(จบแล้ว) ทะลุมิติพลิกชะตายาจกน้อยจางจินเยว่ - ตอนที่ 1 เทพเซียนพิโรธ (1) โดย สะเดาหวาน @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

พรข้อที่ 1 โชคแห่งความร่ำรวย (แหวนหยก)

พรข้อที่ 2 โชคแห่งอำนาจบารมี (กำไลหยก)

พรข้อที่ 3 โชคแห่งชีวิต (ปิ่นหยก)

........................

“...... เช่นนั้นเจ้าก็รับพรไปเพียงข้อเดียวก็แล้วกัน ข้าจะถือว่าข้าใจดีกับเจ้ามากเกินไป จนเจ้าคิดเป็นเรื่องเล่นๆ ลาก่อนจางเยว่ฉี จงใช้ชีวิตให้ดีในอีกภพหนึ่งเถิด” ท่านเทพเซียนมุมปากกระตุกหยิกๆ ก่อนจะเอ่ยวาจาดุดันออกไป ยกมือแบขึ้น มีไม้แส้หางม้าสีขาวอันหนึ่งปรากฏขึ้น ก่อนจะคว้าจับแล้วสะบัดไปมาหันหลังลอยจากไป

“โธ่แม่ จะบ่นอะไรนักหนาเนี่ย หนูกำลังทำหน้าที่นักโภชนาการของหนูอยู่นะ แม่ไม่รู้อะไรอย่าบ่นได้เปล่า” จางเยว่ฉีหันขวับมองแม่ของตน ก่อนจะส่งสายตาเอือมระอาใส่

“ละแกจะกินอะไรขนาดนั้น ดูตัวแกตอนนี้สิ หนอย ให้ตายเฮอะ ตันแบบนี้ ผู้ชายที่ไหนเขาจะเอาแกฮะ ฮึ่ย” จางหวังเยี่ยนส่งเสียงบ่นฉอดๆ พลางหยิบพัดพับออกมากางพัดไล่อารมณ์ที่กำลังจะครุกรุ่นอีกครั้ง

“โอ๊ยแม่ ผู้ชายมีเป็นแสนเป็นล้าน แม่อย่ามาทำเป็นซีเรียสได้เปล่า นี่ ถ้าหนูอยากจะได้สักคนนะ แค่ประกาศก็ต่อแถวยาวเหยียดรอแล้ว โธ่” จางเยว่ฉียังคงไม่ยอมแพ้ เถียงคำแม่ต่อไป พูดเสร็จก็หันไปกินผักกาดคำโตๆ ตามด้วยข้าวคำใหญ่

“ฮึ่ย นี่ แกรู้ไหม นางซูฉีลูกป้าจ้าวข้างบ้านนั่น คลอดลูกชายมาจนตอนนี้จะเดินได้อยู่แล้ว อายุก็น้อยกว่าแกตั้งหลายปี ละแกจะคิดได้เมื่อไหร่ฮะ” จางหวังเยี่ยนพับพัดชี้หน้าบ่นลูกสาวตัวเองฉอดๆ ก่อนจะเอามือกุมหัวส่ายหัวไปมา

“เอ๊ะ ทำไมวันนี้โมโหฉุนเฉียวจังเลยคะ คุณนายจาง หรือว่าเมื่อวานเสียไพ่ไปเยอะหรือไงกันน๊า เอางี้นะ อ่ะ นี่ เอาไปรูดช้อปปิ้งให้ฉ่ำใจเลยนะคะคุณนายจาง” จางเยว่ฉีคาดการณ์ว่าเถียงต่อคงจะไม่มีวันจบเป็นแน่ จึงเอื้อมมือหยิบบัตรเครดิตสีเงินในกระเป๋าส่งให้แม่ของตน

“เอ๊ะ ฉันไม่ได้เสียไพ่นะ ชิ พูดไปก็ไม่เข้าหูแกสักที ฉันหล่ะเบื่อเต็มทน เฮอะ” จางหวังเยี่ยนเหวใส่เสียงดัง มือหนึ่งคว้าหมับที่บัตรเครดิตสีเงินใบนั้นก่อนจะกอดอกเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แหม คุณนายจาง มีเงินใช้ไม่ขาดมือมันดีกว่าเอาเวลามานั่งดูแลสามีนะคะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะของจางเยว่ฉีดังขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองเอาใจแม่ถูกจังหวะ

