Just Love...แค่ได้รักเธอ - ตอนที่ 18 สนใจ โดย กณิกา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

ไลลา : คนหนึ่งเขาชั่งดีกับฉันจะทิ้งลงยังไง คนหนึ่งเคยทิ้งไปแต่รักไม่เคยจางหาย

เรย์

วันนี้ผมแต่งตัวดูเป็นผู้ดีผูกไทด์ใส่สูท ปกติไม่ค่อยชอบแต่งตัวสไตส์นี้สักเท่าไร ชอบแต่งแนวฮิปฮอบมากกว่า ที่ต้องใส่สูทก็เพราะวันนี้เป็นวันแต่งงานของลูกสาวเพียงคนเดียวของคุณอาผม เฌอรีน อยู่ดีๆ ก็แต่งปุ๊บปั๊บไม่รู้ว่าท้องป่องรึเปล่า จะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้คนแต่งงานเร็วขนาดนี้ทั้งๆ ที่พึ่งเรียนจบแท้ๆ แต่ก็นะมันก็เรื่องของเขานิ เราเป็นที่ชายที่แสนดีไม่ควรเสือกดีกว่า ^_^

อีกอย่างนะที่ลงทุนแต่งหล่อมาขนาดนี้ก็หวังว่าจะได้เจอเพื่อนคนสวยของเฌอรีนด้วย “ไลลา” แค่เอ่ยชื่อผมก็เผลอยิ้มออกมาอย่างกับคนบ้าแล้ว ถ้าจะเป็นเอามากนะเนี้ย...

“พี่เรย์ค่ะ” ผมหันหลังกลับไปมองตามเสียงเรียก เฌอรีนนั้นเองเธอเดินจูงมือเจ้าบ่าวมาหาผม หน้ามันคุ้นจังเหะเหมือนจะเคยเห็น? ออ..นึกออกล่ะผู้ชายที่นั่งจ้องไลลาในวันนั้นเองที่ผับของโลโค่ ไม่เห็นไอ้หมอนี้มันจะสนใจเฌอรีนเลย แล้วมาแต่งงานกันได้ไงว่ะ! พอเฌอรีนเดินมาถึงผมก็ยิ้มทักทายให้กับญาติผู้น้อง

“ไงเรา พี่ยินดีด้วยนะ” ผมแสดงความยินดีกับเฌอรีน

“นี่พี่เรย์พี่ชายเฌอเอง แล้วก็นี่เจ้าบ่าวของเฌอ มิโน่” เฌอรีนแนะนำเจ้าบ่าวของเธอ แต่เดี่ยวนะหมอนี่มันชื่อ มิโน่หรอ จะใช่เจ้าของสร้อยข้อมือเส้นนั้นรึเปล่านะ

“ชื่อมิโน่หรอ” ผมถามเจ้าบ่าวของเฌอรีน

“ใช่ครับ” ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชามาก นึกว่าอยู่ขั่วโลกเหนือซะอีก ถ้าไม่ติดที่ว่าอากาศตอนนี้มันร้อนนะ.. งานแต่งตัวเองแท้ๆ ทำหน้ายังกะจะตายซะให้ได้ ไม่เข้าใจเด็กสมัยนี้จริงๆ นี่กูก็พูดเหมือนตัวเองแก่เลย? ..

“สวัสดีค่ะ ท่านผู้มีผู้มีเกียรติทุกท่าน ในวันนี้เป็นวันแห่งความสุขของเพื่อนรักทั้งสองของดิฉัน ขอให้คู่บ่าวสาวรักกันจนวันตายอย่าได้พรากจากกันเลย” เสียงพูดนั้น จะอวยพรรึแช่งว่ะ! น้ำเสียงเย้ยหยันนั้นอีก

“ไลลา” เสียงเจ้าบ่าวเฌอรีนพูด ทำให้ผมหันไปมองบนเวที เธออยู่นั้นแต่ว่านี่มันงานแต่งนะทำไมไลลาถึงใส่ชุดสีดำมาอย่างนั้น แล้วไอ้แววตาห่วงหาอาลัยจากว่าที่น้องเขยผมนั้นอีก แทนที่มันจะสนใจเจ้าสาวของตัวเอง เฌอรีนยืนกอดแขนเจ้าบ่าวไว้แน่นเมื่อเจ้าบ่าวทำท่าจะเดินไปบนเวที นี่มันเรื่อง..อะไรกันว่ะ!

“ขอมอบเพลงนี้ให้กับคู่บ่าวสาวนะคะ” ไลลาพูดพร้อมกับจ้องหน้ามิโน่ไม่วางตา

ไลลา: คืนนี้มันช่างเงียบงัน

แต่ในหัวใจฉันกลับส่งเสียงดัง

ตะโกนหาใครอยู่ข้างในนั้น

คล้ายว่าเรียกชื่อเธอ

คืนนี้มันช่างว่างเปล่า

แต่ใจฉันมันมีเรื่องมากมาย

รู้ว่าควรจะพอ

แต่มันหยุดคิดไม่ได้

ไดมอนด์ : ไม่รู้ว่าเธอลืมยัง ผมเองไม่เคยลืมมัน

เรือลำที่เราเดินทาง สักวันต้องมีวันพัง

ภาพเธอในความทรงจำ นั้นไม่มีวันเลือนราง

และเธอรู้อยู่แก่ใจ ใครเป็นคนทำเรื่องนั้น

เธอไม่เคยจะสนเลย

อยากจะหนีไปก็ไม่พ้นเลย

ทั้งรูปภาพที่ไปค้นเจอ

มันไม่มีทางที่จะลบเธอ

รอมาเวลาเนิ่นนาน

ใจฉันยังไม่เลิกชา

มีแต่ความคิดถึงที่มันเพิ่มมา

ไม่อยากให้โลกนี้มีการเลิกรา

ไลลา : แต่ฉันยังไม่เคยจบ

ไม่เคยที่จะลบได้

ไม่เคยลืมว่ารัก

ที่เคยได้รับนั้นดีแค่ไหน

ไม่มีวันที่จะย้อนมา

และไม่มีวันเลือนหาย

ยิ่งกลับไปคิดถึงวันที่

ฉันเคยมีความหมาย

ยิ่งลบไม่ได้ (***)

ผมเหมือนต้องมนต์สะกดไลลาร้องเพลงได้ไพเราะมาก แต่ในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวดจนผมเองยังรู้สึกได้ อะไรที่ทำให้ใบหน้าสวยๆ นั้นมีแต่ความหม่นหมองสายตาแสนเจ็บปวดนั้นส่งมาให้คู่บ่าวสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าผม ไม่รู้ว่าระหว่างสองคนนั้นเธอต้องส่งให้ใครมากกว่ากัน..

แต่ว่าสิ่งที่ทำให้ผมงงที่สุดก็คือ ไดมอนด์ ศิลปินในค่ายผมมาร้องแร็ปคู่กับไลลาได้ไง รู้จักกันด้วยหรอ แต่ก็ต้องหยุดความสงสัยไว้แค่นั้น เมื่อไดมอนด์เดินโอบไหล่ไลลาลงจากเวทีแล้วก็เดินขึ้นรถออกไปจากในงานแล้ว ผมแอบเห็นมิโน่มองตามรถของไดมอนด์จนหลับสายตา... แล้วทำไมผมต้องสนใจด้วยเนี้ย ไม่ว่าสองคนนี้จะมีความสัมพันธ์กันแบบไหนก็ตามแต่ตอนนี้มิโน่แต่งงานแล้วก็หมดสิทธิ์สิครับ..^-^ เสียงมารในร่างเทพบุตรบอกว่า...เสร็จกูแน่ ฮ่าๆ ๆ

*** [ลบ (Delete) - Gena Feat. Diamond Acoustic Version]

​

เฮียเรย์ เวอร์ชันการ์ตูน

​