กาลเวลาเปลี่ยนผัน ดวงใจราชามังกรจะกลับมายืดผงาดอีกครั้ง ความรักและศรัทธา ปณิธานอันแรงกล้าของพวกเขา จะพาคุณโลดแล่นในโลกแห่งแฟนตาซี
แฟนตาซี,หญิง-หญิง,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ณ สถานที่เร้นลับแห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนรู้ถึงการคงอยู่นับเพียงหยิบมือ มีไข่ปริศนาขนาดใหญ่ที่ซ่อนสิ่งมีชีวิตทรงพลังไว้ด้านใน ไข่ใบนั้นถูกดูแลจากเหล่ามังกรเป็นอย่างดี ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาเฝ้ามอง หรือบางคนก็โอบประคองพูดคุยกับไข่ใบนั้นราวกับมีชีวิต
เมื่อถึงกำหนดฟักไข่ เปลือกที่แตกออกพุ่งกระจายออกไป เปิดทางให้กับร่างใหญ่ของมนุษย์ก้าวออกมา เขาเป็นเพศชายผิวขาวสูง รูปร่างใหญ่ ผมสีบรอนด์ส่องประกาย แต่รังสีอำมหิตที่แผ่ออกจากตัวเขาก็ชวนให้รู้น่าหวาดกลัวผลักคำชื่นชมความสว่างไสวของสีผมและความหล่อเหลาไปให้พ้นตัว
คนผู้นี้เป็นมนุษย์ที่มีพลังของมังกร
เบื้องหน้าของเขามีเสื้อให้หยิบมาสวม และอาวุธวางเรียงอย่างเป็นระเบียบพร้อมให้เลือกรออยู่แล้ว เขาหยิบเอาพลองที่ทำจากแร่โฮลิฮารูกอน ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นแร่แข็งแกร่งอีกทั้งมีการเล่นแสงสวยงามยามเคลื่อนไหวต่อสู้ พลองนี้มีชื่อว่าพลองหกราชามังกร สร้างเตรียมไว้เพื่อให้เหมาะกับพลังของอัศวินมังกรที่มีพละกำลังมากกว่ามนุษย์
มือของอัศวินมังกรกุมอาวุธไว้ สายตาของเขามองสำรวจอาวุธอย่างชื่นชม
แม้เพิ่งเกิดใหม่ลืมตาดูโลกได้ไม่ถึงชั่วโมง แต่เขารู้จักพลังของตนดี รู้ว่ามือแต่ละข้างสามารถบดขยี้อาวุธธรรมดาให้แหลกสลายได้ภายในพริบตาเดียว แต่พลองหกราชามังกรกลับคงสภาพเดิมอยู่ได้แม้เขาจะออกแรงมาก แสดงว่ามันเป็นหนึ่งในอาวุธที่แข็งแกร่งอย่างยิ่ง
เขาตวัดมือพร้อมกับเอี้ยวกาย เคลื่อนไหวพร้อมกับพลอง สมองคิดสร้างคู่ต่อสู้ขึ้นมาในจินตนาการ
เมื่อเขาหยุดลง ก็มองแขนของตน พลางนึกถึงจุดอ่อน
อาวุธที่สร้างระยะห่างระหว่างตัวเขาและคู่ต่อสู้ควรจะเป็นอาวุธที่เหมาะกับเขาที่สุด เพราะแม้อัศวินมังกรมีความทนทานต่ออาวุธทุกประเภท แต่อาวุธที่ทำจากโฮริฮารูกอนกับแร่มิลธิลเป็นจุดอ่อนที่อาจเอาชีวิตเขาได้ถ้าผู้ครอบครองโจมตีถึงตัว
“ข้าเป็น สิ่งที่มังกรสร้างขึ้นมา เพื่อยุติมหาสงครามแห่งการกลืนกิน” เขาพึมพำกับตนเอง
เสียงแกรกกรากดังขึ้นที่มุมหนึ่ง
“ใครกันที่อยู่ตรงนั้น!!” เขาหันขวับพร้อมกับพุ่งตัวเขาใส่
“อย่าทำอะไรหนูเลย” เด็กน้อยคนหนึ่งยืนอยู่โดยพลองจ่ออยู่ที่คอของเขา
“ขอโทษที่ข้าทำเจ้าหวาดกลัว”
“เอ๋ คุณลุงเป็นใครกัน แล้วลุงมีชื่อรึเปล่า” เด็กน้อยที่น้ำตาคลอยังเปิดปากเจื้อยแจ้วได้
เด็กนั่นยกมือเช็ดน้ำตาตัวเอง
“ข้ามีชื่อว่า เดล เป็นอัศวินมังกร” เดลขยับไปหาพร้อมกับวางมือลงบนผมของเด็กน้อย “ส่วนเจ้าล่ะ”
“หนูเหรอ หนูมีชื่อว่าเมริอา หมู่บ้านหนูอยู่ไม่ไกลจากที่นี่สักเท่าไหร่”
เมอรินออกจากโรงเรียน เดินทางไปยังจุดหมายหนึ่งเพราะตั้งใจจะเอาคทาแห่งเทพรูมินัสมาถือไว้ครอบครอง ของสิ่งนี้อาจเป็นกุญแจสำคัญที่จะยับยั้งมหาสงครามแห่งการกลืนกินครั้งก่อนไว้ได้ แต่เป็นความผิดพลาดของเมอรินที่ไม่ได้ใช้คทานี้ในอดีต
เพื่อไม่ดำเนินความผิดพลาดแบบเดิม เมอรินรีบรุดมา ถ้าหากความสำคัญของคทาไม่สูงส่งเหมือนอย่างที่คาด อย่างน้อยมันก็คงมีพลานุภาพพอที่จะทำให้เกิดความสูญเสียลดลง
“ข้าแต่เทพลูมินัส โปรดประทานพลังให้ข้าด้วย ในนามแห่งท่าน ขอให้ท่านมอบพลังให้ข้าด้วยเถิด” เมอรินนั่งคุกเข่าต่อหน้ารูปปั้นเทพีรูมินัส
“หากคำขอของเจ้าคือการยับยั้งสงครามข้าจะมอบพลังให้เจ้า” เสียงดังมาจากรูปปั้นเทพี ยืนยันถึงการคงอยู่ของสิ่งมีชีวิตที่เหนือไปกว่ามนุษย์และมังกรในโลกแห่งนี้
“ข้าขอรับพลังนี้ไปด้วยความยินดี” เมอรินน้อมศีรษะลง
ซินเเทียร์ประมือกับเมย์ในร่างอาภรณ์ภูตอย่างดุเดือด การต่อสู้ที่ผลัดกันรุกผลัดกันรับมีความงดงาม พลังของทั้งคู่ต่างแข็งแกร่ง พื้นรอบด้านมีร่องรอยได้รับการโจมตีอย่างรุนแรง ผมของทั้งสองพลิ้วไสวยามเมื่อสะบัดกาย หมุนตัว หรือตีลังกา ความปราดเปรียวไม่ลดลงแม้เวลาผ่านไปครู่ใหญ่
“จริง ๆ ข้าไม่ได้อยากตัดสินแพ้ชนะ” ซินเทียร์ทะยานเข้าใกล้ มือคว้าเอวของเมย์
“ถ้าข้าเอาชนะเจ้าได้ ก็คงพยายามมากกว่านี้” เมย์ยกมือขึ้นวางบนอกของซินเทียร์
หน้าอกนุ่มมือนั้นแตะอยู่กับฝ่ามือของนาง
ซินเทียร์รั้งร่างของเมย์เข้ามาใกล้อีก ฝ่ามือของเมย์จึงยิ่งกดลงมาหาอกของนาง ใบหน้าของทั้งคู่แดงระเรื่อ เมย์รู้สึกได้ว่าหัวใจของซินเทียร์เต้นแรง ขณะเดียวกันนางก็เริ่มหายใจติดขัดเพราะความตื่นเต้นจากการใกล้ชิดกันเกินไป พอเมย์เผยอปาก ริมฝีปากของซินเทียร์ก็ประกบลงมา
“เจ้าแพ้” ซินเทียร์ตัดสินผลแพ้ชนะ
“ถ้าแพ้ ก็แพ้ใจให้เจ้านั่นแหละ” เมย์พูดพร้อมกับขยับเปลี่ยนท่า กอดซินเทียร์ไว้พร้อมกับกดหน้าเข้ากับไหล่ของซินเทียร์
มีอาเม้มริมฝีปาก อดีตที่ตนทำร้ายเพื่อนลงไปหลอกหลอนใจนางอีกครั้ง ช่วงนี้แม้จะฝึกวิชาจนเห็นฝีมือก้าวหน้า แต่ความคิดของนางกลับไม่เคลื่อนไปจดจ่อกับเรื่องอื่น ทั้งหลับและตื่น ภาพของเพื่อนที่ตนทำร้ายก็วนเวียนอยู่ในหัว บางครั้งบางคราวก็พยายามคิดว่าหากตนเลือกทางที่ต่างออกไป ไม่จดจ่อกับความแค้น ภาพที่เห็นเพื่อนบาดเจ็บคงไม่เกิดขึ้น
อีกใจก็หยุดยั้งตัวเองให้เลิกถวิลหาการกลับไปแก้ไขอดีต
ตอนนี้นางมาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับ นางอยู่ฝ่ายเดียวกับจอมมาร เป็นการขึ้นขี่หลังเสือที่ลงได้ยาก
“มีอา เจ้าคิดถึงเพื่อนของเจ้าอีกแล้วสินะ” จอมมารทักขึ้น
“ข้าคิดอะไร ก็เรื่องของข้า”
“แทนที่จะคิดถึงศัตรูอย่างอาลัยอาวรณ์ ควรต้องคิดถึงตอนที่จะเอาชนะได้สิ” เขานับซินเทียร์และเมย์เป็นศัตรู
ในบางค่ำคืนมีอาละเมอถึงเพื่อนของนาง ด้วยเวลาที่อยู่ด้วยกันกับจอมมารก็ไม่ใช่น้อย อีกทั้งเขาไม่ใช่คนที่โง่เขลา จอมมารอ่านอารมณ์ความคิดของมีอาได้ ย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก
“ไม่ใช่เรื่องที่ท่านต้องพูดมากถึง”
“นั่นสินะ เรื่องของเจ้า” จอมมารมีน้ำเสียงปั้นปึงขึ้น “ข้าไม่ยุ่งอยู่แล้ว เอาละ เริ่มฝึกขั้นต่อไป”
จอมมารใช้ฝ่ามือของเขาตะปบจะทำร้ายมีอาในทันที นั่นเป็นการเปิดฉากการฝึกฝนต่อหลังจากปล่อยให้นางได้มีเวลาว่างจนเผลอคิดไร้สาระไปได้
แต่ต่อให้ไม่ว่าง มีอาก็พบว่าเรื่องและภาพของซินเทียร์ยังผุดขึ้นมาในใจของนางเป็นระยะ
นางคิดถึงซินเทียร์
โรงเรียนอาเธอร์เปิดเป็นสถานที่สำหรับหลบภัยให้กับประชาชน ภัยพิบัติกำลังจะเกิดขึ้น นั่นคือสิ่งที่คนทั่วไปล้วนรับรู้ พวกเขาตกอยู่ในความหวาดกลัวแม้ยังไม่ทราบรายละเอียด เมอรินและเหล่าราชาทุกอาณาจักร รวมถึงบรรดานักสู้แนวหน้าได้มารวมตัวกันเพื่อปรึกษาหารือ
หัวข้อคือสงครามแห่งการกลืนกินที่เกิดขึ้นมาอีกครั้ง
ทุกอาณาจักรต่างก็เตรียมกองกำลังเพื่อรับมือกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในครั้งนี้ ทุกประเทศต่างก็เริ่มสะสมอาวุธยุทโธปกรณ์กันอย่างเปิดเผย จักรวรรดิคูกะที่กำลังถลุงแร่มิลธิลเป็นจำนวนมากถือว่าได้เปรียบ จากปกติที่มีการสร้างอาวุธไว้จำนวนมากสำหรับพร้อมทำสงคราม ก็เร่งสร้างอาวุธเพิ่มจำนวนอีกเป็นทวีคูณ นอกจากจะใช้ในกองกำลังของตัวเองแล้ว ก็ตั้งใจจะกระตุ้นเศรษฐกิจด้วยการขายออกไป
ทหารทุกนายที่คาเมรอตเริ่มฝึกอย่างเต็มขั้น โดยมีทั้งเมอรินและราชาอาเธอร์กับบรรดาสหายวางตารางพร้อมกับเป็นผู้ฝึกให้
อาณาจักรซากุระเองก็ฝึกฝนบรรดาผู้ใช้ภูตร่วมกับฝึกทหารให้เตรียมพร้อม
พวกซินเทียร์ร่วมฝึกกับทหารของราชสำนัก การฝึกแต่ละวันเรียกเหงื่อจากพวกนางได้
“เดี๋ยว เกิดอะไรขึ้นกับเรา” เหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นระหว่างการพักผ่อน มีวงแหวนเวทปริศนาปรากฏขึ้น
ทั้งสามถูกดึงตัวไป
“ซินเทียร์เราอยู่ที่ไหนกัน” เมย์ถามด้วยความงุนงง
“นั่นสิ ที่นี่มันคือที่ไหนกัน” บาเร็ตต้าโหวกเหวก แล้วก็เอาแต่โวยวายพลางบรรยายสถานที่ตามที่ตาเห็น
“นี่บ้านข้าเอง” ซินเทียร์ตอบด้วยเสียงกวน ๆ แล้วนางก็ถอนใจ “รังของราชามังกรแห่งจุดจบ”
“ว่าไงนะ” เพื่อนทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ
