ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,ไทย,Plotteller,พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันตื่นมาสูดอากาศบริบริสุทธิ์ยามเช้าที่ระเบียงห้องนอน มองไปทิศตะวันออกก็เห็นพระอาทิตย์กำลังขึ้นสู่ท้องฟ้าของวันใหม่ ตะวันทอแสงกระทบต้นกล้าอ่อนที่กำลังเจริญเติบโตเป็นต้นข้าว รู้สึกดีจัง อยู่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าบ้านเรา
“ไลลา ตื่นยังลูก ลงมาใส่บาตรกับแม่เร็ว” เสียงคุณนายลันดาเรียกฉัน
“ค๊า..แม่” ฉันตอบรับ รีบเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันอย่างรวดเร็ว
“อายุวันโน สุขังพลัง” ฉันยกมือขึ้นเหนือหัวเมื่อพระให้พรเสร็จ
“ป่ะ กินข้าวกันลูก” ฉันเดินกอดแม่เข้าบ้านไป
“นี่เรามีปัญหาอะไรรึเปล่า ทำไมอยู่ๆ ก็กลับมาบ้านโดยไม่บอกใคร” สงสัยพ่อโทรมารายงานเรียบร้อยแล้ว
“ก็คิดถึงแม่ไงค่ะ” ฉันบอกแม่พร้อมกับหอมแก้มดังฟอด
“กินข้าวเสร็จแล้วพาแม่ไปตลาดหน่อยนะ” แม่บอก
“ได้ค่ะ” ฉันรับปากแม่เสร็จก็ตักข้าวใส่ปากต่อ ฝีมือแม่ไม่เปลี่ยนไปเลย
ตลาดสด
“เอ้า พี่ลันดาพาใครมาด้วยล่ะนั้น” เสียงแม่ค้าขายผักถามขึ้น
“ก็ไลลาไงจำไม่ได้หรอ” แม่ฉันตอบ
“ไลลาเองหรอ ป้าก็จำไม่ได้สวยเหมือนแม่เลยนะเนี้ย” ป้าขายผักชม
“เออ นี่พี่ลันดาทำไมไม่ให้ไลลาลงประกวดนางนพมาศล่ะ หมู่บ้านของเรายังหาคนไม่ได้เลย นี่ก็ใกล้วันลอยกระทงแล้วด้วย” ป้าขายผักบอก
“ต้องถามเจ้าตัวเขานู้นพี่ยังไงก็ได้ ว่าไงล่ะลูก” แม่ฉันตอบป้าขายผักแล้วหันมาถามฉัน
ประกวดนางนพมาศน่าสนุกจัง
“ก็ได้นะคะ ไลลาว่างๆ อยู่พอดี” ฉันตอบแม่
ป้าขายผักยิ้มดีใจใหญ่
“นี่พวกเรา หมู่บ้านของเราได้ตัวแทนไปประกวดนางนพมาศแล้วนะ หนูไลลาลูกพี่ลันดาเอง” ทั้งตลาดหันมาฉันเป็นตาเดียว
“สวยเนอะ”
“หมู่บ้านเราชนะแน่ๆ ปีนี้” ทั้งตลาดคุยกันอึกกระทึกคึกโคม ฉันได้แต่ยิ้มไปให้
วันลอยกระทง....
ตื่นเต้นจังตอนนี้ฉันอยู่ในชุดไทยประยุกต์สไบสีขาวมีการยกดอกลายไทย ตัดแขนแบบนางชี ทิ้งชายยาว เสื้อติดกับผ้าซิ่น มีชายพก และเข็มขัด เครื่องประดับสีทองตัดกับสีสไบ ยืนส่องตัวเองที่หน้ากระจก สวยจัง ฉันชอบชุดไทยที่สุดสวยงามมีเอกลักษณ์ที่ไม่มีใครสามารถลอกเลียนแบบได้
ปิ๊ดๆ ๆ
เสียงใครมาบีบแตรอยู่หน้าบ้านนะ ฉันเดินลงมาข้างล่างก็เจอกับไดมอนด์
“มาได้ไง” ฉันยิ้มอย่างดีใจเดินเข้าไปกอดน้องชาย
“ทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะ หรือว่าพี่จะแต่งงานหรอ” ไดมอนด์พูดเสียงดังพร้อมกับทำท่าตกใจ
“แต่งไม่ได้นะ พี่ไม่ให้แต่ง” ฉันยืนอึ้งกิ้มกี่ทันทีที่เห็นหน้าเขา พี่เรย์ เขามาทำไม
“จะบ้าหรอ พี่ลงประกวดนางนพมาศต่างหาก” ฉันทำเมินไม่สนใจเขาหันไปตอบน้องชายแทน
“อ้าวหรอ นึกว่าจะชิ่งแต่งงานหนีใครบางคน” ทำไมไดมอนด์พูดจาแปลกๆ
“หนีใคร” ฉันถามอย่าง งงๆ
“แล้วหนีใครมาล่ะ” ไดมอนด์ถามกลับ นี่มันไปรู้อะไรมา ฉันเล่ตามองน้องชาย
“แล้วมาได้ไง” มันก็บุ้ยหน้าไปหาพี่เรย์
“อะไร” ฉันไม่เข้าใจ
“พอดีว่าเจ้านายมอนด์คุกเข่าอ้อนวอนขอให้มอนด์นะ พาเขามาหาคนใครบางคนที่เขาคิดว่าหนีหน้าเขามานะ” ไดมอนด์สาธยายซะยืดยาว
