ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,ไทย,Plotteller,พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
ผู้แต่ง
กณิกา
เรื่องย่อ
ไลลา : คนหนึ่งเขาชั่งดีกับฉันจะทิ้งลงยังไง คนหนึ่งเคยทิ้งไปแต่รักไม่เคยจางหาย
มิโน่ : คุณเคยทำลูกโป่งหลุดมือไหม ตอนนั้นคุณ โทษอะไร โทษสายลมที่พัดแรงไป หรือ โทษมือเราที่จับมันไม่แน่น พอ
เฌอรีน : สิ่งที่ฉันอยากได้ไม่ใช่แค่ตัวนายแต่ฉันอยากได้ใจของนายด้วย
ไลลา เฌอรีน มิโน่ ทั้งสามเป็นเพื่อนรักกัน และมันควรจะแบบนั้น ถ้าหากคนใดคนหนึ่งไม่เกิดคิดเกินคำว่าเพื่อน พวกเขาทั้งสามจะสามารถรักษาความเป็นเพื่อนไว้ได้รึเปล่า....
นั่งคุยกันได้สักพักฉันก็รู้สึกเหมือนมีใครมาโอบหลังฉันไว้ ฉันหันหน้าไปมองด้วยสายตาไม่พอใจแต่มิโน่กลับยิ้มจนตานี่เยิ้มแล้ว เขาเมาแล้วสินะ
“ไหวรึเปล่าเนี้ย” ฉันถามมิโน่
“ถ้าไม่ไหว..จะไปส่งหรอ” มิโน่ทำสายตาเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน เขาดูเปลี่ยนไปนะ ปกติเขาไม่เคยทำสายตาแพรวพราวใส่ฉันเลย ฉันส่ายหน้าให้เขาเบาๆ จู่เขาก็เอื้อมมือมาจับหน้าฉัน ทำให้ทุกคนในโต๊ะหันมามองเป็นตาเดียว
“อย่าไปทำหน้าแบบนี้ใส่ผู้ชายคนไหนนะ..มันน่ารักรู้ไหม” มิโน่บอก ฉันพยายามจับที่ข้อมือ ดึงมือเขาออกจากหน้าฉัน
“มิโน่...ปล่อย” ฉันเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ เขามาทำรุ่มร่ามแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นได้ไงเนี้ย
“มิโน่!!” จู่ๆ ก็มีเสียงคุ้นหูตะโกนเรียกเขา ทำให้เขายอมปล่อยมือออกจากหน้าฉันแล้วหันไปตะคอกใส่เธอ เฌอรีน
“อะไร!!”
เณอรีนเดินเข้ามากระชากตัวมิโน่ให้ลุกขึ้นยืน
“ที่ไม่ยอมกลับบ้าน เพราะแบบนี้หรอ” เฌอรีนโว๊ยวายใส่มิโน่พร้อมกับใช้มือทุบที่หน้าอกมิโน่ยกใหญิ มิโน่รวบมือเฌอรีนไว้ด้วยความสำราญ
“ไปคุยกันที่บ้าน” มิโน่ออกแรงดึงแต่เฌอรีนกลับสะบัดมือออก เธอเดินมาจับแขนฉันแล้วออกแรงกระชากให้ลุกขึ้น จังหวะนั้นแสงไฟส่องมาที่หน้าฉันพอดี
“ไลลา” เฌอรีนถึงกลับชะงักกลางอากาศทันทีที่เห็นหน้าฉัน
“ไง.. เฌอรีน” ฉันยืนกอดอกเชิดหน้าคุยกับอดีตเพื่อนรัก
“นี่แกยังไม่เลิกต่อติดกันอีกหรอ” เฌอรีนดูตกใจมากที่เห็นฉัน เธอคงคิดว่าฉันกับมิโน่แอบหลับหลังเธออยู่ล่ะซิ
“กลับบ้านเฌอรีน” เสียงมิโน่เรียกเฌอรีนอีกครั้ง
“ไม่!! ฉันต้องคุยกับไลลาให้รู้เรื่อง” เฌอรีนมองหน้าฉันด้วยความโกธรสุดๆ
“แกมีอะไรจะคุยกับฉัน ก็ว่ามา” ฉันยืนกอดอกจ้องหน้าเฌอรีนเขม็ง
“หึ! เมื่อไรแกจะเลิกยุ้งกับผัวฉันสักทีห๊ะ!! ไลลา” เหมือนเธอจะตั้งใจพูดเสียงดังให้คนอื่นได้ยิน ชั่งเหอะ ใครจะมองฉันยังไงก็เรื่องของเขา
“แกฟังฉันนะเฌอรีน ฉัน ไม่ เคย แย่ง ของ แก” ฉันพูดแต่ล่ะคำช้าๆ ชัดๆ คนอื่นคงหมั่นไส้ฉันหมดแล้วล่ะ
“ก็ทำอยู่นี้ไง นัดกันมาเที่ยวเห็นๆ อยู่ ยังจะกล้าปฏิเสธอีก!!” เฌอรีนไม่ยอมง่าย
“งั้นก็แล้วแต่แกจะคิดแล้วกัน เพราะว่าแกก็ชอบคิดอะไรไปเองคนเดียวอยู่แล้วนิ” ฉันแอบแขวะเฌอรีนเบาๆ
“นังไลลา!!” เฌอรีนง้างมือขึ้นเตรียมจะตบฉัน
“พอได้แล้ว!! เฌอรีน” เสียงผู้ชายคนหนึ่งร้องห้ามไว้ นั้นมัน ไดมอนด์นิ
“ไดมอนด์ มาได้ไง” ฉันถามน้องชายตัวเอง น้องยิ้มให้ฉันแล้วก็หันไปพูดกับมิโน่
“พี่พาเมียพี่กลับไปเหอะ ที่นี่เขาวุ่นวายกันพอแล้ว” ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นน้องชายฉันในโหมดนี้เลยเหะ ก็เท่เหมือนกันนี้น้องชายเรา มิโน่พยักหน้าให้อย่างเขาใจ
“ทำไมฉันต้องฟังนายด้วย พวกเดียวกันมันก็เข้าข้างกันดิว่ะ!” เฌอรีนก็ไม่ยอมกลับง่ายๆ
“พอเถอะ เฌอรีน พี่ขอล่ะ นี่ผับเพื่อนพี่อย่าให้วุ่นวายไปกว่านี้เลย” ฉันหันไปมองตามเสียงนั้น พี่เรย์
“นายควรมีเวลาให้เมียบ้างนะ ฉันแค่บอกในฐานะที่นายเป็นน้องเขยฉัน” พี่เรย์บอกมิโน่
“ก็ได้ค่ะ เฌอกลับก็ได้เห็นแก่พี่เรย์นะคะ” เฌอรีนยอมกลับแต่โดยดี มิโน่หันมามองหน้าฉันแล้วเขาก็เดินตามหลังเฌอรีนออกไป
พอสองคนนั้นเดินออกไปฉันก็ถอนหายใจออกมายาวๆ เมื่อไรจะสงบสุขสักทีนะชีวิตฉันเนี้ย