ระหว่างเรา แค่ความรับผิดชอบ แต่ระหว่างทาง กลับเผลอใจ ไม่อาจหักห้าม//แนวท้องได้ อบอุ่น นุ่มฟู และเจ้าหนูน่าหยิก
ชาย-ชาย,โอเมกาเวิร์ส,ผู้ใหญ่,รัก,ครอบครัว,NC,NC+,18+,แฟนตาซี,นิยายวาย,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันแรก
ที่บ้านที่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านของอลัน หลังจากแต่งงานแล้ว พันวายังขอเคลียร์ งานต่ออีกสามเดือน แม้อาการแพ้ท้องยังคงมี แต่ร่างเล็กก็ไม่ยอมให้อีกคนไปดูแล พยายามทำตัวไม่ให้เป็นภาระ
เพราะคิดว่าเพียงแค่อลันรับผิดชอบ และช่วยแต่งงานกับตน เพื่อไว้หน้าครอบครัว เพียงเท่านี้มันก็มากเพียงพอแล้ว
แต่ความจริงก็แอบมีบ่อยครั้งที่ ที่เขาไปหาหมอแล้วมองเห็น ครอบครัวอื่นที่เขาไปกันพร้อมหน้า ในขณะที่ตนถ้า วันไหนเพื่อนรักสองคนไม่สะดวก ก็ต้องไปเพียงลำพัง จนบางครั้งก็เกิดมีอาการน้อยใจ
“ตามสบายนะ มื้อเย็นผมจะให้เด็กที่ร้านนำอาหารมาให้”
“ดะ..เดย์..ฝุ่นขอไปช่วยงานที่ร้านได้ไหม?”
“ที่ร้านมีกลิ่นบุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพ เอาไว้ให้หมออนุญาตจะดีกว่า”
“ฝุ่นท้องนะ..ไม่ได้ป่วย”
“ไม่เรื่องมากได้ไหม?”
อลันกำลังเดินออกจากบ้าน เพื่อไปทำงาน หลังจากขับรถพาพันวามาอยู่ด้วยกันที่บ้าน
นับตั้งแต่ตกลงแต่งงาน ทั้งสองเหมือนคนไม่รู้จักกัน ต่างคนต่างเฝ้ารอวันลาจากกันตามที่ตกลง จนหลงลืมสิ่งที่รับปากกับครอบครัวทั้งสองฝั่งวันแต่งงาน
“ก็ได้..งั้นฝุ่นจัดของก่อนแล้วกัน”
พันวาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ พยายามบอกตัวเองว่าอีกไม่กี่เดือนลูกก็คลอดแล้ว จากนั้นเขาจะตัดขาดจากผู้ชายคนนี้ แล้วกลับไปใช้ชีวิตเลี้ยงลูกเพียงลำพัง
แกร๊ก..ประตูเปิดเข้าห้องนอนของอลัน ที่ครั้งหนึ่งพันวาเคยมาเกลือกกลิ้งทิ้งกายหลงใหลในเพลิงสวาท จนทำให้มีวันนี้
ขาเรียวก้าวเดินช้าๆ ขณะที่มืออุ่นลูบไล้หน้าท้องนูนอายุครรภ์เข้าสี่เดือน ด้วยหัวใจเต้นสั่นระรัว
ก่อนที่สายตาจะมองไปยังโต๊ะโคมไฟข้างหัวเตียง มีซองอะไรบางอย่างที่ถูกฉีกใช้งานไปแล้ว ราว ห้าซอง
แม้ที่นอนและทั้งห้องจะดูสะอาด อย่างจงใจปกปิดอะไรบางอย่างเอาไว้ แต่มันก็ทำเอาหัวใจของคนท้องรู้สึกไหวหวั่น ต่อให้ไม่ได้คิดอะไรก็ตาม
ซึ่งไม่มีอะไรแค่อลันฉีกนำน้ำหล่อลื่นข้างในมาใช้ เพื่อช่วยตัวเอง ช่วงที่รอพันวามาอยู่ด้วย แต่ก็ดันลืมเก็บ จนทำให้พันวาเข้าใจเป็นอื่นในตอนนี้
“หึ!”
