กาลเวลาเปลี่ยนผัน ดวงใจราชามังกรจะกลับมายืดผงาดอีกครั้ง ความรักและศรัทธา ปณิธานอันแรงกล้าของพวกเขา จะพาคุณโลดแล่นในโลกแห่งแฟนตาซี
แฟนตาซี,หญิง-หญิง,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อากิโตะที่ได้รับชัยชนะพาแขกที่ไม่ได้รับเชิญแต่เป็นที่ต้อนรับทั้งสองมาหาซินเทียร์ในสภาพที่หมดสติแต่ไม่มีบาดแผลใด ๆ ทั้งสิ้น เมื่อเมย์และบาเร็ตต้าได้สติขึ้นมา นางได้เห็นใบหน้าของราชาคูกะที่คล้ายกับซินเทียร์อยู่มากนั่งไขว่ห้างมองทั้งสองอยู่ทางหนึ่ง อากิโตะอยู่ข้าง ๆ
เมย์ตกใจกับสิ่งที่เห็นแบบเก็บอาการไม่อยู่
“ทำไมหน้าเหมือนกัน”
“ก็ข้าคือพ่อของคาเนเรีย ใช่เรื่องแปลกที่ไหนที่ใบหน้าของข้าจะเหมือนกัน” ราชาคูกะเปลี่ยนอิริยาบถ เขาลุกขึ้น
ราชาคูกะแนะนำตัว ทั้งชื่อ และตำแหน่งทางการเมือง
“พ่อของซินเทียร์คือราชาคูกะงั้นเหรอ”
ทั้งเมย์และบาเร็ตต้าต่างก็ทำตัวไม่ถูก ราชาคูกะได้ชื่อว่าเป็นราชาไร้พ่าย ผลงานล่าสุดที่แสดงถึงแสนยานุภาพคือเขาสามารถโค่นอาณาจักรรามิทิสลงไปอย่างง่ายดาย
“เจ้ามาที่นี่ คงอยากได้ซินเทียร์คืนไป” ราชาคูกะเข้าเรื่อง
“ข้าไม่เคยได้ยินซินเทียร์พูดถึงท่าน” เมย์โต้กลับ “ท่านโกหกสินะ เรื่องเป็นพ่อของซินเทียร์”
“ฟังให้ดี หนูน้อย…” ราชาคูกะเตือน และเขาเปิดปากเล่าเรื่องราวที่เมย์ไม่เคยได้ยินจากผู้อื่นมาก่อน
ลูกสาวของราชาคูกะหายไปในช่วงสงครามแห่งการกลืนกิน เขาพยายามตามหานาง แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว จนกระทั่งพบร่องรอยของเวทมนตร์ และส่งคนแกะรอยจนพบว่าเป็นซินเทียร์นั่นเองที่เป็นลูกสาวของเขา แล้วเขาก็อยากเข้ารับตัวซินเทียร์กลับมาอยู่ในตำแหน่งเจ้าหญิงอย่างสมเกียรติ
ทว่าด้วยเรื่องตัวตนของเขาที่ก่อสงครามมากมาย ถ้าซินเทียร์กลับมาอยู่เคียงข้าง คงถูกหมายหัวจากราชาคนอื่น ๆ
“ข้าประวิงเวลาไว้ก่อน รอจนโอกาสมาถึง” ราชาคูกะยิ้มเย็น ตอนที่เขายิ้ม เขาดูเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าน่าเกรงกลัว อาจจะเพราะว่าใบหน้าของเขาคล้ายกับซินเทียร์ที่เมย์และบาเร็ตต้าคุ้นเคยดี “อาณาจักรซากุระอยู่ใกล้มาก ประกอบกับพลังของนางตื่นขึ้น ข้าคิดว่าถึงเวลาแล้ว ที่นี่จะเป็นสถานที่ปลอดภัยสำหรับนาง”
“ท่านรู้สินะว่าซินเทียร์เคยเป็นเพื่อนกับมีอา คิดว่าซินเทียร์จะรับท่านเป็นพ่อได้เหรอ” เมย์เปิดประเด็น “ทำไมท่านถึงได้โจมตีรามิทิสกันล่ะ”
