ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,ไทย,Plotteller,พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สองเดือนต่อมา...
เสียงคลื่นน้ำสีเขียวมรกตสาดซัดเข้าชายฝั่ง ลมเย็นพัดผ่านกระทบผิวกายทำให้รู้สึกเย็นสบาย ตอนนี้ฉันมาถ่ายแบบที่ทะเล บรรยากาศดีมาก และการถ่ายแบบที่ทะเลชุดที่ใส่ถ่ายก็ต้องเป็นบิกินี่ ไม่ได้ถ่ายคนเดียวมีนายแบบด้วยนะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลน้องชายฉันเอง ไดมอนด์ เพราะว่าถ่ายกับน้องตัวเองฉันก็เลยรับงานนี้ และเจ้าของงานก็คือ มิโน่ เป็นอีกคนที่ไม่ยอมให้ถ่ายกับนายแบบคนอื่น แล้วฉันก็ไม่ได้บอกพี่เรย์ด้วย ถ้าเขารู้ไม่ยอมให้ถ่ายแน่
“ดีมากครับ สวยครับ” เสียงตากล้องชม เมื่อฉันกับน้องชายเริ่มโพสต์ท่าทาง
“โอเครครับ เยี่ยมๆ ทุกคนเก่งมาก” ตากล้องชมทีมงานทุกคนเมื่อทำงานเสร็จ
“พี่ไลลา น้ำค่ะ” ของขวัญถือน้ำมาให้ฉัน พร้อมกับเสื้อคลุม
“แล้วน้ำฉันล่ะ” ไดมอนด์หันไปถามของขวัญ
“ไดมอนด์ขา น้ำเย็นๆ มาแล้วค่ะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเอาน้ำมาให้ไดมอนด์
“พี่ไลลาร้อนไหมเดี่ยวของขวัญไปเอาพัดลมแบตเตอรี่มาให้” ของขวัญถามอย่างใจดี
“ฉันอยากกำลังอยากได้อยู่พอดี ไปเอามาให้หน่อยสิ” เอะยังๆ อยู่นะน้องชายฉันเนี้ย
“นาย เอ้ย..คุณโดมอนด์ ก็เรียกพวกสาวๆ ของคุณสิค่ะ พวกนั้นอยากจะบริการคุณจะแย่อยู่แล้ว” พูดจบของขวัญก็เดินหนีไป
สองคนนี้มีอะไรรึเปล่าเนี้ย ฉันจ้องน้องชายอย่างจับผิด
“มองอะไร” ไดมอนด์ถามฉัน
“ก็มองแกกับของขวัญนะสิ มีอะไรรึเปล่า” ฉันจ้องน้องชายพยายามจับพิรุธ
“ไม่มี นี่ถ้ายังสงสัยไม่เลิกเดียวโทรบอกเฮียเรย์มาเคลียร์เลยดีไหม” ทำไมต้องโมโหด้วย ไอ้น้องบ้า พูดจบมันก็เดินหนีฉันไปเลย
ฉันได้แต่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก อะไรกัน เด็กพวกนี้
“ไลลา” ฉันหันไปตาเสียงเรียก มิโน่
“ว่าไง”
“เย็นนี้ ทีมงานเขาจะจัดปาตี้ที่ชายหาดกันนะ ไปซื้ออาหารทะเลเป็นเพื่อนหน่อยดิ” มิโน่บอก
“ได้ดิ เดียวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” ฉันบอกมิโน่เสร็จก็เดินไปที่บ้านพักเพื่อเปลี่ยนชุด
“พี่ไลลาจะไปไหนหรอค่ะ” ของขวัญถามเมื่อเห็นฉันเดินออกมาจากบ้านพัก
“พี่จะไปตลาดนะ ไปด้วยกันไหม” หาเพื่อนไปด้วยดีกว่าไปสองคนกับมิโน่อาจดูไม่ดี
“จะไปไหนกันครับ” ไดมอนด์ถาม
“ไปตลาด ไปไหม” ชวนไปด้วยซะเลย
“ไปอยู่แล้ว” ปากมันพูดกับฉันแต่ตามันนี่มองแต่ของขวัญ
สองคนนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ
“พอดีว่า ชวนน้องไปด้วยจะได้มีคนช่วยถือของ” ฉันบอกมิโน่
“ดีเหมือนกัน โน่ก็คิดอยู่ ถ้าไปสองคนจะถือมายังไงให้หมด” มิโน่ยิ้มอย่างใจดี
ฉันกับของขวัญมีหน้าที่เลือกดูอาหาร ส่วนผู้ชายก็ถือของ
“ของขวัญเราไปดูร้านขายของที่ระลึกทางโน้นกัน” ฉันชี้นิ้วไปอีกฟากถนน
“งั้นเดียวโน่กับไดมอนด์เอาของไปไว้ที่รถก่อนนะเดียวตามไป” มิโน่บอกเสร็จก็เดินกลับไปที่รถ
พอข้ามถนนเรียบร้อยฉันก็เดินตรงดิ่งไปที่ร้านขายของที่ระลึก ไม่ทันระวังก็ชนเข้ากับใครบางคน
“โอะ โอ๊ย ขอโทษค่ะ” ฉันพยุงผู้หญิงที่โดนฉันชนล้มให้ลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นมา
“เฌอรีน” เธอดูเปลี่ยนไปมาก
“ไลลา” ดูเฌอรีนตกใจมากที่เห็นฉัน
“แกมาทำอะไรแถวนี้” ฉันถามเฌอรีน
“ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะมาขว้างความสุขพวกแกหรอก ฉันแค่มาเที่ยว” เฌอรีนพูดเหมือนน้อยใจเลย
“แกหมายความว่าไง ฉันไม่เข้าใจ” ฉันยัง งง กับคำพูดเฌอรีนอยู่
“ทางนี้ค่ะ” ของขวัญโบกมือให้มิโน่กับไดมอนด์เมื่อสองคนนั้นยืนหันซ้ายขวาเหมือนกำลังมองหาพวกเราอยู่
“มิโน่” พอเห็นมิโน่เฌอรีนก็เตรียมจะเดินหนี
“เดี่ยว ทำไมต้องหลบมิโน่” ฉันดึงข้อมือเฌอรีนไว้
“อย่าบอกเขานะว่าเจอฉัน” เฌอรีนส่งสายตาขอร้องมาให้ฉัน
อะไรกันทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฉันงงไปหมดแล้ว พอมิโน่เดินเข้ามาใกล้เฌอรีนก็สะบัดแล้ววิ่งหนีไปอีกทาง
“มะกี้เหมือนเห็นใครแวบๆ” มิโน่ถาม
“อ๋อ..” ฉันส่ายหน้าให้ของขวัญไม่ให้เธอพูดอะไร
“ไม่มีอะไรหรอก กลับกันเถอะ ทีมงานรออาหารกันแล้วมั้ง” ฉันรีบเบี่ยงเบนความสนใจทันที
ฉันกลับมาบ้านพักอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินมาที่ชายหาด บางคนก็เริ่มตั้งวงล่ะ มิโน่กำลังยืนย่างกุ้งอยู่ ฉันเดินไปหามิโน่ที่เตาย่าง
“มาแล้วหรอ หิวรึเปล่า” มิโน่ถามพร้อมกับยื่นจานที่มีกุ้งย่างสุกใหม่ๆ อยู่เต็มจาน
“ขอบคุณนะ” ฉันยื่นมือไปรับจานกุ้งวางลงที่โต๊ะข้างๆ
“มิโน่ ขอถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไรหรอ” มิโน่มองหน้าฉันแล้วก็หันไปย่างกุ้งต่อ
“เฌอรีน เป็นไงบางสบายดีไหม” มิโน่ชงักมือที่กำลังย่างกุ้งเล็กน้อย
“ก็น่าจะสบายล่ะ” มิโน่ยังสนใจย่างกุ้งต่อ
“ทำไมไม่ชวนมาเที่ยวด้วยล่ะ” มิโน่หยุดการย่างกุ้งไปชั่วขณะ
“โน่หย่ากับเฌอรีนแล้ว” เขาถอนหายหนึ่งที
“ทำไมล่ะ” แล้วทำไมเฌอรีนต้องหลบหน้าเขาด้วย
“ไลลาก็รู้นิว่าโน่ไม่ได้รักเฌอรีน” ที่เขาบอกว่าจะหย่าก่อนหน้านี้ ฉันก็คิดว่ามิโน่จะพูดไปอย่างนั้น
“แล้วไม่เสียใจแย่หรอ” ฉันหมายถึงเฌอรีน คงจะเสียใจน่าดู
“ก็สนแต่คนอื่นแหละ ไลลาอ่ะ” เหมือนมิโน่อยากจะด่าฉันเลย
“ยังไงก็เพื่อนนิ” ฉันก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี พอได้เห็นเฌอรีนวันฉันก็ยิ่งสงสาร
“มิโน่ มาลองสักเพลงสิ” เสียงบอสเรียก
มิโน่ก็เดินไปหยิบกีต้าขึ้นมา ฉันก็เลยเดินไปนั่งฟังด้วย
ความผิดที่ฉันเคยทำ
มันเกินจะให้อภัย
บาดแผลที่อยู่ในใจ
มันยังไม่เคยลบเลือนเสียที
จะมีประโยชน์อะไร
หากฉันวอนเธอให้อยู่
ทั้งที่ในใจก็รู้
ว่าในวันหนึ่งฉัน
ต้องทำร้ายเธอ อีก
ฉันเสียใจ
ที่วันนี้ทำเธอผิดหวัง
ทั้งที่ยัง ยังคงรักเธออยู่เหมือนเดิม
แต่ฉันต้องยอม
ต้องทนเห็นเธอไปจากฉัน
ดีกว่าต้องมาทุกข์ทน
กับคนอย่างฉัน
มันแค่คนบาป ***
พอมิโน่ร้องเพลงจบฉันก็ลุกขึ้นมาเดินเล่นที่ริมหาด สายลมไม่เคยย้อนกลับจริงๆ เมื่อพัดมาแล้วมันก็ผ่านไป ไม่มีอะไรแน่นอนทั้งนั้น แม้แต่ใจของคนเราเอง
“มายืนทำอะไรตรงนี้” เสียงมิโน่ถามขึ้น
“มายืนรับลมนะ” ฉันตอบมิโน่
“อยากหยุดเวลาไว้จัง ตอนที่มีไลลาอยู่ข้างๆ ตอนที่มีแค่เราสองคน แค่ได้ยืนข้างๆ กันแบบนี้ก็ดีใจแล้ว” มิโน่พูด สายตาเขามองไปด้านหน้าที่เต็มไปด้วยผืนน้ำทะเลมืดสนิท
“ที่ผ่านมาเราก็ต่างเจ็บปวดกันทั้งคู่ ควรจะปล่อยวางได้แล้ว ทำตัวเองให้มีความสุขเถอะ” ฉันบอกมิโน่
“ถ้ามันง่ายอย่างที่พูดก็คงดี” ฉันรู้ว่านายเจ็บปวด แต่เมื่อเวลาผ่านไปกาลเวลาจะช่วยเยี่ยวยาเอง
*** โบอิ้ง Lose Holidays - คนบาป (Sinner) 【Official Lyrics Video】
