เมื่อรสาอยากจะลาพักร้อนสักเดือนสองเดือน เธอได้ชวนฟางลดาไปเที่ยวด้วยกัน รสาอยากจะไปเที่ยวหอโหวตและไปเที่ยวบึงพลาญชัยด้วย น้องชายของเธอแนะนำว่าไปเที่ยวร้อยเอ็ดแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่พฤกษ์ด้วยล่ะ เพราะจังหวัดที่รสาไปเที่ยวนั้นมันก็อยู่ใกล้กัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าหลานชายสุดที่รักของเธอตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้หลานชายเธอจะโตเป็นหนุ่มแล้วหรือยัง จะเกิดเรื่องอะไรวุ่น ๆ ที่รีสอร์ท และเรื่องความรักของทั้งสองสาวจะเป็นยังไงติดตามอ่านกันได้เลย ที่คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน
ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
"น้าสาครับหันมาหน่อยสิคร้าบผมมีอะไรจะให้"
เขาพูดน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้น้าสาหันมา
รัก,ชาย-หญิง,ราชพฤกษ์,ฟางลดา,ปกรณ์,รสา,บ้านสวน,คุณหลาน,คุณน้า,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ย้อนกลับไปวันนั้นเมื่อเจ็ดปีที่เเล้ว
ในห้องประธานบริษัท
"ไม่พ่อผมไม่เป็นหรอกนะผู้บริหารโรงเเรม ให้น้องเป็นแทนผมก็ได้"
ราชพฤกษ์ไม่ยอมทำตามที่วันชัยบอกเพราะ
เขาอยากไปอยู่กับสาธิมาและวางแผนว่าจะมีลูกด้วยกันสักหนึ่งคนเปิดร้านอาหารด้วยกัน สาธิมาบอกเขาว่าเธออยากเปิดร้านอาหารเขาก็จะลงทุนให้และจะช่วยขายด้วย
"ถ้าแต่งงานแล้วพ่อจะให้แกไปอยู่กับสาธิมาก็ได้ แต่แกต้องมาเป็นผู้บริหารต่อจากพ่อ ถ้าแกไม่ตกลงพ่อก็จะไม่ให้มรดกกับเเกสักบาทเลย พ่อพูดจริงทำจริงนะ"
วันชัยบอกกับลูกชายคนโตด้วยใบหน้าจริงจังและไม่มีเเววล้อเล่น
ราชพฤกษ์เมื่อได้ยินดังนั้นก็คิดหนักว่าจะเอายังไงดี
วันชัยที่เห็นราชพฤกษ์ขมวดคิ้วจนเป็นปมก็พูดว่า
"พ่อให้เวลาแกคิดสองวัน"
"ครับพ่อ"
สมัยเรียนมหาลัย
แป้ง หรือ สาธิมา เป็นคนร่างเริงใจดี เธอเป็นคนหน้าตาดีสวย ผิวขาว เป็นแฟนกับราชพฤกษ์ตอนเรียนอยู่ปีสี่
เรียนกันคนละคณะ เขาเรียนบริหารธุรกิจปีสี่ ส่วนเธอเรียนคณะคหกรรมศาสตร์ปีสาม
เขาเป็นคนจีบเธอก่อนตอนเขาจีบเธอตอนแรกเขาเดินมาหาเธอและเขายื่นดอกไม้มาให้ วันนั้นมันเป็นวันวาเลนไทน์ด้วย
ก่อนวันวาเลนไทน์
"เออไอ้พฤกษ์แกชอบเขาก็บอกเขาไปดิวะ แอบมองเขาอยู่ได้
นี่ใกล้จะจบแล้วนะเว้ย ไม่บอกตอนนี้เเล้วจะบอกตอนไหนวะ เดี๋ยวแกก็จะไม่ได้เจอเขาอีกเเเล้วนะเว้ย"
หนึ่งเพื่อนสนิทของราชพฤกษ์ที่นั่งอยู่โรงอาหารด้วยกันพูดขึ้น
