เมื่อรสาอยากจะลาพักร้อนสักเดือนสองเดือน เธอได้ชวนฟางลดาไปเที่ยวด้วยกัน รสาอยากจะไปเที่ยวหอโหวตและไปเที่ยวบึงพลาญชัยด้วย น้องชายของเธอแนะนำว่าไปเที่ยวร้อยเอ็ดแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่พฤกษ์ด้วยล่ะ เพราะจังหวัดที่รสาไปเที่ยวนั้นมันก็อยู่ใกล้กัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าหลานชายสุดที่รักของเธอตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้หลานชายเธอจะโตเป็นหนุ่มแล้วหรือยัง จะเกิดเรื่องอะไรวุ่น ๆ ที่รีสอร์ท และเรื่องความรักของทั้งสองสาวจะเป็นยังไงติดตามอ่านกันได้เลย ที่คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน
ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
"น้าสาครับหันมาหน่อยสิคร้าบผมมีอะไรจะให้"
เขาพูดน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้น้าสาหันมา
รัก,ชาย-หญิง,ราชพฤกษ์,ฟางลดา,ปกรณ์,รสา,บ้านสวน,คุณหลาน,คุณน้า,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากที่นาวินเข้าไปอาบน้ำรสาเเละเพื่อนก็พากันลงไปข้างล่างไปเอากระเป๋าขึ้นมาบนห้อง
"ฮัลโหลค่ะแม่หนูถึงมุกดาหารแล้วค่ะ แม่กินข้าวรึยังคะ"
"จ้าลูกแม่กำลังกินข้าวอยู่ลูกกินข้าวรึยัง"
"ยังเลยค่ะ"
"เป็นไงไปเที่ยวสนุกไหมลูก"
"สนุกค่ะแม่ แล้วคุณพ่อละคะ"
"ก็อยู่นี่แหละลูกกำลังกินข้าวอยู่ ลูกคุยกับคุณพ่อไหม"
"ไม่ค่ะหนูไม่กวนแล้ว แค่นี้นะค่ะ หนูรักแม่กับพ่อนะค่ะ"
"จ้าลูก แม่กับพ่อก็รักหนู"
แล้วฟางลดาก็วางสายไป
ฟางลดาโทรหาแม่บอกว่าเธอถึงจังหวัดมุกดาหารแล้วตอนที่เธออยู่ร้อยเอ็ดเธอลืมโทรหาแม่เพราะเที่ยวเพลินจนลืม
นาวินเดินออกมาจากห้องน้ำ
และมองรสากับฟางลดาที่นั่งอยู่เตียงแล้วพูดว่า
"ผมกลับก่อนนะครับพี่"
นาวินกำลังเดินไปเปิดประตูห้องรสาก็เรียกไว้
"เดี๋ยวอย่าเพิ่งไปพี่มีเรื่องจะคุยด้วย"
"ครับ"
นาวินหันไปมองและทำหน้าสงสัยเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้รอรสาอาบน้ำเสร็จ
' มีเรื่องอะไรจะคุยกับเราหรือว่าเป็นเรื่องเมื่อคืนแต่เราก็เล่าให้ฟังหมดเเล้วนี่นา เเล้วพี่สากับพี่ดาก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วย แถมยังขอบคุณเขาด้วยแล้วมันเรื่องอะไรกันละเนี่ย เขาได้แต่คิดในใจว่ารสามีเรื่องอะไรจะคุยกับเขานาวินจะเอาโทรศัพท์มาเล่นรอพี่สาเขาล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อเอาโทรศัพท์มาเล่นรอแต่พอล้วงเข้าไปในกระเป๋า
