จากเพื่อนร่วมชั้นที่เคยอยู่โรงเรียนเดียวกันสู่พี่น้องต่างสายเดือด เมื่อความรักต้องห้ามก่อตัวขึ้น ความวุ่นวาย จึงบังเกิด!
ดราม่า,ผู้ใหญ่,วัยว้าวุ่น,อื่นๆ,ตะวันตก,ความรัก,โรแมนติก,นิยายสนุก,นิยายรัก,นิยายชายหญิง,หวาน,18+,โรมานซ์,รักไม่สมหวัง,รักโรแมนติก,รักข้างเดียว,รักวัยรุ่น,ดราม่า,มาเฟีย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงแดดอ่อนๆ ยามเย็นลมพัดผ่านใบไม้สีเขียวของต้นไม้ใหญ่
หญิงสาวผมดำยาวดวงตาสีบูลเบอร์รี่ สูง ผิวขาว รุปร่างผอม เธอชื่อนาโอมิ เดินตามผู้ชายผมสีดำดวงตาสีคลื่นทะเล สูง หล่อ เข้ม หุ่นดี ใส่ต่างหูสีเงินรูปสี่เหลี่ยม มาถึงสวนหลังโรงเรียน บรรยากาศเงียบสงบมีเพียงเสียงนกร้องและเสียงใบไม้ไหวตามลม เธอสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีก่อนจะเอ่ยปาก (✿ŎᴗŎ)
"ไคลิค ฉันมีเรื่องอยากจะบอก" เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย
นาโอมิเงยหน้ามองไคลิคที่ยืนหันหลังให้เธอ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาบ่งบอกถึงความเฉยชา
ไคลิคหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
"มีอะไร?" เขาถามเสียงเรียบ
เธอเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ฉัน....ฉันชอบนาย (〃◕▽◕〃) "
ไคลิคนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างเยาะหยัน☚ (ﾟ‿ﾟ) ☚
"เธอเหรอ? ชอบฉัน?"
นาโอมิรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ฉันหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย
"ใช่ ฉันรู้ว่าฉันมันไม่คู่ควรกับนาย..........แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะทำให้ตัวเองไม่ชอบนาย"
"เลิกฝันลมๆ แล้งๆ ได้แล้ว" ไคลิคพูดเสียงแข็ง
"เธอมันโง่เกินไปสำหรับฉัน"
"แต่..." นาโอมิพยายามจะพูดต่อ แต่เขายกมือขึ้นห้าม
"ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ไม่สนใจอะไร นอกจากตามตื้อผู้ชาย" เขาพูดต่อ "และฉันก็ไม่ชอบผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง แถมยังเรียนก็ไม่เก่ง คิดแต่เรื่องจะมีแฟน (一 . 一) "
"เอาเวลาที่จะมาชอบฉัน ไปติวหนังสือดีกว่านะ"
คำพูดของไคลิคเหมือนมีดกรีดแทงหัวใจของเธอ เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงต่อหน้าต่อตา
"ฉะ...ฉัน ขอโทษนะ ที่ทำให้นายรำคาญ" นาโอมิพูดเสียงสั่น เธอก้มหน้าลงเพื่อซ่อนน้ำตาที่กำลังเอ่อล้น
"ดี" เขาพูดเสียงเย็นชา "จำไว้ว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีก! ยัยโง่!"
เขาพูดจบก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้นาโอมิยืนร้องไห้อยู่คนเดียวในสวนหลังโรงเรียน ตอนนั้นเป็นความรู้สึกที่แสนไร้เดียงสา
(´。＿ 。｀)
หลังจากนั้นอีกสิบปีผ่านไป.....
