลินอย่างไม่ปรานี จำนวนของก็อบลินลดลงอย่างมากแม้ว่าสามสาวยังไม่ทันเหนื่อย ดังนั้นเมื่อมีคนวิ่งหนีบางอย่างมาให้เห็นตอนที่จัดการกับก็อบลินตัวสุดท้ายลงได้ ทั้งสามก็ยังมีแรงและความพร้อมที่จะลุยต่อ
คนที่วิ่งมา พาสัตว์ประหลาดที่อยู่ในดันเจี้ยนตามมาด้วยเป็นฝูง
“ช่วยด้วย ๆ อย่าเข้ามานะ หมานรก อย่านะ” ฝ่ายที่ไล่ล่าออกปากร้องขอความช่วยเหลือ
“ลมหายใจมังกรทมิฬคำ…”
“อย่าใช้เวทเเรงเเบบนั้นสิจ๊ะ” เมย์ทำให้ซินเทียร์ชะงัก “เดี๋ยวพวกเราได้ตายกันหมดเพราะดันเจี้ยนถล่มลงมาทับไงล่ะ นี่เบลจัดการพวกนี้ทีสิ”
“ได้สิ เดี๋ยวข้าเคลียร์เอง ย้าก…” เบลพุ่งออกมาจากหลังหูของเมย์
ภูตอีกตัวหนึ่งปรากฏตัวให้เห็น แต่ไม่ได้ร่วมต่อสู้กับเบล
“เจ้าว่าไงนะพุดดิ้ง การสำรวจดันเจี้ยน ถ้าใช้ภูตจะง่ายขึ้นเยอะเหรอ” มีอาคุยกับภูตตัวนั้น
“รู้จักกันด้วยเหรอมีอา” ซินเทียร์มองพุดดิ้งอย่างสนใจ
“ตระกูลของข้ารับใช้คุณหนูมีอามานานเเล้วละค่ะ ตั้งแต่อาณาจักรรามิทิสล่มสลายไปข้าก็รู้สึกเคว้งคว้างเป็นอย่างมาก ตอนเด็กๆ ข้ายังเล่นเป็นเพื่อนเล่นกับคุณหนูมีอาด้วยนะ”
“ยายนี่ คอยตามเรามานานหรือยังมีอา” ซินเทียร์หันไปถาม
“ยายนี้ดูคุยเก่งนะ ใช้เวทมนตร์อะไรเหรอ” เมย์จี้ถามเรื่องความสามารถ
“เอ่อ…รู้สึกว่าจะเป็นเวทเยียวยาล่ะมั้ง” มีอาดูไม่มั่นใจในเรื่องที่นางรู้มา
“คือว่า…ข้าใช้เวทเยียวยาเเละมิติค่ะ แถมมีเนตรมารด้วย เเต่พลังหลังนี้ยังไม่สามารถใช้มันได้เลยค่ะ” พุดดิ้งอธิบายเรื่องของตัวเอง
ด้วยการที่พุดดิ้งเปิดเผยตัวออกมา พุดดิ้งจึงนับเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม ทั้งหมดเดินทางต่อไป และฝ่าฟันอุปสรรคต่าง ๆ ไปด้วยกัน เผขิญหน้ากับมอนสเตอร์รูปลักษณ์หลากหลาย
หลังจากนั้นทั้งหมดก็ได้ไปพบกับประตูบานใหญ่เข้า ซึ่งซินเทียร์ได้เห็นก็สัมผัสได้ว่ามีความผิดปกติต่าง ๆ จึงได้ลองคลำๆ ดู จู่ ๆ ประตูบานนั้นก็เปิดออก ในนั้นมีคนที่เข้ามาสำรวจเช่นกันรออยู่ก่อนแล้ว
ดูท่าว่าพวกซินเทียร์จะต้องประจันหน้ากับเขาในการเเย่งหาสมบัติในดันเจี้ยนนี้ ซึ่งตัวตนของคนที่ได้เจอก็คือโจทก์เก่าของซินเทียร์นั่นเอง
“พวกแกมาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน” องค์ชายคิมถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นพวกซินเทียร์
“ใครหว่า เอ่อ… รู้สึกว่าหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยซัดหน้ามาก่อน” ซินเทียร์ดูจะจำไม่ได้ซะเอง
“ไอ้คนที่เเพ้ข้าในรอบที่สามนี่เอง นึกว่าจะไม่ได้เจอหน้าเเล้วสินะ” เมย์กระตุกยิ้มที่มุมปากแต่สายตาเอาเรื่อง
“เจ้าคนอวดดีเเล้วเเพ้นี่เอง” มีอาพึมพำเสียงต่ำ สายตาดุดันอย่างคนพร้อมจะมีเรื่อง
“นี่ แกก็กล้าพูดนะ เเกก็แพ้ยัยเด็กมังกรนั่นเหมือนกัน” คิมถลึงตาใส่ “บอกเลยนะว่าสมบัติที่นี่ต้องเป็นของข้า ข้าจะเอาทั้งหมด”
