กาลเวลาเปลี่ยนผัน ดวงใจราชามังกรจะกลับมายืดผงาดอีกครั้ง ความรักและศรัทธา ปณิธานอันแรงกล้าของพวกเขา จะพาคุณโลดแล่นในโลกแห่งแฟนตาซี
แฟนตาซี,หญิง-หญิง,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชคืนให้แก่รามิทิส
ตอนที่ 14 เส้นทางคู่ขนาน
รินเนะได้คุยกับอาจารย์เมเลโอน่าและเอลลี่อยู่เรื่อย ๆ ตลอดเวลาที่มาพักกับซินเทียร์ จึงได้มีโอกาสให้คำแนะนำเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อส่งเสริมทั้งคู่ให้ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น การที่นางช่วยเหลือทั้งสองก็เป็นเพราะว่าถูกชะตาเท่านั้น อย่างไรก็ตามเมื่อเมอรินทราบว่ารินเนะไม่ยอมกลับง่าย ๆ เขาก็ตามมาเกลี้ยกล่อมนาง
ซินเทียร์กับเมอรินหว่านล้อมรินเนะอยู่หลายวัน ในที่สุดรินเนะก็ลากลับด้วยน้ำตานองหน้า
หลังจากรินเนะกลับไปได้ไม่กี่วัน มีอาก็กลับมา
“กลับมาแล้วเหรอมีอา ภารกิจที่ทำสนุกมั้ย?”
“อ่า… สนุก… แต่ข้าเหนื่อย ข้าจะพักผ่อน” มีอาตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยต่อไมตรีของซินเทียร์
“ทำไมเดี๋ยวนี้นางดูแปลกๆ ไป ไม่สบายหรือเปล่ามีอา”
ในใจของมีอาตอนนี้ไม่สงบ ขุ่นมัว แผลเจ็บปวดจากเรื่องราวมากมายในอดีตถูกเปิดออกด้วยฝีมือเล่นตลกของ ‘จอมมารเดียอาโบ’ ที่มีอาบังเอิญไปพบขณะเดินทางโดยไม่มีคนรู้ จุดเริ่มต้นของเรื่องร้ายในตอนนี้คือมีอารับทำภารกิจที่เมืองซากัน
แต่เดิมแม้มีอาจะร่าเริงเมื่อดูจากท่าทีภายนอก แต่ภายในใจก็เต็มไปด้วยเพลิงแค้นที่เกาะกร่อนความสุขของนาง ทั้งเรื่องที่ราชาคูกะสังหารมารดา นางต้องกลายเจ้าหญิงสิ้นบัลลังก์และราชอาณาจักร แต่เดิมจอมมารเดียอาโบที่มาเจอกันก็กระตุ้นให้นางคิดถึงการฆ่า และเขาตอกย้ำความเจ็บปวดว่าไม่มีคนสนใจความตกต่ำของนางมากไปกว่าเห็นเป็นเรื่องไร้ค่า เพราะนางเป็นคนไร้ค่า เขาพูดซ้ำ ๆ ว่าคนบางส่วนหัวเราะเยาะนาง ส่วนเพื่อนที่นางคิดว่าอยู่เคียงข้างตอนนี้ก็มองข้ามความแค้นของนาง เพราะเรื่องของนางไม่สำคัญสำหรับพวกเขา
…พวกเขาเป็นเพื่อนที่ไม่สนใจจะช่วยนางล้างแค้น แล้วจะเป็นเพื่อนประสาอะไร…
มีอากลับมาจากภารกิจ เห็นใบหน้าร่าเริงของซินเทียร์ และทราบก่อนมาเจอซินเทียร์แล้วว่าก่อนหน้านี้ซินเทียร์ได้พบคนที่เหมือนกับเป็นแม่
ซินเทียร์ไม่มีทางเข้าใจความทุกข์ของนาง มีอาเชื่อว่าซินเทียร์ไม่สนใจหัวอกของนางจริง ๆ
ทุกอย่างเป็นอย่างที่จอมมารเดียอาโบว่า
“เจ้าทำไมน่ารำคาญนักซินเทียร์” มีอาเดินเข้าหา จงใจให้ไหล่กระทบกับซินเทียร์
"โอ๊ย!" ซินเทียร์เซล้มลงจากแรงกระแทก
"มีอา!? เจ้าทำอะไรน่ะ?" เมย์ที่อยู่ด้วยโวยวาย
"เมย์ เดี๋ยว…ข้าล้มเอง" ซินเทียร์บอกกับเมย์
ด้านมีอาเดินจากไปราวกับไม่มีเยื่อใยใด ๆ ต่อทั้งสอง