พันวาแกล้งขำขัน กลบเกลื่อนความอ่อนแอข้างใน เขากับอลันไม่ได้มีใจให้กัน จริงอยู่ครั้งแรกเขารู้สึกดีและปลื้มมาก แต่เมื่อเกิดเรื่องขึ้นมา อีกฝ่ายเสนอมากมาย ในขณะที่ตนยังไม่ได้ขออะไรเลยสักอย่าง
เวลาเกือบตีสอง อลันเดินโซเซเข้าบ้านด้วยอาการมึนเมา เพราะดื่มกับเพื่อนที่ร้าน ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของเขา แต่มันเป็นเรื่องไม่ชินกับคนที่นอนรอ อย่างใจจดจ่อ
“เดย์..กลับแล้วเหรอ?”
“อื้ม..ทำไม..ไม่นอน”
อลันเดินเข้าหาพันวา แล้วโอบกอด ก่อนจะถอยตัวออกห่างอย่างคิดได้ว่าอีกคนท้องอยู่ ไม่อาจสนองความใคร่ของเขาได้ ขณะที่พันวากลืนกินน้ำตาลงท้องแล้วเอ่ยอย่างเข้าใจอีกฝ่าย
“หมอให้ใช้..ท่าไม่อันตรายต่อเด็ก”
“หา!..ฝุ่นพูดอะไร?”
“ฝุ่น..ฝุ่นขอได้ไหม? ..ระหว่างที่เรายัง..”
“ผมเคยบอกไปแล้ว..ผม..”
“ฝุ่นให้คุณได้”
พันวารีบแจ้งสิ่งที่เขานั่งคิดมาหลายชั่วโมง หลังจากเห็นซองถุงยางอนามัยที่ถูกฉีกใช้ไปแล้ววางอยู่หัวเตียง ในขณะที่อลันพยายามอธิบายว่าเขาอดไม่ได้ในเรื่องเซ็กซ์
“ขอได้ไหม? ไม่ใช่แค่ที่บ้าน แต่ตลอดระยะเวลาที่เราแต่งงานกัน..มีอะไรกับฝุ่น..แค่คนเดียว”
พันวาส่งเสียงสั่น น้ำตาคลอประหนึ่งหวงแหน แต่เขายอมทำใจไม่ได้แน่หากรู้ว่าสามี ที่แม้จะแต่งเพราะเขาท้อง จะพาคนอื่นมา ขึ้นเตียง หรือมีอะไรที่ร้านเช่นเมื่อก่อน
“คุณก็รู้..ผมดุ”
“เบาๆ แค่ช่วงท้อง..ได้ไหม?”
อลันแทบจะสร่างเมา เขานั่งปรับทุกข์กับบอยเพื่อนรัก เรื่องที่เขาเผชิญอยู่ คือครอบครัวปลอม แต่ความใคร่ไม่อาจปิด ทั้งที่มันผิด แต่จะให้เขาทำอย่างไร
แต่เมื่อร่างเล็กเปิดมาแบบนี้ มีหรือที่เขาจะไม่ตกใจ ทำไมถึงได้ล่วงรู้เรื่องที่เขากังวลอยู่อย่างรู้ใจ
“หึ!ฝุ่นพูดเองนะ”
“อื้อ~~~~~~อ่าส์”
พันวาส่งเสียครวญครางท่าม กลางสายน้ำไหลผ่านกาย ในเวลาเกือบตีสาม เพราะคำขอของเขา ทำเอาคนหื่นกระหาย ไม่ได้ปลดปล่อยมายาวนานเป็นอันสิ้นสุด ถึงแม้อลันได้ขึ้นแท่นเพลบอยตัวพ่อ
แต่นับตั้งแต่พบเจอกับพันวา เขาก็เหมือนหมามีปลอกคอ ต่อให้มีอาหารจานเด็ดเรียงรายอยู่ตรงหน้าก็ไม่อาจคว้ามาเข้าปากได้
ค่ำคืนนี้แม้เริ่มต้นแค่ในห้องน้ำทั้งๆ ที่ท่วงท่าไม่อาจโลดโผน กลัวจะโดนเจ้าตัวน้อย แต่มันก็สร้างสุขล้น จนทะลักไปหลายรอบ
