กาลเวลาเปลี่ยนผัน ดวงใจราชามังกรจะกลับมายืดผงาดอีกครั้ง ความรักและศรัทธา ปณิธานอันแรงกล้าของพวกเขา จะพาคุณโลดแล่นในโลกแห่งแฟนตาซี
แฟนตาซี,หญิง-หญิง,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ข้าคือโคด้า อดีตราชินีเเห่งรามิทิส ข้ารอดชีวิตจากสงครามมาได้โดยแทบสูญเสียทุกสิ่ง เหลือเพียงลูกสาวคนเดียวที่แม้ไม่ได้ข้าปกป้องแต่นางก็รอดไปได้เพราะในตอนนั้นนางอยู่ในสถานศึกษาที่เดินทางไปเพื่อร่ำเรียน
ข้าหวังว่าสักวันจะได้เจอนางอีกครั้ง…
เมื่อย้อนความหลังกลับไป หากจะตอบข้อสงสัยของหลาย ๆ คนที่ไม่รู้ความ ถึงเหตุผลต้นตอที่รามิทิสต้องล่มสลาย ข้าก็จะเล่าถึงจุดเริ่มต้นก่อนว่าคือการมีอยู่ของแร่มิธทิลที่มีความแข็งแกร่งพอ ๆ กับโฮลิฮารูกอน การค้นพบมิธทิลจำนวนมาก ได้ทำให้แร่นี้กลายเป็นสินค้าเศรษฐกิจของรามิทิส
การตัดสินใจครั้งใหญ่ที่ผิดพลาดของราชินีโคด้าแห่งอาณาจักรรามิทิสที่ล่มสลาย คือการปฏิเสธข้อเสนอที่จักรวรรดิคูกะยื่นให้
“องค์ราชินี ท่านทูตจากจักรวรรดิคูกะขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ” เสียงของคนรับใช้ราชินีเหมือนดังข้างหู เมื่อย้อนคิดไปถึงอดีตที่เกิดขึ้นกับตัวเมื่อไม่ช้าไม่นาน
“เข้ามา ทูตจากคูกะ” ราชินีอนุญาตให้เข้าพบ
“ข้ามีนามว่า ชิน เป็นทูตมาจากคูกะ” ทูตแห่งคูกะแนะนำตนอย่างสุภาพ “ทางเรามีเรื่องจะขอร้อง”
“ว่ามาก่อน” ราชินีพูดกับทูตด้วยท่าทีและสีหน้าเย็นชา
“ทางเราต้องการแร่มิธทิล โดยมีข้อเสนอ”
“ว่ามาซิ”
“เป็นพันธมิตรที่ปกป้องเข้มแข็ง หากจะท้าทายหรือยึดครองอาณาจักรอื่น ทางคูกะก็จะยอมช่วยได้ และสิทธิทางการค้าที่จะมอบระหว่างกันก็จะพิเศษ จะกำหนดให้ทางรามิทิสสามารถทำการค้าเสรีกับเราได้แม้แต่สินค้าในกลุ่มต้องห้ามนำเข้ามาที่คูกะ”
“ปกป้องข้าเหรอ แค่ข้อเสนอแรกก็ดูถูกกันแล้ว พวกเจ้าคิดว่ารามิทิสอ่อนแอขนาดนั้นเลยรึ ช่างกล้ายิ่งนัก”
นางมองว่าฝ่ายที่เสนอตัวมาเป็นพันธมิตรไม่มีทางเข้มแข็งไปกว่านางได้ คนที่เข้มแข็งจริง ๆ ไม่ควรแสดงทีท่าว่าจะปกป้องผู้อื่นง่าย ๆ เช่นนี้ เพราะต้องรู้แก่ใจดีว่าสัญญาจะปกป้องนั้นเป็นคำสัญญาที่มีน้ำหนักแสนเบา ความสัมพันธ์ทางการทูตแตกหักได้ง่ายเสมอ
เมื่อมีผลประโยชน์จึงปกป้องกัน เมื่อไม่มีผลประโยชน์ ไม่ใช่พวกพ้อง สัญญาที่ว่าจะปกป้องคือลมปาก
ผู้เป็นราชาไม่ควรกล้าเสนอว่าจะปกป้อง มันเป็นข้อเสนอของคนขี้ขลาดที่แค่กล่าวอ้างและสุดท้ายก็จะตลบหลังทำร้ายกันเสียเองอยู่ดี
“ข้าขอปฏิเสธ” โคด้าตัดสินใจได้เด็ดขาด ไม่รีรอขอประวิงเวลาคิดก่อน
“ใจเย็น ๆ ก่อนนะขอรับ ทางคูกะต้องการเป็นพันธมิตรจริง ๆ โปรดคิดทบทวนให้รอบคอบก่อนเถอะ” คนสนิทคอยเตือนสติ