"ใช่ กูเห็นด้วยกับไอ้หนึ่งมันนะ แกได้แต่เเอบชอบเขา คอยตามดูเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัว นี่ใกล้จะถึงวันวาเลนไทน์แล้วแกก็ไปสารภาพรักกับเขาซะสิ"
เพื่อนสนิทอีกคนของราชพฤษ์ก็เห็นด้วยกับหนึ่ง
ราชพฤกษ์คิดตามที่เพื่อนทั้งสองบอกมันก็จริงอย่างที่มันว่านั้นเเหละได้แต่แอบชอบเเอบมองเขา แต่ไม่ได้ครอบครอง
"แล้วกูต้องทำยังไงวะไอ้เต๋า"
"ไม่ยากๆเพื่อนแค่ซื้อดอกไม้ไปให้เขาแล้วบอกว่ามึงนะเเอบชอบเขามานานแล้วแค่นั้นมันจะไปยากอะไร"
"กูไม่กล้า "
หนึ่งที่นั่งฟังเพื่อนสองคนคุยกันก็พูดแทรกขึ้นมาว่า
"เอาอย่างนี้ดีไหมไอ้พฤกษ์ถ้ามึงไม่กล้าบอกรักเขาตรงๆกูมีวิธี"
หนึ่งพูดยิ้ม ๆ
"วิธีอะไรวะ"
ราชพฤกษ์เลิกคิ้วถาม
"ก็ถ้ามึงไม่กล้าบอกก็เขียนจดหมายใส่ในช่อดอกไม้และยื่นให้เขา แล้วบอกว่า เปิดอ่านดูนะ"
"วิธีนี้ดีวะเพื่อนหนึ่ง ขอบคุณนะมึง ถ้าสำเร็จกูเลี้ยงไอติมพวกมึงสองคนเลย"
พูดยิ้ม ๆ
"เออ ๆ"
วันวานเลนไทน์
16:00
เขาจัดการซื้อดอกกุหลาบสีขาวช่อขนาดปานกลางห่อด้วยกระดาษสีเเดง เเละเขียนจดหมายใส่ลงไปในช่อดอกไม้ตามที่พวกเพื่อนๆเขาบอก
ตอนนี้เขาเดินมาดักรอเธอที่ม้าหินอ่อนหน้าคณะคหกรรมศาสตร์
นั่งรอได้ห้านาทีเธอก็เดินลงมาจากอาคารพร้อมกับเพื่อนสองคนและกำลังจะเดินผ่านหน้าเขาไป
มีใครคนหนึ่งยืนดูพวกเขาอยู่บนอาคารเรียนด้วยความเจ็บปวดใจ
'ตื่นเต้นเว้ย ไอ้พฤกษ์แกต้องกล้าเดินเข้าไปเอาดอกไม้ให้เขาสิวะ เอาวะเป็นยังไงเป็นกัน'
ราชพฤกษ์ไม่เคยจีบผู้หญิงมาก่อนนี่เป็นครั้งเเรกเลยที่เขาจะจีบแป้งเขาไม่เคยมีแฟนสักคน เพราะเขาเป็นคนเงียบขรึม คนเข้าถึงยาก
จะพูดมากและเป็นกันเองกับคนที่ตัวเองสนิทด้วย
เท่านั้นแต่คนที่ไม่รู้จักก็จะพูดบ้างเป็นบางครั้งตามมารยาท
ตอนนี้เขามายืนต่อหน้าเธอแล้ว
สาธิมาทำหน้าสงสัยที่พี่ราชพฤกษ์มายื่นต่อหน้าเธอทำไมมีอะไรถึงมาหาเธอเเละถือช่อดอกไม้มาด้วย
"เฮ้ย!แกพี่เขาถือช่อดอกไม้มาด้วยอะ ฉันว่าพี่เขาต้องเอามาให้เเก่เเน่ ๆ เลย"
เพื่อนคนหนึ่งหันมากระซิบกระซาบกับสาธิมา
"กรี๊ด.. หล่ออะ"
คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเหลียวมองดูและพูดคุยกับเพื่อน
"อ๊ายยยยย พี่พฤกษ์หล่อมากแม่"
" พี่ให้อ่านดูนะ"
สาธิมายื่นมือไปรับดอกไม้มาถือไว้แบบงง
"ขอบคุณค่ะ"
สาธิมาขอบคุณรุ่นพี่และส่งยิ้มให้
แล้วเขาก็เดินออกไป
"อ่านอะไรอะเเกยัยเก้าแกรู้ไหม"
ใหม่เอ่ยถามขึ้นกับเพื่อนอย่างสงสัยว่าอ่านอะไรมันคืออะไรวะ
"ฉันว่ามันต้องอยู่ในช่อดอกไม้แน่นอน"
เก้าตอบเพื่อนเธอแน่ใจว่ามันต้องอยู่ในนั้นอย่างเเน่นอน
"นี่แป้ง"
"..."