“เฮอะ ฉันไปหล่ะ เบื่อ” จางหวังเยี่ยนหันมากระแทกเสียงใส่ก่อนจะหันหลังเดินออกไป หมายจะไปขึ้นรถขับออกไปสู่จุดหมายปลายทางที่คิดไว้ในใจ

“เฮ้อ แม่ฉัน .... อา มีสมาธิสักที” จางเยว่ฉีส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหันมาจดจ่อกับ เคาหยกหมูสามชั้น สูตรหม่าล่า ที่นางทำขึ้นมาเพื่อทดสอบอาหาร ก่อนจะหันไปนั่งพิมพ์รายงานสูตรอาหารสูตรใหม่ลงในโน้ตบุ๊ค พลางหันมาคีบหมูสามชั้นใส่ปากเพื่อลิ้มรสชาติ ก่อนจะพรรณนาลงไปในรายงาน

จางเยว่ฉี เป็นนักโภชนาการตัวท้อปอันดับต้นๆ ของบริษัทผลิตอาหารสำเร็จรูปแห่งหนึ่งในประเทศจีน เธอคิดค้นสูตรอาหารใหม่ๆ มากมายเพื่อคว้าตำแหน่งท้อปหนึ่งในห้าของบริษัทฯเอาไว้ การแข่งขันมักจะดุเดือดทุกครั้งที่บริษัทเริ่มประกาศนโยบายใหม่ๆ ออกมาเพื่อสร้างแรงจูงใจให้กับพนักงานในการทำงาน ทั้งยังได้รับรางวัลตอบแทนถึง 10% ของยอดขายทั้งหมดในสูตรอาหารที่ได้รับคัดเลือกผลิตจำหน่าย และได้รับรางวัลเพิ่มขึ้นอีกหากอาหารสำเร็จรูปสูตรนั้นมียอดขายเป็นหนึ่ง แรงจูงใจเหล่านี้ทำให้จางเยว่ฉีใช้เวลาทั้งหมดที่มีทุ่มเทลงไป เพื่อตอบแทนการเลี้ยงดูที่แม่ของเธอลำบากเลี้ยงเธอมาด้วยตัวคนเดียว จางหวังเยี่ยนเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมาตั้งแต่จางเยว่ฉีคลอดออกมา แต่แม่เธอนั้นก็ไม่เคยโทษเธอเลย ส่งเสียเลี้ยงดูเธอจนจบมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของประเทศ แม้ว่าแม่ของเธอจะไม่เคยบ่น แต่เธอก็สามารถรับรู้ได้ว่าแม่เธอนั้นลำบากและเหนื่อยมากเพียงใด เธอจึงทุ่มเทแรงกายแรงใจหาเงินให้มากๆ เพื่อให้แม่ของเธอได้ใช้ชีวิตสุขสบายตลอดชีวิต

“อืมม สูตรนี้ รับรองว่าต้องชนะอีกแน่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ชั้นจะต้องรวยๆๆ เพิ่มขึ้นอีก” จางเยว่ฉีกอดอกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนจะหันไปคีบหมูสามชั้นคู่กับผักกาดยัดใส่ปากคำใหญ่

“อึก...อึก... อึก....” เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด หมูสามชั้นกับผักกาดคำนั้นกำลังติดคอจางเยว่ฉีอยู่

“อึก..............อึก” จางเยว่ฉีพยายามใช้มือทุบที่กลางหน้าอกของตัวเอง เพื่อให้สามารถหายใจได้สะดวกแต่เหมือนจะไม่เป็นผล ร่างกายของเธอนั้นอ้วนเกินไป อาหารที่ติดหลอดลมอยู่นั้นยังไม่ขยับ เธอใช้แรงทุบที่กลางอกอีกเรื่อยๆ

“ฮึก....อึก..............................อึก” จางเยว่ฉีกำลังจะขาดอากาศในการหายใจ ผุดลุกขึ้นเดินไปหาน้ำกินที่ตู้เย็น

“อึก.........................อึก...............” จางเยว่ฉีใช้แรงเปิดตู้ บิดเปิดขวดน้ำ แต่แรงที่มีน้อยนิด เพราะเธออยู่ในสภาวะที่ขาดอากาศหายใจไปชั่วขณะ เธอพยายามบิดเปิดขวดแรงๆ ก่อนสายตาจะพร่าเบลอ สุดท้ายมืดดับลงไป

.....

