(จบแล้ว) ทะลุมิติพลิกชะตายาจกน้อยจางจินเยว่ - ตอนที่ 5 ชีวิตใหม่นี้แสนรันทด (2) โดย สะเดาหวาน @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

“...... เช่นนั้นเจ้าก็รับพรไปเพียงข้อเดียวก็แล้วกัน ข้าจะถือว่าข้าใจดีกับเจ้ามากเกินไป จนเจ้าคิดเป็นเรื่องเล่นๆ ลาก่อนจางเยว่ฉี จงใช้ชีวิตให้ดีในอีกภพหนึ่งเถิด” ท่านเทพเซียนมุมปากกระตุกหยิกๆ ก่อนจะ...

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

“เจ้าจะได้ไปใช้ชีวิตในอีกร่างหนึ่ง และในอีกภพหนึ่ง โดยที่เจ้าจะมีพร 3 ข้อ ของข้าที่มอบให้เจ้าไปด้วยอย่างไรเล่าเด็กน้อย” ท่านเทพเซียนเอ่ยตอบอย่างใจดี ยกยิ้มจางๆ แผ่นป้ายหนึ่งปรากฏตรงหน้า มี พร 3 ข้อ ระบุไว้ว่า

ระหว่างทางจางจินเยว่สังเกตทุกสิ่งทุกอย่างรอบตีนเขา มีผักป่ามากมายขึ้นโดยรอบ มีกอไผ่ป่าขึ้นเป็นกลุ่ม แถมยังมีพืชสมุนไพรขึ้นอยู่ประปราย เป็นธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์มาก จางจินเยว่ยิ้มไปมองไป พลางคิดไปว่ามันช่างสวยงามเป็นอย่างยิ่ง ก่อนจะสะดุดเข้ากับเถาวัลย์พืชกลางทาง โชคดีที่ใช้มีดพร้าค้ำไว้ ทำให้ไม่ได้ล้มลงไป ก่อนจะหันกลับไปมองอย่างโมโห แต่ก็ต้องตกใจอีกรอบ

“เอ๊ะ ต้นมันหวานไม่ใช่หรอ” จางจินเยว่วางตะกร้ากับกับดักปลาลงก่อนจะใช้มีดพร้าคุ้ยดินรอบๆ ต้นออกเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจ

“อ๊ะ ใช่จริงด้วย โชคดีจัง วันนี้ได้ทั้งมันทั้งเผือก ทั้งยังได้ปลาตัวใหญ่อีก” จางจินเยว่ระบายยิ้มออกมา พลางฮัมเพลงไป ขุดหัวมันไป

ไกลออกไป มีสายตาคู่หนึ่งเฝ้ามองจางจินเยว่มาสักพัก เขาคนนั้นเห็นทุกๆ การกระทำตั้งแต่ตอนที่นางกำลังเก็บปลาใส่ตะกร้า มาจนถึงกำลังนั่งขุดหัวมันอยู่กับพื้น ก่อนจะหันไปมองกับดักปลาที่ถูกทำขึ้นมาอย่างง่ายๆ ในใจขบคิดบางอย่าง ก่อนจะเดินหลบหายไป

ย้อนกลับมาที่จางจินเยว่นั้น ขุดหัวมันหวานได้ห้าหัวใหญ่ๆ ก็ปลูกต้นมันหวาน กับหัวมันเล็กๆ ที่เหลือไว้ข้างทาง เผื่อไว้กินวันข้างหน้า

“รีบโตไวไวนะเจ้ามันหวาน ข้าจะได้กินเจ้าอีก” จางจินเยว่ระบายยิ้มออกมา เหงื่อเม็ดโตหยดลงพื้นรอบแล้วรอบเล่า แต่นางกลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด หรือเพราะนางดีใจมากจนไม่เหนื่อยหรือไม่กันนะ นางสะพายตะกร้าขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะหยิบกับดักปลามา หยิบหัวมันหวานมาประคองไว้ แล้วใช้อีกมือถือมีดพร้าเดินกลับไป

“อ๊ะ ท่านพี่ ท่านหายไปไหนมาขอรับ ข้าตื่นมาไม่เห็นท่านเลย อ๊ะแล้วนั่น” จางตงหยางชะเง้อคอมองหาพี่สาว ก่อนจะเห็นพี่สาวกำลังเดินกลับเข้ามายังกระท่อม ก่อนจะตกใจกับของมากมายที่พี่สาวหอบมาด้วย

“ตงหยาง เจ้ารับมันหวานนี้ไปหน่อย แล้วจุดเตาไฟเป็นหรือไม่” จางจินเยว่บอกจางตงหยางอย่างไม่เร่งรีบ

“เป็นขอรับ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย ท่านพี่ได้หัวมันมาเยอะมากเลยขอรับ” จางตงหยางรับหัวมันก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“โชคดีมากเลยหล่ะ เดี๋ยววันนี้เราเอาปลาไปขายในหมู่บ้านกันนะ” จางจินเยว่วางตะกร้าลงก่อนจะล้วงเอาปลาออกมาจากตะกร้า

“หูว ปลาตัวอ้วนมากเลยขอรับ แต่ว่าเราเอามาทำกินกันก่อนดีหรือไม่ขอรับ ข้าอยากกินน้ำแกงปลา” จางตงหยาง เด็กน้อยผู้ชอบกินเอ่ยร้องขอด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ไม่ได้ ปลาตัวใหญ่เราจะเอาไปขายเพื่อแลกข้าวกับเกลือมากิน เจ้าจะได้มีข้าวกินอย่างไรเล่า เดี๋ยวเราค่อยกินปลาตัวเล็กนี่ก็ได้ แล้วเดี๋ยวค่อยไปหาอีกก็ย่อมได้เช่นกัน” จางจินเยว่ยิ้มให้กับความน่ารักของน้องชายตัวแสบ ก่อนจะปฏิเสธทันที

“ข้าวหรือขอรับ ข้าอยากกินข้าวด้วยขอรับ” จางตงหยางจ้องมองตาเป็นประกาย ก่อนจะหันกลับไปจุดไฟที่เตาดิน

จางจินเยว่ยิ้มรับ ก่อนหยิบหัวเผือกออกมาวางไว้ใกล้ผักป่า หยิบปลาตัวเล็กออกมา ขอดเกล็ดตัดหัวปลาล้างน้ำทำความสะอาดแล้วใส่ถ้วยไว้ก่อน จางตงหยางรับหน้าที่ปิ้งหัวมันรอ เพิ่งจะถึงยามเฉิน [07:00-09:00 น.] พวกนางกินหัวมันเผารองท้องเอาแรงก่อนจะออกไปขายปลาดีกว่า สองพี่น้องนั่งกินหัวมันเผากันอย่างเอร็ดอร่อย มันเผาทั้งหวาน ทั้งอุ่น ให้ความรู้สึกอุ่นวาบสบายท้องเป็นอย่างมาก ก่อนจะล้างหน้าล้างตาให้สะอาด เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น ปลาตัวเล็กถูกวางไว้ข้างเตาเพื่อป้องกันมดแมลง จางจินเยว่สะพายตะกร้าที่มีปลาตัวอ้วนสี่ตัว จูงมือจางตงหยางมุ่งหน้าสู่บ้านของท่านป้าเฉิน หรือเฉินเฟยหรง ท่านป้าผู้แสนใจดีของเด็กน้อยทั้งสองคน

“ท่านป้าเฉินเจ้าคะ จินเยว่เองเจ้าค่ะ” จางจินเยว่เป็นคนเอ่ยเรียกเจ้าของบ้าน สักพักเสียงเปิดประตูรั้วดังขึ้น เฉินเฟยหรงเดินออกมาพอเห็นเด็กน้อยทั้งสองคนก็ยิ้มรับด้วยความเอ็นดู

“ท่านป้าเฉินขอรับ พวกเราจับปลามามอบให้ท่านขอรับ” คราวนี้เป็นจางตงหยางเอื้อนเอ่ยด้วยรอยยิ้มพร้อมทั้งหยิบปลาตัวใหญ่ออกมาจากตะกร้า ส่งให้เฉินเฟยหรง

