“...... เช่นนั้นเจ้าก็รับพรไปเพียงข้อเดียวก็แล้วกัน ข้าจะถือว่าข้าใจดีกับเจ้ามากเกินไป จนเจ้าคิดเป็นเรื่องเล่นๆ ลาก่อนจางเยว่ฉี จงใช้ชีวิตให้ดีในอีกภพหนึ่งเถิด” ท่านเทพเซียนมุมปากกระตุกหยิกๆ ก่อนจะ...
รัก,ย้อนยุค,จีน,ครอบครัว,แฟนตาซี,ทำอาหาร,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เด็กน้อยสองคนเดินมาเรื่อยๆ กินหัวมันเผาไป คุยไป จนผ่านเข้าประตูเมืองมาในที่สุด ก่อนจะเดินไปจนถึงโรงหมอยาของท่านลุงหมอเจิ้ง
“ท่านลุงหมอเจิ้งขอรับ สบายดีหรือไม่ขอรับ” จางตงหยางทำหน้าที่เด็กชายตัวน้อยเนื่องจากคุ้นเคยมากกว่าจางจินเยว่ เด็กน้อยทั้งสองคำนับให้หมอยาเจิ้งเป็นการทักทาย
“เอ้า ตงหยาง จินเยว่ มีธุระอะไรแถวนี้หรือ โอ้ ไม่เจอกันวันสองวันแลดูจะแปลกตาไปนิดหน่อยนะ” หมอยาเจิ้งเอ่ยทักขึ้นค่อนจะเอ่ยต่ออีกว่า “มาๆ เข้ามานั่งกันก่อน หิวหรือไม่ กินอะไรกันมาหรือยัง”
“พวกเราทานมาแล้วเจ้าค่ะ วันนี้ข้านำสิ่งนี้มาให้ท่านดู เผื่อจะมีราคาเจ้าค่ะ” จางจินเยว่ตอบกลับก่อนจะหยิบห่อผ้าสีขาวออกมาจากตะกร้าวางไว้ตรงโต๊ะหน้าหมอยาเจิ้ง
“โอ้ นี่มัน หญ้าระฆังเงินนี่ สมุนไพรนี้ล้ำค่ามาก พวกเจ้าไปได้มันมาจากไหนกันเล่า” หมอยาเจิ้งคลี่ห่อผ้าออกก็ต้องตกใจ
“เจอบนภูเขาเจ้าค่ะ ข้ากับตงหยางไปหาเก็บหัวมันแล้วบังเอิญเจอมาเจ้าค่ะ แบบนี้ขายได้หรือไม่เจ้าคะ” จางจินเยว่เอ่ยตอบไปตามตรง
“ดี ดียิ่ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกเจ้ารู้หรือไม่ พวกเจ้าเป็นเศรษฐีพันตำลึงกันแล้วนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” หมอยาเจิ้งเอ่ยตอบด้วยความดีใจกับเด็กๆ
“จริงหรือขอรับท่านลุง ตงหยางจะรวยแล้วหรือขอรับ เย่” จางตงหยางตาลุกวาวเมื่อรู้ว่ามันมีราคามาก
“จริงสิตงหยาง เจ้าจะซื้อขนมได้เป็นร้อยอันเลยเชียวหล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” หมอยาเจิ้งเอ่ยตอบ ก่อนจะเอ่ยต่ออีกว่า
“ข้ารับเอาไว้เอง หมดนี้ข้าให้ราคาหนึ่งพันตำลึงเงิน [1] กับหนึ่งก้วน [2] ดีหรือไม่”
“จริงหรือเจ้าคะ ได้ราคามากเพียงนั้นเลยหรือเจ้าคะ” จางจินเยว่ตกใจที่ได้ยินราคานี้
“สมุนไพรนี้ล้ำค่ายิ่งนัก ล้วนมีสรรพคุณทุกส่วน ทั้งยังคุณภาพดี ราคานี้ถือว่าดีที่สุดแล้ว” หมอยาเจิ้งเอ่ยต่อด้วยความเอ็นดู