โคด้าไม่ฟังคำทัดทาน นางไล่ทูตของจักรวรรดิคูกะให้กลับไปทันที แถมขู่ว่าถ้าไม่คิดล่าถอยแต่ใช้วิธีตื้อไม่ว่าจะโดยเข้าหาซึ่งหน้าหรือนำของมาบรรณาการ เมื่อนางรำคาญ แม้แต่ทูตก็จะไม่ละเว้นชีวิต
การข่มขู่ทูตของอีกแผ่นดินหนึ่งไม่ต่างจากการหยามกษัตริย์จากแผ่นดินที่ส่งมา ดังนั้นเมื่อทูตกลับไป คูกะจึงเบนเป้ามาประกาศสงครามกับราทิมิสแทน
โคด้าคิดว่าตนในเวลานั้นหยิ่งผยองในอำนาจ ยึดติดโลกทัศน์และอัตตาว่าทุกอย่างต้องเป็นอย่างใจตนเกินไป
การที่จักรวรรดินั้นถึงกับเสนอให้มีการค้าเสรี ทั้งที่จะเสียเปรียบซะเอง ก็เท่ากับว่าได้ประกาศความจริงใจและต้องการสื่อจริง ๆ ว่าคงมีเหตุที่จำเป็นจะต้องใช้แร่มิธทิล
ดังนั้น ความเป็นไปได้ที่คูกะจะทรยศและทำร้ายทำลายรามิทิสนั้นเคยมีต่ำอย่างมากในตอนที่เจรจากัน แต่โคด้าคิดว่าเป็นนางนั่นเองแหละที่ทำให้เกิดความเป็นไปได้ที่เข้าใกล้ร้อยเปอร์เซ็นต์ขึ้นมา
สุดท้าย ผลลัพธ์ของการหยิ่งทระนง นางเองต้องเสียตำแหน่ง เสื่อมสูญจากอำนาจปกครองบ้านเมือง ประชาชน ข้าราชบริพาร และครอบครัว
มาจนถึงตอนนี้นางไม่คิดโกรธแค้นคูกะ แม้ว่าฝ่ายนั้นจะเดินหมากการรบแบบทุ่มสุดตัว ทั้งใช้ยุทธวิธีกองโจรและส่งสายลับแทรกซึมเข้ามาในกองกำลังรามิทิสนอกเหนือจากการประจันหน้ากันก็ตาม
ถ้าถามหาให้ลงโทษคนที่ผิดที่สุดในสงครามที่พ่ายแพ้มาแล้ว คน ๆ นั้นควรจะเป็นตัวนางซะมากกว่า
โคด้าอดนึกไม่ได้ หากมีอาอยากจะทวงทุกอย่างคืนมา ลูกของนางจะต้องได้เผชิญหน้ากับแผนการของคน ๆ นั้นแน่
เสนาธิการชุน…
แผนทุกอย่างที่เอาชนะนางได้ในทุกจุดยุทธศาสตร์ การชิงไหวชิงพริบที่สุดท้ายเขาบีบคั้นและทำให้โคด้าได้ตระหนักว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เสนาธิการของคูกะผู้นั้นสมแล้วที่เป็นลูกหลานของมหาจอมปราชญ์สุมาอี้ผู้เป็นเสาหลักสำคัญยืนข้างราชวงศ์เมื่อนานมาแล้ว
ถ้ามีอาต้องการบัลลังก์กลับคืน โคด้าก็รู้ว่าลูกสาวต้องการนาง โคด้าเชื่อว่าประสบการณ์ที่ได้ปะทะกับเสนาธิการชุนมาหลายต่อหลายครั้งจะเป็นข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับลูกสาว
ขณะเดียวกัน โคด้ายังแอบหวังแบบที่ก่ำกึ่งกับความกลัวว่าลูกสาวจะยังต้องการความรักจากผู้เป็นแม่อย่างนาง แม้นางเคยแต่เย็นชาและไม่เหลียวแลมีอาอย่างคู่ควร
เมื่อนึกถึงมีอา ใจของโคด้าก็ถลำลึกไป มีอีกเรื่องหนึ่งที่กวนใจนาง
…ในสงคราม ข้าก็ได้ตั้งรับเป็นอย่างดี…
แต่ว่าถึงแผนการจะดูดี แต่ก็ต้านกองทัพของศัตรูไม่สำเร็จ เพราะว่าทางฝั่งนั้นเดินแผนได้ดีกว่า ภาพสงครามยามที่นำทัพไปจนมุมช่างเป็นฝันร้ายที่ข้าจะไม่มีวันลืม
“จงลุกขึ้นมา นี่ไม่ใช่เวลามานั่งโอดครวญหรือรอความตาย จงลุกขึ้นสู้ เรายอมตายดีกว่าไปเป็นเชลย จับอาวุธแล้วลุกขึ้นมาซะ จงหยัดยืนเพื่อในวันต่อไปของลูกหลานเรา และข้าขอสู้เคียงข้างพวกเจ้าเหล่าทหารเอ๋ย”