“ตายแล้ว ปลาตัวอ้วนใหญ่มากเลย พวกเจ้าเก่งมากเชียว เข้ามาก่อนๆ เดี๋ยวข้าจะให้ตาเฒ่าเฉินชั่งน้ำหนักดูให้” เฉินเฟยหรงมือป้องปากร้องอุทาน ก่อนจะรับปลาตัวนั้นมา แล้วเชื้อเชิญให้เด็กน้อยสองคนเข้าไปในบ้าน

ณ ลานบ้าน เฉินเฟยหรงวางปลาในมือลงที่พื้นชานบ้าน ก่อนจะตะโกนเรียกเฉินจางหย่ง ผู้เป็นสามีออกมา

“ตาเฒ่าเฉิน ออกมาช่วยพวกจางเอ๋อร์มันชั่งมาปลาหน่อยเร็ว” เฉินเฟยหรงตะโกนเสียงดังลั่น

“มาแล้ว มาแล้ว ข้ามาแล้ว ไหนใครมากันนะ เอ้า จางเอ๋อร์น้อยทั้งสองนี่นา ไหนดูสิ จับอะไรมาได้กัน” เฉินจางหย่งออกมาเห็น จางจินเยว่กับจางตงหยาง ก็ยิ้มต้อนรับด้วยความดีใจ ก่อนจะคว้าเครื่องชั่งออกมา เด็กน้อยทั้งสองคนเห็นจึงทำความเคารพให้เฉินจางหย่งทันที

“เออ เออ เด็กดี ไหนดูสิ ปลาตัวอ้วนใหญ่เชียว พวกเจ้าเก่งมากเลยนะ” เฉินจางหย่งหยิบปลาออกมาชั่งทีละตัว ก่อนจะให้เฉินเฟยหรงจดจำนวนไว้ ปลาสี่ตัวได้ทั้งหมดแปดจิน [1]

“ท่านลุงท่านป้า ปลาตัวใหญ่ข้ามอบให้พวกท่านหนึ่งตัวเจ้าค่ะ” จางจินเยว่เอ่ยขึ้น

“ฮึ ได้ยังไงกัน ข้าย่อมรับไว้ได้ แต่ต้องเป็นการแลกเปลี่ยนกันเท่านั้น ข้าไม่ชอบเอาเปรียบเด็กดีเช่นเจ้าหรอก จางเอ๋อร์” เฉินจางหย่งยิ้มให้ ก่อนจะทำท่าทีขึงขัง ยืดอกตบมือ ก่อนจะหัวเราะออกมา

“แหม่ ตาเฒ่าเฉิน ทำทีขึงขังโชว์เด็กมันอีกแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เฉินเฟยหรงแซวหยอกก่อนจะหัวเราะตามเช่นกันก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน หยิบถุงผ้าสีขาวออกมามอบให้เด็กน้อยทั้งสอง

“ข้ารับน้ำใจเจ้าไว้แทนละกันนะ จางเอ๋อร์ ส่วนนี่ ข้าวสารแลกเปลี่ยนกับปลา ถือซะว่าเจ้าขายปลานี้ให้ข้านะ” เฉินเฟยหรงระบายยิ้มด้วยความเอ็นดูก่อนส่งถุงข้าวสารให้

“ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ” จางจินเยว่ยิ้มออกมา นางรับรู้แล้วว่า ครอบครัวเฉินนั้นล้วนใจดีกับพวกนาง ก่อนจะเอื้อมหยิบถุงข้าวสาร ซึ่งมันมีน้ำหนักมากพอสมควรน่าจะหนักราวสี่จิน

“เอ๊ะ ท่านป้า ท่านให้มากเกินไปหรือไม่เจ้าคะ ปลาเพียงหนึ่งตัวคงไม่สามารถแลกเป็นข้าวสารได้มากเพียงนี้” จางจินเยว่สงสัยทันที

“ไม่หรอก เอาไปเถอะ ถือเป็นรางวัลที่พวกเจ้ารู้จักทำมาหากินนะ” เฉินเฟยหรงยิ้มด้วยความเอ็นดู ก่อนจะใช้มือลูบหัวปลอบประโลมจางจินเยว่

“ขอบคุณท่านป้า กับท่านลุงเฉินมากขอรับ” จางตงหยางยิ้มตาหยีด้วยความดีใจ

***[1] แปดจิน มีค่าเท่ากับสี่กิโลกรัม หนึ่งจินมีค่าเท่ากับห้าร้อยกรัม