กาลเวลาเปลี่ยนผัน ดวงใจราชามังกรจะกลับมายืดผงาดอีกครั้ง ความรักและศรัทธา ปณิธานอันแรงกล้าของพวกเขา จะพาคุณโลดแล่นในโลกแห่งแฟนตาซี
แฟนตาซี,หญิง-หญิง,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากที่ช่วยเหลือเจ้าของคฤหาสน์ตระกูลคริสตัลและเหล่าจอมเวทที่ได้หายตัวไปก่อนหน้านี้ให้ปลอดภัยแล้ว คนที่อยู่ในเหตุการณ์และที่รับฟังเรื่องราวเล่าต่อในกิลด์แฟรี่เทลต่างก็พูดต่อ ๆ กันไป กระทั่งทุกคนในโรงเรียนต่างก็รู้เรื่องโดยทั่วกัน มีคนที่ตกตะลึงอย่างมากและยังไม่อยากเชื่อว่าซินเทียร์ที่ยังเป็นนักเรียนอยู่จะสร้างวีรกรรมได้ถึงระดับนั้น
คนที่มีข่าวลือว่าชอบใจที่สุดกับข่าวของซินเทียร์ คืออาจารย์ฟลูเอโกเลออน
“วะฮะฮ่า ๆ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ คนของหอมังกรแหกกฎทั้งที ทำอะไรก็ต้องไปให้สุดสิโว้ย ใช่มั้ยเอลลี่” นางหันไปคุยกับอาจารย์ประจำหอวิหคอมตะ
“เด็กหอวิหคของข้าคงไม่ทำแบบนาง พวกหอมังกรทำอะไรบ้าระห่ำ นี่ตัวปัญหามาอีกตัวแล้วหลังสามพี่น้องราชสีห์” นางพูดถึงสมัยที่ฟูลเอโกเลออนยังเป็นนักเรียนอยู่
“จ้า…ใครมันจะเรียบร้อยเหมือนนางกันยะเอลลี่ แต่พวกที่เป็นหนอนหนังสือหรือเรียบร้อยที่สุด ก็ต้องยกให้บ้านเต่าสินะ กุเร็น” ฟลูเอโกเลออนแหย่อีกคนหนึ่งในห้องสำหรับนั่งประชุมงานหรือใช้เวลาว่างของอาจารย์
“ใครมันจะไปมีเวลาสร้างปัญหาเหมือนบ้านมังกรล่ะ แถมไม่ได้บ้าการต่อสู้แบบบ้านพยัคฆ์ด้วย ใช่มั้ย ดันเต้คุง” กุเร็นถามต่อกับอีกคนหนึ่ง
“เอ่อ ที่บ้านพยัคฆ์ก็แบบนี้แหละ จะว่าไปเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้นึกถึงพวกเราสมัยเรียนจริง ๆ เลย ฮ่า ๆ ” กุเร็นหัวเราะไม่หยุด
เหล่าอาจารย์ต่างก็คุยอย่างออกรสถึงซินเทียร์ และพาดพิงไปถึงวีรกรรมของแต่ละคนในยุคที่ตนเองยังเป็นเด็กนักเรียน ทุกคนที่คุยอยู่ด้วยกันล้วนเคยก่อเรื่องมาก่อนทั้งนั้น พวกเขายิ่งคุยก็รู้สึกว่าสนุกดีเหมือนได้ย้อนวันไปดูตนในอีกวัย ความทรงจำช่วงที่ขัดเกลาฝีมือล้วนเป็นหัวข้อสนทนา ภาพจำชัดราวกับหลาย ๆ อย่างเพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อวาน
“คิดถึงจริง ๆ ช่วงเวลาแบบนั้น” ฟลูเอโกเลออนพึมพำ
ซินเทียร์ที่กลับจากการทำภารกิจ นางตั้งใจจะพักผ่อนให้ยาวนานที่สุด จะเป็นวัน ๆ ก็ได้ ขอเพียงให้ความอ่อนล้าเลือนหายไป แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเคาะแสนอึกทึกดังมาจากประตูทางเข้าห้อง
เสียงที่คุ้น ๆ ว่าเป็นของอาจารย์ฟูลเอโกเลออนโหวกเหวก
“เฮ้ย...อยู่รึเปล่ายายหนูมังกร เฮ้ย อยู่รึเปล่า ถ้าไม่เปิดจะพังประตูนะเฮ้ย”
“ค่า...มาแล้วค่า ม…มีอะไรรึเปล่าคะ “ซินเทียร์เสียงอ่อนในทีแรก และพอเปิดประตูก็พูดกับอาจารย์ด้วยเสียงสั่น
“สำคัญสิ สำคัญสุด ๆ” ฟูลเอโกเลออนพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“เอิ่ม...หนูทำอะไรผิดรึเปล่า หรือเรื่องที่หนูไปรับภารกิจระดับบีโดยไม่ได้รับอนุญาต ระ...รึเปล่าคะ” ซินเทียร์พูดด้วยความกังวล
