กาลเวลาเปลี่ยนผัน ดวงใจราชามังกรจะกลับมายืดผงาดอีกครั้ง ความรักและศรัทธา ปณิธานอันแรงกล้าของพวกเขา จะพาคุณโลดแล่นในโลกแห่งแฟนตาซี
แฟนตาซี,หญิง-หญิง,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รินเนะคิดถึงซินเทียร์ด้วยความรักอย่างยิ่งยวด ในตอนนี้เอนจึงต้องทนฟังเสียงบ่นของราชินีมังกรว่าคิดถึงซินเทียร์อยู่ทุกวัน มันช่างเป็นอะไรที่น่ารำคาญนัก
“นี่เอน เมื่อไรซินเทียร์จะกลับมา ข้าคิดถึงซินเทียร์” รินเนะเอาแต่บ่นไปวัน ๆ
“ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน ถึงแม้ว่าข้าจะคิดถึงเช่นเดียวกับเจ้า แต่ข้าอยากให้นางไปอยู่กับพวกมนุษย์จะได้เรียนรู้อะไรบ้าง แล้วเลิกบ่นซะ รินเนะ เจ้าเป็นถึงราชินีมังกรแล้วนะ” เอนเอ็ดรินเนะ
“ฮึ! ก็คนมันคิดถึงนี่นา ไม่รู้ละ ถ้าอย่างนั้นข้าจะย้อนเวลาไปเอาซินเทียร์ให้ตัวข้าอีกคนนำไปเลี้ยง”
“เฮ้ย!! อย่าทำเช่นนั้น”
“ข้าคิดถึงนาง!!!”
จังหวะที่เอนเผลอคลาดสายตาจากรินเนะ ราชินีมังกรฉวยโอกาสหยุดเวลาไว้ ถึงแม้พลังของนางจะไม่มีผลกับเอนที่เป็นราชามังกรแห่งจุดจบ แต่เขาก็หยุดนางไม่ให้หายตัวไปจากต่อหน้าไม่ได้
เอนมองความว่างเปล่าหน้าตนด้วยความปวดหัว
แต่พอมาคิดดูให้ดีแล้ว รินเนะได้ทำในสิ่งที่ดีกว่าการย้อนเวลากลับไปเอาซินเทียร์มาเลี้ยงซะเองคนเดียว
ณ เมืองคาเมรอต ซินเทียร์กำลังเรียนรู้จากอาจารย์เมเลโอน่าเกี่ยวกับศาสตร์การใช้มานาโซน เมย์ก็อยู่ไม่ไกลกันนัก กำลังฝึกการผสมเวทอยู่ในสนามข้างๆ
ผู้หญิงร่างเล็กที่มีที่มาเป็นปริศนาเข้ามาโจมตีซินเทียร์อย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อเมเลโอน่าเห็นเหตุการณ์จึงทำการขัดขวาง เอลลี่ก็โผเข้ามาช่วยอีกคน พวกนางประหลาดใจที่มีผู้บุกรุกซึ่งเวทของพวกตนไม่สามารถตรวจจับได้ ราฟาเอลเป็นเพียงคนเดียวที่รู้สึกตัวทันเวลา
“พลังเวทอันมหาศาล ตั้งรับโดยด่วน” ราฟาเอลตะโกนอย่างตื่นกลัว
“ซินทียร์…ย้ากกก เก่งขึ้นนะซินเทียร์ ฮึบ!”
“ใครกันจู่ๆ เข้ามาโจมตี…” ซินเทียร์ชะงัก “รินเนะ!”
“แกเป็นใคร เข้ามาในโรงเรียนนี้ได้ยังไง” เมเลโอน่าแผดเสียง “ราชสีห์ขนเงินคนนี้จะไม่ไว้หน้าผู้บุกรุกหน้าไหน”
“เมเลโอน่าใจเย็น ๆ ก่อน ยายเปี๊ยกนี่อาจไม่ใช่ผู้ร้าย”
“เสียมารยาท มาเรียกใครว่ายายเปี๊ยกกันยะ” รินเนะถลึงตาใส่เมเลโอน่า หน้าตาขึงโกรธนั้นทำให้ไม่อาจเชื่อได้ว่าจะมาดี
เอลลี่กับเมเลโอยังอยู่ในท่าตั้งรับ เตรียมต่อสู้กับราชินีมังกรที่อยู่ในรูปลักษณ์เด็กสาวตัวเล็กที่มีหน้าตาจิ้มลิ้มแต่แฝงไปด้วยพลังมหาศาล
ทั้งคู่ลงความเห็นตรงกันว่าตัวตนตรงหน้าเป็นอันตรายใหญ่หลวง
“ผสานเวทลูกศรวิหคอาทิตย์อัสดง” เอลลี่เริ่มเปิดฉากโจมตี
“นั่นมันเวทมนตร์ในตำนาน ศรวิหคอาทิตย์อัสดง” เมย์อุทานอย่างตกใจ “เป็นการผสมเวทขั้นสูงของจริง”
“มานาโซน สนามล่าสัตว์ของราชสีห์” เมเลโอน่าช่วยสนับสนุนเอลลี่
“ฟู่…ไม่เบา ๆ ในฐานะมนุษย์ เจ้าทั้งสองสามารถเอาชนะดราโกนิวและดราโกนอยได้อย่างสบาย ถือว่าเก่ง งั้นข้าแสดงฝีมือด้วย” รินเนะยิ้มมุมปาก
“บะ …บ้าน่า ปีศาจชัด ๆ ” ทั้งสองอาจารย์ต่างตกตะลึงเมื่อพบว่ารินเนะปัดพวกนางกระเด็นออกมาโดยการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย
“อย่านะรินเนะ อย่าทำแบบนี้กับอาจารย์ของหนูนะ” ซินเทียร์ตะโกนขึ้นห้าม
“ก็ได้ ๆ ถือว่าซินเทียร์เป็นคนขอ” รินเนะยกมือขึ้นกอดอก กวาดตามองไปรอบด้าน “ลืมแนะนำตัว ข้ามีนามว่ารินเนะ ไม่ใช่ยายเปี๊ยก แต่เป็นถึงราชินีมังกร”
สายตาของรินเนะเบือนไปหาซินเทียร์
“ข้าแค่มาหาซินเทียร์ลูกสาวอันเป็นที่รักเท่านั้นเอง ต้องขอบคุณที่ดูแลลูกสาวคนนี้อย่างดี”
“เอิ่ม...ค่ะ เอ้ย ต้องแนะนำตัว ข้ามีชื่อว่าเอลลี่ แอนโดรเมด้า ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ส่วนข้า เมเลโอน่า เลกูลัส ยินดีที่ได้รู้จักนะเจ้าคะ”
บรรยากาศตึงเครียดคลายลง
“ข้าไม่คิดว่าจะได้มีโอกาสประจันหน้ากับมังกรจริง ๆ แถมเป็นหนึ่งในกลุ่มผู้นำมังกรที่พ่อของข้าเล่าขานถึงในสงครามแห่งการกลืนกินเมื่อสิบห้าปีก่อน”
“นั่นสิ ช่างเป็นสงครามที่ยาวนานยิ่งนัก”
“ช่างเรื่องนั้นก่อน ข้าขอประมือกับท่านอีกครั้งได้หรือไม่” เมเลโอน่าอยากรู้ถึงฝีมือของตน
การวัดฝีมือที่แม่นยำจำเป็นต้องพึ่งพาผู้ที่เก่งกาจกว่า ถ้าพ่ายแพ้ เท่ากับว่านางได้รับบทเรียนที่เยี่ยมยอด
“เดี๋ยวนะเมเลโอน่า เมื่อกี้ก็เห็นว่า...” เอลลี่อยากจะหยุดเมเลโอน่า
“เจ้าน่ะ ก็น่าจะเข้ามาด้วยสิ” รินเนะชักชวนเอลลี่
ขณะที่เอลลี่ยังลังเล รินเนะที่หลบการโจมตีของเมเลโอน่าราวกับเคลื่อนไหวปกติ ก็หันมาพุ่งเข้าหาเอลลี่เสียเอง
รินเนะเล่นกับคู่ต่อสู้ของนางทั้งสองคน ขณะที่ตนไม่มีแม้รอยขีดข่วน อีกสองสาวก็หอบแฮ่ก ๆ ซึ่งที่เป็นแบบนั้นก็คงเพราะพวกนางได้งัดเวทมนตร์ทุกอย่างและศาสตร์การต่อสู้ที่ได้ฝึกฝนมาเป็นอย่างดีทุกท่วงท่าออกมาใช้ พวกนางไม่ได้คิดเรื่องจะเอาชนะ คอยตั้งรับแต่เพียงอย่างเดียว
ทั้งคู่หยุดไม่ได้เพราะรินเนะกำลังสนุก
“พอแล้วค่ะ พอแล้ว” ซินเทียร์ป้องปากตะโกนบอกจากข้างสนาม
“ใช่สิ ข้ามาหาซินเทียร์นี่นา” รินเนะเหมือนเพิ่งนึกออก
