เมื่อรสาอยากจะลาพักร้อนสักเดือนสองเดือน เธอได้ชวนฟางลดาไปเที่ยวด้วยกัน รสาอยากจะไปเที่ยวหอโหวตและไปเที่ยวบึงพลาญชัยด้วย น้องชายของเธอแนะนำว่าไปเที่ยวร้อยเอ็ดแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่พฤกษ์ด้วยล่ะ เพราะจังหวัดที่รสาไปเที่ยวนั้นมันก็อยู่ใกล้กัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าหลานชายสุดที่รักของเธอตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้หลานชายเธอจะโตเป็นหนุ่มแล้วหรือยัง จะเกิดเรื่องอะไรวุ่น ๆ ที่รีสอร์ท และเรื่องความรักของทั้งสองสาวจะเป็นยังไงติดตามอ่านกันได้เลย ที่คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน
ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
"น้าสาครับหันมาหน่อยสิคร้าบผมมีอะไรจะให้"
เขาพูดน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้น้าสาหันมา
รัก,ชาย-หญิง,ราชพฤกษ์,ฟางลดา,ปกรณ์,รสา,บ้านสวน,คุณหลาน,คุณน้า,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ที่โต๊ะอาหารเช้าตอนนี้ทุกคนก็กำลังรับประทานอาหารกันอยู่
"ภัทรพี่กินอิ่มแล้วปะไปทำงานกัน"
"ผมกินข้าวยังไม่อิ่มเลยพี่ก็ไปก่อนเลย"
"ฉันรอเเกกินข้าวให้อิ่มก่อนก็ได้ แต่อย่าช้านะอีกสิบนาทีจะสายเเล้วเนี่ย"
"ครับ"
"พ่อแม่ผมไปทำงานก่อนนะครับ"
"จ้าลูก"
"ภัทรวันนี้พี่ไปด้วยสิ"
"แล้ววันนี้พี่ไม่ไปรถเมล์เเล้วหรอ"
"ขี้เกียจตื่นเช้าไปรอรถเมล์ อยากนั่งรถยนต์สบายๆไปกับแก"
"อีกแล้วนะพี่ขี้เกียจทีไรชอบติดรถผมไปด้วยทุ๊กทีทำไมไม่ซื้อรถขับรถเองละครับ"
คำถามนี้ไม่ควรถามเพราะผมรู้คำตอบดี ควรจะถามว่าเมื่อไรพี่จะซื้อรถขับสักที
ตั้งแต่เรียนมหาลัยเเล้วที่พี่ผมขี้เกียจตื่นเช้ามารอขึ้นรถเมล์ไปเรียนตอนเช้า
วันไหนที่ผมไม่มีเรียนเช้าพี่สาก็จะมาปลุกให้ผมไปส่งทุกที ถ้าผมไม่ไปส่งก็จะพูดใส่หูผมว่า "ภัทรตื่นพี่สายเเล้ว" ตลอดรำคาญจะนอนก็ไม่ได้นอนผมก็ต้องไปส่งอยู่ดีจะได้จบๆไป แล้วกลับมานอนต่อ ดีนะเนี่ยที่ทำงานด้วยกันไม่อย่างนั้นคงเก็บไปฝันเหมือนตอนเรียนมหาลัย แต่พอถามว่าทำไมไม่ซื้อรถขับเองพอผมรู้คำตอบ ผมก็ไม่ถามอีกเลย จนถึงตอนนี้ เเต่วันนี้ผมก็ถามอีกจนได้
ภัทร หรือ ภัทรพล อายุสามสิบสองปี น้องชายรสา หล่อ สูงร้อยแปดสิบเซนติเมตร ขาวนิสัยดี น่ารัก บางครั้งก็น่าตี
"พี่ไม่ชอบขับรถในกรุงเทพแกก็รู้รถมันติดช้าด้วย นั่งรถไฟฟ้าเร็วกว่าอีก"
สา หรือ รสา อายุสามสิบห้าปี สูงร้อยเจ็ดสิบแปดเซนติเมตร หน้าตาสวย ผิวขาว ตากลมโต ปากกระจับสีชมพู่อ่อนตามธรรมชาติ
จมูกโด่งเรียวเล็ก ขนตางอนงาม คิ้วดกสีดำเข้ากับหน้าของรสา รสาไม่มีรถยนต์ขับชอบนั่งวินและรถไฟฟ้าและรถเมล์เพราะมันสะดวกสบายรวดเร็วแต่วันนี้ขี้เกียจและมันก็ใกล้จะสายแล้วด้วยขอไปกับไอ้ภัทรละกัน
"ไปเอารถก่อน"
พูดเสร็จก็เดินออกไปเอารถที่จอดอยู่โรงรถ
"เออ"
รอไม่นานรถบีเอ็มดับเบิลยู 320Li Luxury ใหม่รุ่นฐานล้อยาวก็มาจอดตรงหน้ารสา

"ขอบคุณนะที่ให้พี่ติดรถมาด้วย"
"ไม่ต้องขอบใจหรอกพี่ตั้งเเต่เรียนมหาลัยผมปฏิเสธพี่ได้ที่ไหนกัน นี่ไม่ใช่ครั้งเเรก"
"พี่ก็อยากขอบคุณภัทรนิ"
"เปลี่ยนจากคำขอบคุณไปซื้อรถมาขับเถอะครับ ถ้าพี่ซื้อรถผม เนี่ยจะดีใจมาก"
"เออๆ "
รสาตอบส่งๆไปอย่างนั้นเเหละไม่ซื้อหรอกรถเนี่ย
"ให้มันจริงเถอะคร้าบ"
รสาไม่ตอบแต่ลงจากรถและเดินออกไปทำงาน
"สวัสดีค่ะคุณรสา"
พนักงานต้อนรับเอ่ยทักทาย
รสาด้วยรอยยิ้ม
"ค่ะ"
รสายิ้มทักทายพนักงานเช่นกัน รสากับภัทรพลมีธุรกิจโรงเเรมที่พ่อกับแม่อยากให้พวกเราสานต่อเพราะพ่อกับเเม่แก่แล้วอยากพักผ่อนอยู่บ้าน
พอพี่ชายฉันจบมหาลัยพ่อกับเเม่ก็ให้พี่พฤกษ์มาเรียนรู้งานในโรงเเรมสามปีฉันก็เรียนจบพอดี พี่พฤกษ์เรียนคณะบริหารธุรกิจ ส่วนฉันเรียนคณะการท่องเที่ยวและการโรงเเรม
เมื่อครบการเรียนรู้งานได้สามปีพ่อก็จะให้พี่พฤกษ์ขึ้นเป็นผู้บริหารโรงเเรมเเกรนด์วารีโฮเต็ลพี่พฤกษ์ปฏิเสธทันทีเพราะพี่พฤกษ์กำลังจะแต่งงานพอเเต่งงานเสร็จปุ๊บก็จะย้ายไปอยู่กับเธอที่จังหวัดปทุมธานีพ่อก็ไม่ยอมแล้วบอกว่า
"พอแกแต่งงานเสร็จ แกจะต้องขึ้นเป็นผู้บริหารทันที"
วันชัยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