จิตใจของมีอากำลังหมกมุ่น หาความสงบไม่ได้ นางนึกถึงข้อเสนอของจอมมาร และเมื่อกะพริบตา เปลือกตาที่เปิดออกก็เผยดวงตาของมีอาที่ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น นัยน์ตาสีดำเปลี่ยนเป็นสีฟ้าพร้อมฉายประกาย แววที่สะท้อนทำให้ดวงตานั้นดูคล้ายเป็นก้อนน้ำแข็งขั้วโลกอันเยียบเย็น
ใครก็แล้วแต่จ้องตานางตอนนี้ จะต้องรู้สึกราวกับถูกแช่แข็งและหายใจไม่ออก
ถ้าซินเทียร์กับเมย์มาเห็นก็คงใจหาย…
แต่ความเปลี่ยนแปลงนี้ได้ทำให้ตัวตนหนึ่งยินดี เพราะมีอาได้ปลุกเวทมนตร์เฉพาะสายเลือดให้ตื่นขึ้นมาได้สำเร็จแล้ว ตัวตนที่ลิงโลดใจอย่างที่สุดคือตัวตนเดียวกับผู้ที่ผู้คนต่างหวาดกลัวและเกรงขาม 'จอมมารเดียอาโบ' นั่นเอง เพราะว่าการแหย่เย้าของเขา ความแค้นที่พลุ่งพล่านไม่หยุดของมีอาจึงปลดโซ่ตรวนพลังเวทที่หลับใหลอยู่ในส่วนลึกขึ้นมา
“ถูกคนแล้ว ข้าทำได้ดีจริง ๆ ที่ยื่นข้อเสนอให้แก่เด็กคนนั้น ฮึ ๆ ๆ ” เขาหัวเราะกระหยิ่ม
“นายท่าน มีอะไรน่ายินดีจริง ๆ หรือขอรับ” ข้ารับใช้ใกล้ตัวอยากจะรู้ทันเจ้านาย
“ผู้มีสายเลือดเฉพาะตัวจะมาเข้าฝ่ายเรา ได้เวลาแล้ว พวกเจ้าสี่เศียรมารจงไปรับเด็กที่ชื่อว่ามีอามา”
“น้อมรับบัญชาจอมมารผู้ยิ่งใหญ่!!!” ผู้ที่ตั้งคำถามกับพวกอีกสามตอบรับคำสั่งด้วยเสียงแข็งขันโดยทันที
ความมึนตึงเย็นชาของมีอาดำเนินไป ส่งผลให้ความสัมพันธ์ระหว่างมีอาและซินเทียร์เสมือนกับมีรอยร้าวที่คนอื่นยังสังเกตเห็น ซินเทียร์พยายามหาทางฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างพวกนาง แต่ไม่ว่าจะเข้าหาด้วยท่าทีหรือสิ่งของแบบใด มีอาก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้องการมีนางอยู่ข้างกาย
โชคชะตาที่แสนน่าเศร้ากำลังคืบคลานเข้ามาหาทั้งคู่อย่างเงียบเชียบ สี่เศียรมารกำลังเดินทางมาที่โรงเรียนอาเธอร์เพื่อมารับตัวมีอาไป
“ประกาศแจ้งเตือนฉุกเฉิน!!! มีผู้บุกรุก ขอให้อาจารย์ทุกท่านเตรียมตัวรับมือกับสถานการณ์” เสียงประกาศและสัญญาณเตือนดังอยู่ต่อเนื่อง
มีอานึกถึงข้อตกลงของจอมมาร นางรู้ว่าคนของเขามาถึงแล้ว จึงกำลังเตรียมตัวหนีออกจากโรงเรียนอาเธอร์
“ท่านคือมีอาใช่รึไม่ พวกข้าคือสี่เศียรมาร มีคำสั่งให้เข้ามารับท่านตามคำสั่งของท่านจอมมารเดียอาโบ”
“ใช่ ข้าเอง มีอาแห่งรามิทิส ข้าพร้อมไปกับพวกเจ้า”
มีอาคิดว่าเส้นทางหนีต้องไม่มีอุปสรรค แต่ซินเทียร์ดันมาเจอนางกับสี่เศียรมารเข้า
“มีอา!” ซินเทียร์โหวกเหวกอย่างตกใจ สายตากวาดมองคนที่อยู่กับเพื่อนของนาง “พวกแกเป็นใครกัน”
“ซินเทียร์ แกไม่ต้องยุ่งกับข้าอีก ข้าจะไปอยู่ในที่ใหม่ และข้าก็อยากแข็งแกร่งให้มากกว่านี้” มีอากระแทกเสียงใส่ “เพื่อนอย่างแกไม่เข้าใจหรอกว่าการสูญเสียบ้านเกิดมันเป็นเช่นไร”
“มีอา… อย่าไปเลยนะ… เจ้ายังมีเพื่อนอย่างข้าอยู่นะ ทำไมล่ะ...”