คำพูดปลุกใจของราชินีทำให้ต่างรู้สึกฮึกเหิม เสียงกู่ร้องดังสนั่นไปทั้งสนามรบ
“เฮ้…พวกเราจะลุกขึ้นสู้” เหล่าทหารพร้อมรบ แม้สงครามนี้จะไม่มีทางชนะก็ตาม
“ข้าขอสั่งพวกเจ้าบุกเข้าไป เพื่อเป็นเกียรติแก่องค์ราชาคูกะ จงสู้ซะ” เสียงของแม่ทัพอากิโตะ
เขาบัญชาทัพด้วยตัวเอง เสียงกู่ร้องของเหล่าทหารฝ่ายศัตรูข่มขวัญ พวกเขาพร้อมรบและกระหายเลือดราวกับสัตว์ร้ายที่หิวโหย
“เฮ้…ฆ่ามัน…”
เมื่อสงครามยืดเยื้อ ทหารของรามิทิสก็เริ่มอ่อนกำลังลงไป
กองทัพของคูกะบุกรุกอย่างบ้าคลั่ง
ราชินีน้ำแข็งที่มั่นใจว่าตนไม่อาจเอาชนะในสงครามครั้งนี้ นางได้ใช้เวทมนตร์นกน้ำแข็งส่งสาส์นเพื่อส่งข้อความไปยังมีอาผู้เป็นลูกสาว
ตัวข้าได้พบกับสิ่งที่ข้าไม่สามารถต่อกรได้ในสงครามนั้น นั่นคืออากิโตะ เขาได้สมญาว่าเป็นประกายแสงสีขาวแห่งการทำลายล้าง เขามาพร้อมกับชุดเกราะสีขาวทั้งตัว แถมมีอาวุธในตำนานทั้งสามชิ้น
ตอนนี้เขามาอยู่ตรงหน้าโคด้า
เขาเดินเข้ามา ท่าทางดูสงบนิ่ง เยือกเย็น น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก
“ข้าขอยอมรับ ว่าท่านแข็งแกร่ง แต่ท่านไม่ใช่คู่มือข้า” เขาเอ่ยชมโคด้า และท่าทีก็เปี่ยมด้วยการให้เกียรติ ไม่ใช่ดูถูกเหยียดหยาม
“ข้าขอสู้กับเจ้าให้สมเกียรติที่เจ้ามอบให้ข้า ไอสสเปียร์”
“นี่...ท่านช่างสง่างามยิ่งนัก”
“เก็บคำชมบ้า ๆ ไปซะ”
“ข้าขอใช้ดาบอาเมะโนะมุราคุโมะ กระจกยาตะ และลูกปัดยาซาคา”
“ดาบนั่น คือดาบที่มีความสามารถยกเลิกเวทมนตร์ทุกประเภท โล่ โล่ที่ไม่มีทางแตก และลูกปัดที่สามารถเสริมพลังให้แก่ผู้ใช้โดยที่ลูกปัดแต่ละเม็ดมีพลังธาตุไม่เหมือนกัน ช่างล้วนเป็นไอเทมที่น่ากลัว”
ดาบของขุนพลอากิโตะได้สัมผัสกับเวทน้ำแข็งของโคด้าทำให้ผลของเวทหายไป
เมื่อโคด้าได้เห็นในสิ่งที่เกิดก็ตกอยู่ในความสิ้นหวังพลัง แต่ก็ยังไม่ยอมถอยหนีไป โคด้าแข็งใจสู้ด้วยพลังทั้งหมดที่มี จนกระทั่งได้โจมตีไปโดนที่หน้ากากของขุนพลอากิโตะ
หน้ากากแตกออกเผยใบหน้าที่แท้จริงของแม่ทัพอากิโตะ
“ท่านพี่โคลเอ้ ทะ...ทำไมกัน ทำไมท่านถึงไปอยู่ข้างฝั่งคูกะได้”
“นามใครล่ะนั่น ข้ามีนามว่าอากิโตะ ข้ามีหน้าที่เพียงนำชัยชนะไปให้ราชาคูกะ” อากิโตะตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
หลังจากนั้นข้าก็ได้พลาดท่าให้กับแม่ทัพอากิโตะ
ตัวข้านอนจมกองเลือดรอเพียงความตายมาพรากลมหายใจสุดท้าย
…แต่ก็เหมือนสวรรค์ยังไม่ได้ใจร้ายเสียทีเดียว…
เด็กสาวคนหนึ่งได้มาช่วยตัวข้าไว้ ข้าที่ตระหนักถึงความโง่เขลาในอดีต ได้พักฟื้นตัวในบ้านหลังเล็กที่อยู่กลางป่า
“ท่านไกอาคะ…”
อาจารย์ของเด็กคนนั้นได้สร้างบุญคุณกับข้า
ข่าวของอาณาจักรรามิทิสล่มสลายกระจายไป มีอาต้องเศร้าโศกกับข่าวและคิดว่าข้าตายลงแล้ว แต่ข้ายังไม่ตาย ข้าเฝ้ารอวันที่จะได้เจอหน้ากับลูกสาวอีกครั้ง