“อื้อ~~~~บ้าจริง!..ขนาดท้องยังอร่อยเลยนะฝุ่น คุณนี้ว่างยาผมแน่ๆ”
อลันเนื้อตัวแดงก่ำ เส้นเอ็นบวมปูดจนขึ้นสันนูน เขาขยับฝ่ามือใหญ่จับรั้งเอวกลมของคนท้องที่เริ่มมองเห็นได้ชัด
แล้วขยับยัดกายอันใหญ่ล่ำเข้าออกเบาๆ แต่ทำเอาเอ็นแท่งใหญ่ได้ขยับโยกย้าย ขยายตัวเปล่ง เต่งตึงจนหัวแทบแตก มุดหัวแฉกแหวกว่ายอยู่ในโพรงถ้ำอุ่น ละเมียดละมุนแต่สุดเสียว ค่ำคืนนี้ ครั้งเดียวคงไม่อาจพอ
“ปะ..เปล่านะ..ฝุ่นเปล่า”
พันวาส่งเสียงแหบแห้ง แม้ในคืนนี้จะไม่ได้คึกคักรสรักจัดจ้าน แต่กลับหวานมันกลมกล่อม จนหลอมละลาย แม้จะคอยระวังแต่ทุกๆ ครั้งที่เอ็นอุ่น ของอลันพุ่งเข้าข้างใน มันก็นำพาความสุขล้น จนทะลักในที่สุด “อ้าส์~~~”
แสงทองสาดส่องเข้าห้องนอนอุ่น คนตั้งครรภ์ขยับกายตื่นอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวอีกกายตื่น
พันวาไม่คิดจะเป็นแม่บ้านแม่เรือนตั้งแรก แต่เมื่อพลาดพลั้งมาไกลถึงขนาดนี้ ก็จำต้องเรียนรู้
“แม่..มันไม่เห็นเหมือนที่แม่ทำให้ฝุ่นกินเลย”
“ค่อยๆ ปรุง และชิม จนกว่าจะ ได้รสชาติสิลูก”
พันวาโทรปรึกษามารดา เพื่อให้สอนเขาทำอาหาร หมายจะเอาใส่ดูแลสามี ที่ถึงแม้ทั้งสองจะแต่งงานกันเพราะตนตั้งท้องก็ตาม
แต่อย่างไรเสีย พวกเขาก็ได้ชื่อว่าครอบครัวและที่สำคัญอีกนานเป็นปีกว่าจะถึงเวลาหย่า ดังนั้นระหว่างรอ ก็ขอทำหน้าที่ให้ดีที่สุด
ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องไม่ง่ายเลย ที่เขาจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่ครั้งจะให้อยู่เฉยๆ ก็น่าเบื่อ เพราะอีกฝ่ายสั่งให้เขาอยู่แต่ในบ้าน ไม่ให้ออกไปไหน กลัวว่าจะเป็นอันตรายต่อลูก
“จะไปทำงานแล้วเหรอเดย์”
พันวานั่งอ่านหนังสืออยู่ห้องนั่งเล่นมองเห็นคนตัวใหญ่ เดินลงจากบ้านเวลาใกล้ๆ เที่ยงวัน เขารีบส่งเสียงถามไถ่
“อื้ม..คืนนี้กลับดึกนะ พอดีลูกค้าเหมาจัดงานเลี้ยง ฝุ่นนอนก่อนได้เลยไม่ต้องรอ”
“อื้ม...อ้อนี่..ฝุ่นหัดทำอาหาร เดย์..เอาไปกินด้วยสิ!”
“ไม่เป็นไร..เดย์ทำร้านอาหารนะฝุ่น”
“อ้อ..ใช่..งั้นขับรถดีๆ นะ”
พันวาเตรียมกล่องอาหารที่เขาหัดทำตั้งแต่เช้า ยื่นส่งให้อลันที่กำลังนั่งสวมรองเท้าเตรียมออกจากบ้าน
“อื้ม..”