หญิงสาว สูง หุ่นดี ขาว เธอมีนามว่า นาโอมิ วันเสาร์ที่แสนที่วุ่นวาย นั่งอยู่ที่โต๊ะดูงาน ในห้องนอนของเธอ งานเอกสารกองอยู่ตรงหน้า ปากกาในมือของเธอลากเส้นไปตามช่องต่างๆ อย่างเชื่องช้า ท่ามกลางความเงียบของห้องมีเพียงเสียงติ๊กต่อกของนาฬิกาแขวนผนังเท่านั้นที่ดังขึ้นเป็นระยะๆ
ก๊อก!! ก๊อก!!
เสียงเปิดประตู
"นาโอมิ ลูก" เสียงของแม่ดังมาจากหน้าห้อง ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร
"ค่ะแม่" เธอตอบรับ
ผมสีทองดวงตาสีม่วงอ่อน เหมือนองุ่น คือแม่ของนาโอมิ ยูรา ยื่นอยู่หน้าห้องใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"แม่มีเรื่องจะบอกลูก" เธอพูดเสียงเบา
นาโอมิขมวดคิ้วเล็กน้อย แม่ของเธอยิ้มกว้าง ขนตาของเธอพะเยิบขึ้นพลางจ้องมองอย่างฉงน ราวกับมีเครื่องหมายคำถามปรากฏขึ้นเหนือศีรษะ
แม่ของเธอก้าวเข้ามาในห้องก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆ เธอ เธอพยายามค้นหาคำตอบในการกระทำของแม่ ปกติแม่จะไม่ยิ้มกว้างขนาดนี้มาก่อน คงจะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นหรือเปล่านะ?
"แม่จะแต่งงานใหม่" แม่พูดออกมาเอง
(ง☉‸⊙) ง นาโอมิที่กำลังจะกินเค้กถึงกับดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
"แต่งงานใหม่?!" เธอตะโกนใส่แม่ของเธอ
เธอแสร้งทำหัวเราะ (^‿^) กลบเกลื่อนสถานการณ์ เธอจดจ้องใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่าย เพื่อหาข้อยืนยันว่าคำพูดของแม่จริงหรือเท็จ แต่ดูจากใบหน้าแล้วคงจะจริง
"ใช่จ้ะ ลูกรัก แม่จะแต่งงานกับคุณเคเรส"
นาโอมินิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี หลังจากพ่อตายได้เดือนเดียว แม่บอกจะแต่งงานใหม่ รู้สึกกะหันทันไปหน่อย เขาเป็นใครถึงทำให้แม่ตกลงแต่งงาน
"แม่รู้ว่าลูกเข้าใจแม่ ใช่ไหม" แม่ถามเสียงแผ่ว
แม่ยิ้มออกมาราวกับยกภูเขาออกมาจากอก ความเคร่งเครียดจางหายไปจากใบหน้า
"ลูกรู้ค่ะแม่" นาโอมิยิ้มตอบ
แม่ลุกขึ้นยืน "งั้นแม่ไปบอกเขาก่อนนะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกับต่อ"
เธอพยักหน้ารับ เมื่อแม่ออกจากห้องไป เธอก็ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอีกครั้ง เธอรู้สึกสับสนและว้าวุ่นใจ เธอไม่รู้ว่าการแต่งงานใหม่ของแม่จะส่งผลต่อชีวิตของเธออย่างไร แต่สิ่งหนึ่งที่เธอรู้คือ ต้องยอมรับการเปลี่ยนแปลงนี้
ผับ Limited Aetha
เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วผับ ไฟสีสันสดใสสาดส่องไปมา นาโอมิยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเต้นกันอย่างเมามันส์ เธอสวมชุดสีดำรัดรูป ผมยาวสลวยถูกปล่อยลงมาประบ่า ใบหน้าสวยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเล็กน้อย ทำให้เธอดูโดดเด่นและเซ็กซี่
