ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,ไทย,Plotteller,พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ติ่ง!
เสียงข้อความเข้าโทรศัพท์ฉันเอง
พี่เรย์ : อยู่ไหน
ฉันลุกออกจากที่นั่งเดินไปหลังบ้าน ทานข้าวเสร็จพอดี
ไลลา : จำเป็นต้องบอกด้วยหรอค่ะ
พี่เรย์ : อย่าดื้อกับพี่ ไม่งั้นจะโดนทำโทษ
ทำไมชอบขู่จัง
ไลลา : อยู่บ้านค่ะ
พี่เรย์ : บ้านใคร
ไลลา : ก็บ้านไลลาสิ
พี่เรย์ : แล้วไป
ท่าจะบ้า ฉันเผลอยิ้มให้กลับโทรศัพท์
พี่เรย์ : กลับตอนไหน
ไลลา : ไม่บอก
พี่เรย์ : โดนแน่
ไลลา : จะกลับเดี๋ยวนี้แหละค่ะ
พี่เรย์ : มาหาที่ห้องด้วย ขัดคำสั่งโดน
อะไรของเขาเนี้ย ชอบขู่จังเลยนะ
ฉันเก็บโทรศัพท์กำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน หันตัวมาก็ชนกับร่างหนาของมิโน่เกือบหงายหลัง ดีที่มิโน่เร็วกว่าคว้าตัวฉันไว้ได้ทัน
“ขอบใจ” ฉันยิ้มอย่างขอบคุณ ไม่งั้นเจ็บตัวแน่
“คุยกับใครอยู่หรอ” มิโน่ถามฉัน
“คุยกับเพื่อนนะ” ฉันตอบมิโน่
“อิจฉาเพื่อนคนนั้นจัง ที่ได้รอยยิ้มของไลลาไป” มิโน่พูดเหมือนน้อยใจ
“พูดอะไรนะ ไลลาก็ยิ้มให้เพื่อนทุกคนอยู่แล้ว” ฉันก็ยิ้มปกตินิ ไม่ได้พิเศษอะไรสักหน่อย
“จะกลับตอนไหน ให้โน่ไปส่งไหม” มิโน่อาสา
“ไลลาเอารถมานะ”
“แล้วไดมอนด์กลับด้วยรึเปล่า”
“คงไม่มั้ง เขาอยู่ในช่วงพักผ่อนคงจะอยากอยู่บ้านสักพัก”
“ไลลา ถ้าตอนนี้ยังไม่มีใคร ให้โอกาสโน่ได้ไหม” จู่ๆ มิโน่ก็พูดขึ้นมา ฉันทำตัวไม่ถูกเลย
“แล้วเฌอรีนล่ะ” เขาแต่งงานแล้วนะ
“โน่จะหย่า” ฉันตกใจตาโตเท่าไข่ห่าน นี่มิโน่พูดจริงหรอ
“ทำไม” ฉันมองมิโน่อย่างไม่เข้าใจ
“ไลลาก็รู้ว่าโน่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเฌอรีน” มิโน่พูดเหมือนกับเบื่อหนายเต็มทน
“แล้วเฌอรีนล่ะ เฌอรีนรักโน่นะ” ฉันดูออกว่าเฌอรีนรักเขามากแค่ไหน
“แต่โน่รักไลลา!!” มิโน่พูดเสียงดังขึ้น ฉันยืนอึ้ง ค้างไปกับคำพูดของเขา
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ ขอแค่ไลลาให้โอกาสโน่ ได้ไหม” มิโน่จับมือฉันไปกุมไว้ เขาส่งสายตาอ้อนวอนมาให้
ฉันไม่รู้ว่าควรจะตอบเขายังไงดี ความรู้สึกมันตีกันไปหมดสับสน ใจหนึ่งก็ดีใจที่เขายังรักฉันอยู่ แต่อีกใจมันกลับถามหาใครอีกคน ที่เขาไม่เคยบอกอะไรฉันเลยนอกจากการรังแกร่างกายฉัน
“ขอเวลาหน่อยนะ” ฉันไม่สามารถตอบในตอนนี้ได้
“ได้ครับ นานแค่ไหนโน่ก็รอได้” มิโน่ดึงฉันเข้าไปกอด ซึ่งฉันก็ไม่ขัดขืน ตอนนี้ฉันหลุดออกจากร่างไปแล้ว ในหัวฉายภาพวันนั้น วันที่มิโน่พูดประโยคนี้ออกมา
ฉันขับรถมาถึงคอนโดเป็นเวลาสามทุ่ม ฉันตั้งใจเดินผ่านห้องใครบางคนแต่ก็ต้องชงักเมื่อนึกถึงคำสั่ง
“เฮ้ออออ” ฉันถอนหายใจอยู่หน้าประตู เอะ! ประตูปิดไม่สนิทอยากบอกนะว่ารอฉันนะ คิดได้ดังนั้นหน้าฉันก็เห่อแดงขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
ฉันผลักประตูเข้าไปก็ต้องชงัก เมื่อพี่เรย์ไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง ยัยมินนี่กำลังคร่อมตัวพี่เรย์อยู่บนโซฟา ตอนนี้พี่เรย์ไม่ได้ใส่เสื้อด้วยเขาใส่แต่บล็อกเซอร์ตัวเดียว ทั้งสองคนหันหน้ามามองฉัน
ที่เรียกมาเนี้ยจะให้มาดูฉากเลิฟซีนรึไง แล้วภาพวันนั้นที่มิโน่กับเฌอรีนก็ไหลเข้ามาในหัว นี่เขาปั่นหัวฉันเล่นหรอ ผู้ชายก็เหมือนกันหมด ไม่จริงใจเลยสักคน
“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ!” ดูเขาจะตกใจมากที่เห็นฉัน หึ!
“ไลลา!” เสียงพี่เรย์พูด ฉันปิดประตู แล้ววิ่งมาที่ลิฟต์เพื่อลงมายังลาดจอดรถ
ฉันขับรถกลับบ้านที่ต่างจังหวัดทันที ไม่รู้จะไปไหนดีนึกถึงแต่บ้านเกิด ไม่อยากเจอใครทั้งนั้นในตอนนี้
เรย์
หลังจากส่งข้อความไปหาไลลาผมก็นั่งยิ้มกับตัวเองเหมือนคนบ้า ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอกำลังกิ๊กกักอยู่กับไดมอนด์ แต่ผมกลับไม่สนซะงั้น แถมยังหลงเธออีกต่างหาก ช่วยไม่ได้นะไดมอนด์ ไลลานะของเฮียเรย์ ไปอาบน้ำรอไลลาดีกว่า เธอทำเมินใส่ผมเมื่อตอนที่อยู่ค่ายเพลง แบบนี้ต้องลงโทษ
ติ่งต่อง
“มาเร็วจัง”
ผมถอนเสื้อผ้าออกเหลือแต่บล็อกเซอร์กำลังจะหยิบกางเกงมาใส่ แต่ไม่ใส่ดีกว่า เวลาไลลาทำหน้าตกใจแล้วน่ารักดี
ผมเอื้อมมือไปเปิดประตู
“อุ๊ย...พี่เรย์น่ารักจัง” มินนี่กระโจนใส่ผมทันที
“เฮ้ยยย มินนี่มาได้ไงเนี้ย” กลิ่นเหล้าหึ่งเลย ผมไม่ทันตั้งตัวก็โดนมินนี่ผลักลงโซฟาอย่างแรง
โอ๊ยยย ยัยบ้าแรงเยอะจังว่ะ!
“พี่เรย์ขา...เป็นของมินนี่ซะเถอะ” มินนี่กระโดดมาทับร่างผมหัวเข่าของเธอกระแทกท้องผมอย่างแรงจนจุก กระโดดมาได้
ยัยบ้าเอ้ยยย แม่ง! จุกสิครับใบ้รับประทานไปชั่วขณะ
“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ!” พอได้ยินเสียงนั้นแล้ว ใจผมวูบลงไปอยู่ตาตุ่มทันที
“ไลลา” ฉิบหายแล้วกู ผมพยายามดันร่างยัยมินนี่ออก จุกก็จุก โอ๊ยย ทำไมคนหล่อต้องมาเจออะไรแบบนีด้วยเนี้ย
ผมวิ่งออกมาจากห้องก็เห็นหลังไลลาเข้าไปไหนลิฟต์แล้ว จะไปไหนนั้นดึกแล้วนะ
ผมกลับเข้ามาในห้องหาโทรศัพท์กดโทรออก
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ค่ะ” เชี้ยแล้วไง
“พี่เรย์ขา...” นี่ก็เรียกอยู่ได้
“ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!!” ผมตวาดมินนี่เสียงดังลั่น จนเธอสะดุ้งสุดตัวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตอนนี้ผมไม่สนอะไรแล้ว
“ทำไมต้องดุมินนี่ด้วยค่ะ” ยัง ยังไม่ไปอีก
“เธอจะออกจากห้องฉัน รึจะออกจากค่ายฉันเลือกเอา นับหนึ่งถึงสาม 1..”
“ปะ ไปแล้วค่ะ” มินนี่รีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ความยุ่งยากมาสู่ผมแล้วล่ะ ไลลาไปไหนแล้วก็ไม่รู้โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง ผมร้อนใจเป็นห่วงไลลามากเลยตอนนี้ ผมจะทำไงดี...
พอตะวันขึ้นสู่ท้องฟ้าเช้าวันใหม่ผมก็ตรงดิ่งไปที่ค่ายเพลงทันที เมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืนนอนไม่หลับ ผมกดโทรหาไลลาเป็นร้อยๆ สายก็ไม่ติดเหมือนเดิม
“เฮีย!!” ผมตะโกนเรียกเฮียซัมดีเสียงดังลั่น
“เฮ้ยย ตกใจหมด มีไร” เฮียซัมดีสะดุ้งกับเสียงของผม
“วันนี้ไดมอนด์มันเข้าบริษัทไหม” ผมถามอย่างร้อนใจ
“ไม่น่าจะเข้านะ เพราะมันอยู่ในช่วงพักผ่อนอ่ะ” เฮียซัมดีบอก แล้วผมจะไปหาไลลาที่ไหนดี
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าดูร้อนรนชอบกล” เฮียเจถามขึ้น ผมหันไปมองหน้าทั้งสองเฮียอย่างหงุดหงิด
“อะไรว่ะ มันไม่มาก็โทรหามันดิ โทรศัพท์ก็มี” เออ นั้นดิ ทำไมแค่นี้คิดไม่ได้ว่ะ
ผมเดินกลับมาที่ห้องทำงานตัวเอง แล้วกดโทรหาไดมอนด์ทันที
“ผมไม่รับงานครับ” เสียงรับสายกวนตีนทันที
“แกอยู่ไหนไดมอนด์” ใจจริงอยากจะถามว่าไลลาอยู่กับมันรึเปล่า แต่ก็ไม่กล้าพอ
“อยู่บ้านมอนด์ดิ ถามทำไมครับ” สงสัยไม่อยู่กับไดมอนด์แต่มันอาจจะรู้ก็ได้
“แกว่างไหม ออกมาหาเฮียหน่อย”
“ตอนค่ำๆ แล้วกันเฮีย ตอนนี้มอนด์ง่วงนอนมาก” สงสัยมันอยากพักผ่อนล่ะ
“งั้นหนึ่งทุ่มเจอกันที่ ST ผับก็แล้วกันนะ” ผมนัดไดมอนด์เสร็จก็วางสายไป แต่ใจก็ยังไม่สงบอยู่ดี หายไปไหนนะ ไลลา