อลันเดินออกจากบ้านอย่างเป็นปกติชีวิตที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าจะมีอีกคนมาอยู่ด้วยเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วก็ตาม
“อ๊ะ..ลืมอะไรหรือเปล่า”
“เอ่อ..คือ..พอดีช่วงนี้เบื่อครัวที่ร้าน เปลี่ยนรสชาติบ้างก็น่าจะดี”
พันวาพึ่งทิ้งตัวลงนั่งโซฟา หลังจากนำกล่องอาหารที่เขาเตรียมไว้ให้อีกคนไปเก็บในตู้เย็นหลังถูกปฏิเสธ แต่แล้วคนที่บอกจะออกไปทำงานก็เดินกลับ
“อ้อ..ได้สิ! เดี๋ยวฝุ่นไปหยิบให้”
“ครับ”
อลันยืนมองอีกคน เริ่มเดินอุ้ยอ้าย เชื่องช้ากว่าปกติ แม้ท้องจะยังไม่โต แต่ก็ต่างจากวันแรกที่เจออยู่มาก
มันทำให้เขาหวนคิดถึงคำ ที่แม่ของเขาโทรมาสอน ให้ดูแลใส่ใจลูกสะใภ้ของแม่ดีๆ ค่อยๆ เรียนรู้เอาเข้าอกเข้าใจ อะไรที่ลดได้ก็ให้ลด ดังนั้นเขาจึงเดินกลับมารับของที่พันวาอุตส่าห์เตรียมให้
อลันเป็นคนไม่เรื่องมากใช้ชีวิตง่ายๆ อยู่ลำพังจนชิน แต่จู่ๆ ก็จะกลายเป็นพ่อคน ทำให้เขารู้สึกราวกับจะสูญเสียพื้นอิสระของขาไป
แต่อีกใจก็เป็นลูกผู้ชายมากพอ ที่ก่ออะไรเอาไว้ก็ต้องรับผิดชอบ มันจึงทำให้เขารู้สึกเครียดเป็นอย่างมากในตอนนี้
“เอ้าพี่เดย์มาพอดีเลย..ลูกค้านำเช็คค่าเหมาคืนนี้มาให้นะพี่”
ลูกน้องในร้านรีบส่งเสียงทันที เมื่อเห็นชายร่างใหญ่เดินเข้ามาในร้าน ก่อนที่พนักงานอีกคนมองเห็นเจ้านายของเขากำลังถืออะไรในมือ จึงรีบเขามาช่วย
“พี่เดย์..นั้นอะไรครับ..มะผมช่วย”
“อ้อ..ของกินไม่รู้อะไร..เอาไปแบ่งกันกินสิ”
อลันมัวแต่สนใจเช็คเงินสดที่ลูกน้องยื่นส่งให้ จนไม่ได้คิดสิ่งใด และเมื่อลูกน้องถามเรื่องของในมือเขาจึงรีบยื่นส่งให้ลูกน้องในทันที
เวลาเกือบหกโมงเย็น
พันวาพาเจ้าเม็ดถั่วในท้อง ออกมานั่งเล่นที่สนามหญ้า มองดูผู้คนวิ่งออกกำลังกายที่ถนนหน้าบ้าน อย่างเพลิดเพลินกับสายลมพัดเย็นสบาย มืออุ่นคอยขยับลูบไล้เบาๆ ที่หน้าท้องกลมของตน เพื่อส่งผ่านความรู้สึกไปยังลูกน้อย
“วันนี้เดย์..จะชอบเกี๊ยวที่เราทำ ไหมนะ”
ดวงตางอนมองดูพระอาทิตย์ กำลังทอแสงสีส้ม ใกล้จะจมหายไปจากท้องฟ้า มันเป็นเวลาที่ประตูทั้งสามโลกเปิดพบเจอกันดั่งโบราณว่า ทำให้ตอนนี้ จิตใจของคนที่ไร้จุดหมาย และผ่านเรื่องวุ่นวายมาเมื่อไม่นาน รู้สึกอ่อนไหว
“ฮื้อ~~ขอโทษนะตัวเล็ก..ขอโทษที่ทำให้เจ้าเกิดมา..ขอโทษ..ถ้าวันข้างหน้า..จะมีแค่เราสอง..และตลอดไป..ฮื้อ~~”