“ขอบคุณท่านลุงมากขอรับ/ขอบคุณท่านลุงมากเจ้าค่ะ” จางตงหยางและจางจินเยว่คำนับให้และเอ่ยพร้อมกัน
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกเจ้านี่ช่างโชคดีเสียจริง เอานี่ไป ตำราสมุนไพรที่รวบรวมไว้กว่า500ชนิด หากพวกเจ้าไม่รู้จักตัวอักษร ก็ดูภาพแล้วนำมาขายให้ข้าอีกได้ ข้ายินดีรับซื้อจากพวกเจ้าทั้งหมด ฮ่า ฮ่า” หมอยาเจิ้งหยิบตำราสมุนไพรเล่มหนึ่งออกมาจากลิ้นชักก่อนส่งให้จางจินเยว่
“มันจะไม่มากเกินไปหรือเจ้าคะ ข้ารับไว้ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ” จางจินเยว่รู้สึกเกรงใจเป็นอย่างยิ่ง
“ไม่เป็นอันใดเลย ข้ายังมีตำราเหล่านี้อีกมากมาย ให้พวกเจ้าเพียงเล่มเดียว แต่ข้าจะได้สมุนไพรกลับมาอีกเป็นร้อยอย่าง ข้าก็มองว่าคุ้มค่ายิ่งนัก” หมอยาเจิ้งยิ้มด้วยความเอ็นดู ก่อนจะหยิบถุงเงินหนึ่งร้อยอีแปะ ตั๋วเงินฉบับละร้อยตำลึงแปดฉบับ และตั๋วเงินฉบับละยี่สิบตำลึงสิบฉบับออกมานับ แล้วส่งให้จางจินเยว่
“ขอบคุณท่านลุงหมอเจิ้งมากเจ้าค่ะ” จางจินเยว่ยิ้มให้อย่างซึ้งใจ ก่อนจะหยิบตำราและเงินจำนวนนั้นมาสอดเข้าไปไว้ในอกเสื้อ หมอยาเจิ้งจึงให้จางจินเยว่เลิกแขนเสื้อขึ้นเพื่อดูแผลที่ไหล่ของนาง ก่อนจะเอ่ยกำชับให้ดูแลรักษาให้ดี
“เช่นนั้นพวกเราขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” จางจินเยว่ค้อมศีรษะพร้อมกับจางตงหยางก่อนเดินออกมา
“เราจะไปไหนต่อหรือขอรับท่านพี่” จางตงหยางเอ่ยถามขึ้น
“เราจะไปซื้อชุดกับรองเท้าใหม่กัน ดีหรือไม่” จางจินเยว่เสนอ
“จริงหรือขอรับ ดียิ่งขอรับท่านพี่ พวกเราไปกันเถอะขอรับ” จางตงหยางยิ้มตาหยี เดินนำหน้าไป
หลังจากได้รับเงินมา เด็กน้อยทั้งสองเดินทางไปยังร้านขายผ้า ซื้อชุดสำเร็จมาคนละสองชุดและรองเท้าคนละหนึ่งคู่ ก่อนจะเดินทางกลับเด็กน้อยทั้งสองเดินทางไปหาหญิงชาวบ้านที่ขายซาลาเปาในตอนนั้นที่จางจินเยว่เคยขโมยซาลาเปาของนางไป
“ท่านพี่ ข้ามาเพื่อขออภัยในสิ่งที่พวกเราเคยทำเจ้าค่ะ เงินนี้เป็นค่าซาลาเปาในตอนนั้นเจ้าค่ะ” จางจินเยว่เอ่ยจุดประสงค์ของนางไปก่อนจะยื่นเงินให้สิบอีแปะ
“.....เงินนี้มากเกินไป ราคาซาลาเปาพวกเจ้าตอนนั้นแค่สองอีแปะ เช่นนั้นเจ้ารับซาลาเปาพวกนี้ไปเถอะ ข้าไม่โกรธอันใดพวกเจ้าหรอก” หญิงชาวบ้านหยิบซาลาเปาไส้ผักสี่ลูกกับไส้เนื้ออีกสองลูกส่งให้จางจินเยว่