เมื่อรินเนะหยุด เมเลโอน่าและเอลลี่ก็หยุดไปด้วย
“พวกเขาทั้งคู่ เป็นมนุษย์ที่คล่องแคล่วใช้ได้จริง ๆ” รินเนะชมอย่างให้กำลังใจ
แม้ว่านางจะไม่ได้เอาจริง แต่การจะเคลื่อนหลบโดยปราศจากรอยถลอกปอกเปิกหรือหมดแรงลุกไม่ขึ้นไปเสียก่อน ก็ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ทั่วไปจะทำได้ สองสาวที่รินเนะเล่นด้วย รินเนะมั่นใจว่าผ่านการฝึกฝนตัวเองมาเป็นเวลาพอควรด้วยความทุ่มเท เอนเคยบอกกับนางว่าจะต้องชื่นชมคนที่มีความพยายามโดยไม่ยึดว่าตัวนางนั้นเหนือกว่าอีกฝ่ายจนอีกฝ่ายไม่มีวันจะสู้ได้อยู่แล้ว
“ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน ซินเทียร์” รินเนะโผกอดซินเทียร์
ในตอนนั้นเอง องค์ชายคิมที่เห็นการต่อสู้ของทั้งสาม เขายังรู้สึกตื่นเต้นไม่หาย หัวใจของเขายังเต้นแรงจนเขาเองยังได้ยินเสียงตุบตับ ๆ ราวกับเสียงกลองในอก
“ข้าขอเป็นลูกศิษย์ได้หรือเปล่าขอรับ” องค์ชายคิมตรงเข้ามาพร้อมสายตาอ้อนวอน
คนที่เขาจะขอฝากตัวคือรินเนะ
“ข้าไม่รับ” รินเนะส่ายหน้า “ข้าไม่ชอบขี้หน้าเจ้า เข้าหาแบบพวกคนขี้ประจบสอพอ”
องค์ชายคิมหน้าเจื่อน
“แต่ถ้าเจ้าอยากแกร่งขึ้น ข้าแนะนำให้เจ้าได้”
“ยังไงดีขอรับ ข้าอยากแกร่งเท่ากับซินเทียร์”
“รู้จักคุกที่โหดที่สุดในโลก ทาทารัส ไหม” รินเนะหรี่ตาอย่างเจ้าเล่ห์ “ที่แห่งนั้นมีเพื่อนสนิทของข้า ชื่อว่า ราชามังกรเพลิงสีชาดอิกนัส ถ้าเจ้าไปถึง จงบอกว่ารินเนะให้มา”
“นั่นคุกที่เลวร้ายที่สุดในโลกเลยไม่ใช่รึไง!! ข้าจะรอดเรอะ” องค์ชายคิมพูดด้วยความหวาดกลัว
“อ้อ ไอ้คุกนั่นข้าเคยไปเที่ยวกับท่านพ่อ ก็น่ากลัวจริง ๆ แหละ เจ้าไปน่ะ รับรองว่าตายชัวร์”
“เอิ่ม…ซินเทียร์ ขอบใจนะที่ให้กำลังใจ”
“ไม่เป็นไร ๆ แค่นี้เอง” ซินเทียร์ยิ้มกว้าง
“ประชดโว้ยยยยย ยายบ้าเอ๊ย”
องค์ชายคิมทำเหมือนว่าตัดใจ แต่ว่าสุดท้ายเขาก็ตัดใจไม่ได้ และตัดสินใจว่าตนเองจะลองเสี่ยง จึงออกเดินทางไปยังคุกทาทารัส เขามีความหวังอยู่แล้ว และไม่อยากเป็นคนขี้แพ้ที่จะปล่อยโอกาสไปโดยไม่ลองพยายามคว้ามาให้สุดแรง อย่างไรซะเส้นทางที่ต้องเผชิญก็มีแค่ผิดหวังหรือสมหวัง อยู่เฉยน่ะผิดหวังแน่ แต่ถ้าลองลงมือโอกาสจะสมหวังต้องเพิ่มขึ้นมาไม่มากก็น้อย
ไม่ลองก็ไม่รู้!
เวลาเดียวกัน ทางอาณาจักรรามิทิส จักรวรรดิคูกะมีอำนาจสมบูรณ์ การปกครองปัจจุบันอยู่ภายใต้อำนาจของขุนพลอากิโตะ โดยราชาคูกะเห็นด้วยกับขุนพลของเขาในการสร้างรูปปั้นของอดีตราชินีแห่งรามิทิสผู้ล่วงลับขึ้น รูปปั้นนั้นถูกสั่งให้สร้างขึ้นด้วยแร่มิสธิลอันบริสุทธิ์อย่างประณีต เพราะราชาคูกะต้องการลดความแค้นเคืองของประชาชนลง ความที่ขุนพลอากิโตะเองก็เป็นคนเปี่ยมเมตตาและความยุติธรรม ราชาคูกะหวังว่าการปกครองของเขาจะเป็นไปด้วยความสงบเรียบร้อย
แต่ถึงจะไม่มีปัญหาในเมืองจากการเปลี่ยนมือผู้ปกครอง และมีนโยบายรวมถึงการลงทุนหลายอย่างที่ควรสร้างความพอใจให้ทุกคน ก็ยังมีคนบางกลุ่มที่ไม่ต้องการผู้ปกครองเมือง
การเป็นเมืองขึ้นเป็นเรื่องเสียศักดิ์ศรี พวกเขากำลังคิดกันอย่างลับ ๆ ถึงวิธีเรียกร้องเอกราชคืนให้แก่รามิทิส
