ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,ไทย,Plotteller,พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันนี้เป็นวันรับปริญญาของบัณฑิตจบใหม่ เหล่าผู้ปกครองและญาติของบัณฑิตใหม่ต่างก็มารอถ่ายรูปและแสดงความยินดีกันอย่างล้นหลาม ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีครอบครัวฉันด้วย
“พี่ไลลามาถ่ายรูปกัน” เสียงไดมอนด์น้องชายสุดที่รักของฉัน เรียกให้มาถ่ายรูปกับครอบครัว วันนี้แม่ฉันก็มาด้วยนะ ทุกคนพร้อมใจกันมาแสดงความยินดีกับฉัน
“ไลลา” เสียงมิโน่เรียกฉัน ฉันจึงหันไปยิ้มให้ วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันมีความสุขเพราะฉะนั้น ฉันไม่อยากคิดอะไรให้รกสมอง
“นี่ๆ ไลลา มิโน่มาถ่ายรูปกัน” เสียงเฌอรีนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส
“ไดมอนด์ ถ่ายให้หน่อยสิ” เฌอรีนบอกพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ไปให้ไดมอนด์
เราสามคนมายื่นอยู่ที่หน้าซุ้มดอกไม้ซุ้มหนึ่ง มิโน่ยืนอยู่ตรงกลางฉันอยู่ทางซ้ายเฌอรีนยืนอยู่ทางขว้า
“เอาล่ะนะ หนึ่ง สอง สา..” จู่ๆ เสียงนับเลขของไดมอนด์ก็ขาดหายไป ฉันหันไปตามสายตาของไดมอนด์ก็ถึงกับยืนอึ่งไปชั่วขณะ เมื่อเฌอรีนเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อหอมแก้มมิโน่ ฉันรีบเบือนหน้าหนีทันที
“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันรีบเดินหนีไปจากตรงนั้นทันที ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงต้นไม้ใหญ่ด้านหลังหอประชุม ฉันยืนแอบที่หลังต้นไม้ใหญ่แล้วร้องไห้ออกมาในที่สุด เมื่อไรจะเลิกร้องสักทีนะไลลา ฉันถามตัวเองอยู่ในใจ... ฉันไม่ควรรู้สึกอะไรกับมิโน่อีกแล้ว นั้นคือสิ่งที่ฉันต้องทำในตอนนี้ แต่ใจมันกลับไม่ยอมทำตามความคิดเลย...
“ไลลา” มิโน่หาฉันเจอได้ไงไม่รู้ เขากำลังเดินมาหาฉัน
“มีไรหรอ มิโน่” ฉันรีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตาอย่างลวก แล้วหันกลับไปส่งยิ้มให้มิโน่
“โน่ไม่รู้ว่าทำไมเฌอรีนถึงเล่นอะไรแบบนี้” มิโน่พูด เหอะ! แค่เล่นหรอ
“ก็ไม่เห็นเป็นไรนิ นั้นแฟนนาย” ฉันตอบไปพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
“ใครแฟนใคร โน่ไม่เข้าใจ” พี่ทำสีหน้างุนงง
“ก็นายกับเฌอรีนไง” ฉันตอบออกไปน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
มิโน่เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน
“ไม่ใช่สักหน่อย ไลลาต่างหากคือแฟนโน่” มิโน่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น
“เลิกหลอกฉันสักทีเถอะ มิโน่” ฉันบัดมือมิโน่ออก มิโน่ทำสีหน้าตกใจที่ฉันบัดมือเขาออก
“โน่ไม่เคยหลอกไลลา จ้องตาโน่สิ แล้วก็ช่วยบอกด้วยว่าเห็นอะไร” มิโน่จับหน้าฉันให้จ้องตากลับเขา เขาไม่หลบสายตาฉันเลย เขาจ้องตาฉันอย่างแน่วแน่ กลับเป็นฉันเองที่เบือนหน้าหนีเขาแทน
“ฉัน..” ฉันยังพูดไม่ทันจบ มิโน่ก็ล็อกใบหน้าฉันไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง มิโน่ค่อยๆ ก้มหน้าลงมาใช้ริมฝีปากหนาบดจูบฉันอย่างผ่าเบา ฉันหลับตาลงพร้อมรับรสจูบจากเขา มิโน่ค่อยๆ สอดลิ้นร้อนชื้นแทรกกรีบปากฉันออกจากกัน ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดหยอกเย้าลิ้นฉันเล่นในโพรงปากเมื่อเขาล่วงล้ำเข้ามาได้สำเร็จ ทำให้สติฉันถึงกับพร่าเลือน เผลอเคลิ้มไปกับรสจูบของมิโน่ เขาค่อยๆ ถอดริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง แต่ก็ยังจับหน้าฉันไว้อยู่ มิโน่ก้มหน้าลงมาให้หน้าฝากของเราชนกันเขาจ้องตาไม่กะพริบ
“ผู้หญิงที่โน่รักคือไลลาเพียงคนเดียว” มิโน่ตอบฉันอย่างแน่วแน่
พรึบ!!! เพี๊ยะ!!!
จู่ๆ ฉันก็ถูกกระชากตัวออกอย่างแรงตามมาด้วยฝ่ามือฟาดลงที่แก้มซ้ายอย่างจัง
“แกทำแบบนี้ได้ไง ไลลา!” น้ำเสียงไม่พอใจมาจากปากสวยๆ ของเฌอรีน
“ทำอะไรของเธอนะ เฌอรีน!!” มิโน่ดันตัวฉันให้ไปอยู่หลัง สีหน้าของมิโน่ดูน่ากลัวมากเลยในตอนนี้
แต่เฌอรีนกลับไม่สน เธอหันมาเอาเรื่องฉันแทน
“เขาเป็นของฉัน” เฌอรีนเริ่มตะโกนเสียงดังทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหันมามองที่พวกเรา
“เฌอรีน!!!” มิโน่ตะคอกใส่เฌอรีน เมื่อเธอแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา ฉันผลักมิโน่เบาๆ ให้พ้นทาง เพื่อยืนประจันหน้ากับเฌอรีน
“หรอ แล้วแกรู้อะไรไหม มิโน่เขาเป็นแฟนฉัน!!!” ฉันตะคอกออกไปอย่างเหลืออด ในเมื่อมิโน่เขาเลือกฉัน ฉันก็ควรที่จะปกป้องสิทธิ์ของตัวเองถูกไหม เฌอรีนจ้องตาฉันเขม็งฉันก็จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“หรอ...ทั้งๆ ที่เธอก็เห็นกับตาตัวเอง ว่าฉันกับ...” เฌอรีนพูดไม่ทันจบมิโน่ก็พูดแซกขึ้น
“เธอจะพูดอะไร เฌอรีน” มิโน่พูดเสียงลอดไรฟันเพื่อข่มอารมณ์บันดาลโทสะแต่เฌอรีนก็ไม่ยอมหยุด
“ฉันเป็น..เมีย..มิโน่” เฌอรีนเชิดหน้าพูดแสดงความเหนือกว่า มิโน่ยืนขบกรามแน่น
“แกว่าอะไรนะ ยัยเฌอ” เสียงผู้ชายสูงวัยดังขึ้นที่ด้านหลังพวกเรา ไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่มาตั้งแต่เมื่อไร ทั้งพ่อแม่ฉัน น้าภา ไดมอนด์ แล้วก็พ่อแม่ของมิโน่และพ่อของเฌอรีนกับภรรยาคนใหม่ของเขา
“จริงรึเปล่า มิโน่” เสียงพ่อของมิโน่พูดขึ้น มิโน่ไม่ตอบคำถามของพ่อตัวเอง เขายืนจ้องหน้าฉันนิ่ง ในตาแสดงออกถึงความเสียใจและเจ็บปวดฉันก็เหมือนกัน ความรู้สึกไม่ต่างจากเขาเลย...
“กลับบ้านเถอะพี่ไลลา” เสียงของไดมอนด์เรียกสติให้ฉันกลับคืนมา ฉันใช้หลังมือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ไดมอนด์เข้ามาโอบไหล่ฉันให้เดินออกไปจากตรงนั้น
“ผมขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะครับ” เสียงพ่อฉันบอกกับพ่อแม่มิโน่และพ่อของเฌอรีน
พ่อมิโน่หันมาพยักหน้าให้พ่อฉันอย่างเข้าใจ
“ผมว่าเราไปคุยกันต่อที่บ้านผมแล้วกันนะครับ” พ่อของเฌอรีนบอกพ่อแม่มิโน่
“ได้ครับ”
นั้นคือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยิน ใจหล่นวูบตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ฉันไม่สามารถรักษาความรักของเราไว้ได้อีกต่อไป