ดวงตาเปิดขึ้นอีกครั้ง เห็นแสงสีขาวจนสายตาพร่ามัว ก่อนจะปรับสายตาได้ จึงได้มองไปรอบๆ เห็นเพียงพื้นที่สีขาวทั่วทุกมุมมอง

“อ่ะ นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันหล่ะเนี่ย โรงพยาบาลหรอ” จางเยว่ฉีงงงวยกับภาพเบื้องหน้า หมุนไปรอบๆ ก็ไม่มีสิ่งใด จินตนาการไปว่าตัวเองน่าจะอยู่โรงพยาบาล เพราะพื้นที่ในโรงพยาบาลน่าจะเป็นสีขาว อันนี้ก็อิงมาจากคำพูดของเหล่าเพื่อนพ้องที่เล่าต่อๆ กันมา ซึ่งเท่าที่จำได้นั้นจางเยว่ฉียังไม่เคยไปโรงพยาบาลเลยสักครั้ง

“สวัสดี จางเยว่ฉี” เสียงหนึ่งลอยมา ก่อนบุคคลหนึ่งปรากฏตัวขึ้นและโรยตัวลงมาจากด้านบน ลงมานั่งที่เก้าอี้ยักษ์ซึ่งปรากฎขึ้นมาตอนที่บุคคลนั้นโรยตัวลงถึงพื้นแบบพอดิบพอดี

“สะ... สวัสดีค่ะ คุณเป็นใครหรอคะ” จางเยว่ฉีก้มหัวลงน้อยๆ แบบระวัง ก่อนจะสังเกตบุคคลผู้มาเยือน เป็นบุรุษวัยชราผู้หนึ่ง ผมสีขาวทอดยาวไปกับชุด หนวดและคิ้วก็เป็นสีขาวยาวสยายพลิ้วไหว สวมใส่ชุดโบราณสีทองสลับแดง ดูโอ่อ่าอลังการ

“ยินดีต้อนรับสู่สวรรค์ ข้าจะมอบโอกาสให้เจ้าได้มีชีวิตอีกครั้งหนึ่ง เจ้าจะยินดีรับหรือไม่ โอกาสเช่นนี้ไม่ได้มีบ่อยนัก ย่อมต้องเป็นผู้ถูกเลือกเท่านั้น ทั้งยังมี พรมอบให้เจ้าอีก 3 ข้อ” บุรุษอาภรณ์สีทองสลับแดงเอ่ยด้วยความสุขุม ใบหน้ายิ้มแย้ม

“หืม เดี๋ยวก่อน คือคุณจะบอกว่าคุณมอบโอกาสให้ฉันงั้นหรอคะ” จางเยว่ฉีสงสัย

“ถูกต้องแล้วเด็กน้อย เจ้าจงเรียกข้าว่า เทพเซียนเถิด” ท่านเทพเซียนเอ่ยตอบอย่างใจดี

“แล้วฉันก็ตายแล้ว ตายเพราะอะไรคะ” จางเยว่ฉีสงสัยต่อ

“อาหารติดคอเจ้าจนขาดอากาศหายใจ” ท่านเทพเซียนเอ่ยตอบอย่างใจดีต่อ

“ท่านจะบอกว่า ฉันตายเพราะข้าวติดคอ ท่านจึงมอบโอกาสให้ได้มีชีวิตอีกครั้งหนึ่งในร่างเดิมหรือคะ” จางเยว่ฉีสงสัยต่อ

“เจ้าจะได้ไปใช้ชีวิตในอีกร่างหนึ่ง และในอีกภพหนึ่ง โดยที่เจ้าจะมีพร 3 ข้อ ของข้าที่มอบให้เจ้าไปด้วยอย่างไรเล่าเด็กน้อย” ท่านเทพเซียนเอ่ยตอบอย่างใจดี ยกยิ้มจางๆ แผ่นป้ายหนึ่งปรากฏตรงหน้า มี พร 3 ข้อ ระบุไว้ว่า

พรข้อที่ 1 โชคแห่งความร่ำรวย (แหวนหยก)

พรข้อที่ 2 โชคแห่งอำนาจบารมี (กำไลหยก)

พรข้อที่ 3 โชคแห่งชีวิต (ปิ่นหยก)