“แล้วแม่ลันดาอยู่ไหนล่ะ มอนด์ยังไม่ได้สวัสดีแม่เลย” จะหาทางชิ่งล่ะสิ
“อยู่ในครัว” ไดมอนด์เดินหายเข้าไปในครัวทันที
ฉันเดินนำหน้าพี่เรย์พาไปที่สวนหลังบ้าน
“มาทำไม” ฉันกอดอกยืนจ้องหน้าพี่เรย์นิ่ง
“คิดถึง” พี่เรย์พูด พร้อมทำท่าจะเดินเข้ามาหาฉัน
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ” ฉันชี้ดักพี่เรย์ไว้ แต่คิดหรอว่าเขาจะฟัง พี่เรย์ดึงฉันเข้าไปกอดแล้วก็หอมแก้มดังฟอด
“พี่เรย์ปล่อยนะ อย่ามาทำรุ่มร่ามกับไลลานะ” พี่เรย์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ทำให้ฉันดิ้นต่อไม่ได้เลย
“รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงแค่ไหน ที่อยู่ๆ ก็หายไปติดต่อก็ไม่ได้” พี่เรย์พูดสบตาฉันนิ่งนัยตาเศร้าสร้อย
“จะมาห่วงไลลาทำไมค่ะ ไปห่วงแฟนของพี่นู้น” ฉันเผลอทำหน้าง้อใส่เหมือนเด็ก
“พี่ไม่มีแฟน พี่มีแต่เมีย” พี่เรย์จ้องตาฉันเหมือนจะบอกเป็นนัยๆ ว่าเมียของเขาคือฉัน
แต่ฉันก็แกล้งไม่เข้าใจ
“มินนี่นะหรอค่ะ” ฉันเลิกคิ้วถาม
“ใช่ที่ไหนล่ะ พี่ไม่เคยมีอะไรกลับมินนี่สักหน่อย” พี่เรย์ตอบ คิดว่าจะเชื่อรึไงก็เห็นๆ อยู่
“มองหน้าแบบนี้ไม่เชื่อใช่ไหม” ฉันเบือนหน้าหนีแล้วถอนหายใจ
“ตั้งแต่วันนั้น ที่พี่กับไลลา...” ฉันหันมาทำหน้าดุใส่พี่เรย์ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา
“พี่ไม่เคยยุ่งกับใครอีกเลยนะ ขนาดไดมอนด์มันให้สาวสวยใส่บิกินี่มายั่ว พี่ยังไม่สนเลย จริงๆ นะ” นี่ไอ้น้องบ้ามันเล่นอะไรของมัน
“ไลลา ตอนนี้พี่มีแค่ไลลาคนเดียวนะครับ” พี่เรย์พูดอย่างออดอ้อน
ใจเต้นแรงอีกแล้ว ทำไมฉันต้องตื่นเต้นกับคำพูดของพี่เรย์ด้วยเนี้ย ฉันแพ้สายตาออดอ้อนแบบนี้ของพี่เรย์จัง
“แล้วมาบอกไลลาทำไมค่ะ” ฉันถามออกไป พยายามเก็บอาการเขินเอาไว้ ภายใต้ใบหน้านิ่ง
“ยังดูไม่ออกอีกหรอครับ” ยังไม่เลิกทำตาแบ๊วอีก ฉันเผลอยิ้มออกมากับท่าทางที่พยายามทำให้ดูน่ารักของพี่เรย์
“ดูอะไรค่ะ” ฉันแกล้งทำเฉไฉไม่เลิก
“ไลลา” พี่เรย์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก ฉันเผลอกอดรอบเอวหนาอย่างลืมตัว
“อะไรคะ” ฉันยื่นหน้าถาม
“เป็นแฟนกับพี่นะครับ” ฉันยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
พี่เรย์โน้มหน้าลงมา ริมฝีปากหนาประทับจูบริมฝีปากบางของฉันอย่างแผ่วเบา ฉันลุ่มหลงไปกับจูบที่อ่อนโยนของพี่เรย์
“นะครับ” พี่เรย์กระเซ้าให้ฉันตอบ
“ค่ะ” ฉันยิ้มออกมาอย่างสุขใจ แล้วพี่เรย์ก็หอมแก้มฉันซ้ายทีขวาทีอยู่หลายรอบ
“อะแฮ่ม!” เสียงน้องชายฉันเอง
“ทำไม ตีนติดคอหรอ” พี่เรย์ถามไดมอนด์แบบกวนๆ
“แม้ พอได้สมใจแล้วก็ทิ้งมอนด์เลยนะ อีกสักหมัดดีไหมเฮีย” ไดมอนด์พูดพร้อมกับดึงแขนเสื้อขึ้น
“ม่ายๆ เฮียล้อเล่นน่ามอนด์ใจเย็นๆ” พี่เรย์แกล้งมาหลบหลังฉัน
“ไลลา ได้เวลาแล้วลูกไปงานลอยกระทงกัน” เสียงแม่เดินมาเรียก แม่ทำหน้าแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นพี่เรย์
“สวัสดีครับ” พี่เรย์เดินไปยกมือไหว้แม่ลันดา
“จ้า พ่อหนุ่มหล่อคนนี้คือใครกัน” แม่หันมาถามฉันกับไดมอนด์
