กาลเวลาเปลี่ยนผัน ดวงใจราชามังกรจะกลับมายืดผงาดอีกครั้ง ความรักและศรัทธา ปณิธานอันแรงกล้าของพวกเขา จะพาคุณโลดแล่นในโลกแห่งแฟนตาซี
แฟนตาซี,หญิง-หญิง,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ซินเทียร์ที่หลับไปด้วยความรู้สึกเหนื่อยอ่อนเพราะร่างกายยังไม่ปกติดี นางคิดอย่างวางใจว่ามีเมย์และบาเร็ตต้าอยู่ด้วย จะไม่มีอันตราย
แต่ยิ่งไม่ระแวงเลย ก็ยิ่งทำให้ประมาท
ราชาคูกะต้องการตัวของซินเทียร์ และคนของเขาก็ขโมยร่างของนางที่หลับใหลไม่ได้สติมาได้อย่างง่ายดาย ในค่ำคืน ไม่มีคนที่รู้สึกได้ว่าซินเทียร์หายไป แม้แต่ตัวซินเทียร์ก็ไม่รู้ตัวว่าตนเองถูกเเปลี่ยนที่นอน
ในห้องนอนซึ่งร่างของนางถูกนำมาจัดวางในท่วงท่านอนอย่างสบาย ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาก่อนฟ้าสาง เขาลูบหัวนางที่หลับอยู่บนเตียงอย่างอ่อนโยน สีหน้าของเขาใต้แสงจันทร์ที่ส่องลอดเข้ามาอ่อนโยนแฝงความสุขแบบที่คนรอบข้างไม่ได้เห็นมานานแล้ว นั่นเพราะเขาได้สิ่งที่ถวิลหามาตลอดมาไว้ใกล้ตัว
“คาเนเรีย ในที่สุดข้าก็ได้เจอเจ้าสักที” เขาพึมพำคุยกับนางที่ยังไม่รู้สึกตัวตื่น “อย่างน้อยก็ได้เจ้ากลับมา ถึงมาเรียจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว”
ท้ายเสียง น้ำเสียงเครือแฝงความปวดร้าวใจ
“นายเหนือหัว หวังว่าท่านจะมีความสุข” คนรับใช้สนิทที่แฝงตัวอยู่ในเงามืดของห้องย่างเท้าออกมาและคุกเข่านั่งลง
“ข้า…รูนผู้นี้ พร้อมรับใช้ท่านเสมอ เทียบกับที่ท่านช่วยชีวิตข้าในตอนนั้น”
“อ่า… เจ้าช่างภักดีเสียจริงรูน ถ้าไม่มีเจ้า ข้าคงไม่ได้พบคาเนเรียเร็วขนาดนี้เป็นแน่”
“เพื่อท่าน ไม่ว่าภารกิจจะยากแค่ไหน ข้าพร้อมรับใช้ท่านเสมอ”
“เอาละ ไปพักผ่อนได้”
“ไม่ให้เฝ้าจนตื่นขึ้นหรือ”
“ไม่จำเป็น”
คำสั่งของคูกะถือเป็นคำขาด รูนพยักหน้าและเดินไปที่หน้าต่าง
“ออกทางประตูก็ได้” ราชาคูกะเปิดปากแนะนำ
รูนไม่ตอบโต้แต่ยอมออกไปทางประตูแต่โดยดี
เมื่อฟ้าสาง เมย์เข้ามาหาซินเทียร์และพบแต่เตียงที่ว่างเปล่า นางลองตะโกนเรียกหาและตรวจสอบตามสถานที่ต่าง ๆ ทั้งนอกและในอาคารแต่ก็ไม่เจอร่องรอยของซินเทียร์ เมื่อย้อนกลับมาดูที่เตียงอีกครั้งอย่างกังวลใจก็พบกับจี้ที่ซินเทียร์เคยใส่ตกอยู่ จี้นี้แม้จะแตกแล้วแต่ซินเทียร์ได้บอกว่าอยากเก็บเอาไว้