ช่างกล้าพูดนะองค์ชาย
“แกอย่าได้คิดจะเอาชนะข้าได้นะ” เขายังคงปากเก่งไม่เลิก
มีอาปวดหัวจิ๊ดขึ้นมา ไม่ใช่เพราะท่าทีของคิม แต่เป็นเพราะเสียงที่กำลังเรียกหานางอยู่เรื่อย ๆ ดังในหัว
คิมพุ่งตัวเข้าหาเรื่อง แต่การต่อสู้ก็จบลงอย่างรวดเร็วเสมือนกับว่าไม่ทันเกิดขึ้นด้วยซ้ำ เพราะฝ่ายสาว ๆ รุมอัดเขากันอยู่ฝ่ายเดียวจนสิ้นท่า
เสียงที่มีอาได้ยินไม่ได้สิ้นสุดลง ไม่ใช่ลูกไม้ของคิมแน่นอน มีอาตัดสินใจเดินไปตามเสียงที่เรียก สิ่งที่นางเจอคือเคียวสีครามที่วางอยู่กลางห้องโถง เมื่อมีอาสัมผัสเข้ากับเคียวนั้นก็เกิดเเสงสว่างสีฟ้าจ้าในโถงใหญ่ สิ่งที่ปรากฏออกมาจากเคียวคือร่างหญิงสาวที่มีผมสีฟ้ากับนัยน์ตาโทนสีเดียวกันแต่สีอ่อนจางกว่า ผิวของหญิงสาวที่ดูท่าว่าจะไม่ใช่คนผู้นี้ขาวราวกับหิมะ เเววตาก็ช่างเย็นชาจนเน้นให้รู้ว่านางไม่ใช่สิ่งมีชีวิต
“สวัสดี ข้าคือหนึ่งในห้ามหาอาวุธศักดิ์สิทธิ์ มีนามว่าริต้า”
“เป็นท่านเองเหรอคะที่เรียกข้า สมเเล้วที่เป็นท่าน” มีอาขานรับด้วยความยินดี
“ใช่เเล้ว เราถูกชะตาเจ้า เราเลือกเจ้าเป็นผู้ครอบครองเราเเละเราจะเป็นกำลังให้เจ้า” มือของริต้าสองข้างผายออก “ส่วนสมบัติที่นี่ อยากได้ก็จงหยิบฉวยไปเถอะ”
“มหาอาวุธธาตุน้ำเเข็งศักดิ์สิทธิ์ริต้า” มีอาพึมพำ ขยับมือกวัดแกว่งอาวุธ “ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่ในดันเจี้ยนแห่งนี้”
“ขอจูบมือเจ้า เเละยอมรับเป็นนายของเราอย่างถูกต้อง” ริต้ากล่าวอย่างอ้อนน้อมขณะรอท่า
มีอายื่นมือของนางออก มองพิธีกรรมเรียบง่ายที่เกิดขึ้นและสิ้นสุดในเวลาเพียงพริบตา
ท้องของซินเทียร์ร้องขึ้นอีกครั้ง ทุกคนจึงล้อมวงนั่งกินข้าวเที่ยง ร่างขององค์ชายคิมในสภาพหมดสตินอนอยู่ข้าง ๆ พวกนางนี่เอง
“ว้าว...นี่มันช่างสง่างามมากเลย เเถมพลังเวทสอดคล้องกับความสามารถของท่านด้วยนะท่านมีอา” พุดดิ้งตะลึงในสิ่งที่ตนเห็น
“นั่นสิ นี่ข้าเผลอนึกง่าย ๆ ด้วยนะว่าเป็นของในตำนานแล้วก็พอใจกับแค่นั้นมากแล้วด้วย” มีอาตระหนักว่าของในมือนางเป็นของที่ดียิ่งกว่าที่คาดขึ้นไปอีก แต่ขณะเดียวกันก็คิดว่าจะให้ชื่นชมอาวุธไปมากกว่านี้ก็คงต้องเป็นตอนที่ได้ใช้มัน “นี่...ซินเทียร์ เราไปกินข้าวกัน”
“เริ่มหิวเเล้วสิ เมย์ทำอะไรกินบ้างอะ” ซินเทียร์เองก็ลดความตื่นเต้นต่ออาวุธศักดิ์สิทธิ์ลง “เอ่อ นางน่ะ ชื่อว่าอะไรนะ”
“พ...พุดดิ้งค่ะ พุดดิ้ง” ภูตตัวเล็กแนะนำตัวอีกครั้งด้วยความประหม่า
“ดูเลิ่กลั่ก นี่กังวลอะไรอยู่ หัดมั่นใจหน่อยสิ แล้วมากินข้าวด้วยกันมั้ย”
“มีพอสำหรับทุกคนนะ โดยเฉพาะซินเทียร์” เมย์หัวเราะ
