ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,ไทย,Plotteller,พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
ผู้แต่ง
กณิกา
เรื่องย่อ
ไลลา : คนหนึ่งเขาชั่งดีกับฉันจะทิ้งลงยังไง คนหนึ่งเคยทิ้งไปแต่รักไม่เคยจางหาย
มิโน่ : คุณเคยทำลูกโป่งหลุดมือไหม ตอนนั้นคุณ โทษอะไร โทษสายลมที่พัดแรงไป หรือ โทษมือเราที่จับมันไม่แน่น พอ
เฌอรีน : สิ่งที่ฉันอยากได้ไม่ใช่แค่ตัวนายแต่ฉันอยากได้ใจของนายด้วย
ไลลา เฌอรีน มิโน่ ทั้งสามเป็นเพื่อนรักกัน และมันควรจะแบบนั้น ถ้าหากคนใดคนหนึ่งไม่เกิดคิดเกินคำว่าเพื่อน พวกเขาทั้งสามจะสามารถรักษาความเป็นเพื่อนไว้ได้รึเปล่า....
“พี่เรย์” พี่เรย์นั้นเอง เขามากับผู้หญิงสวยเซี๊ยะคนหนึ่งซึ่งหล่อนควงแขนพี่เรย์เอาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
“ขอตัวก่อนค่ะ” ฉันรีบเดินหนีพี่เรย์ ไม่อยากให้ใครเห็นว่าฉันร้องไห้
“เดียวสิไลลา...” พี่เรย์วิ่งมาดักหน้าฉันไว้
“จะกลับแล้วใช่ไหม” ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ
“เดียวพี่ไปส่ง” ฉันกำลังจะปฏิเสธ ก็มีเสียงผู้หญิงที่มากับพี่เรย์ท้วงขึ้น
“แล้วฉันล่ะ” เธอพูดกับพี่เรย์แล้วหันมาทำตาเขียวใส่ฉัน
“กลับเองสิ” เขาตอบเธออย่างไร้เยื่อใย
“เออ...ไลลา กลับเองได้ค่ะ” ฉันขึงตัวไว้ก่อนจะขึ้นรถพี่เรย์ ฉันแอบหันไปมองผู้หญิงที่มากับพี่เรย์หล่อนยืนเหวี่ยงวีน เตะตีอากาศเล่น พี่เรย์ใจร้ายชะมัด
“เออ...ไลลากลับเองได้ค่ะ” ฉันขึงตัวไว้อีกครั้งก่อนจะขึ้นรถพี่เรย์
“พี่ไม่ชอบพูดซ้ำนะ...” พร้อมกับส่งสายตาดุๆ มาให้ฉัน
ฉันก็เลยต้องจำยอมขึ้นรถให้พี่เรย์ไปส่งที่บ้าน เราเงียบกันมาตลอดทางจนถึงหน้าบ้านฉัน
“ขอบคุณค่ะ” ฉันยกมือไหว้พี่เรย์
“จะไม่เล่าอะไรให้พี่ฟังหน่อยหรอ” พี่เรย์ถามขึ้น ฉันหันไปสบตากับพี่เรย์ เขาส่งสายตาอย่างคาดคั้น
“ไม่มีอะไรนี่ค่ะ” ตอนนี้ฉันอยากจะขึ้นไปห้องนอนของตัวเองให้เร็วที่สุด
“แล้วเฌอรีนไปไหน...ทำไมไม่กลับมาด้วยกัน” พอพี่เรย์เอ่ยชื่อเพื่อนสาวของฉันขึ้นก็ทำให้ต่อมน้ำตาเริ่มทำงานอีกครั้ง
“ไม่รู้ค่ะ...ขอตัวนะคะ” ฉันไม่รอให้พี่เรย์ตอบกลับ รีบลงจากรถพี่เรย์ทันที ไม่ไหวแล้วกลั้นไว้อีกต่อไปไม่ได้แล้วทันทีที่ก้าวขาเข้ามาให้ห้องฉันทิ้งตัวลงกับเตียงนอนปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจนรู้สึกแสบตาไปหมด ฉันนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไป
เรย์
หลังจากที่ส่งไลลาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขับรถกลับคอนโดทันที พอมาถึงลานจอดรถของคอนโดสายตาผมก็มองไปเจอกับถุงกระดาษ ผมรีบหยิบขึ้นมาดูภายในถุงกระดาษมีกล่องสีดำสองกล่อง ในกล่องมีสร้อยข้อมือสีเงินเมทัลลิก ผมหยิบสร้อยข้อมือเส้นใหญ่ขึ้นมาดูเส้นนี้สลักชื่อไว้ว่า LiLa ส่วนเส้นเล็กสลักไว้ว่า MiNo ผมก็เลยถือวิสาสระใส่สร้อยข้อมือที่เขียนว่า LiLa
“พอดีเลยเหะ..” ผมนั่งยิ้มให้กับตัวเอง ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ชำเลืองไปมองอีกเส้น
“มิโน่..หรอ” นี่จะใช่สาเหตุที่ทำให้ไลลาร้องไห้รึเปล่านะ ผมเห็นอยู่หรอกว่าไลลาร้องไห้ พอไลลาเห็นหน้าผมเธอก็แกล้งทำเหมือนไม่มีอะไร แล้วเธอก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมอดผ่อนคลายด้วย เพราะว่าพอผมเจอไลลาผมก็สะบัดสาวสวยทิ้งทันทีทั้งที่กำลังจะพาเธอไปต่ออยู่แล้วเชียว
“หึ...” แค่นึกถึงใบหน้าของไลลาก็ทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว