ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,ไทย,Plotteller,พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
ผู้แต่ง
กณิกา
เรื่องย่อ
ไลลา : คนหนึ่งเขาชั่งดีกับฉันจะทิ้งลงยังไง คนหนึ่งเคยทิ้งไปแต่รักไม่เคยจางหาย
มิโน่ : คุณเคยทำลูกโป่งหลุดมือไหม ตอนนั้นคุณ โทษอะไร โทษสายลมที่พัดแรงไป หรือ โทษมือเราที่จับมันไม่แน่น พอ
เฌอรีน : สิ่งที่ฉันอยากได้ไม่ใช่แค่ตัวนายแต่ฉันอยากได้ใจของนายด้วย
ไลลา เฌอรีน มิโน่ ทั้งสามเป็นเพื่อนรักกัน และมันควรจะแบบนั้น ถ้าหากคนใดคนหนึ่งไม่เกิดคิดเกินคำว่าเพื่อน พวกเขาทั้งสามจะสามารถรักษาความเป็นเพื่อนไว้ได้รึเปล่า....
หนึ่งปีผ่านไป....
แสงแดดยามเช้าส่องลอดช่องหน้าต่างกระจกเข้ามากระทบกับใบหน้าสวยรูปไข่ พอโดนแสงแดดแยงตาก็ทำให้เธอลืมตาขึ้น มองออกไปนอกหน้าต่างกระจกเห็นพระอาทิตย์สาดแสงสีส้มอ่อนทำให้บรรยากาศยามเช้าของเมืองกรุงดูสวยงามยิ่งนัก นี่อุตส่าห์ซื้อห้องที่อยู่สูงๆ แล้วนะเนี้ย พระอาทิตย์ก็ยังตามมาส่องแสงจนได้ ฉันนั่งยิ้มให้กับตัวเองที่กระจกสะท้อนเงา ไม่ว่าคนเราจะอยู่สูงแค่ไหนก็ไม่มีใครจะอยู่สูงกว่าพระอาทิตย์ได้นั้นคือความสัจจริง
คลื่น.......คลื่น........คลื่น........
เสียงโทรศัพท์ที่หัวเตียงดังขึ้น ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
“ไลลาพูดสายอยู่ค่ะ” กรอกเสียงลงไป
“ตื่นหรือยังค๊า คุณลูกสาว” เสียงพี่แมนนี่สาวประเภทสองผู้จัดการส่วนตัวฉันเอง
“ตื่นแล้วค๊า” ฉันตอบพี่แมนนี่
“วันนี้เวลาบ่ายสองครึ่ง มีถ่ายแบบให้เสื้อผ้าแบรนด์หนึ่งนะ ทำหน้าทำตามาสวยๆ นะค่ะคุณสาว เดี่ยวพี่ส่งโลเคชั่นไปให้” พี่แมนนี่บอกเสร็จก็วางสายไป
ติ่ง!
พี่แมนนี่ :สตูดิโอ M
ไลลา : ^-^
เปิดอ่านข้อความเสร็จ ฉันก็หยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป ตั้งแต่เรียนจบฉันก็ขอพ่อซื้อคอนโดโดยให้เหตุผลว่ามันสะดวกต่อการไปทำงานของฉัน ฉันยึดอาชีพนางแบบ ก็มีเดินแบบ ถ่ายแบบ โฆษณาเล็กๆ น้อยๆ ไปก็พอกินพอใช้ เพราะเงินที่หาได้ก็ใช้แค่คนเดี่ยวพ่อกับแม่ฉันท่านไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินเท่าไร และอีกเหตุผลหนึ่ง ฉันต้องการหนีหน้าใครบางคน ที่ทำให้ใจฉันมันบอบช้ำเกินจะเยียวยา ไม่อยากรับรู้ความเป็นไปของพวกเขาขอออกมาอยู่ให้ไกลจะดีกว่า
ฉันขับรถมาถึงสตูดิโอ M เวลาบ่ายสองโมงตรง เผื่อเวลาให้ตัวเองนิดหน่อยจะได้ทำความรู้จักกับทีมงาน ฉันลงจากรถก็มีสาวน้อยน่ารักคนหนึ่งใส่ชุดนักศึกษาเข้ามาถามฉัน
“คุณไลลาใช่ไหมค่ะ” เห็นแล้วนึกถึงตัวเองตอนสมัยเรียนจังเลย ฉันยิ้มให้แทนคำตอบ
“ไม่ต้องเรียกคุณหรอก เรียกพี่ไลลาก็พอแล้ว” เรียกคุณๆ นี่ไม่ค่อยเหมาะกับฉันหรอก
“ได้หรอค่ะ คุณ..เอ๊ย..พี่ไลลา ใจดีจังแถมสวยมากๆ ด้วย” สาวน้อยชมฉันไม่หยุด ดูถ้าแล้วคงจะเจอนางแบบจอมเวี่ยงวีนบ่อยล่ะสิ ก็นะฉันไม่ได้ดังอะไรขนาดนั้น อีกอย่างฉันชอบแบบเป็นกันเองมากกว่า
“จ๊ะ พาพี่ไปแต่งตัวได้ล่ะ” ฉันยิ้มให้แม่สาวน้อยอย่างอารมณ์ดี เธอเดินนำหน้าฉันพาฉันขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง
“สวัสดีค่ะ” เมื่อเดินเข้ามาฉันก็ยกมือไหว้ทักทายทีมงานทุกคน เพื่อความเป็นกันเองเวลาทำงานจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด
“ดีครับ/ค่ะ” เสียงพี่ๆ ทีมงานตอบกลับมา
“อีกสามสิบนาทีเราจะเริ่มถ่ายนะครับ น้องไลลาไปเปลี่ยนชุดแต่งหน้ากับฝ่ายคอสตูมและช่างแต่งหน้าได้เลยนะ” พี่ตากล้องหันมาบอกอย่างเป็นกันเอง ฉันพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