ที่เขาว่ากันก็คงจะจริงที่เวลาผู้หญิงทะเลาะกันก็ไม่พ้นทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าใครก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ ต่อให้เป็นเพื่อนรักกันก็ตาม
รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว,ไทย,Plotteller,พล็อตหาเรื่องครั้งที่1,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“อ้าว พี่เรย์มาได้ไงคะ” เฌอรีนถามเขา
ตอนนี่พี่เรย์จ้องหน้าฉันนิ่ง แววตาเสียใจไหววูบไปกับน้ำตาที่เริ่มคลอ
“เพราะแบบนี้สินะ ถึงไม่ยอมบอกพี่” พี่เรย์พูด สายตาเจ็บปวด
“ไม่ใช่นะ ไลลามะ...” ฉันพยายามอธิบาย
“พี่เข้าใจแล้วล่ะ” พี่เรย์กำลังจะเดินข้ามถนนหนีฉันไป
“ฉันท้องกับพี่แก ยัยเฌอบ้า” ฉันหันมาตะคอกเฌอรีน
ฉันรีบวิ่งตามข้ามถนนโดยไม่ทันระวังตัว
“ไลลา ระวัง” ฉันหันหน้ากลับมามองเฌอรีน เธอกำลังวิ่งตามฉันมา
ปริ๊นนนน โครม...
เฌอรีนผลักฉันให้พ้นทางแต่ฉันก็กอดเฌอรีนไว้ด้วย
เธอพลิกตัวเองไปทางรถยนต์ทำให้เฌอรีนโดนชนเต็มๆ
“เฌอรีน!!” ฉันร้องลั่นเมื่อเห็นเลือดจากหัวของเฌอรีน
“ละ..ลูก ฉัน” มือของเธอกุมท้องตัวเองไว้
“ไม่เป็นไรๆ ลูกยังโอเคร ไม่เป็นไรนะ” น้ำตาฉันไหลพราก สงสารเฌอรีน
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แกสมควรตาย ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ” ฉันหันไปตามเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งนั้น แพทตี้หรอ
ยัยแพทตี้เป็นคนขับรถชนเฌอรีน
“ไลลา!” พี่เรย์วิ่งตาตั้งมาจากไหนก็ไม่รู้
“ช่วยพยุงเฌอรีนหน่อย” ฉันบอกให้พี่เรย์ พยุงเฌอรีนแทนฉัน
ฉันลุกขึ้นเดินตรงไปที่ยัยแพทตี้ ที่กำลังหัวเราะเหมือนคนบ้า
“ซะใจมากใช่ไหม มานี่” ฉันกระชากผมแพทตี้อย่างแรง
ตามด้วยฝ่ามือฟาดลงแก้มของหล่อน
ซ้ายทีขวาทีตามอารมณ์ที่กำลังเดือดอยู่ในตอนนี้
เพิ๊ยะ เพิ๊ยะ เพิ๊ยะ
“โอ๊ยยยย อีบ้าปล่อยฉันนะ” แพทตี้ร้องโว๊ยวายเหมือนหมาบ้า
แต่ที่บ้ากว่ายัยแพทตี้ก็คือฉัน ซึ่งตอนนี้ฉันตบยัยนี้จนแก้มหล่อนเริ่มแตกแล้ว
“ไลลา! พอแล้วๆ” พี่เรย์วิ่งมากอดฉันไว้ ฉันหอบหายใจอย่างเหนื่อย
ตำรวจก็มารวบตัวหล่อนไปเหมือนกัน ฉันผละตัวออกจากพี่เรย์แล้วหันไปมองเฌอรีน
ตอนนี้บุรุษพยาบาลกำลังเข็นเตียงที่เฌอรีนนอนอยู่เข้าไปทางห้องฉุกเฉิน
“มิโน่” ฉันกดโทรหาเขาทันที
“มันเกิดอะไรขึ้น” มิโน่มาถึงก็เข้ามาถามฉัน
“ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมแพทตี้ถึงทำแบบนี้” ฉันบอกมิโน่
“พี่รู้...ไลลาจำวันนั้นได้ไหม ที่เรากลับมาจากบ้านที่ต่างจังหวัดของไลลา
ที่ไม่บอกตอนนั้นก็เพราะว่านายหย่ากับเฌอรีนแล้ว ไม่อยากให้นายรู้สึกอึดอัด” เสียงพี่เรย์พูด
พ่อของเฌอรีนประสบอุบัติเหตุ เพราะรถที่ท่านขับถูกตัดสายแบรก
ทำให้ท่านเป็นอัมพาตครึ่งตัวตั้งแต่ช่วงหลังลงไปใช้งานไม่ได้ ตำรวจได้สืบหาก็ได้ข้อมูลว่า
ภรรยาของท่านเป็นผู้จ้างวานให้คนไปตัดสายแบรกซึ่งหล่อนก็กำลังชดใช้กรรมอยู่ในเรือนจำ
แพทตี้ก็เลยแค้นครอบครัวของเฌอรีน
“มิโน่ รู้หรือเปล่าว่า...” ฉันกำลังจะบอกหมอก็เปิดประตูออกมาพอดี
“อะไรหรอ ไลลา” มิโน่หันมาถามฉัน
“เข้าไปดูเองเถอะ” มิโน่เดินเข้าไปทันที ฉันก็เดินตามไปด้วย
“มิโน่..” เฌอรีนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
“ทำไมเธอ ไม่บอกฉัน” มิโน่พูดน้ำตาคลอ
“ฉันไม่อยากขัดขว้างความสุขของนายอีกแล้ว” เฌอรีนพูด
“มันสายไปแล้วเฌอรีน ไลลาไม่กลับมาหาฉันแล้ว” มิโน่พูดอย่างขมขื่น
“ไม่จริง ไลลากำลังท้องกับนายนะ” มิโน่หันมามองหน้าฉันทันที
“เราไม่เคยมีอะไรกัน” มิโน่พูดกับฉันแต่ตาเขาจ้องที่พี่เรย์
“ฉันบอกแกไปแล้ว ยัยเฌอ นี่สมองแกกระทบกระเทือนขนาดนั้นเลยหรอ” ฉันเดินไปชิดที่เตียงผู้ป่วย
“นึกว่าแกแกล้งพูดให้ฉันสบายใจ” เฌอรีนบอก
“นี่คุยเรื่องอะไรกันอยู่” เสียงพี่เรย์พูดแทรกขึ้น ตอนนี้คิ้วหนาผูกกันเป็นปมอยู่บนหน้าล่ะ
“ไม่มีอะไรค่ะ” ฉันตอบแต่ไม่หันหน้าไปมอง
“ไลลาไปพักเถอะ เดี่ยวโน่อยู่เอง” มิโน่หันมาบอกฉัน
“ไม่เป็นไรหรอกมิโน่ เดี๋ยวเฌอให้คนที่บ้านเฝ้าก็ได้” เฌอรีนบอกมิโน่
“เฌอรีน ถึงตอนนี้ฉันจะไม่สามารถรักเธอได้ แต่ว่าฉันรักลูกของเรานะ” มิโน่บอกเฌอรีนอย่างแน่วแน่
“ขอบคุณนะ” พูดจบเฌอรีนก็น้ำตาไหล
“แกด้วย ไลลา” ฉันเดินเข้าไปกอดเพื่อนอย่างอ่อนโยน เราควรจะจบปัญหาระหว่างพวกเราสักที...
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถคันสีน้ำเงินเข้ม ซึ่งฉันก็เงียบมาตลอดทางจนมาถึงคอนโด
ฉันเดินเร็วรีบเปิดประตูเข้าห้องตัวเอง
แต่ก็มีแขนอันแข็งแรงของใครบางคนรึงฉันไว้และพาเข้าไปห้องตัวเองแทน
“ปล่อย” ฉันหันไปขึ่งตาใส่อย่างไม่พอใจ
“คุยกันก่อนสิ” พูดจบพี่เรย์ก็อุ้มฉันเข้ามาในห้องนอนของเขา
พี่เรย์นั่งลงที่เตียงแล้วให้ฉันนั่งอยู่ตรงกลาง มือหนาเอื้อมไปดึงลิ้นชักข้างเตียงนอน
พี่เรย์หยิบกล่องบางอย่างออกมา และนั้นทำให้ฉันตาโตเท่าไข่ห่านทันที
เพราะมันคือสร้อยข้อมือที่ฉันสั่งทำมาเพื่อให้มิโน่ในวันเกิดของเขา แล้วมันมาอยู่กับพี่เรย์ยังไง
“ไลลาลืมไปแล้วนะเนี้ย” ฉันหยิบสร้อยที่สลักชื่อว่า LiLa ขึ้นมา
“ไลลาทำมันตกไว้ในรถพี่ ในวันนั้น วันที่ไลลาวิ่งร้องไห้ออกมาจากผับ” ฉันหันไปมองหน้าพี่เรย์นิ่ง เขาเห็น...
“ใช่พี่เห็นไลลาร้องไห้ ถึงจะไม่รู้สาเหตุก็เถอะ” พี่เรย์ยิ้มอบอุ่นส่งมาให้
“แอบเก็บไว้หรอค่ะ” ฉันส่งยิ้มบางให้
“พี่กลัวว่าเจ้าของตัวจริงของสร้อยเส้นนี้จะกลับมาเอามันคืนไป” นี่สินะที่ทำให้เขากังวลเรื่องที่ฉันไปถ่ายแบบที่ทะเล
“สร้อยข้อมือเส้นนี้เปรียบเสมือนหัวใจของไลลาในวันนั้น เจ้าของมันได้ทำมันหายไปแล้ว
และตอนนี้มันก็เป็นของคนที่เก็บมันได้” ฉันจับมือพี่เรย์มาวางไว้ที่หน้าขา
บรรจงใส่สร้อยข้อมือให้พี่เรย์ ฉันยกมือพี่เรย์ขึ้นมาแนบกับแก้มตัวเอง
“ขอบคุณนะค่ะ ที่เก็บหัวใจดวงนี้ไว้” พี่เรย์ยิ้มอย่างดีใจพร้อมกับดึงฉันเข้าไปกอด
“พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณ ขอบคุณเจ้าของสร้อยเส้นนี้ที่ทำมันหล่น
เพราะว่าพี่แอบหมายปองสร้อยเส้นนี้ ตั้งแต่แรกเห็น” พี่เรย์จับหน้าฉันไว้ เราสองคนสบตากันนิ่ง
“พี่รักไลลานะครับ” เขายิ้มอบอุ่นส่งมาให้ ความโกธรเคืองก่อนหน้านี้มลายหายไปให้พริบตา
“ไลลา แต่งงานกับพี่นะครับ”
ฉันใจฉันเต้นรั่วเหมือนมีใครมาตีกลองอยู่ใกล้ๆ น้ำตาแห่งความดีใจเริ่มก่อตัวบดบังสายตาทำให้การมองเห็นพร่าเลือน
เหมือนตอนนี้โลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ พี่เรย์ขอฉันแต่งงาน ในที่สุดฉันก็ขายออกสักที
ฉันกระโจนกอดพี่เรย์อย่างดีใจแขนหนาก็กอดตอบอย่างอบอุ่น