มันกับไม่มีโทรศัพท์อยู่เขาเลยลองล้วงกระเป๋าเสื้อกันหนาวดูเพื่อว่ามันจะอยู่ในนั้นแต่ก็ไม่มี
เขาทำหน้าตาตกใจที่มือถือเขาเสียหายังไงก็หน้าไม่เจอ
ฟางลดาที่นั่งอยู่บนเตียงเล่นมือถืออยู่เห็นหน้าน้องนาวินตกใจเลยถามขึ้น
"น้องวินเป็นอะไรคะทำหน้าตกใจอะไรขนานนั้น"
"คือโทรศัพท์ผมเสียครับ หาเท่าไรก็หาไม่เจอสงสัยมันคงจะหล่นหายไปตอนที่ผมไปช่วยพวกพี่"
ตอนที่เขาออกจากผับเขากำลังจะโทรไปบอกแม่ว่าจะกลับบ้านแล้วแต่เข้าได้ยินเสียงผู้หญิงร้องเขารีบเก็บมือถือเข้ากระเป๋าเเละรีบเดินไปดูว่ามีเรื่องอะไรกัน เขาคิดว่ามันคงจะหายตอนที่เขาอุ้มพี่ฟางขึ้นรถมันคงจะไหลออกจากกระเป๋ากางเกงตอนนั้นเเหละ
มั้ง อันเก่าที่เสียไปก็ราคาสี่พันกว่าบาท แต่ไม่เป็นไรเขาซื้อใหม่ได้มีเงินเก็บอยู่พอที่จะซื้อโทรศัพท์ใหม่ราคาถูกๆใช้
"ออ จ๊ะ เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่เอาไหม"
ฟางลดาว่าขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"ไม่เป็นไรครับ"
นาวินพูดและยิ้มเจื่อนๆให้
"ทำไมละ พี่อยากซื้อให้เป็นการขอบคุณที่น้องช่วยพี่ไว้"
"มันไม่ใช่ความผิดพี่ พี่ไม่ต้องซื้อให้ผมหรอกครับ"
ไม่ใช่ความผิดพวกพี่เขาเป็นคนทำหายเองจะมาซื้อให้เขาทำไม
กัน
"แต่พี่อยากซื้อให้ เป็นการขอบคุณจริงๆนะ"
เธอพูดด้วยใบหน้าจริงจัง
"ก็ได้ครับ"
เขารับไว้ไม่อยากเสียน้ำใจที่เธอจะซื้อให้เขา
"แกฉันอาบเสร็จแล้วแกเข้าไปอาบได้เลย"
"จ้า"
แล้วฟางลดาก็ถือเสื้อผ้าเขาไปอาบน้ำ
รสาพูดกับเพื่อนจบก็เดินไปหย่อนก้นนั่งลงที่เตียง
"พี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ"
ทันทีที่รสานั่งลงเขาก็ถามขึ้นด้วยความอยากรู้ว่าเธอจะคุยอะไรกับเขา
"วินรู้จักรีสอรท์บ้านสวนราชพฤษ์ไหม"
"รู้จักรู้จักดีด้วย ทำไมครับ"
"เหรอคือพาพี่ไปหน่อยสิพี่ไม่รู้จักทาง พี่ไม่ได้ให้พาไปฟรีๆนะพี่มีค่าจ้างให้ด้วย"
"กี่บาทครับ ถ้ามากพอผมถึงจะพาไป"
เขาพูดยิ้มๆ
"แม๊ น้องวินก็พูดเล่นใช่ค่ะเนี่ย"
"พูดจริงคร้าบ"
"อ้าวงั้นพี่ไม่เองดีกว่า"
"ล้อเล่นคร้าบพี่"
นาวินพูดแล้วอมยิ้ม
พอยัยฟางอาบน้ำเสร็จพวกเราก็เดินลงมาข้างล่าง
"แกพาฉันไปห้างหน่อยสิ"
"ได้เลยจ๊ะเพื่อน"
"น้องวิน"
"ครับ"
นาวินที่ยืนอยู่ข้างยัยฟางก็หันมาขานรับ
"อะนี่เงินค่าโรงเเรมที่น้องวินออกให้พี่ก่อน"
รสายื่นแบงค์สีเเดงแปดใบให้นาวินแล้วนาวินก็ยืนมือมารับไว้
"ขอบคุณครับ"
นึกว่าจะไม่คืนให้ซะเเล้ว เขาคิดในใจ