“แต่ว่าพวกเรา...........” จางจินเยว่กำลังจะเอ่ยต่อ หญิงชาวบ้านขายซาลาเปาก็เอ่ยขัดแทนว่า
“ขอแค่พวกเจ้าไม่ทำอีก เช่นนั้นก็เพียงพอแล้ว รับไปเถอะ” หญิงชาวบ้านยิ้มให้อย่างไม่รู้สึกโกรธเคืองใดใด จางจินเยว่ยิ้มรับก่อนจะจูงน้องชายพาเดินออกมา
“ท่านพี่ขอรับ ซาลาเปานี้อร่อยมากเลยขอรับ” จางตงหยางเดินไปกินไปอย่างเอร็ดอร่อย
“เจ้านี่นะ มีอะไรที่เจ้ากินแล้วไม่อร่อยบ้างเล่า” จางจินเยว่ยิ้มตอบก่อนจะยีหัวน้องชายไปหนึ่งที
“ฮี่ ฮี่ ฮี่” จางตงหยางยิ้มรับอย่างเดียว
“รีบเดินเถอะ พวกเราจะไปบ้านท่านหัวหน้าหมู่บ้านกันต่อ เรายังมีเรื่องต้องทำอีกมาก” จางจินเยว่บอกน้องชายก่อนกัดซาลาเปาไส้ผักเข้าไปหนึ่งคำ
“ท่านลุงชิว ท่านป้าชิวขอรับ อยู่หรือไม่ขอรับ” จางตงหยางเรียกเจ้าของบ้านอีกตามเคย ก่อนประตูรั้วจะเปิดออกมา เป็นชิวเจียวเจี๋ย หัวหน้าหมู่บ้านชิวน่าทงแห่งนี้
“อ้าว ตงหยางกับจินเยว่มิใช่หรือ มีธุระอันใดกับข้าหรือ” ชิวเจียวเจี๋ยเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
“ข้าอยากจะซื้อบ้านพร้อมที่ดินเจ้าค่ะ ท่านลุงพอจะช่วยข้าได้หรือไม่เจ้าคะ” จางจินเยว่เอ่ยจุดประสงค์พร้อมรอยยิ้มการค้าทันที
“อ่อ ได้ๆ รอข้าสักเดี๋ยว ข้าไปหยิบโฉนดออกมาก่อน แล้วเดี๋ยวข้าจะพาพวกเจ้าไปเดินดู” ชิวเจียวเจี๋ยตอบด้วยความแปลกใจอีกหน แต่ก็ยินดีพาเด็กสองคนไปดูบ้าน
“ไปขโมยเงินใครเขามาหล่ะสิ ท่านพ่อ ท่านอย่าไปเชื่อเจ้าพวกยาจกสองคนนั้นนะเจ้าคะ ไปขโมยเงินใครเขามา หากทางการตามตัว พวกเราอาจจะเดือดร้อนไปด้วยก็ได้นะเจ้าคะ” ชิวเจียลี่ ลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้าน เดินออกมาดูก่อนจะเห็นว่าเป็นจางจินเยว่จึงตะโกนขึ้นมา
“เจียลี่ หุบปากของเจ้าเสีย เป็นถึงลูกสาวข้า ไยไม่รู้จักพูดจาให้ดีเสียบ้าง” ชิวเจียวเจี๋ยดุลูกสาวตัวเอง วันๆ มีแต่เรื่องแต่ราวให้เขาได้ปวดใจ ช่างมีนิสัยไม่เหมือนตนเสียจริงๆ
“ท่านพ่อเจ้าคะ” ชิวเจียลี่ไม่คิดว่าพ่อจะดุนางต่อหน้าจางจินเยว่กับจางตงหยาง จึงกระทืบเท้าเดินหนีเข้าบ้านไป
“ข้าต้องขอโทษแทนลูกสาวของข้าด้วยก็แล้วกัน ไปกันเถอะ” ชิวเจียวเจี๋ย เอ่ยอย่างเอือมระอาก่อนจะเดินนำออกไป
***[1] หนึ่งตำลึงเงิน มีค่าเท่ากับหนึ่งพันอีแปะ หรือหนึ่งร้อยก้วนเหรียญทองแดง
***[2] หนึ่งก้วน มีค่าเท่ากับ หนึ่งร้อยอีแปะ (หนึ่งพวงของเหรียญทองแดง)