“ไม่ใช่เรื่องนั้นสิ ข้าจะมาบอกว่าเจ้าได้รับรางวัลจากราชาอาเธอร์ เป็นของสำคัญมาก ๆ ด้วย”
“อืม…หนูควรดีใจที่ได้รางวัลนี้สินะคะ”
“เออ...ควรดีใจสิวะ เป็นถึงลููกศิษย์ของราชสีห์ทองแดงเชียวนะ วะฮะฮาฮาฮา ไปพักผ่อนเถอะ”
ซินเทียร์พยายามประติดประต่อความอยู่ครู่หนึ่ง เข้าใจเอาเองว่าราชสีห์ทองแดงที่ว่าก็คือตัวอาจารย์ที่อยู่ตรงหน้าตนนี่แหละ จะว่าไปแล้วนางเคยได้ยินชื่อเสียงของอาจารย์และเรื่องสมัยเรียนของนางจากเพื่อน ๆ อาจารย์ และเจ้าหน้าที่อีกหลาย ๆ คนในโรงเรียนมาก่อน
“ค่ะ เดี๋ยวหนูไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”
“ไปก่อนนะ ไม่รบกวนแล้ว”
อาจารย์ฟลูเอโกเลออนได้ออกไปจากห้องของซินเทียร์ ทางซินเทียร์นึกถึงเมย์ แต่ก็ไม่ได้คิดจะออกไปตามหา อีกฝ่ายน่าจะอยู่ระหว่างทำภารกิจจึงไม่ได้กลับมาที่ห้อง
ซินเทียร์หลับตาลงเมื่อหลังถึงเตียง เข้าไปอยู่ในห้วงภวังค์อย่างรวดเร็ว ความฝันที่ปรากฏต่อการรับรู้ นางเห็นผู้หญิงคนเดิมที่เคยฝันเห็นอยู่ตลอด ใบหน้าของนางคนนั้นชัดเจน เสียงของนางก็ชวนให้รู้สึกคุ้นเคยและทำให้เกิดความรู้สึกคิดถึงอย่างน่าใจหาย ผู้หญิงคนนี้กล่าวเรียกซินเทียร์ซ้ำ ๆ ด้วยเสียงที่อ่อนโยนและฟังดูคล้ายว่าเคยได้ยินมาก่อนจริง ๆ
…ราวกับว่าเคยรู้จักกันมานาน
เมื่อซินเทียร์ได้ตื่นขึ้นมาก็พบว่าที่แก้มมีคราบน้ำตาอาบเป็นรอยอย่างชัดเจน มองลอดกระจกหน้าต่าง พระอาทิตย์ของวันใหม่ขึ้นแล้ว
“อีกแล้วเหรอเนี่ย แล้วนางเป็นใครกันนะ ทำไมต้องฝันเห็นนางด้วยเนี่ย” ซินเทียร์ครุ่นคิด
ก๊อก ๆ
“เฮ้ยยัยหนูทำอะไรของแกอยู่ เดี๋ยวไปสายนะโว้ย” อาจารย์ฟลูเอโกเลออนมาเรียกที่ห้องด้วยความเร่งรีบ
“ค่า…รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวรีบออกไป”
ซินเทียร์รีบตื่นมาแต่งตัว ในระหว่างนั้นเมย์กลับมาพอดี คงจะสำเร็จงานภารกิจด้วยดีจึงยิ้มน้อย ๆ ตอนเอ่ยปากทักทาย
“ภารกิจหนักเลยสินะ เพิ่งกลับเอาป่านนี้?” ซินเทียร์เป็นฝ่ายทักทายก่อน
“อืม...เพิ่งกลับมา แล้วซินเทียร์จะไปไหนเหรอ แต่งตัวน่ารักเชียว”
“เห็นอาจารย์ฟลูเอโกเลออนบอกว่าราชาอาเธอร์เรียกตัวให้เข้าเฝ้า”
“ว้าย อย่าบอกนะว่าคนที่ไปช่วยคนของตระกูลคริสตัล และช่วยเหล่าจอมเวทที่หายตัวไปทั้งหมดก็คือนางเอง ซินเทียร์”
“เอ่อ...ก็ตามนั้นแหละนะ”
“สมเป็นเจ้าจริงๆ เลย จัดการพวกคนไม่ดีอย่างอลังการงานสร้าง”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก แล้วนี่ได้ข่าวมีอาบ้างไหม”
“ไม่นะ แต่รายนั้นก็คงทำภารกิจสำเร็จเหมือนกัน ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
การสนทนาของทั้งสองได้สิ้นสุดลงเมื่ออาจารย์ฟลูเอโกเลออนให้คนมาตามตัวไปพบที่ประตูหน้าซึ่งอาจารย์รออยู่ก่อนแล้ว ทางซินเทียร์เท่านั้นที่ถูกเรียกตัว ดังนั้นเมย์ที่เหน็ดเหนื่อยมาจึงพักผ่อนอยู่ในห้อง ไม่ได้ติดสอยห้อยตามมาด้วย แม้ว่าเมย์เองก็ตื่นเต้นกับโอกาสที่ซินเทียร์จะได้เข้าเฝ้าราชาอาเธอร์ผู้ยิ่งใหญ่