“มิทิสมีแร่ที่ข้าต้องการ คือมิลธิล” ราชาคูกะประสานสายตากับเมย์ที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากัน “ข้าเคยส่งทูตไปเจรจาแต่กลับถูกปฏิเสธ แถมถูกขับไล่ไสส่ง ข้าเลยบุกโจมตีแบบไม่ให้ทันตั้งตัว เพราะในเมื่อเจรจาไม่ได้ ข้าก็จะไม่เสียเวลา”
“เพียงแค่นั้น”
“ผลลัพธ์นั้นคุ้มค่า มิลธิลถูกผูกขาด ต้นทุนที่สูงเป็นสิ่งที่ข้าต้องการกำจัดมันออกไป”
“แต่ข้าไม่เห็นด้วย การที่ท่านทำแบบนี้ มันดูป่าเถื่อน”
“เด็กน้อย… “ ราชาคูกะเสียงเข้มขึ้น “โลกนี้มีเรื่องความรัก แต่งานปกครองเป็นเรื่องของผลประโยชน์ เจ้าไม่รู้จักโลกแห่งความเป็นจริงว่ามันโหดร้ายแค่ไหน ใช่ไหม เจ้าหญิงแห่งซากุระ”
“พอเถอะเมย์ ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่” บาเร็ตต้าออกปากแทรกขึ้นมา
“ท่านจะทำอะไรอาณาจักรซากุระหรือเปล่า” เมย์เพิ่งรู้สึกตัวว่านางปากเก่งต่อหน้าศัตรู
“ตอนนี้ยังไม่ได้คิด” ราชาคูกะแสดงสีหน้าเย็นตา แต่แววตาคล้ายกับแฝงความเบื่อหน่าย “ถ้าข้ายังไม่คิดหาเหตุผลได้ ข้าก็จะยังไม่ยุ่งด้วย…”
เมอรินออกเดินทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง เพื่อไปเอาของสำคัญมา สิ่งนี้อาจจะเป็นไพ่ตายที่ช่วยเหลือโลก ปลายทางของเขาคือป่าแห่งภูตซึ่งอยู่นอกเส้นทางรถไฟเวทมนตร์ ระหว่างทางต้องผ่านป่าของเอลฟ์ เหล่าเอลฟ์ที่ป่ารู้ข่าวมาก่อนแล้วว่าเมอรินกำลังมา พวกเขามารอรับเมอริน
“ข้าขอต้อนรับจอมปราชญ์” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวทักเมอรินที่ถูกเชิญชวนเข้ามาในที่พัก เขาผายมือไปที่โต๊ะข้างเก้าอี้ที่นั่ง “ท่านมาเอาสิ่งนั้นใช่หรือไม่”
“อืม ข้าต้องมาเอาสิ่งนั้น มันเกี่ยวกับสงครามแห่งการกลืนกินที่กำลังจะอุบัติอีกครั้ง”
“จะอุบัติขึ้นอีกงั้นเรอะ” หัวหน้าหมู่บ้านสั่นสะท้าน “งั้นท่านต้องรีบแล้ว”
“งั้นเริ่มเปิดประตูมิติไปกัน” เมอรินยื่นมือออก ของที่หัวหน้าหมู่บ้านครอบครองอยู่พุ่งไปอยู่ในมือเขา
แสงเรืองรองปรากฏขึ้น เมอรินเทเลพอร์ตมายังพื้นที่ป่าภูต
ของที่อยู่กับหัวหน้าหมู่บ้านเอลฟ์คืออุปกรณ์ที่เข้ารหัสสำหรับเทเลพอร์ตเข้าพื้นที่ซึ่งกางเขตแดนผูกมัดกันอยู่ ของที่
เมอรินต้องการนั้นสำคัญต่อการช่วยเหลือโลกใบนี้ให้พ้นจากการล่มสลาย
ซินเทียร์นั่งหน้าบูดอยู่บนบัลลังก์ของราชาคูกะ ท่าทางนั่งสง่างาม แววตาที่เหมือนกับมังกรจ้องมองลงมายังพื้น เครื่องทรงแบบเจ้าหญิงที่สวมอยู่ก็เลิศหรูอลังการ เมย์ที่ได้เห็นซินเทียร์ในรูปลักษณ์ที่แต่งองค์ทรงเครื่องสมบูรณ์แบบนั่งอยู่บนบัลลังก์ของราชา คิดถึงคำทำนายของพิณแห่งการคัดสรร