สาธิมาไม่ได้ยินที่เพื่อนถามได้แต่ยืนมองดูรุ่นพี่เดินจากไปและไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาบอก
"ยัยแป้ง!"
"อะไร"
"แกเหม่ออะไร"
"เปล่า"
"เปิดดูเลยแป้งมันต้องอยู่ในนี้เเน่นนอน"
เก้าบอกเเละชี้นิ้วไปที่ช่อดอกกุหลาบแสนสวย เเล้วสาธิมาก็หาจดหมายที่อยู่ในช่อดอกกุหลาบเจอและเอามันออกมาเปิดอ่านจดหมายนั้นมีสีชมพูและประตรารูปหัวใจสีแดง
"พี่จะเรียนจบเเล้ว พี่เลยอยากบอกว่าพี่ชอบน้องแป้งนะครับชอบตั้งเเต่แป้งอยู่ปีสามเทอมหนึ่งแล้ว ถ้าแป้งมีแฟนเเล้วพี่ต้องขอโทษด้วยถ้าแฟนแป้งเห็นเข้าอาจทะเลาะกันได้
นี่ไลน์พี่นะครับ 068xxxxx
ถ้าแป้งไม่ชอบพี่ก็ไม่เป็นไร
จากราชพฤกษ์ บริหารปีสี่"
"เฮ้ย!แกเขาชอบแกวะยัยแป้ง"
ใหม่เขย่าเเขนแป้งดีใจที่เพื่อนมีหนุ่มหล่อมาแอบชอบ
สาธิมาอ่านแล้วก็ตกใจเเละงงว่ารุ่นพี่หนุ่มหล่อในเพจดังมหาลัยถึงมาชอบเธอได้ เวลาเพจมหาลัยลงรูปเขานั้นมีแต่คนกดไลค์เป็นหมื่นๆ สาว ๆ ในมหาลัยแชร์กันเยอะ มีแต่ผู้หญิงคอมเมนต์ ว่าหล่ออย่างนั้นหล่ออย่างนี้ บางคนก็คอมเมนต์ว่า ผัวฉัน หล่อมากแม่ อยากได้เป็นพ่อของลูก
บลา ๆ ๆ เยอะเต็มไปหมด
"ดีใจด้วยนะแกยัยแป้งที่จะได้มีแฟนหล่อพวกผู้หญิงคงอิจฉาตาร้อนแกทั้งมหาลัย"
เก้าพูดขึ้นมาและยิ้มดีใจไปกับเพื่อนด้วย
"เออแล้วเเกทำยังไงต่อ"
"ไม่รู้อะแก ฉันไม่ได้ชอบพี่เขา เฉยๆอะเเก"
"เสียดายวะหล่อขนาดนี้เป็นฉันนะฉันแอดไลน์ตอบลงเป็นแฟนพี่เขาเลย ไม่เสียเวลาคิด"
ใหม่ว่าขึ้น
"ทำไมแกไม่ลองคบดู แกก็ไม่มีแฟน ลองดูก็ไม่เสียหายอะไรนะแป้ง"
"ยัยเก้าพูดถูก ยังไงก็เเล้วแต่แกนะ ไม่ว่าแกจะตัดสินยังไงเราก็ไม่ว่าอะไรแกก็หรอ แต่เขาหล่อนะมึง"
ไม่วายใหม่ก็เอ่ยชมพี่เขา
"จ้าาาาหล่อจริงเดี๋ยวเก็บไปคิดดู"
สองวันต่อมา
สาธิมาก็แอดไลน์ไปและคุย พี่พฤกษ์ก็ขอเธอเป็นแฟนเธอก็ตอบตกลง
พี่เขาอาสาไปรับไปส่งเราตลอดและไม่เคยลวงเกินเรา ให้เกียรติเราเสมอ ถึงพี่เขาจะเป็นคนเคร่งขึม ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยหัวเราะ แต่พี่เขาใจดีมาก มีเหตุผล สะอาดสะอ้าด เเต่งตัวดูดี พออยู่ด้วยกันไปก็สนิทกันมากขึ้น พี่เขาก็ยิ้มหัวเราะ พูดกับเรามากขึ้น จนพี่พฤกษ์เรียนจบและอีกสามปีเขาก็ขอเธอแต่งงาน
ที่ทะเล
ราชพฤกษ์นั่งคุกเข่าเเล้วพูดว่า
"แป้งเเต่งงานกับพี่นะครับ"
แล้วก็ยื่นแหวนไปสวมให้สาธิมาทันที
"มันไม่เร็วไปเหรอคะ"
"มันไม่เร็วไปหรอครับ เรารักกันมาสี่ปีเเล้วนะพี่ไม่อยากรออีกแล้ว พี่รักแป้งนะ รักมาตลอด แต่งงานกับนะครับ น้าาา"
ราชพฤกษ์พูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับแฟนสาว สีหน้าดูยิ้มแยมแจ่มใส
สาธิมาเมื่อเห็นแฟนหนุ่มออดอ้อนก็ตอบตกลงเธอก็รักเขาเหมือนกัน
"ก็ได้ค่ะ"
ที่โรงเรมแกรนด์วารี โฮเต็ล
เขาตัดสินใจได้แล้วและกำลังเดินเข้าไปห้องของท่านประธานโรงเเรม
"ก๊อก ก๊อก"
วันชัยที่เซนต์เอกสารอยู่บนโต๊ะอยู่ได้ยินเสียงคนเคาะประตูสองที
"เข้ามา"
พอสิ้นเสียงของท่านประธานประตูก็เปิดออกเป็นลูกชายของเขานั้นเองเขารู้ต้องเป็นลูกชายคนโตที่กล้ามาเคาะประตูตอนนี้ เพราะตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าเเล้วพนักงานคนอื่น ๆ กลับกันไปหมดเเล้วไม่มีใครกล้าขึ้นมาห้องนี้หรอกนอกจากราชพฤกษ์ไม่ก็รสา
"พ่อผมตัดสินใจได้แล้วผมจะทำตามที่พ่อบอกครับ"
ที่เขาตัดสินใจทำตามที่พ่อบอก
เพราะเขาอยากให้พ่อได้พักผ่อนมันคงถึงเวลาแล้วที่เขาจะรับตำแหน่งต่อจากพ่อและอีกอย่างเขาก็สามารถไปหาแฟนสาวได้เพราะจังหวัดปทุมธานีและกรุงเทพใกล้ ๆ กันเองไปกลับก็ยังได้เลย
"อืม"
วันชัยดีใจที่ลูกทำตามที่เขาบอกเขาจะได้พักผ่อนสักที
หลังจากแต่งงานได้สี่ปีเขาเเละเธอมีความสุขกันมากเขาไปทำงานที่กรุงเทพส่วนเธอเปิดร้านอาหารที่บ้าน บางวันเขาก็ไม่ได้กลับบ้าน วันหยุดก็ต้องไปทำงาน อาทิยต์หนึ่งกลับไปหาภรรยาครั้งเดียวแรกๆเธอก็ไม่พอใจแต่หลัง ๆ มาเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเขา เธอคงเข้าใจแหละว่างานเขายุ่งบางทีเขาก็นอนที่โรงเเรม หลัง ๆ มาแป้งก็เปลี่ยนไปเขาโทรไปก็ไม่ค่อยรับถึงรับก็บอกว่าไม่ว่างและอะไรอีกมากมายที่เธอเปลี่ยนไป เขาคิดว่าคงไม่มีอะไรหรอ คงคิดไปเอง
17:00
ที่โรงจอดรถผู้บริหาร วันนี้เขาเลิกงานเร็ว
"ซื้อสร้อยไปเซอร์ไพรส์แป้งดีกว่าไม่ได้เจอกันตั้งหกวัน"
พูดกับตัวเองเบา
สาธิมาไม่รู้ว่าเข้ามาหาเธอวันนี้
"กำลังดูเส้นไหนอยู่เหรอคะคุณลูกค้า"
"เส้นนี้ครับ"
ราชพฤกษ์ชี้ไปที่สร้อยข้อมือ
"ออสร้อยข้อมือ ลายบิดโปร่งเลสมังกรหนึ่งบาท นี้ราคาจะอยู่ที่สามหมื่นสีพันห้าร้อยสี่สิบบาทค่ะเพราะเป็นทองคำเเท้เจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นค่ะ น้ำหนักสิบห้ากรัมค่ะ"
