“...... เช่นนั้นเจ้าก็รับพรไปเพียงข้อเดียวก็แล้วกัน ข้าจะถือว่าข้าใจดีกับเจ้ามากเกินไป จนเจ้าคิดเป็นเรื่องเล่นๆ ลาก่อนจางเยว่ฉี จงใช้ชีวิตให้ดีในอีกภพหนึ่งเถิด” ท่านเทพเซียนมุมปากกระตุกหยิกๆ ก่อนจะ...
รัก,ย้อนยุค,จีน,ครอบครัว,แฟนตาซี,ทำอาหาร,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“...............................” จางเยว่ฉีรู้สึกคุ้นเคย แต่ก็รู้สึกไม่คุ้นชินไปด้วย ทุกอย่างรอบตัวแลดูล้าสมัยไปหมด ทั้งยังมีคำพูดคำจาที่แปลกๆ ราวกับว่าตนอยู่ในยุคโบราณ ทั้งยังมีเด็กชายตัวน้อยมาเรียกตัวเองว่า ท่านพี่ จางเยว่ฉีค่อยๆ คิดทบทวน ก่อนจะเบิกตาโพลงขึ้น นางคาดว่า คงจะทะลุมิติมายังภพหนึ่งตามที่ท่านเทพเซียนบอกเป็นแน่ หรือจะเป็นยุคโบราณ แต่สมัยไหนก็ไม่รู้ แล้วนางชื่ออะไรหล่ะ คำถามมีมากมาย จนไม่รู้จะถามอะไรก่อนดี ก้มลงมองเนื้อตัว ที่ผอมแห้งติดกระดูก ก่อนจะหันไปมองเด็กชายข้างๆ พลางถามขึ้นว่า
“ขะ ... ข้าชื่ออะไรหรอ” จางเยว่ฉีเอ่ยถามอย่างระแวดระวัง
“หืม... ท่านพี่ ก็ชื่อ จางจินเยว่ ยังไงขอรับ ข้าเป็นน้องชายท่าน ชื่อ จางตงหยาง ขอรับ ท่านจำไม่ได้หรือขอรับ” จางตงหยางเอียงหน้าสงสัยท่าทีของพี่สาวตัวเอง
“จำ...จำได้สิ เด็กดีของพี่ แล้ว...พ่อแม่ของเราหล่ะ” จางเยว่ฉี หรือในภพนี้ นางชื่อว่า จางจินเยว่ เอ่ยถามต่อ
“ท่าน... ท่านจำไม่ได้หรือขอรับว่าพวกเราไม่มีพ่อแม่หน่ะ” จางตงหยางเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนเอ่ยต่อว่า “หรือท่านจำอะไรไม่ได้เลยขอรับ” จางตงหยางก้มหน้าลง น้ำตามากมายกำลังเอ่ยคลออยู่นัยน์ตาดวงน้อยทั้งสองข้าง
“ไม่.... ไม่หรอก ข้าแค่... สับสนหน่ะ เพราะรู้สึกปวดหัว...อะฮ่า” จางเยว่ฉีตอบอย่างลำบากใจ ก่อนจะโกหกไปเนียนๆ
“ท่านพี่ปวดหัวหรือขอรับ เช่นนั้นข้าจะไปตามท่านลุงหมอเจิ้ง” จางตงหยางเงยหน้า ปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะลุกจากเตียงวิ่งออกไปตามหมอ
“อะ ... เฮ้อ...” จางเยว่ฉีถอนหายใจทันที เมื่อสักครู่เธอรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกเลย ก่อนนั่งคิดไป นางมาอยู่ในร่างของเด็กหญิงคนหนึ่ง ชื่อ จางจินเยว่ แต่ไม่มีความทรงจำอะไรให้เลย คำพูดคำจาก็แปลกใหม่ เสื้อผ้าก็แข็งๆ หยาบๆ หรือนางจะมาอยู่ในร่างของยาจกน้อยที่มีน้องชายหรือนี่ สมัยโบราณนี่เขาใช้ชีวิตกันยังไงหล่ะ นางเคยอ่านแต่นิยายที่ ทะลุมาเป็นสาวงาม หรือเศรษฐีอะไรพวกนั้นนะ แล้วนางหล่ะ หรือว่า เพราะทำให้ท่านเทพเซียนโกรธ นางจึงต้องมาลำบากแบบนี้หรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า นางไม่น่าลบหลู่ท่านเทพเซียนเลยจริงๆ แล้วพรข้อสุดท้ายที่นางได้รับคืออะไรกันนะ อืมม เหมือนจะเป็นโชคแห่งชีวิตนี่นา เหมือนจะเป็นปิ่นหยก แล้วมันอยู่ที่ไหนหล่ะ เรื่องนั้นช่างมันก่อนดีกว่า ก่อนอื่นนางจะต้องผ่านความลำบากนี้ไปให้ได้ก่อน นางจะต้องเลียนแบบคำพูดต่างๆ เหมือนที่เคยดูหนังละครพีเรียดในทีวี เอาหล่ะ ลองดูสักตั้ง จางเยว่ฉี เอ้ยไม่ใช่สิ จางจินเยว่
จางจินเยว่ นั่งคิดทบทวนตัวเองในใจ ก่อนที่หมอยาเจิ้งจะเดินเข้ามาพร้อมกับจางตงหยาง
“เอ้า เจ้าฟื้นแล้วรึ สวรรค์ โชคดีจริงๆ ที่เจ้าฟื้นกลับมาได้เช่นนี้” หมอยาเจิ้งเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ
“เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านลุงหมอเจิ้งมากเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าคงไม่เป็นอันใดแล้ว” จางจินเยว่สวมบทบาททันที
“ให้ข้าดูเจ้าสักหน่อยเถิด ตงหยาง เจ้าไปตักโจ๊กในครัวมาให้พี่สาวของเจ้ากินซะก่อนเถิด” หมอยาเจิ้งนั่งลงข้างเตียงก่อนจับแขนพลิกดูไหล่ที่บาดเจ็บ เปิดเปลือกตาของจางจินเยว่เพื่อดูนัยน์ตา ก่อนจะบอกว่า
“ไม่เป็นอันใดแล้ว เดี๋ยวพวกเจ้าสองคนกินโจ๊กเสร็จ ก็ออกไปเล่นได้แล้วหล่ะ แต่เจ้าต้องระวังแผลเจ้าให้ดีนะ แผลเพิ่งจะสมาน ยังต้องระวังแผลจะปริเอาได้” หมอยาเจิ้งตอบอย่างใจดี
“หลายวันมานี้รบกวนท่านลุงหมอเจิ้งมากแล้ว ตงหยางคงจะไม่ซุกซนจนทำให้ท่านปวดหัวใช่หรือไม่เจ้าคะ” จางจินเยว่เอ่ยด้วยความเกรงใจ
“ไม่หรอก น้องชายเจ้ารู้ความมากทีเดียว อีกอย่างข้าก็ดูแลพวกเจ้าเพราะได้รับไหว้วานมาอีกที หากจะขอบคุณก็จงไปขอบคุณคนผู้นั้นถึงจะถูกต้อง” หมอยาเจิ้งเอ่ยขึ้นปัดมือไปมาหยอยๆ
“หืม ใครกันหรือเจ้าคะ” จางจินเยว่สงสัย มีบุคคลเพิ่มขึ้นมาอีกคนแล้ว ซึ่งเธอไม่รู้จัก
“เอาเป็นว่า เจ้าไปถามกับน้องเจ้าเองนะ ข้าก็จำชื่อไม่ได้ แก่แล้วเลอะๆ เลือนๆ เฮ้อ” หมอยาเจิ้งครุ่นคิดก่อนตอบออกไป
“ยังไงข้าก็ขอบคุณท่านลุงหมอเจิ้งเช่นกันเจ้าค่ะ ดูแลทั้งข้าและน้องชาย บุณคุณนี้สักวันหนึ่งข้าจะทดแทนให้จงได้” จางจินเยว่ค้อมศีรษะลง ก่อนกำชับคำพูดตน
“ไม่เป็นไรๆ หากมีอะไรพอให้ข้าช่วย พวกเจ้าก็มาหาข้าได้” หมอยาเจิ้งยิ้มให้ ก่อนจะลูบศีรษะน้อยๆ ของจางจินเยว่อย่างเอ็นดู
“ท่านพี่ โจ๊กมาแล้วขอรับ รีบทานตอนที่ยังอุ่นๆ อยู่เถิดขอรับ” จางตงหยางยกถ้วยโจ๊กเข้ามาสองถ้วย ก่อนวางลงตรงหน้าของจางจินเยว่
“เอ้า ๆ เช่นนั้นข้าขอตัวออกไปดูหน้าร้านก่อน พวกเจ้าสองคนทานให้อร่อยหล่ะ” หมอยาเจิ้งลุกขึ้น ก่อนจะลูบหัวจางตงหยางอย่างเอ็นดู ก่อนจะออกไป
“ขอรับ/เจ้าค่ะ” สองพี่น้องขานรับก่อนก้มหน้าก้มตากินโจ๊กอย่างเอร็ดอร่อย
…..
ช่วงเวลายามซื่อ (09:00-10:59 น.) จางตงหยางเก็บถ้วยล้างจนสะอาด ทำความสะอาดครัวจนเรียบร้อย ก็กลับมาพาจางจินเยว่ เดินออกไปหน้าร้าน ทำความเคารพผู้มีพระคุณ หมอยาเจิ้ง ก่อนจะขอตัวจากไป ในระหว่างเดินอยู่นั้น
“ท่านพี่ขอรับ ท่านลุงฉินบอกเอาไว้ว่า หากพวกเราออกมาจากโรงหมอแล้วให้กลับไปยังหมู่บ้านชิวน่าทงขอรับ” จางตงหยางยังคำจำคำที่ชายหนุ่มนามว่า ฉินบอกไว้ได้
“เขาเป็นใครรึ เหตุใดข้าถึงจำไม่ค่อยได้กันเล่า” จางจินเยว่ถามต่อ
“เขาเป็นคนช่วยอุ้มท่านพี่ไปส่งโรงหมอขอรับ ทั้งยังจ่ายค่ารักษา และค่าดูแลพวกเราให้ด้วย เสื้อผ้าชุดใหม่นี้ก็เป็นเขาที่ซื้อมาให้พวกเราขอรับ” จางตงหยางเอ่ยตอบอย่างดีใจ
“เช่นนั้นเขาก็คือผู้มีพระคุณที่ท่านลุงหมอเจิ้งบอกหน่ะสิ” จางจินเยว่เอ่ยต่อ
“เป็นเช่นนั้นขอรับ ท่านพี่ พวกเรากลับหมู่บ้านกันเถอะขอรับ ที่นี่มีแต่คนใจร้าย” จางตงหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้านิดนิด
“ได้ เรากลับกันเถอะ” จางจินเยว่ยิ้มรับก่อนเอ่ยคำตอบที่น้องชายของตนอยากฟังในตอนนี้
สถานที่ที่สองพี่น้องกำลังเดินอยู่นั้นเป็นตัวตำบล ชื่อว่าตำบลอิงฮวา เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างครึกครื้นทั้งในยามกลางวันและยามกลางคืน มีตลาดตอนกลางวันขายของกินของใช้ทั่วไป กลางคืนจะมีตลาดอยู่ในโซนย่านรื่นรมย์ มีทหารลาดตระเวนตรวจความเรียบร้อยเป็นระยะ ตลอดเส้นทางสองฝั่งทั่วทุกมุมมองเต็มไปด้วยผู้คน มีทั้งคนมีฐานะร่ำรวยไปจนถึงคนเร่ร่อน แต่ดูเหมือนคนเร่ร่อนจะมีมากกว่าแต่จะแบ่งโซนค่อนข้างชัดเจน
“ทำไมถึงมีคนเร่ร่อนแบบเราเยอะจังเลยหล่ะ ตงหยาง” จางจินเยว่สงสัย
“คงเพราะมีสงครามเกิดขึ้นที่ชายแดนหล่ะมั้งขอรับท่านพี่ ข้าเคยลองถามพวกเด็กเร่ร่อนอายุเท่าข้า เห็นว่าอพยพมาจากชายแดน แต่ข้าก็ไม่ได้ถามอะไรมากมายนักขอรับ ท่านพี่เห็นก็รู้สึกสงสารเช่นกันใช่หรือไม่ขอรับ” จางตงหยางตอบด้วยเสียงฉะฉาน
“เจ้านี่ช่างรอบรู้เสียจริงนะ ถามอะไรก็ตอบได้หมด” จางจินเยว่หันมายีหัวน้องชายตัวน้อย
“แฮะ แฮะ ท่านพี่ชมข้าเช่นนี้ ข้าก็รู้สึกเขินแย่สิขอรับ” จางตงหยางยิ้มตาหยี มองพี่สาวตนด้วยความรักใคร่
“หึ หึ เจ้าน้องตัวแสบ” จางจินเยว่ส่ายหน้าให้กับความไร้เดียงสาของน้องชาย