ข้างๆ นาโอมิมีเพื่อนสาวของเธอยืนอยู่ ทั้งสองคนกำลังยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นชนกัน
"Cheers!" พวกเธอพูดพร้อมกัน ก่อนจะกระดกเครื่องดื่มลงคอ
นาโอมิรู้สึกผ่อนคลายเมื่อแอลกอฮอล์เริ่มออกฤทธิ์ เธอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเสียงเพลงและบรรยากาศในผับ เธอและเพื่อนสาวเต้นกันอย่างสนุกสนาน ไม่สนใจสายตาของใคร
"วันนี้สนุกให้เต็มที่ไปเลย!" เพื่อนสาวของนาโอมิตะโกนใส่หูเธอ
นาโอมิพยักหน้า "แน่นอน! "◟* (｡´◡') ◞*¨♪
พวกเธอเต้นกันต่ออีกพักใหญ่ จนกระทั่งเริ่มรู้สึกเหนื่อย นาโอมิและเพื่อนสาวจึงเดินไปนั่งพักที่โต๊ะ ทั้งสองคนนั่งคุยกันต่ออีกสักพัก ก่อนจะตัดสินใจกลับบ้าน นาโอมิรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำเธอเลยเดินมาคนเดียวทิ้งเพื่อนไว้ นาโอมิเดินโซเซแต่ดันเดินชนผู้ชายร่างสูงใหญ่ เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เขาก่อนจะมหดสติไป
ยามเช้าสาดส่องผ่านม่านเข้ามาในห้องนอน นาโอมิค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เธอรู้สึกปวดหัวตุบๆ และคอแห้งผาก
นาโอมิมองไปรอบๆ ห้องนอนที่ไม่ใช่บ้านของตัวเองด้วยความสับสน เธอจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน แต่ภาพก็เลือนรางเต็มทีทันใดนั้น มือที่เผลอไปลูบโดนอะไรสักอย่างคล้ายขวดน้ำใหญ่ เธอลูบไปมา สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นใครบางคนนอนอยู่ข้างๆ เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ (❍.❍) เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ชายที่เธอไม่รู้จัก
"แย่ล่ะ โอ๊ย!! ทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย!!" นาโอมิพูดขึ้น
เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ผมสีดำ เขานอนหันหลังให้เธอ นาโอมิพยายามนึกว่าเขาเป็นใคร แต่ก็คิดไม่ออก (・⌓・) ?
นาโอมิค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบที่สุด เธอหยิบเสื้อผ้ามาสวม ก่อนจะไปเธอวางเงินให้พร้อมเขียนโน๊ตให้แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป เธอรู้สึกสับสนและหวาดกลัว เธออยากจะลืมเรื่องราวเมื่อคืนให้หมด แต่ก็ทำไม่ได้
"ยัยบ้าเอ่ย!!! กินเหล้ายังไงให้จำไม่ได้ จะบ้าตาย เลิกกินเหล้าตลอดชีวิต!!" นาโอมิบ่นพึมพำ (͒˃̩̩⌂˂̩̩ ͒)
ชายคนนั้นที่ตื่นมา ด้วยใบหน้าที่ยิ้มหลังเห็นเธอออกไปจากห้องนอนของเขา มือที่ลูบขวดน้ำของเขาอยู่นั้น
"อย่าพึ่งตื่นลูก ยังไม่ถึงเวลาที่ออกมากิน!"
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น..มือหยิบขึ้นมาดูเป็นแม่ของเธอโทรมา ทำให้นึกขึ้นได้ว่าตอนกลางวันนัดกินข้าวกับคนที่แม่จะแต่งงานด้วยทำให้เธอรีบโบกรถและขึ้นรถไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที...
กระจกบานใหญ่ของร้านอาหารหรูริมแม่น้ำในเมืองรัสเซีย นาโอมินั่งตัวเกร็งอยู่บนเก้าอี้ เป็นห้องส่วนตัวที่หรูหราอย่างมาก ตรงข้ามกับแม่ของเธอที่กำลังยิ้มแย้มแจ่มใส
"ยิ้มจนแก้มจะฉีกไปถึงหน้าปากซอยอยู่แล้วนะ ให้ตายเถอะ" เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง (´︹')
"นาโอมิ นี่คุณเคเรส คนที่แม่จะแต่งงานด้วย"
แม่แนะนำผู้ชายวัยกลางคนผมสีดำ ดวงตาสีฟ้าอ่อนเหมือนท้องฟ้าที่เปล่งประกาย ผู้มีใบหน้าหล่อ ดูดี เหมือนจะเป็นคนใจดี ที่นั่งข้างๆแม่ของเธอ
"สวัสดีค่ะ คุณเคเรส" เธอพยายามฝืนยิ้มให้กับว่าที่พ่อเลี้ยงคนใหม่
"สวัสดีจ้ะ นาโอมิ เรียกลุงเคเรสก็ได้นะ " เคเรสยิ้มตอบ
บทสนทนาเริ่มต้นอย่างราบรื่น ทั้งสามคนพูดคุยกันอย่างสนุกจนกระทั่ง...
"อ้อ ลุงมีลูกชายคนหนึ่งนะ อายุเท่าหนูเลย เคยอยู่โรงเรียนเดียวกับหนูด้วยนะ พึ่งกลับมาจากนิวยอร์ก เขาชื่อไคลิค" เคเรสพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
(❍.❍) นาโอมิแทบสำลักน้ำที่กำลังดื่มอยู่ ชื่อไคลิค ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างไม่สามารถควบคุมได้ นี่มัน.....ไคลิค คนที่เธอเคยสารภาพรักไปเมื่อสิบปีก่อนไม่มีทางที่จะลืมไปได้เลยและถูกปฏิเสธอย่างไม่ไยดีนี่นา!
"ไคลิคเหรอคะ" เธอถามเสียงสั่น
"ใช่จ๊ะ ไคลิคน่ารักมากเลยนะ เขาจบก่อน1ปี คงจะเป็นพี่ชายเรา เดี๋ยวลูกก็ได้เจอเขาแล้วล่ะ" แม่ของฉันพูดเสริม
เธออยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ เธอไม่พร้อมที่จะเจอหน้าไคลิคในตอนนี้ ไม่พร้อมที่จะต้องทำตัวเป็นน้องสาวของเขา ไม่พร้อมที่จะเก็บความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ภาพในหัวยากจะลืมลอยมาทันที
"ฉันชอบนายไคลิค" เธอสารภาพรักกับไคลิค
"ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่เรียนไม่เก่ง แถมวันๆ เอาแต่บ้าผู้ชาย" ไคลิคปฏิเสธนาโอมิ
ไม่เอาไม่อยากนึกแล้ว ยิ่งได้ยินคำนั้นมันก็ช้ำใจมากพออยู่แล้ว (˃̣̣̥ -˂̣̣̥̥᷅)
"เอ่อ.......ลูกขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" เธอพูดเสียงสั่นก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะ อาหารไป
นาโอมิวิ่งเข้าไปในห้องน้ำล็อกประตูแล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
"ทำไมต้องเป็นเขาด้วย ทำไมต้องเป็นคนที่เธอชอบด้วย! ซวยอะไรอย่างนี้นะ" เธอพึมพำกับตัวเองและปลอบใจตัวเองว่า ชื่อไคลิคมีตั้งเยอะแยะอาจจะซ้ำก็ได้
เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงมาทับเธอ ความสุขที่เคยมีจากการที่แม่จะแต่งงานใหม่กลับกลายเป็นความทุกข์ทรมานในชั่วพริบตา
"ไม่จริงๆๆ!!! นี่พระเจ้าจะแกล้งคนสวยหรือไร TT^TT"
ถึงนักอ่านที่รัก
ฝากติดตามเรื่องใหม่ของไรท์อีกเรื่องด้วยนะค่าบบ ฝากกดติดตามบวกเข้าชั้นกันด้วยน้า เข้ามาอ่านและคอมเม้นเป็นกำลังใจไรท์ด้วยน้าาา ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักมากๆ เลยน้า