“มาแล้วงั้นรึ ฟลูเอโกเลออนและซินเทียร์”
“เพคะ ข้านำตัวซินเทียร์ ดรากูลนิล มาพบตัวแล้วเพคะ”
ราชาอาเธอร์มีดาบประจำตัวของพระองค์ที่ดูจากฝักดาบแล้วก็รู้สึกได้ว่าต้องเป็นดาบที่แข็งแกร่งและน่าชื่นชม พระองค์เอ่ยถามถึงราชามังกรแห่งจุดจบกับซินเทียร์ด้วยความเคารพ ซินเทียร์ถึงกับทำตัวไม่ถูก นางสงสัยว่าราชาอาเธอร์รู้จักกับพ่อของตนได้อย่างไร
ซินเทียร์มองใบหน้าของเขาอย่างเพลิดเพลิน เขาช่างดูงดงามราวกับเทพบุตร ความสง่างามของเขาดูเหมาะสมกับดาบศักดิ์สิทธิ์เอ็กคาลิเบอร์เป็นอย่างยิ่ง
“รักษามารยาทหน่อย” ฟลูเอโกเลออนเตือนเบา ๆ
“พ่อของหม่อมฉันยังสบายดี แข็งแรงดีเพคะฝ่าบาท”
“งั้นรึ อ้อเจ้าไม่ต้องพูดคำราชาศัพท์กับข้าหรอก เพราะข้าเป็นลูกศิษย์ของพ่อเจ้านั่นแหละ”
“ห๊ะหา ลูกศิษย์ของพ่องั้นเหรอ”
“ประเมินผู้ที่อยู่ตรงหน้า สกิลอัลติเมทสกิลจอมราชันย์ ดาบที่ถืออยู่มีพรที่อวยจากภูตและทวยเทพหลายประการ” ราฟาเอลพูดแทรกขึ้นมา
ราฟาเอลคือเจ้าของเสียงที่ซินเทียร์ได้ยินในหัว จนตอนนี้นางยังไม่มีรายละเอียดเกี่ยวกับเขามากนัก เขาแค่ยอมบอกชื่อกับนาง
“ไม่ต้องสแกนดูก็ได้นะ คุณราฟาเอล” ซินเทียร์คุยกับเสียงที่ได้ยิน
“นางพูดอยู่กับใครงั้นรึ” ราชาอาเธอร์มาถาม เมื่อครู่คงได้ยินไม่ชัด
“ป...เปล่าค่ะ แค่พูดกับตัวเองอยู่”
ซินเทียร์แก้ตัวเสร็จ นางก็รีบไพล่ถามถึงธุระที่ถูกเรียกตัวมา หลังจากนั้นบทสนทนาก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ของตระกูลคริสตัล เมื่อการสนทนาได้สิ้นสุดลง ราชาอาเธอร์ได้กล่าวชื่นชมและมอบรางวัลให้กับซินเทียร์ผู้ที่ทำคุณงามความดีและช่วยเหลือจอมเวทที่หายตัวไปให้รอดปลอดภัย
พวกเขาเหล่านั้นถูกเรียกสติกลับมา และก็จะแยกย้ายกลับไปบ้านกันได้อย่างปลอดภัย
รางวัลของซินเทียร์ในงานนี้ คือเหรียญทองเป็นจำนวนมาก
ขณะเดียวกับที่ซินเทียร์กำลังตรวจสอบนับรางวัลที่ได้ มีอากำลังถูกยั่วยวนด้วยข้อเสนอที่น่าสนใจจนนางรู้สึกว่าไม่ควรปฏิเสธเลย
“แม่สาวน้อย ภายในของเจ้าต้องการแก้แค้น”
ใช่แล้ว! ภายในใจของมีอาต้องการกอบกู้บ้านเกิด และแก้แค้นราชาคูกะที่ทำให้นางสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงแม้ภายนอกนางจะแสดงออกเหมือนกับว่าปลงตกมาตลอดก็ตาม แต่ภายในใจกลับร้อนรุ่มราวกับไฟที่แผดเผายามเมื่อนึกถึงความทรงจำเก่า ๆ ที่บ้านเกิด
“แล้วแกเป็นใคร มีธุระอะไรกับข้า" มีอาพูดด้วยความไม่สบอารมณ์ระคนกับหวาดระแวง
"ข้ามีนามว่า เดียอาโบ เป็นจอมมาร”
“จอมมาร หลอกลวงหรือเรื่องจริง”
“ข้าเสนอที่จะทำให้คุณหนูแข็งแกร่งกว่านี้ แต่ท่านไม่ต้องตอบตอนนี้หรอก เอาไว้ท่านต้องการจริง ๆ คุณหนูก็เรียกชื่อข้าได้ทุกเมื่อ”
“ชื่อเจ้า…”
“เดียอาโบ” ร่างในเสื้อคลุมดูมีลับลมคมในทวนข้อมูลสำคัญให้อีกครั้ง
“เอาไว้จะให้คำตอบทีหลังแล้วกัน”