“ชิ… พูดมากว่ะ เวทเพลิงเมกิม่า”
“ซู้ดดดดดดด… ลมหายใจมังกรทมิฬ” ซินเทียร์ได้กลืนกินเพลิงของอีกฝ่ายและโจมตีกลับ
บึ้ม!!
การระเบิดรุนแรงเกิดขึ้น ซินเทียร์มีพลังห่อหุ้มป้องกันตัว แต่รอบตัวมีแต่ฝุ่นควัน ในพริบตาที่ซินเทียร์ขับไล่ควันไปหมด ก็พบว่ารอบตัวมีเพียงเศษซากของสิ่งก่อสร้างอันเป็นผลจากการปะทะกันของพลัง แต่คนที่นางหวังจะได้พบ และผู้บุกรุกที่นางคิดจะจับตัวหรือกำจัดทิ้งในตอนนี้ไม่อยู่แล้ว
“มีอา…” ซินเทียร์พึมพำออกมาอย่างสิ้นหวัง
ซินเทียร์รู้มาก่อนแล้วว่ามีอาผิดปกติไป แต่คงเป็นเพราะนางเคลื่อนไหวช้าไป ถ้านางพยายามมากกว่านี้ก่อนหน้านี้ นางคงไม่สูญเสียมีอาไป
คำพูดประโยคสุดท้ายของมีอา ซินเทียร์รับรู้ได้ว่ามีอาเจ็บปวดอย่างมากทั้งที่นางเป็นเพื่อนอยู่ด้วย
ไม่ควรจะเป็นแบบนี้
“ถึงมีอาจะไปแล้ว แต่เจ้ายังมีข้าอยู่นะ… เอาไว้สักวันหนึ่งเราจะไปหานางกันนะ” เมย์เข้ามากอดซินเทียร์
ซินเทียร์ร้องไห้ออกมา
“ข้าเข้าใจนะว่ามีอาเสียใจที่สูญเสียบ้านเกิด” ซินเทียร์แก้ตัวกับเมย์ด้วยความเศร้า ปากนางพรั่งพรูคำพูดที่จริง ๆ แล้วอยากเอ่ยกับมีอาแต่ไม่ทันกาลแล้ว “ข้ารู้ว่านางกำลังพยายามเข้มแข็ง ก็เลยอยากจะให้กำลังใจ อยากจะเข้มแข็งไปด้วยกัน”
เมย์ลูบหลังซินเทียร์
“ข้าคิดว่าจะรอให้มีอาสบายใจ เชื่อใจ แล้วเล่าทุกอย่างออกมาเอง แต่ว่า…”
“เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด”
“สายไปแล้ว มันสายไปแล้วงั้นเหรอ”
“ยัง… เราจะไปหานางกัน สักวันหนึ่ง” เมย์กระซิบข้างหูซินเทียร์ และมือก็ยังลูบหลังอย่างปลอบโยน
ในส่วนของมีอา นางหนีพ้นไปจากเขตโรงเรียนกับเหล่าสี่เศียรมารได้สำเร็จ แต่หนึ่งในนั้นได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของซินเทียร์
“บ้าเอ๊ย… พลังเวทบ้าอะไรกัน เหมือนโดนมังกรขย้ำ โชคดีที่เบรนดึงตัวข้าออกมาได้ก่อน” รากุยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ปาก
“รากุ เวทนั้นก็คือเวทปราบมังกร แถมยัยเด็กนั่นมีพลังเวทมหาศาล” เบรนมีสีหน้าไม่ดีนัก เขาจ้องหน้าเพื่อน แล้วก็ดึงยาออกมา ก่อนจะจ้องมาที่มีอา “นี่ไม่ใช่ยาให้เพื่อนข้า นี่คือยาคูคู เป็นยาที่เจ้าต้องกินก่อนไปเจอท่านจอมมารของพวกเรา ยาตัวนี้จะทำให้เหมือนตาย”
“เอามาเถอะ” มีอารับไป แล้วนำเข้าปากโดยไม่มีความลังเล
“อ่อ...ตอนที่ข้าใช้ทักษะการประเมินพลังเวท ยายเด็กนั่นมีเวทอยู่แค่ครึ่งเดียว” รากุยังคุยถึงซินเทียร์
“บ้าน่า...นี่แค่ครึ่งเดียว ถ้ามาโดนเต็ม ๆ เราคงไม่รอด” อีกคนในสี่เศียรมารที่คนอื่นยังไม่เรียกชื่อพึมพำ
มีอาได้ยินเสียงของคนที่จะพาไปพบจอมมารเพียงเท่านั้น สติของนางดับวูบไป