"เอาอันนี้ครับ"
"ซื้อให้ใครค่ะ"
พนักงานเอ่ยถามยิ้ม ๆ
"ซื้อให้ภรรยาครับ"
ตอบเเล้วยิ้มบาง ๆ
"ดีจังเลยนะค่ะ เธอโชคดีมากที่ได้สามีดีอย่างนี้ ห่อของขวัญไหมคะทางร้านห่อให้ฟรีค่ะ"
"ห่อครับ"
"ขอบคุณค่าคุณลูกค้า"
พนักงานยื่นถุงให้เขาและพูดขอบคุณยิ้มๆ
19:00
เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เห็นร้านอาหารปิดแล้ว บ้านก็ปิดไฟด้วย
จอดรถเสร็จก็เดินเข้าบ้าน
"คงจะนอนเเล้วมั้ง ค่อยให้วันพรุ่งนี้ก็ได้"
ราชพฤกษ์ถือกล่องของขวัญมาด้วยกะว่าจะเอาให้เธอคืนนี้แต่ไม่เป็นไรค่อยให้พรุ่งนี้เช้าก็ได้
ราชพฤกษ์เดินขึ้นไปชั้นสองของบ้านและกำลังจะเปิดประตูเข้าไปต้องซะงักมือทันทีเมื่อได้ยินเสียงผู้ชายมืออีกข้างที่ถือกล่องของขวัญอยู่ก็ล่วงหล่นลงพื้นเขาไม่สนใจว่ามันจะพังไหม เอาหูเเนบกับประตูฟังสองคนนั้นคุยกันอย่างเจ็บปวดใจเเละคิดว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่เขาคิดมาตลอด
"พี่ครับผมรักพี่นะครับเมื่อไรพี่จะเลิกกับผัวพี่สักทีผมไม่อยากอยู่แบบหลบๆซ้อนๆอีกเเล้ว"
"พี่ก็รักโฟมนะทนอีกนิดนะครับน้าเดี่ยวพี่จัดการเรื่องนี้เอง"
"ครับพี่"
"เร็ว ๆ นะพี่ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว"
ราชพฤกษ์ที่ฟังอยู่นานก็ลองเปิดประตูว่ามันเปิดได้ไหมปรากฎว่ามันเปิดได้ ภาพที่เขาเห็นคือห้องมืดสนิทเเต่ยังมีเเสงของพระจันทร์ที่สาดส่องทั่วห้องเพราะเธอไม่ได้ปิดผ้าม่านไว้สามารถมองเห็นอะไรที่บาดตาบาดใจเขาเธอและผู้ชายคนนั้นกำลังนอนกอดก่ายกันบนเตียงที่เขานอนกับเธอทุกวันเขาไม่รู้ว่าเธอทำอย่างนี้มานานเเค่ไหนเเล้วก็ไม่รู้ เขามันโง่เองที่คิดว่าเธอรัก เขาโง่ที่ไม่เชื่อน้องสาวว่าเห็นเมียตัวเองเดินจู๋จี้กันกลางห้างกับเด็กมหาลัย
หลายครั้งแล้วตอนที่น้องเล่าให้ฟังเขาไม่เชื่อเเละไว้ใจเธอคิดว่าสาธิมาก็ขายอาหารอยู่ที่บ้านจะมาเดินห้างได้ไงเขาเพิ่งโทรไปคุยกับแป้งเมื่อกี้เองตอนที่รสาวางสายไปได้ไม่นาน น้องสาวคงตาฝาดเขาคิด คงไม่มีอะไรหรอก และไม่ได้เอ๊ะใจอะไร คิดดีไว้ก่อนแต่ในใจลึกๆก็กลัวว่ามันจะเป็นเรื่องจริงอย่างที่น้องสาวเล่าให้ฟัง
สุดท้ายมันก็เป็นจริง เขาโกรธและผิดหวังเสียใจมากที่เธอทำเเบบนี้เขาไม่ดีตรงไหนเธอถึงมีคนอื่น เขาทนดูไม่ได้และเดินลงมาอย่างรวดเร็วขับรถออกไปทันที