สายตาของซินเทียร์ตวัดมามองนาง ดูเหมือนเพิ่งรู้ว่าเมย์ใช้ประตูด้านข้างของห้องท้องพระโรงเข้ามา ไม่ใช่ประตูหน้า
หัวใจของเมย์เต้นระรัว เมย์มิอาจจะละสายตาไปมองทางอื่น
ส่วนบาเร็ตต้าที่แปลงร่างเป็นค้างคาวเกาะอยู่บนไหล่ของเมย์ยังทรงตัวหลับ ต่อให้แม้ฟ้าสนั่นแผ่นดินสะเทือนก็มิอาจจะปลุกบาเร็ตต้าได้ในยามนี้ การต่อสู้กับอากิโตะก่อนหน้านั้น บาเร็ตต้าใช้พลังเวทไปเยอะจนต้องการการพักผ่อนแบบเต็มที่เพื่อให้พลังเวทฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็ว
“ซ…ซินเทียร์ ช่างเหมาะกับบัลลังก์ ช่างงดงามเหลือเกิน”
“เจ้าก็ว่าเช่นนั้นรึ เจ้าหญิงแห่งซากุระ” ราชาคูกะมายืนข้าง ๆ น้ำเสียงแฝงความอารมณ์ดี
“ว…ว้ายมาตั้งแต่เมื่อไร” เมย์หันไปมองแล้วกระเด้งกายกระถดหนีไปอยู่ห่างเป็นวา
“ข้าต้องขอโทษที่ทำให้เจ้าตกใจนะสาวน้อย”
“มะ ...ไม่เป็นไร และข้าต้องขอโทษที่บุกรุกมายังที่แห่งนี้” เมย์ยอมคุยอย่างสุภาพ
แม้ว่าจะตะขิดตะขวงกับวิธีการคิดแบบคนมีอำนาจดังเช่นที่ราชาคูกะได้อดทนอธิบายกับนางแล้ว แต่เมย์ก็ต้องยอมรับว่านางไม่ควรจะเอาแต่ตีรวนเป็นเด็ก ๆ เมื่ออีกฝ่ายพยายามใจเย็น และวางตัวว่าเอ็นดูนางในฐานะเพื่อนของลูกสาว ตัวซินเทียร์ก็ไม่น่าเป็นห่วงจนเมย์ต้องเป็นเดือดเป็นร้อน สิ่งที่ราชาคูกะต้องการไม่ใช่พลังที่อยู่ในตัวซินเทียร์ หรือคิดจะใช้ความสามารถของนางมาทำประโยชน์ให้กับตัวเอง
ราชาคูกะก็แค่รักซินเทียร์อย่างพ่อ
เมื่อมีคนรักคนที่ตัวเองรัก เมย์คิดว่านางต้องไม่ต่อต้านเขา
“ข้าต่างหากที่ต้องเอ่ยคำนั้น ขอโทษที่ขโมยซินเทียร์มา แล้วยังปล่อยให้เจ้าต้องมาสู้ลำบากลำบนตอนที่รู้แล้วว่านางอยู่ที่นี่” ราชาคูกะแสดงมารยาทที่สมกับเป็นคนซึ่งถูกอบรมเป็นอย่างดี
คนในระดับเดียวกับราชาคูกะ จะปัดทุกอย่างว่าตัวเองดีเลิศก็ได้ แต่กลับยอมลดทิฐิและเป็นฝ่ายพูดเอาใจเมย์ที่เป็นเด็กกว่า
“ดีนะที่เจ้าไม่บาดเจ็บ” ราชาคูกะเบือนหน้าไปมองซินเทียร์ที่ลุกจากบังลังก์มายืนใกล้กับเมย์ “ใช่ไหม”
“อืม” ซินเทียร์ฮัมเสียงในคอ
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” เมย์คุยกับราชาคูกะ มือของนางกับซินเทียร์จับกระสานกันไว้
ราชาคูกะมองภาพด้านหน้า เขามั่นใจว่าซินเทียร์ต้องการสื่อสารว่าจะปกป้องเมย์ให้ปลอดภัย ไม่ว่าจะจากเขาหรือจากผู้อื่น
ภัยพิบัติกำลังคืบคลานมาสู่มนุษยชาติ คุกคามโลกที่พวกเขาอยู่อย่างเงียบ ๆ สิ่งมีชีวิตทุกชนิดกำลังตกอยู่ในอันตราย แต่ไม่ใช่ทุกเผ่าพันธุ์หรือทุกคนที่ล่วงรู้เท่าทัน เฉพาะกลุ่มสิ่งมีชีวิตหรือกลุ่มคนที่รู้ตัวที่มีการเตรียมพร้อม พวกนั้นต่างก็กำลังซ่องสุมกองกำลังเพื่อเอาไว้ต่อกรกับมหันตภัยที่จะมาจากมิติอื่น
เหล่ามอนสเตอร์และสัตว์วิเศษเองต่างก็รับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณ ส่วนมังกรก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งราวกับลางร้ายเหมือนกับที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสิบห้าปีก่อน ตอนนั้นเกิดมหาสงครามแห่งการกลืนกินเกือบล้างบางสิ่งมีชีวิตทั้งหมด
ขณะที่ช่วงเวลาแห่งความโกลาหลคืบคลานเข้ามา องค์ชายคิมฝึกแปลงคุณสมบัติของเวทเพลิงกับผู้คุมดิววี่ ผู้เป็นอาจารย์เน้นเคี่ยวเข็ญเขาอย่างหนักจนองค์ชายคิมถึงกับกระอักเลือดออกมาจากการฝึก
“แค่ก ๆ แค่นี้สบายมาก ถ้าข้ามายอมแพ้กับเรื่องแค่นี้ก็จบกันพอดี”
“เออ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ สมที่เป็นลูกศิษย์ของดิววี่หมาเฝ้านรกคนนี้หน่อย”
“ข้าได้ครึ่งหนึ่งของซินเทียร์ก็ยังดี”
“อย่าจดจ่อกับความหวังมาก สนใจกับการฝึกสิ” ดิววี่เสียงเข้ม
ขณะที่ความโกลาหลยังมาไม่ถึง โคด้า ราจิน่าที่อยู่ในอีกสถานที่หนึ่งก็คอยช่วยเหลือไกอาในเรื่องการตามหาวัตถุดิบเพื่อนำมาทำโพชั่นไร้สีที่เป็นความฝันของไกอา ความคืบหน้าของการค้นคว้าวิจัยโพชั่นพวกนางคะเนกันว่าดำเนินมาถึงระดับห้าสิบเปอร์เซ็นต์ และอีกไม่นานก็คงสำเร็จเป็นแน่แท้
“ราจิน่าความฝันของข้าจะเป็นจริงแล้ว” ไกอาแย้มยิ้มออกมากับผลการทดลองล่าสุด
“ข้าให้สัญญาแล้วนี่ ข้าเคยเป็นถึงราชินีเชียวนะ”
“เออ เรื่องนั้นข้ารู้” ไกอาแค่นเสียง “นี่แน่ะ ในตอนนั้นถ้ามาริจังไม่ไปเจอเจ้า ทั้งเจ้าและความฝันของข้าคงได้ตายไปนานแล้วล่ะ”
“ข้าติดหนี้ชีวิตพวกเจ้า ข้ารอดมาได้ ความฝันของเจ้าก็ด้วย”
ทั้งสองพูดคุยด้วยความสนิทสนมกัน โดยที่มาริยืนมองดูอย่างห่าง ๆ ราวกับว่าตัวนางนั้นเป็นเพียงอากาศที่ไม่มีตัวตนอยู่ในที่แห่งนั้น
ในช่วงเวลาที่หลายชีวิตต่างผลักดันตัวเองเพื่อความอยู่รอดหรือความหวังนี้เอง ปาร์ตี้ของซินเทียร์ได้กลับไปยังอาณาจักรซากุระโดยสวัสดิภาพ ขุนพลอากิโตะเป็นผู้เปิดประตูมิติเพื่อส่งตัวเจ้าหญิงของเขาและสหาย พวกนางจึงไม่ต้องเหนื่อยกับการเดินทาง
ในตอนนี้เป็นช่วงเทศกาลประจำปีของอาณาจักรซากุระ