“ว่าไงนะ!! ซินเทียร์หายตัวไป” บาเร็ตต้าตะโกนเสียงหลงเมื่อเมย์ไปบอก
“เห็นครั้งล่าสุดก็นอนอยู่ในห้องนะ” เมย์น้ำตาตลอ นางกังวลว่าจะเกิดเรื่องร้ายกับซินเทียร์ ““บาเร็ตต้าทำไงดี ข้าเป็นห่วงซินเทียร์มากเลยอะ กลัวว่านางเป็นอะไรไป”
“มีของที่เกี่ยวข้องกับซินเทียร์ไหม ก็ใช้เวทติดตามก็ได้นี่”
“จริงด้วย จี้ที่ซินเทียร์ใส่อยู่ตลอดใช้งานแบบนั้นได้” เมย์เบิกตากว้าง นางมัวแต่วิตกกังวล สมองเลยไม่ค่อยแล่น
“เอาเลย ตามหานาง” บาเร็ตต้าเร่งเมย์
ซินเทียร์ตื่นขึ้นในห้องนอน ด้วยความตกใจที่พบว่าตนเองแปลกที่และมีชายหนุ่มแปลกหน้าอยู่ในห้อง นางจึงเผลอโจมตีด้วยหมัดที่ห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิงสีดำ แต่ทว่าราชาคูกะก็สามารถหยุดหมัดของซินเทียร์อย่างง่ายดาย เนื่องจากมีสุดยอดสกิลสายบาปที่มีชื่อว่า “โทสะ”
ความสามารถของสกิลนี้คือการเพิ่มพลังการโจมตีได้ตามอารมณ์ของผู้ถือครอง นอกจากนี้เขาก็ยังครอบครองชุดเกราะอดัมที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเกราะที่ไม่มีทางถูกทำลายได้ และเป็นหนึ่งในมหาเทพศาสตรา
จริง ๆ แล้วถ้าจะประมือราชาคูกะ จะเป็นหน้าไหนก็เสียเปรียบ เพราะเขาไม่เคยเผยทุกอย่างที่เป็น และทุกสิ่งที่มี คนรอบ ๆ แม้แต่มือขวาของเขาอย่างขุนพลอากิโตะก็ไม่สามารถคาดการณ์ถึงความสามารถและพลังทั้งหมดของเขา ดังนั้นถ้ารู้ว่าต้องเผชิญหน้ากับราชาคูกะก็จะต้องไม่ประมาท และไม่เคยมีบันทึกว่าราชาคูกะแพ้ให้กับคนอื่นมาก่อน
“ถือว่าไม่เลว สมแล้วที่เป็นลูกสาวข้า”
“แกเป็นใคร!! ทำไม? ข้ามาอยู่ที่ไหนกัน”
“ที่นี่คือจักรวรรดิคูกะ และข้าก็เป็นพ่อของเจ้า”
“มะ…ไม่จริงใช่มั้ย ปีศาจที่ทำลายบ้านเกิดของมีอา”
“ถึงข้าจะเป็นปีศาจ ข้าไม่คิดจะทำร้ายลูกสาวที่น่ารักแบบนี้” ราชาคูกะมองหน้านางด้วยแววตากึ่งเหงากึ่งลึกซึ้ง ความรู้สึกผูกพันอย่างพ่อลูกคงเป็นสาเหตุให้เขามองแบบนั้น
“ลมหายใจมังกรทมิฬ กระบวนท่าปราบมังกรแยกสววรค์” ซินเทียร์ไม่ได้ยินดีปรีดากับการเจอพ่อบังเกิดเกล้า
นางมีแค่เอนก็พอแล้ว
“ฟู่…เหมือนแม่ของเจ้าเลย ช่างเหมือนเสียจริง”
“นายท่าน เป็นเช่นไรบ้างขอรับ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกอากิโตะ แค่พ่อลูกเล่นกันเท่านั้นเองอย่าได้ห่วงข้าเลย”