พันวารู้สึกหลากหลายความรู้สึก แม้จะไม่ได้รักอลัน แต่ก็รู้น้อยใจที่อีกฝ่ายไม่เคยสนใจตนเลย ตั้งแต่เกิดเรื่องมา ต่างคนต่างใช้คำว่า ต้องรับผิดชอบลูกที่เกิดขึ้นมา จากความพลาดของตน
แต่ระหว่างรอคลอด อีกคนไม่ได้สนใจว่าเขาจะอยู่อย่างไร กินอะไร ทำอะไร แม้ที่พามาอยู่ด้วย ก็เพียงรักษาคำพูดเท่านั้น
“บ๊อกๆ”
เสียงสุนัขน้อยพันเล็กขนปุย กำลังวิ่งอยู่กับชายหนุ่มรูปร่างดีคนหนึ่งส่งเสียงเห่าทักทายคนที่กำลังนั่งร้องไห้จนสะดุ้ง
“บอกรัก ไม่เอาลูก คุณเขาตกใจ”
“ขอโทษด้วยนะครับคุณ..พอดีน้องชอบทักทาย ฮ่าๆ”
นิชคุณ คุณหมอหนุ่มโรงพยาบาลย่านนี้ เพื่อนบ้านของอลันอยู่ถัดไปไม่กี่หลัง เขารีบโค้งตัวขอโทษ พลางสอนสั่งสุนัข
“ไม่เป็นไรครับ..นะ.น้อง.ชื่ออะไรครับ”
พันวารีบเช็ดน้ำตา แบบลวกก่อนจะส่งเสียงถามไถ่ แต่มันปิดบังไม่มิดเลยกับคู่สนทนาที่เป็นหมอ
“บอกรักครับ..เอ่อ..คุณ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“อ้อ..ปะ..เปล่าครับ..น้องน่ารักนะครับ..”
“ซนซะมากกว่าครับ..อ้อผมนิชคุณ คนแถวนี้เรียกหมอคุณ ไม่ทราบว่า”
“พันวา..ฝุ่นครับ พึ่งมาอยู่ที่นี่”
“อ้อครับ..เป็นญาติเดย์.เหรอครับ..”
“ฝุ่นท้องกับเดย์นะครับ”
“อ้อ..ภรรยา..อ่า....”
คุณหมอหนุ่มทำใบหน้ามึนงง ในคำตอบ แทบอยากจะยกมือขึ้นมาเกลาศีรษะแกรกๆ จังหวะนั้นสุนัขแสนซน ของเขาก็วิ่งเข้าหา คนที่นั่งอยู่อย่างออดอ้อน ทำความรู้จัก กับผู้มาอยู่ใหม่
“โอ๊ะ..บอกรักไม่ซนกับพี่เขานะ..พี่เขามีน้องอยู่ข้างในท้องเห็นไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ น่ารักดี..มานี้มา บอกรัก”
“ดูท่าน่าจะชอบคุณฝุ่นนะครับ..ว่าแต่วันนี้เดย์ไปทำงานเหรอครับ”
“ครับ”
“ขอโทษนะครับคุณฝุ่นท้องกี่เดือนแล้วครับ”
“จะเข้า ห้าเดือนแล้วครับ”
“โห..ห้าเดือนแต่คุณแม่ยังผอมอยู่เลย ต้องบำรุงเยอะๆ นะครับ”
“ฮ่าๆ แนะนำเป็นคุณหมอเลยนะครับ..อ๊ะ!ก็เป็นหมออยู่แล้วนี่นะฮ่าๆ”
“ฮ่าๆ คุณฝุ่นนี่น่ารักจังเลยนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
“อ่ะ..เอ่อผมต้องขอตัว พอดีมีเข้าเวรดึก ไว้เจอกันใหม่นะครับ”
“ครับ..บ๊ายบาย บอกรัก”
พันวายกยิ้มให้กับสุนัขตัวขาวน่ารัก และเจ้าของของมัน ที่กำลังเดินห่างออกไป จนลับตา ก่อนที่จะพับเก็บรอยยิ้มเริงร่า มาถอดถอนลมหายใจเฮือกใหญ่หวนนึกย้อนคำพูดที่ตอบกับหมอหนุ่มเมื่อครู่ อย่างให้คำตอบ
“ก็จริงนี่น่า..แค่ท้องกับเดย์..แค่มีลูกกับเขา..แค่จดทะเบียนและแต่งงานเพื่อแก้ปัญหาเฉพาะหน้า อีกไม่นาน...”
“...ก็ต้องหย่า”
