ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,ไทย,Plotteller,พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
ผู้แต่ง
กณิกา
เรื่องย่อ
ไลลา : คนหนึ่งเขาชั่งดีกับฉันจะทิ้งลงยังไง คนหนึ่งเคยทิ้งไปแต่รักไม่เคยจางหาย
มิโน่ : คุณเคยทำลูกโป่งหลุดมือไหม ตอนนั้นคุณ โทษอะไร โทษสายลมที่พัดแรงไป หรือ โทษมือเราที่จับมันไม่แน่น พอ
เฌอรีน : สิ่งที่ฉันอยากได้ไม่ใช่แค่ตัวนายแต่ฉันอยากได้ใจของนายด้วย
ไลลา เฌอรีน มิโน่ ทั้งสามเป็นเพื่อนรักกัน และมันควรจะแบบนั้น ถ้าหากคนใดคนหนึ่งไม่เกิดคิดเกินคำว่าเพื่อน พวกเขาทั้งสามจะสามารถรักษาความเป็นเพื่อนไว้ได้รึเปล่า....
ไลลา
หลังจากที่หยุดเรียนไปสามวันทำให้สมองได้พักผ่อนเพียงพอ และคิดว่าฉันคงพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับพวกเขาแล้วล่ะ การที่เรามีพี่หรือน้องมันก็ดีเหมือนกันนะ เพราะบางเรื่องเราก็ไม่สามารถปรึกษาพ่อแม่ได้หรือเพื่อนด้วย พอมีไดมอนด์อยู่มันก็เลยทำให้ไม่เหงาเท่าไร ได้คุยกันตามประสาพี่น้องมันทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ช่วงที่ฉันไม่ไปเรียนเฌอรีนก็โทรมาหาฉันทุกวันทำให้ฉันรู้สึกว่า เรื่องระหว่างพวกเขาอาจจะแค่สนุกหรือไม่ได้ตั้งใจก็ได้ ฉันยอมรับว่าฉันไม่อาจตัดใจจากมิโน่ได้ ฉันไม่อยากเลิกกับมิโน่ยังอยากคบกับเขาต่อไป และฉันก็คิดว่าเฌอรีนก็คงไม่ได้รู้สึกอะไรกับมิโน่หรอก
“หายดีแล้วหรอไลลา” เสียงมิโน่ทักขึ้นเมื่อฉันเดินผ่านประตูหน้าบ้านออกมา
“อืม..ไม่เป็นแล้วล่ะ” มิโน่ยืนจ้องมองหน้าฉันแล้วก็ยิ้ม
“อะไร” ฉันถามออกได้ด้วยความเขิน ก็เล่นจ้องซะขนาดนี้
“ไม่เห็นหน้าตั้งสามวันขอมองหน่อยไม่ได้หรอ” มิโน่ยิ้มหวานมาให้
“บ้าน๊า..ขึ้นรถได้แล้ว” ตอนนี้แก้มฉันคงแดงแล้วมั่ง
พอเข้ามานั่งในรถเรียบร้อย มิโน่ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังทันที
“เมื่อไร ไลลาจะบอกเรื่องของเรากับพ่อของไลลาสักที”
“ทำไมหรอ”
“โน่อยากดูแลไลลาให้มากกว่านี้ อยากอยู่ใกล้ๆ เวลาไลลาไม่สบาย” มิโน่ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ฉัน
ฉันเอื้อมมือไปจับมือมิโน่เขาก็หงายมือขึ้นเพื่อประสานมือกับกัน
“อีกไม่กี่เดือนเราก็เรียนจบกันแล้ว พอไลลามีงานทำและทำให้พ่อเห็นว่าสามารถดูแลตัวเองได้ พ่อก็จะได้หายห่วง ถึงตอนนั้นถ้าไลลาจะมีแฟนพ่อก็คงไม่ว่าอะไรแล้วล่ะ” ฉันบอกมิโน่
“งั้นโน่จะรอนะครับ” มิโน่เอื้อมมืออีกข้างมาหลูบผมฉันอย่างอ่อนโยนพร้อมกับดึงฉันเข้าหาตัวเพื่อจูบลงที่หน้าผากแผ่วเบา ฉันรักมิโน่นี้คือเหตุผลเดียวที่น่าจะเพียงพอที่ฉันจะให้อภัยเขาและมองข้ามสิ่งที่ได้เจอก่อนหน้านี้ได้
เมื่อฉันมาถึงมหาลัยมิโน่ก็รีบลงจากรถเพื่อมาเปิดประตูให้ฉันพร้อมกับจับมือฉันเดินเข้ามหาลัยไปพร้อมกัน ฉันก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดเต็มใจด้วยซ้ำ รู้สึกอบอุ่นจัง
“เฮ่..ทางนี่” เสียงเรียกจากเฌอรีน เธอโบกมือให้เราสองคนจังหวะที่เราเดินไปหาเฌอรีน ฉันเห็นเฌอรีนจ้องมองต่ำลงมาที่มือของฉันกับมิโน่ซึ่งเราจับมือกันอยู่ ฉันเห็นสายตาไม่พอใจจากเฌอรีนแต่ก็แค่แป๊ปเดี่ยวเท่านั้น เธอก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานในฉันทันที