(จบแล้ว) นางคณิกาเช่นข้าไม่ขอรักใครอีก - ตอนที่ 3 ร่ายรำ โดย สะเดาหวาน @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ความรัก คือ ของหวานที่เป็นดั่งยาพิษ อันตัวข้าผู้ซึ่งโหยหาความรัก..... แต่ทว่าก็ผลักไสความรักเฉกเช่นเดียวกันข้าผู้ซึ่งไม่ขอรักใครอีก...และข้าก็ไม่ปรารถนาที่จะให้ใครมารักอีกเช่นเดียวกัน

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

เนื้อเรื่องของนิยายเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์แต่อย่างใด

ถังฟางเซียนผุดลุกขึ้นหลังจากนอนพักผ่อนไปสองชั่วยาม [สี่ชั่วโมง] ไปห้องอาบน้ำรวมที่เหล่าสตรีทุกคนที่ทำงานอยู่ที่นี่ใช้ ห้องอาบน้ำแห่งนี้ มีบ่อน้ำพุร้อนขนาดใหญ่อยู่ใจกลางห้อง สิ่งแรกที่ต้องทำคือการทำความสะอาดตัวที่มีถังน้ำวางเรียงรายอยู่รอบอ่างก่อนจะค่อยเดินลงไปแช่ตัวในบ่อน้ำพุร้อน บางคนรีบร้อนก็อาจจะแค่ทำความสะอาดตัวที่รอบอ่างแทน

“เจ้าคงจะเป็นเด็กใหม่หล่ะสินะ ข้าไม่เคยเห็นหน้าเจ้ามาก่อน” สตรีนางหนึ่งเอ่ยถามขึ้น

“เจ้าค่ะ ข้าเพิ่งมาใหม่ได้ไม่นานเจ้าค่ะ ก่อนหน้านี้ร่ำเรียนวิชาอยู่ที่เรือนศึกษาเจ้าค่ะ” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้าสระผมอย่างระมัดระวัง

“ไม่ต้องระแวงข้าเช่นนั้น พวกเราที่อยู่ที่นี่ก็มีสถานะไม่ต่างกับเจ้า ข้ามีนามว่า สวีอี้ซวน เป็นเซ่อจี้ ของที่นี่” สวีอี้ซวนเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ

“ขะ..ข้ามีนามว่า ถังฟางเซียนเจ้าค่ะ” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบด้วยท่าทีผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“เจ้ามีหน้าที่ทำอันใดหรือ ท่านผู้นำมอบหมายงานให้เจ้าแล้วใช่หรือไม่” สวีอี้ซวนเอ่ยถาม

“วันนี้เริ่มงานวันแรกเจ้าค่ะ ข้าทำหน้าที่ร่ายรำเจ้าค่ะ” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบ

“ร่ายรำหรือ วันแรกก็ร่ายรำเสียแล้ว........ เจ้าคงต้องเตรียมตัวแล้วหล่ะ” สวีอี้ซวนเอ่ยตอบด้วยท่าทีตกใจ

“เจ้าคะ เหตุใดจึงต้องเตรียมตัวเจ้าคะ ข้าก็กำลังอาบน้ำสระผมอยู่นี่ มิใช่หรือ” ถังฟางเซียนทวนคำถามด้วยความแปลกใจ

“เจ้าคงจะไม่รู้สินะ เอาหล่ะ เจ้าต้องขัดตัว เดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้าเอง หยางยู่ มาช่วยข้าหน่อย” สวีอี้ซวนเอ่ยตอบด้วยท่าทีลำบากใจ นางไม่สามารถตอบคำถามของถังฟางเซียนได้ เพราะอาจจะทำให้ตัวนางเดือดร้อนเอาได้

“นางเป็นใครหรือ อี้ซวน” ไป๋หยางยู่เดินเข้ามาถามสวีอี้ซวนด้วยท่าทีสนิทสนม ก่อนจะสงสัยสตรีแปลกหน้าผู้นี้

“นางมีนามว่า ถังฟางเซียน คืนนี้นางจะร่ายรำเป็นครั้งแรก ฟางเซียน นี่คือไป๋หยางยู่ เป็นเพื่อนสนิทข้าเอง ทำหน้าที่เซ่อจี้เช่นเดียวกับข้า

“ห๊ะ ร่ายรำหรือ นี่นางไม่รู้หรือ เหตุใดท่านผู้นำถึงไม่เอ่ยกับนางตามตรงเล่า” ไป๋หยางยู่เอ่ยตอบด้วยท่าทีตกใจ ก่อนจะรีบเข้ามาช่วยขัดเนื้อตัวถังฟางเซียนแล้วพานางไปนั่งแช่น้ำร้อนในอ่าง

“คืนนี้เจ้าต้องเตรียมตัวให้ดีนะ ข้าบอกเจ้าได้เท่านี้จริงๆ” สวีอี้ซวนเอ่ยตอบก่อนจะทำสีหน้าลำบากใจ ไป๋หยางยู่ก็แสดงสีหน้าไม่ต่างกันออกมา

“ขอบคุณที่ช่วยเหลือข้าเจ้าค่ะ ท่านพี่อี้ซวน ท่านพี่หยางยู่” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบ ความรู้สึกบางอย่างบ่งบอกนางว่าประโยคที่สวีอี้ซวนกับไป๋หยางยู่เอ่ยกับนางนั้นคงจะเป็นคำเตือนบางอย่างเป็นแน่

“เสร็จแล้วเจ้าก็รีบไปเถิด ป่านนี้จือหมิงกับเกาซุ่นคงจะรอเจ้าอยู่แล้ว” สวีอี้ซวนเอ่ยตอบ ทันทีที่พากันขึ้นจากบ่อน้ำพุร้อนแล้ว

“เจ้าค่ะ” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบรับคำเพียงสั้นๆ ก่อนจะห่มคลุมกายด้วยผ้าสีขาว แล้วเดินตามคนอื่นๆ ไปที่ห้องนอน

เมื่อมาถึงห้อง ก็เห็นจือหมิงและเกาซุ่นยืนรออยู่หน้าห้องของนางจริงๆ ด้วย พร้อมกับกล่องไม้ในมือ

“มาแล้วหรือจ๊ะ ฟางเซียน มาเถิด ประเดี๋ยวจะไม่ทันการณ์” จือหมิงเอ่ยทักทายด้วยท่าทีอ้อนช้อย แย้มยิ้มเสียจนน่าขนลุก

“เจ้าค่ะ” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบรับ เดินเข้าไปในห้อง จือหมิงส่งชุดผ้าแพรสีชมพูงดงามให้นาง ก่อนจะให้นางรีบไปเปลี่ยนอาภรณ์นี้ออกมา

จากนั้นถังฟางเซียนก็มานั่งตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จือหมิงเริ่มแต่งแต้มใบหน้าของนาง ส่วนเกาซุ่นเริ่มทำผมให้เช่นเดียวกัน เวลาล่วงเลยไปราวๆ หนึ่งชั่วยาม เป็นเวลาที่บ่าวรับใช้จะยกถาดอาหารมาให้ ถังฟางเซียนจึงได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย นั่งกินน้ำแกงปลา กับปลากระรอกจนเสร็จ จือหมิงก็ลากตัวนางกลับไปแต่งหน้าต่อ

พอคล้องผ้าปิดหน้าสีขาวเสร็จ จือหมิงกับเกาซุ่นจึงได้เอ่ยปากขึ้น

“นางงดงามจริงเชียว จือหมิง คืนนี้ท่านผู้นำหลินจะต้องพอใจนางแน่นอน” เกาซุ่นเอ่ยตอบ

“นั่นสิเกาซุ่น ข้าว่าคืนนี้คงได้เงินหลายตำลึงเชียว ท่านผู้นำหลินต้องพอใจนางแน่นอน” จือหมิงเอ่ยตอบด้วยความภาคภูมิใจในฝีมือการแต่งหน้าของตัวเอง

“ไปกันได้แล้ว ข้าจะพาเจ้าไปเอง” เกาซุ่นเอ่ยตอบ ก่อนจะจูงถังฟางเซียนให้ลุกขึ้นเดินตามตนไปพบหลินอี๋ฮั่น

“ท่านผู้นำเจ้าคะ ข้าพาถังฟางเซียนมาพบแล้วเจ้าค่ะ” เกาซุ่นเอ่ยขึ้นก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูห้องรับรองเข้าไปด้านใน

“โอ้ว ยอดเยี่ยมเกาซุ่น จือหมิง พวกเจ้าทำได้ดีมาก” หลินอี๋ฮั่นเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินมาพินิจดูดวงหน้า เนื้อตัวของถังฟางเซียนอย่างตั้งใจ

“เตรียมตัวให้พร้อมนะถังฟางเซียน” หลินอี๋ฮั่นเอ่ยต่อ

“เจ้าค่ะ ท่านผู้นำหลิน” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบ ในใจรู้สึกหวาดกลัวเสียจนแทบร้องไห้ออกมา

“ครั้งแรกก็ตื่นเต้นเช่นนี้แหละ เจ้าอย่ากังวลไปเลย” หลินอี๋ฮั่นเอ่ยตอบก่อนจะเดินออกไปที่ด้านหน้าหอ กล่าวต้อนรับแขกขุนนางบัณฑิตต่างๆ ที่ตั้งใจมาหาความสุขที่หออู๋เฌิ๋นแห่งนี้

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก ท่านผู้นำหลินให้นำยาต้มมาให้เจ้าค่ะ” เสียงบ่าวรับใช้นางหนึ่งเอ่ยตะโกนอยู่หน้าห้องรับรอง ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาส่งถ้วยยาให้ถังฟางเซียน

“ข้าต้องกินยาถ้วยนี้จริงๆ หรือ” ถังฟางเซียนเอ่ยถามด้วยท่าทีหวาดระแวง

“เจ้าค่ะ ข้ามีหน้าที่นำยามาให้ท่านกิน ท่านต้องกินให้หมด ข้าจึงจะสามารถกลับไปได้เจ้าค่ะ” บ่าวรับใช้ต้วน้อยเอ่ยตอบด้วยท่าทีเรียบนิ่ง

“...........” หลินอี๋ฮั่นผู้นี้รอบคอบเสียจริง ทุกคนในหอนางโลมแห่งนี้ล้วนเชื่อฟังคำสั่งนางยิ่งนัก ถังฟางเซียนขบคิดอยู่ในใจก่อนจะค่อยๆ ยกถ้วยยากินจนหมด แล้วส่งคืนให้บ่าวรับใช้

“ขอบใจเจ้ามาก” ถังฟางเซียนเอ่ยตอบ บ่าวตัวน้อยคนนั้นจึงได้ก้มคำนับให้ครั้งหนึ่งแล้วเดินออกจากห้องรับรองไป

“ยาอะไร ขมยิ่งนัก” ถังฟางเซียนบ่นพึมพรำกับตัวเองเบาๆ

เพียงไม่นานหลินอี๋ฮั่นก็เดินเข้ามาในห้องรับรอง พาถังฟางเซียนออกไปสู่ลานแสดง เป็นพื้นไม้สูงขึ้นมาจากพื้นหอปกติ ราวๆ สี่ฉื่อ [สี่ฟุต] ก่อนจะแนะนำให้ลูกค้าในหอได้รู้จักนาง เสียงดนตรีกู่เจิ้งเริ่มบรรเลง สตรีอีกนางเริ่มขับร้องบทเพลง ถังฟางเซียนจึงได้เริ่มทำการร่ายรำ ท่วงท่าอ่อนหวาน พลิ้วไหวงดงาม สะดุดสายตาลูกค้าทุกราย แม้กระทั่งชั้นสามของหออูเฌิ๋น บุรุษหน้ากากทองผู้หนึ่งที่กำลังร่ำสุราอยู่เพียงลำพังยังพินิจมองถังฟางเซียนไม่ห่างตา

เสียงปรบมือระรัวดังขึ้นเมื่อบทเพลงจบลงถังฟางเซียนหยุดร่ายรำเพียงครู่ หลินอี๋ฮั่นก็เดินออกมาพร้อมเสียงปรบมือ

“คืนนี้นางจะต้องเป็นของข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงบุรุษผู้หนึ่งตะโกนขึ้น

“เจ้าอ้วน นางเป็นของข้า เจ้ากลับบ้านไปหาแม่เสียเถิด ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงบุรุษอีกผู้หนึ่งก็ตะโกนขึ้นเช่นเดียวกัน

“นางเป็นของข้า คืนนี้ข้าจะสนุกกับนางเอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงบุรุษอีกผู้หนึ่งตะโกนแข่งขึ้นมาเช่นกัน

เพียงไม่นานเหล่าบุรุษทั้งหลายต่างก็โต้เถียงกัน ถังฟางเซียนรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นอย่างมาก ก่อนจะสอดส่ายสายตามองสตรีผู้อื่นที่อยู่บริเวณนั้น คืนนี้ดูเหมือนว่าจะมีเพียงนางที่สวมผ้าปิดหน้านี้ หลินอี๋ฮั่นวางแผนจะทำอันใดกันแน่