“อ๊ะ ท่านพี่ ข้าเกือบลืมไปเลย นี่ขอรับ ปิ่นของท่านพี่ ตอนที่ท่านสลบไป ข้าเอามาเก็บไว้ให้ขอรับ” จางตงหยางคล้ายลืมอะไรบางอย่าง ก่อนจะล้วงเข้าไปในอกเสื้อหยิบปิ่นปักผมของพี่สาวออกมา
“อ่า เช่นนั้นก็ขอบใจเจ้ามากนะ” จางจินเยว่รับปิ่นปักผมมา มองดูแล้วค่อนข้างเก่ามากมองไม่เหมือนปิ่นหยกเลยสักนิด นี่อาจจะเป็นโชคแห่งชีวิต เอาไว้ค่อยๆ คิดหาวิธีใช้งานก็แล้วกัน
“เรารีบเดินทางเถอะขอรับ ใช้เวลาค่อนข้างนานร่วมหนึ่งชั่วยามกว่าจะเดินถึงหน้าหมู่บ้าน เกรงว่าแดดจะร้อนเอาเสียก่อน” จางตงหยางแหงนมองท้องฟ้า ก่อนหันมามองพี่สาว
“อืม เช่นนั้นก็ย่อมได้ พอเราไปถึงยังต้องไปคาราะวะท่านลุงฉินเพื่อขอบพระคุณที่ช่วยพวกเราอีก ไปกันเถอะ” จางจินเยว่เรียงลำดับความคิดในหัวก่อนจะเอ่ยตอบ
เมื่อโผล่พ้นประตูเมืองออกมา ทิวทัศน์สองฝากฝั่งทำให้จางจินเยว่หยุดมองไปสักครู่หนึ่งได้ มีไร่นา และทิวเขารายล้อม ผู้คนส่วนใหญ่เลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่ ปลูกข้าว ท้องทุ่งนาสีเขียวขจีปรากฏในสายตาของจางจินเยว่ กลิ่นของดอกข้าว ที่บางส่วนยังคงออกดอกอยู่ กลิ่นของธรรมชาติมากมายทำให้จางจินเยว่ต้องสูดหายใจเข้าไปลึกๆ ยุคสมัยที่เธอจากมานั้นมีเพียงตึกน้อยใหญ่รายล้อม ไม่มีกลิ่นอายธรรมชาติมากมายเพียงนี้ได้ จางจินเยว่ยิ้มรับให้กับความรู้สึกเหล่านี้ แม้จะทะลุมิติมาเป็นยาจก แต่นางก็เชื่อว่า ท่ามกลางธรรมชาติแบบนี้ นางสามารถเอาตัวรอดได้แน่ๆ คิดได้ดังนั้นก็หันไปหาจางตงหยาง
“ตงหยาง เจ้ายังมีแรงเหลือหรือไม่” จางจินเยว่ยิ้มมีเลศนัย
“ขอรับ ทำไมหรือขอรับท่านพี่” จางตงหยางสงสัยในท่าทีที่เปลี่ยนไปของพี่สาว
“เรามาวิ่งแข่งกันเถอะ ใครไปถึงก่อน คนนั้นต้องได้รับการคำนับจากคนแพ้” จางจินเยว่เสนอขึ้น
“เอ๊ะ หากท่านพี่แพ้หล่ะขอรับ ข้ารับการคำนับของท่านพี่ไม่ได้นะขอรับ” จางตงหยางคล้ายคิดอะไรบางอย่างได้
“ข้าจะไม่ยอมแพ้เจ้าเด็ดขาด ไปกัน” จางจินเยว่พูดเสร็จก็ออกตัววิ่งไปก่อนแล้ว
“อ้าว ท่านพี่รอข้าด้วยขอรับ” จางตงหยางตกใจรีบวิ่งตามไปทันที
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” จางจินเยว่หัวเราะร่า วิ่งนำหน้าไปไกลแล้ว
“ท่านพี่” จางตงหยางวิ่งตามไปตะโกนไป…