ทันใดนั้นเมย์ได้เหลือบไปเห็นม้วนคัมภีร์ม้วนหนึ่งที่พวกนางเพิ่งขนมาจากห้องที่มีสมบัติเต็มไปหมด ภูตตนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันเมื่อมือของเมย์ยื่นไปแตะคัมภีร์นั้น เขามีลักษณะตัวเล็ก ผมสีขาว นัยน์ตาสีดำ เขาโค้งอย่างสุภาพและเปิดปากทักทายเมย์ด้วยสายตาแสดงความสนใจในตัวนาง
“สวัสดีทุกคน เรามีชื่อว่า เอด้า เป็นภูตเเห่งเเสง” ตาของนางยังจ้องมาที่เมย์ “คนนี้สินะ นางสินะที่มาปลดผนึกข้า”
“ดูเหมือนข้าจะบังเอิญเปิดม้วนคัมภีร์เข้า”
“พวกซากุระสินะ นึกว่าจะหลุดออกจากตระกูลซากุระได้สักที ชิ”
“ท่าทีแบบนั้นคืออะไรคะ ตระกูลของข้าไปทำอะไรให้เหรอคะ”
“ก็… ข้าอยากไปอยู่กับคนอื่นบ้างอะ เเง…ข้าเบื่อ”
“ข้ารู้เเล้วละ นี่คือภูตที่หายไปจากตระกูลของข้านี่นา” เมย์นึกถึงเรื่องเล่าที่เคยฟังมา ลักษณะของเอด้าเหมือนกับภูตในเรื่องที่เคยผ่านหูนางเมื่อตอนยังเล็ก
ในขณะที่การเดินทางในดันเจี้ยนของสาว ๆ คงใกล้จะสิ้นสุดลง เพราะพวกนางได้สิ่งสำคัญที่ดันเจี้ยนรักษาเอาไว้มาเป็นรางวัลแล้ว ราชามังกรเอนกำลังเฝ้าดูซินเทียร์ผ่านลูกเเก้วหมื่นลี้ สีหน้าและแววตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย รินเนะพึมพำว่าคิดถึงซินเทียร์ ดังที่นางก็คอยบ่นอยู่บ่อย ๆ ข้าง ๆ ราชามังกร
“นี่เอน เมื่อไรซินเทียร์จะกลับมา รู้อย่างนี้ ย้อนเวลาเอาซินเทียร์มาเลี้ยงเองดีกว่า”
“หยุดเลย เดี๋ยวหายนะตามมาอีก ครั้งก่อนก็เกือบลบมนุษย์ไปจนหมด”
“งั้นเหรอ? จำไม่ได้เลย”
ทันใดนั้น เอนหันไปทางด้านหนึ่ง เห็นร่างราชามังกรขาวที่โผล่มาทักทาย ร่างนั้นค่อย ๆ แปลงมาอยู่ในรูปลักษณ์ของคน กล่าวทักทายทั้งราชามังกรแห่งจุดจบเเละราชินีมังกรเเห่งกาลเวลา
“ไม่เจอกันนานเลย เจ้าบ้า” สายตาของมังกรขาวมาหยุดที่เอน
“เอ่อ…เจ้าขาวไม่เจอกันซะนานเลย”
“ไงบิลจัง สบายดีมั้ยบิลจัง” รินเนะมองเพื่อนเก่าด้วยความดีใจอย่างปิดไม่มิด
“กำลังจะติดต่อไปพอดี พวกเราควรประชุมเหล่ามังกรดีมั้ย” ราชามังกรแห่งจุดจบเปิดประเด็น
การที่ราชามังกรขาวมาพบกับราชามังกรดำและราชินีมังกรแห่งกาลเวลา แท้ที่จริงไม่ใช่ด้วยเหตุเล็ก ๆ อย่างการโดนกระตุ้นด้วยความคิดถึงเท่านั้น
“นี่กำลังหมายถึงเรื่องการจัดการกับเจ้านั่นสินะ”
“เราก็เห็นตรงกันนี่ เจ้านั่นกำลังจะกลับมา”
เอนถอนใจแรง พลันเบือนใบหน้ากลับไปมองภาพในลูกแก้ว พวกซินเทียร์กำลังออกมาจากดันเจี้ยน เมื่อก้าวออกไปทางประตูหน้าพร้อมกับมหาศาสตราวุธศักดิ์สิทธิ์ คนจำนวนไม่น้อยที่ยังอยู่ในดันเจี้ยนก็หายตัวออกมาอยู่นอกดันเจี้ยนเพราะมิติพิเศษในนั้นมีพลังงานไม่พอที่จะเก็บพวกเขาไว้
ทันใดนั้น สายตาทุกคนจ้องไปที่กลุ่มของซินเทียร์เป็นตาเดียว เหล่านักเรียนด้วยกันต่างตื่นตะลึง เพราะเห็นได้ชัดว่าพวกซินเทียร์คือกลุ่มคนที่พิชิตดันเจี้ยนและล่าสมบัติมาได้สำเร็จ นอกจากนี้พวกนางยังไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน
