ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,ไทย,Plotteller,พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
ผู้แต่ง
กณิกา
เรื่องย่อ
ไลลา : คนหนึ่งเขาชั่งดีกับฉันจะทิ้งลงยังไง คนหนึ่งเคยทิ้งไปแต่รักไม่เคยจางหาย
มิโน่ : คุณเคยทำลูกโป่งหลุดมือไหม ตอนนั้นคุณ โทษอะไร โทษสายลมที่พัดแรงไป หรือ โทษมือเราที่จับมันไม่แน่น พอ
เฌอรีน : สิ่งที่ฉันอยากได้ไม่ใช่แค่ตัวนายแต่ฉันอยากได้ใจของนายด้วย
ไลลา เฌอรีน มิโน่ ทั้งสามเป็นเพื่อนรักกัน และมันควรจะแบบนั้น ถ้าหากคนใดคนหนึ่งไม่เกิดคิดเกินคำว่าเพื่อน พวกเขาทั้งสามจะสามารถรักษาความเป็นเพื่อนไว้ได้รึเปล่า....
ตุบ
เสียงมาจากชั้นสองของบ้าน ฉันรีบเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองแล้วก็ต้องหยุดมองเพราะข้างบนนี้มีสามห้องมิโน่อยู่ห้องไหนเนี้ย ฉันหันไปทางซ้ายก็เจอห้องสุดทางเดินระเบียงประตูห้องปิดไม่สนิท น่าจะใช่ห้องนี้แหละ ฉันเดินไปที่ประตูเอื้อมมือผลักเข้าไป แต่แล้วสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็ทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก ขาก็นิ่งอยู่กับที่เหมือนมีใครมาสตั้นไว้งั้นแหละ อะไรกัน มิโน่กับเฌอรีน แล้วเฌอรีนมาอยู่นี่ได้ไง พวกเขานอนกอดกันอยู่บนเตียง เสื้อนักศึกษากับกระโปรงทรงเอของเฌอรีนก็วางกองอยู่ปลายเตียง
ฉันรีบเอามือปิดปากเมื่อมีก้อนสะอึกขึ้นมาจุกที่คอ
“อะ อึก..” ฉันเผลอร้องออกมา
ฉันหันหลังรีบเดินลงมาข้างล่าง ทำไม พวกเขาถึงมาอยู่ด้วยกันอีก ฉันเริ่มไม่ไหวแล้วนะ ทำไมมิโน่ถึงทำกับฉันแบบนี้ ทำไมฉันต้องมาเห็นอะไรที่มันซ้ำซากแบบนี้ด้วย ฉันกำลังจะก้าวพ้นประตูเหล็กหน้าบ้านก็มีเสียงเรียกฉันไว้
“ไลลา นั่นแกใช่ไหม” เสียงเฌอรีน
เสียงเฌอรีนเดินมาหา ฉันรีบเช็ดน้ำตาแบบลวกๆ แล้วหันกลับไปมองเฌอรีนตอนนี้เธอใส่เสื้อสีขาวตัวใหญ่น่าจะเป็นเสื้อของมิโน่ ฉันเบือนหน้าหนีเมื่อน้ำตาเจ้ากรรมทำท่าจะไหลออกมาอีก
“อืม...แกมาอยู่นี้ได้ไง” ฉันพยายามแสดงสีหน้าให้ดูปกติที่สุด
“คือ...เมื่อกี้แกเห็นแล้วใช่ไหม” เฌอรีนพูดพร้อมกับยืนบิดไปมาอย่างเขินอาย
“ฉันก็ไม่อยากโกหกแกหรอกนะ แต่ว่ามิโน่นะสิขอไว้ว่าอย่างพึ่งบอกแก กลัวว่าถ้าแกรู้แล้วจะแซวเราสองคนอ่ะ” เฌอรีนยิ้มอย่างเขินอาย ฉันควรตอบว่าไงดี ควรยินดีใช่ไหมรึเสียใจ
“อ่อ..” ฉันเหมือนคนที่ไร้วิญญาณตอนนี้สมองไม่รับรู้อะไรอีกแล้วหูตาพร่ามัวไปหมด
“ฉันไม่รบกวนพวกแกล่ะ ฉันไปนอนก่อนนะ” ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ พร้อมกับฝืนยิ้มไปให้เฌอรีน
เฌอรีนเดินมาดึงฉันเข้าไปกอด
“ฉันดีใจมากเลยนะไลลา ที่มีแกเป็นเพื่อน ไลลาเพื่อนรักของฉันแล้วก็มิโน่ด้วย” ฉันได้แต่ยืนพยักหน้าให้เฌอรีน ทันทีเฌอรีนเดินกลับเขาไปในบ้านมิโน่ ฉันก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป ฉันรีบเดินขึ้นห้องพอได้เข้ามาอยู่ในห้องของตัวเองฉันก็ปล่อยโฮออกมาทันที แขนขาไร้เรี่ยวแรงฉันซุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง ฉันนั่งกอดขาตัวเองร้องไห้ออกมาไม่หยุด ความรู้สึกตอนนี้เหมือนมีใครเอามีดมากรีดใจฉันเล่น ความรู้สึกเหมือนคนโง่ที่เชื่อคำพูดเขาง่ายๆ ถ้าเขารักเฌอรีนแล้วเขามาขอคบกับฉันทำไม เพื่ออะไรกัน..