กาลเวลาเปลี่ยนผัน ดวงใจราชามังกรจะกลับมายืดผงาดอีกครั้ง ความรักและศรัทธา ปณิธานอันแรงกล้าของพวกเขา จะพาคุณโลดแล่นในโลกแห่งแฟนตาซี
แฟนตาซี,หญิง-หญิง,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กาลเวลาเปลี่ยนผัน ดวงใจราชามังกรจะกลับมายืดผงาดอีกครั้ง ความรักและศรัทธา ปณิธานอันแรงกล้าของพวกเขา จะพาคุณโลดแล่นในโลกแห่งแฟนตาซี
ผู้แต่ง
พี่บัวลอยไข่หวาน
เรื่องย่อ
เขาว่ากันว่าความรักไม่จำเป็น เเละไม่ได้จำกัดว่าจะต้องเป็นคู่รักแต่เพียงเท่านั้น ความรักมีหลากหลายรูปแบบซึ่งความรักที่จะพูดถึงนั้นคือความรักเเบบพ่อกับลูกย่อมมีแต่ความห่วงใย แม้จะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันก็ตาม
ซินเทียร์เด็กสาวที่ราชามังกรเก็บมาเลี้ยงจากมหาสงครามแห่งการกลืนกิน เมื่อเวลาผ่านจากเด็กสาวในวันนั้นเติบใหญ่จนราชามังกรต้องส่งเธอเข้าไปยังโรงเรียนเวทมนตร์ของราชาอาเธอร์ ด้วยความต้องการของราชามังกรที่ต้องการให้เด็กสาวได้เรียนรู้เรื่องที่เกี่ยวกับการใช้ชีวิตอย่างมนุษย์ทั่วไปแม้ในบางครั้งสิงที่ซินเทียร์อาจจะต้องพบเจอเป็นเรื่องที่น่าเศร้า
“เมย์”เด็กสาวที่มาจากซากุระ ผู้ที่ใช้เวทมนตร์อัญเชิญและเป็นเพื่อนคนแรกของซินทียร์ ในอนาคตของจะเป็นผู้ที่จะใช้เวทอัญเชิญที่ยิ่งใหญ่ ด้วยความฝันนี้เธอเลยหนีออกจากบ้านที่ต้องการทำตามความต้องการของตัวเองและเธอแอบชอบซินเทียร์
มีอา” อดีตเจ้าหญิงของอาณาที่ล่มสลายไปเพราะแพ้สงครามในวันที่เธอเข้าเรียนที่โรงเรียนของราชาอาเธอร์ แถมเป็นผู้ที่ทำให้ซินเทียร์ได้เรียนรู้เกี่ยวกับความเศร้าและความเจ็บปวดที่ไม่อาจะลืมเลือนได้ตลอดไป ด้วยความแค้นทำให้เธอเข้าสู่ด้านมืด จากเพื่อนรักต้องกลายเป็นศัตรู
เรื่องนี้ได้แรงบัลดาลใจจากหนังและอนิเมะหลาย ๆ เรื่องและไม่เกี่ยวกับกลุ่มคนหรือองค์กรใดๆ ทั้งสิ้นและเนื้อหาอาจจะมีความล่อแหลมอาจมีเนื้อหาที่เกี่ยวกับเพศและความรุนแรง โปรดใช่วิจารณญาณในการรับชม ผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่าสิบแปดปีควรได้รับการดูแลจากผู้ปกครอง ด้วยความปราถนาดีจาก พี่บัวลอยไข่หวาน
“โฮคุโตะ” เป็นมังกรระดับเทพซึ่งครอบครองพลังที่เมย์ต้องการ โดยเขาไม่ได้อยู่ตามลำพัง แต่ภายในถ้ำยังเป็นที่อยู่ของภูตตนหนึ่งที่มีชื่อว่าไรเด็น เมื่อก้าวเข้ามาในถ้ำ เมย์ได้เห็นแผ่นหินจารึกที่มีคนเล่าขานกันมาก่อนแล้วว่าเป็นฝีมือของไรเด็นทำทิ้งไว้เตือนผู้คนที่กล้าล่วงล้ำเข้าไปในเขตหวงห้าม
แผ่นหินจารึกไว้ ‘จงอย่าเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น’
เมื่อเดินพ้นจากหินจารึก มอนสเตอร์ที่หิวกระหายเริ่มปรากฏตัวขึ้นมาตามทางที่เริ่มคดเคี้ยวและมีซอกหลืบคูหาสำหรับให้มอนสเตอร์พักพิง แต่ละตัวเข้าโจมตีเมย์อย่างดุร้าย แม้จะเห็นพวกเดียวกันโดนทำร้ายจนถึงตาย หรือสลบ ตัวใหม่ก็เข้ามาโดยปราศจากความหวาดกลัว
เหล่ามอนสเตอร์แบ่งหลัก ๆ เป็นสองพวก คือออร์กและก็อบลิน
เมื่อเห็นพวกมันบุกเข้าหาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เมย์จึงอัญเชิญภูตมาต่อสู้กับเหล่ามอนสเตอร์ที่ถาโถมเข้ามา
“อะไรกันเนี่ย มอนสเตอร์มาอย่างกับงานเทศกาล” เมย์ถอยมาหน่อย ทันใดนั้นนางกระโดดหลบไปด้านหนึ่ง บางสิ่งพุ่งพ้นไปและวูบหาย “มีกับดักด้วย ศึกทุกด้านเลยสินะ”
“โฮก…” เสียงเหล่ามอนสเตอร์ร้องคำราม
“เบล ใช้สายลมเชือดเฉือนซะ อีฟริต เผามันซะ”
“เอานี่ไปกินซะ ลมเชือดเฉือน”
“เอด้า ศรแห่งแสง จัดการพวกมันซะ”
“คุณหนู มันมาเยอะซะจริง” เบลประเมินสถานการณ์
“พวกมันไม่รู้จักเหนื่อยรึไงกัน”
“จริงด้วย มาเยอะซะจริง” อีฟริตเองยังหวั่นใจกับจำนวนที่ไม่ลดลงไปเลยแม้นางจะช่วยคุณหนูกำจัดไปแล้วจำนวนไม่น้อย
เมย์สู้สุดกำลัง กำลังใจของนางมาจากเมื่อนางนึกถึงสภาพของซินเทียร์ที่เคยอยู่ในสภาพปางตาย ในตอนนั้นถ้านางเข้มแข็งก็ต้องปกป้องซินเทียร์ได้แน่ เมย์ไม่ชอบความรู้สึกว่าตนเองอ่อนแอเมื่อมีคนที่อยากปกป้อง จิตใจที่พยายามตั้งมั่นให้เข้มแข็งขณะขับเคลื่อนร่างกายที่หากนานไปจะอ่อนกำลังลง ก่อให้เกิดสมาธิ และดวงตาก็พลันไปจับสังเกตเห็นสิ่งหนึ่งที่อยู่หลังพวกมอนสเตอร์ที่พุ่งเข้ามาหา
แผ่นยันต์หนึ่งแปะอยู่บนผนังถ้ำ ด้วยความมืด ถ้าตาไม่ไวพอหรือไม่สังเกตจริง ๆ ก็ยากจะมองเห็นได้
เมย์โจมตีไปที่ยันต์
“นี่มัน ภาพลวงตา” เมย์พึมพำพลางเข่าแทบทรุด
นางหอบหายใจ กำลังกายกำลังถดถอย
มอนสเตอร์พุ่งเข้ามาหา
“ไม่! ไม่ยอมแพ้หันหลังกลับไปแน่!” เมย์ตะโกนแข่งกับเสียงคำรามของมอนสเตอร์
ด้านนอกถ้ำ ซินเทียร์ได้น้องชายของเมย์พามารอเมย์ที่หน้าถ้ำ อันที่จริงแล้วเมย์ไม่ได้บอกนางไว้ก่อนถึงการทดสอบวันนี้เลย ดีว่าเมื่อนางเค้นถาม น้องชายของเมย์ก็ไม่ปิดบังความจริงจากนาง
“ทำไมเมย์ไม่บอกกันบ้าง” ซินเทียร์อดไม่ได้ที่จะตัดพ้ด
“องค์หญิงคงไม่อยากให้ท่านต้องเป็นห่วง”
“ยายบ้าเอ๊ย” ซินเทียร์อดห่วงไม่ได้
แต่นางก็คงทำได้แค่รอคอย เพราะถ้าการเข้าทดสอบเป็นความคิดของเมย์ นางไม่ควรทำลายการทดสอบนั้นด้วยการเข้าไปช่วยเหลือ แม้ว่าการต้องรอคอยจะทำให้นางต้องร้อนรน อึดอัดทุรนทุรายด้วยความเป็นกังวลถึงความปลอดภัยของเมย์
เมย์ยังยืนหยัดอยู่ได้ในถ้ำที่มืดสนิทและอับชื้น มอนสเตอร์ถูกกำจัดจนจำนวนเหลือน้อยแล้ว เบื้องหน้านางเหลือไม่ถึงสิบตัว แต่อาจเพราะสัญชาตญาณของพวกมันคือสู้ไม่ว่าจะได้เปรียบหรือหลังชนฝา พวกมันยังแห่เข้ามาให้เมย์ได้ฟาดฟันจนตายตกไปหมดทุกตน
การทดสอบในขั้นต่อไปเริ่มต้นทันที
มีเสียงพูดดังขึ้นในหัว บอกให้เมย์ไปยังแท่นที่อยู่ตรงหน้าไม่ไกลนัก การต่อสู้ทำให้นางถลำเข้ามาลึกมากแล้วตามเส้นทางถ้ำ
มีเสียงพูดขึ้นมาจากแท่นหิน
“เวลาที่ของสำคัญอยู่ตรงหน้า มนุษย์มักไม่เห็นค่า แต่เมื่อสูญเสียมันไป จึงจักเสียดายมัน ของสำคัญนั้นในบางเวลาจะทำให้เรายิ้ม ในบางเวลาจะทำให้เราเศร้า”
เมย์นิ่งงัน และทรุดกายลงนั่งขบคิด
เวลาผ่านไป เมย์นั่งอยู่โดยไม่ได้นับเวลา จนผ่านไปนานเท่าไรก็มิอาจทราบได้ แต่ขาของนางเริ่มปวดเหน็บ บางทีคงจะเป็นชั่วโมงไปแล้วก็เป็นได้
“อืม…มันคืออะไรกัน สิ่งนั้น อืม…เอ๊ะ หรือมันคือสิ่งนั้น” นางเริ่มฉุกคิดได้
“มันคืออะไรเหรอเมย์?” เบลถามด้วยความสงสัย
“นั่นสิ คุณหนู ความหมายของมันคืออะไร” อีฟริตทำหน้าตางงงวย
“เอด้าก็อยากรู้เช่นกัน”
“มันคือความรัก เวลาคนเรามีความรัก จะทั้งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ และในเวลาเดียวกันก็ทำให้อ่อนแอ และทำให้เศร้าได้เหมือนกัน บางคนได้ความรักมาครองกลับไม่รักษา แต่ถ้าสูญเสียไป จะเสียดายถวิลหา”
“อ้อ…คืออย่างนี้นี่เอง” เสียงของภูตพูดพร้อมกัน
เมื่อเมย์มอบคำตอบที่ถูก ประตูสุดท้ายก็ได้เปิดออก
นี่เป็นสัญญาณที่ดี เมย์ทำภารกิจส่วนตัวเพื่อพลังที่ยิ่งใหญ่ของตนไปเกือบครึ่งแล้ว นางเดินอย่างมั่นใจ ประจันหน้ากับโฮคุโตะและไรเดนที่อยู่ด้วยกัน
“นานเท่าไรแล้วที่ไม่มีใครเข้ามายังที่ที่ข้าพำนัก ใช่มั้ยไรเดน”
“นั่นสิ ช่างนานเหลือเกินที่ข้าไม่ได้เจอมนุษย์ที่ผ่านการทดสอบ เจ้าคงเป็นลูกหลานของเซย์เมย์สินะ” ไรเดนยิ้มด้วยสีหน้าสุขระคนเศร้า
“ใช่ ทำไมถึงรู้ได้”
“ก็มีพลังเวทที่เหมือนเซย์เมย์ซะขนาดนั้น แถมมีความเด็ดเดี่ยวเหมือนเจ้านั่นอีก” คราวนี้แววตาของไรเดนไหววูบเป็นประกาย
“ถูกใจข้าสินะ” เมย์มองหน้าโฮคุโตะที่ไม่พูดมากผิดกับไรเดนให้ชัด ๆ
“ใช่ เรามาทำสัญญากันเถอะ”
โฮคุโตะเปิดปากเองว่ายินดีให้ความปรารถนาของเมย์สมหวัง นั่นทำให้เมย์โล่งใจราวยกภูเขาออกจากอก
“ฮึ ได้สิ ข้าขอมอบการปกครองแบบนายกับบ่าวให้แก่ท่าน”
“ข้าก็เช่นกัน และข้าจะสอนอาภรณ์แห่งภูตให้เจ้า”
สามวันต่อมา เมย์ก็ได้ออกมาจากถ้ำโยมิ นางในตอนนี้ใช้อาภรณ์ภูตได้แล้ว สาเหตุที่ฝึกได้สำเร็จอย่างรวดเร็วต้องขอบคุณซินเทียร์เพราะได้สอนนางมาก่อนถึงวิธีการใช้เวทธรรมชาติที่เหมือนรากฐานในการใช้อาภรณ์ภูต
“ซินเทียร์!” เมย์ตะโกนเรียกชื่อคนที่ตนรักอย่างดีใจ
ทั้งคู่โผเข้ากอดกัน ริมฝีปากชนริมฝีปากและจูบอย่างดูดดื่ม เมื่อปลายลิ้นแทรกซอนในอุ้งปากของกันและกันก็เริ่มรู้สึกเคลิ้มจนมือลูบคลำเคล้นคลึงกันไปมา เกือบเลยเถิดถอดเสื้อผ้ากันอยู่แล้ว หากว่าไม่มีคนมาขัดจังหวะแบบพอดิบพอดีเสียก่อน