ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,ไทย,Plotteller,พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากกลับมาจากถ่ายแบบที่ทะเล ฉันก็ขอพี่แมนนี่พักหน่อยเพราะเริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบาย พี่เรย์ก็ทำงานอยู่ที่ค่ายเพลงไม่ค่อยได้กลับมาคอนโด ไปหาดีไหมน่าจะยุ่งอยู่รึเปล่า
ฉันขับรถมาจอดที่ใต้ตึก LayMusic ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในตึกขึ้นไปยังชั้นสองตรงไปที่ห้องสุดทางเดิน ฉันเลือนประตูกระจกไปด้านข้าง โคมไฟบนโต๊ะส่องแสงพอให้มองเห็นภายในห้อง ใบหน้าคมขาวเนียนกำลังนอนหลับอยู่บนโซไฟตัวใหญ่ เวลาหลับก็ดูไม่มีพิษมีภัยอยู่หรอก แต่ถ้าตื่นล่ะก็คนล่ะเรื่องเลย ฉันเดินไปหยิบผ้าห่มที่โต๊ะข้างโซฟามาคลุมร่างหนา ดูใกล้ๆ ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย ฉันนั่งลงกับพื้นพรมมองหน้าพี่เรย์ ฉันค่อยๆ ยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาเบาๆ
“แอบลักหลับพี่เหรอ ไลลา” พี่เรย์พูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“รู้ได้ไงว่าเป็นใคร” ยังไม่ลืมตาซะหน่อย
พี่เรย์ลุกขึ้นนั่งแล้วก็ดึงฉันไปนั่งตรงกลาง แขนแกร่งก็โอบรอบเอวฉันไว้หลวมๆ
“ก็เมียพี่นิ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ”
เพิ๊ยะ ฉันตีแขนเขาไปหนี่งที พูดจาแสลงหู
“ใครเมียพี่ค่ะ” ยังไม่ได้แต่งกันสักหน่อย
“ทบทวนความจำสักหน่อยไหมล่ะ” เห็นไหมล่ะ พอตื่นมาก็หื่นใส่เลย
“ทบทวนเรื่องไหนคะ เรื่องพี่เรย์กับมินนี่นะหรอ” ฉันเลยแขวะเข้าให้
“ไม่ใช่ซะหน่อย พูดงี้อยากโดนใช่ไหม” พูดจบพี่เรย์ซุกไซ้ร์ซอกคอฉันใหญ่ ทั้งกัดทั้งแม้นจนเกิดรอยแดงเป็นจ่ำๆ
“พี่เรย์ พอแล้ว เดียวไลลาไปทำงานไม่ได้อีกล่ะ” ฉันพยายามดันหน้าเขาออก
“ไม่เห็นต้องทำเลย พี่เลี้ยงได้อยู่แล้ว” คนเอาแต่ใจไม่ยอมหยุด สองมือหนาเลือนขึ้นมากอบกุมหน้าอกทั้งบีบเคล้นคลึง จนฉันเริ่มจะคลอยตามล่ะ
“ไม่ได้จับหลายวัน รู้สึกว่ามันจะใหญ่ขึ้นนะ” พี่เรย์พูดชิดลำคอฉัน
“ก็ปกตินี้ ไปแอบจับของใครที่มันเล็กกว่ามารึเปล่า” ฉันไม่ได้เพิ่มขนาดหน้าอกสักหน่อย
“จะไปจับของคนอื่นทำไม ในเมื่อของเมียก็มีแถมใหญ่ด้วย” พี่เรย์ยิ่งเพิ่มแรงบีบขึ้นไปอีก
จู่ๆ ทำไมถึงรู้สึกเวียนขึ้นมาล่ะ
“พี่เรย์ หยุดก่อน” พี่เรย์ชงักมืออย่างงุนงง
“ทำไมล่ะ” ถามไปงั้นแหละ แต่ก็ไม่หยุดอยู่ดี
“ขอถังขยะหน่อย” เริ่มไม่ไหวแล้ว มันพะอืดพะอมยังไงก็ไม่รู้
“อุ๊บ! ...แหวะ” ฉันรับถังขยะใบเล็กมาจากพี่เรย์ ก็ไม่เห็นมีอะไรออกมานิ แต่ทำไมมันมึนหัวจัง
“น้ำครับ” พี่เรย์ยื่นน้ำมาให้ มือหนาก็ลูบหลังให้
“โอ๊ยย มึนหัวจัง” ฉันยกขวดน้ำขึ้นมาจิบ
“ไม่สบายหรอ” พี่เรย์ดูตกใจมากเลย สีหน้าเป็นห่วงเป็นใย
“ตั้งแต่กลับมาจากทะเลก็เวียนหัวตลอดเลย” พูดจบฉันก็นึกได้ว่าพี่เรย์ไม่รู้ ซวยแล้ว
“นี่เราไปทะเลเมื่อไร” พี่เรย์เริ่มทำหน้าดุ
“โอ๊ย เวียนหัวจัง” ฉันแสร้งซบลงที่อกแกร่ง ก็เหมือนจะโกรธแต่ก็กอดฉันเหมือนเดิม
“ไปหาหมอเถอะ จะได้รู้ว่าเป็นอะไร” พี่เรย์พยุงฉันลุกขึ้น
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอคิวอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
“คุณไลลาค่ะ” เสียงพยาบาลเรียกฉัน
ฉันเดินตามพยาบาลเข้าไป ฉันบอกให้พี่เรย์รออยู่ข้างนอก
“สวัสดีค่ะ จากอาการเบื้องต้นของคุณไลลา และจากการตรวจปัสวะ ตอนนี้คุณไลลากำลังตั้งครรภ์” ตอนนี้สมองฉันไม่ได้ฟังที่หมอพูดแล้ว นี่ฉันท้องหรอ
“นับจากที่ประจำเดือนขาดอายุครรภ์ตอนนี้ก็ได้ 8 สัปดาห์แล้วนะคะ คุณไลลาสามารถฝากครรภ์กับโรงพยาบาลของเราได้เลยนะคะ” คุณหมออธิบายเสร็จก็ให้ฉันมารอรับยาที่ด้านนอก
“หมอว่าไงบ้าง ไลลา” พี่เรย์เดินเข้ามาพยุงฉันทันทีที่ฉันเดินออกมาจากห้องตรวจ
“คือ..หมอบอกว่า..” แล้วสายตาของฉันก็มองเห็นใครบางคนที่เดินออกมาจากห้องตรวจ แต่ว่าเธอไม่เหมือนฉันก็ตรงที่เธอท้องโตแล้ว เฌอรีน
“เฌอรีน” ฉันรีบลุกขึ้นวิ่งตามเธอไป พอเฌอรีนเห็นฉันก็วิ่งหนีไปหน้าโรงพยาบาล
ด้วยความที่เธอท้องโตทำให้ฉันวิ่งตามมาทัน
“เฌอรีนหยุด!” ฉันจับแขนเธอไว้
“ปล่อยฉัน” เฌอรีนพยายามสะบัดแขนออก
“ไม่! เราต้องคุยกัน” ฉันดึงเฌอรีนให้เดินตามมา พาเธอมานั่งที่มานั่งหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่
“มีอะไร ก็รีบพูดมา” เฌอรีนพูดขึ้นเมื่อนั่งลงแล้ว
“มิโน่รู้หรือเปล่า” เพราะดูแล้วเหมือนมิโน่จะไม่รู้
“จะรู้หรือไม่ มันก็ไม่สำคัญอะไรสำหรับเขาหรอก” เฌอรีนพูด เธอเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“แต่เขาต้องรู้ เพราะเด็กคนนี้คือลูกเขา” ฉันบอกเฌอรีน
“แกทำแบบนี้ทำไม ไลลา ฉันยอมหลบทางให้พวกแกแล้ว มายุ่งอะไรกับฉันอีก” เฌอรีนพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“ฉันไม่เข้าใจ ตั้งแต่ที่ทะเลล่ะ แกหมายความว่าไง” ฉันไม่รู้ว่าเฌอรีนต้องการจะพูดอะไร
“หึ! ชั่งเหอะ แล้วแกมาทำอะไร ไม่สบายหรอ” เฌอรีนถามฉันกลับ
“ฉันท้อง” ฉันบอกเฌอรีนไปตามความเป็นจริง
“นี่แกท้องกับมิโน่หรอ พวกแกคงจะรอเวลานี้มานานแล้วสินะ ที่ทะเลบรรยายกาศกำลังดีซะด้วย” เฌอรีนพูดน้ำตาคลอ
“ไม่ชะ....” ฉันกำลังจะปฏิเสธ
“จริงหรอ เฌอรีน” พี่เรย์มาตอนไหนก็ไม่รู้และเขากำลังเข้าใจผิด