“ขอรับนายท่าน” ขุนพลอากิโตะยอมเดินถอยออก
“เจ้าคงถูกเลี้ยงโดยเอนการิวสินะ เวทมนตร์แบบนี้ก็คงเรียนได้จากพวกมังกรเท่านั้น”
“เอนการิวคือใครกัน ?” ซินเทียร์งงในชื่อ
“ราชามังกรแห่งจุดจบที่เป็นผู้ชุบเลี้ยงเจ้าไงเล่า คาเนเรีย”
ความจริงที่ออกจากปากราชาคูกะผู้เป็นพ่อ มาฟังกับหูก็ยังไม่อยากเชื่อ
ราชาคูกะถอดหน้ากากออกมา เขามีดวงตาสีเหลืองอำพันเป็นประกาย
“ข้าตามหาเจ้ามาเป็นสิบปีแล้วคาเนเรีย ในที่สุดข้าก็เจอเจ้าสักที”
“แล้วใครอยากเจอแกล่ะ”
“ใบหน้าของเจ้าช่างละม้ายคล้ายคลึงแม่ของเจ้าเสียจริง”
“แล้วแม่ของข้าสวยมั้ย” ซินเทียร์นึกถึงหญิงสาวในความฝัน
“สวยสิ ทำเอาข้าหัวใจสั่นไปเลย” ราชาคูกะมีใบหน้าที่มีความสดใสขึ้น นั่นแสดงให้เห็นว่าความรู้สึกที่พรรณาออกมาไม่ได้เป็นแค่เรื่องปั้นแต่ง เขามีใจให้กับอดีตภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้ว “ข้าชอบในความเด็ดเดี่ยวของแม่เจ้ามาก แต่นางพาเจ้าหนีไปจากข้า เพราะนางกลัวเจ้าจะบ้าสงครามเช่นข้าอีกคน”
องค์ชายคิมไม่อยากเชื่อหูในสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยินจากปากของดิววี่
“เมื่อครู่ท่านว่าอะไรนะ”
“จากไอ้สวะวันนั้นเป็นลูกผู้ชายเต็มตัวสักที”
“นี่ ท่านชมข้างั้นรึ”
คำชมจากดิววี่ผู้ที่เป็นอาจารย์ของเขา ถึงกับทำให้องค์ชายคิมน้ำตาแทบไหล
‘สุนัขนรก ดิววี่เดอะเคียวเบรอส’ และเป็นผู้คุมคุกแห่งทาทารอส เป็นผู้ขึ้นชื่อเรื่องฝีมือและเป็นเงาของราชามังกรเพลิง ไม่เคยมีใครแหกคุกที่เขาคุมออกไปได้แม้แต่ครั้งเดียว ผู้คุมคนอื่น ๆ ก็ต้องได้รับการฝึกฝนจากดิววี่โดยตรงและองค์ชายคิมก็เป็นหนึ่งในนั้น
“ก็เออสิวะ ข้าด่าเจ้ามั้ง ไอ้เจ้าโง่”
“ก็ไม่ชินสักที ปกติจะโดนด่าอย่างเดียว”
“เอานี่ ผ้าคลุม รับไปสิ” ดิววี่โยนของในมือให้ “เป็นเครื่องยืนยันว่าเจ้าผ่านการฝึกจากข้า เจ้าโง่”
“ค…ครับ อาจารย์ดิววี่ ข้าจะรักษาเป็นอย่างดี”
“แหม ร้องเป็นเด็กเลยนะเจ้า” ดิววี่มององค์ชายคิมที่สุดท้ายก็กลั้นน้ำตาแห่งความดีใจไว้ไม่อยู่
เมย์กับบาเร็ตต้ามาถึงจักรวรรดิคูกะโดยการใช้จี้ของซินเทียร์นำทาง ทั้งสองกังวลอยู่บ้างตอนที่เห็นว่าร่องรอยของซินเทียร์หายเข้ามาในพระราชวัง แต่ก็ไม่ถอดใจ บุกรุกเข้าไปหลังรั้วพระราชฐานเพื่อตามหาซินเทียร์ ราชาคูกะล่วงรู้ก่อนมีคนมาบอกเสียอีกว่ามีผู้บุกรุก
พลังของเขาดูเหมือนจะมีขอบเขตการรับรู้ที่กว้างมากด้วย
เขาสั่งให้ขุนพลอากิโตะออกไปเอาตัวทั้งสองเข้ามาโดยห้ามมีบาดแผลเป็นอันขาด จากสัมผัสของเขา เขาสังหรณ์ใจว่าผู้บุกรุกคือเพื่อนของลูกสาวที่มีเรื่องราวอยู่ในรายงานมาตลอด พวกนางนั้นดูแลซินเทียร์เป็นอย่างดี โดยเฉพาะเมย์ที่ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่เพื่อน แต่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งมากกว่านั้นกับซินเทียร์
“อากิโตะ แค่นำเด็กทั้งสองมาหาข้า ห้ามลงมือเป็นอันขาด”
“น้อมรับคำสั่ง”
อากิโตะเจอตัวเมย์และบาเร็ตต้า สองสาวตั้งท่าจะสู้
“ข้าจะพาเจ้าไปหาเพื่อน”
“นี่มีจุดประสงค์อะไร เล่นตลกอะไร” เมย์ยังไม่เชื่อใจเขา “เจ้าจับนางมาทำไม”
“นางไม่ได้เป็นอันตรายอะไร มาเถอะ มาด้วยดี ๆ ข้าไม่อยากลงมือด้วย” อากิโตะยกมือสองข้างไพล่หลัง
“ใครกลัวแก ศรวายุ” เมย์หาเรื่องบุกก่อน
“เวทโลหิต ดาบกระแสโลหิต” บาเร็ตต้าตะโกนพร้อมกับปล่อยพลัง
ฉัวะ!
“ข้าไม่อยากลงมือกับเด็กนะ” อากิโตะไม่ได้เอามือที่ไพล่หลังออกมาด้วยซ้ำ เขาทำลายพลังที่พุ่งตรงไปหาตน และยังสะท้อนพลังกลับจนร่างของสองสาวกระเด็น
“สัตว์ประหลาด” เมย์เริ่มหวั่นใจ นางประเมินได้ว่าตนเองไม่มีทางชนะชายตรงหน้า
อากิโตะวางมือจับดาบที่เหน็บไว้ข้างเอว
“บ้าน่า หนึ่งในเทพศาสตราดาบคุซานางิ แถมยังมีลูกปัดยาซากะกับกระจกยาตะอีก” เมย์ทันสังเกตการแต่งตัวและอาวุธของอีกฝ่าย
“จะถอดใจเหรอ”
บาเร็ตต้าถามเมย์ แต่ดูเหมือนรู้คำตอบอยู่แล้ว
หญิงสาวทั้งสองพยายามที่จะต่อกรกับอากิโตะด้วยเวทมนตร์ทุกรูปแบบสำหรับใช้ต่อสู้ที่มี แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะดาบคุซานางิมีผลในการยกเลิกเวทมนตร์ทุกอย่างรวมไปถึงคำสาป และยังมีกระจกยาตะที่ขึ้นชื่อว่าเป็นโล่ที่แข็งแกร่งที่สุด ส่วนลูกปัดยาซากะมีความสามารถเป็นปริศนา ถ้าอากิโตะใช้งานก็มีแต่จะยิ่งเพิ่มข้อได้เปรียบให้แก่เขา
“เล่นพอแล้ว” อากิโตะเริ่มลงฝีเท้า ก่อนจะเคลื่อนที่เร็วขึ้น
“อ๊ะ!” สองสาวร้องออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน
ทั้งคู่พบกับความพ่ายแพ้ สติหลุดลอยเพราะฝ่ามือของอากิโตะกระแทกที่ก้านคอของทั้งคู่ แรงและเร็วในเวลาต่างกันเพียงเสี้ยววินาที
